Η πόλη καίγεται...

Καμπούλ, Αθήνα, Καράτσι, Θεσσαλονίκη, η πόλη καίγεται. Δεν έχει σημασία σε ποιο γεωγραφικό ύψος και πλάτος είναι αυτή, ούτε τι χρώμα δέρματος έχουν οι κάτοικοι της. Αυτό που πρέπει να βάλουμε καλά μέσα στο μυαλό μας είναι ότι η πόλη καίγεται.

Παντού συναντάς σκοτεινές φάτσες, θλιμμένα παιδικά βλέμματα που σου τρυπούν όλο σου το είναι. Στενάχωρα σκηνικά, ωμή καταθλιπτική πραγματικότητα που σε βυθίζουν σε ολοένα και μεγαλύτερη απόγνωση, ένας μονόδρομος χωρίς καμία διέξοδο που πλησιάζει ολοένα και πιο γρήγορα πάνω σου.

Αναπόφευκτη η σύγκρουση, μετωπική και άγρια, με θύμα μόνο ένα, εσένα. Μοιάζει σαν όνειρο, κακός εφιάλτης, που βιάζει την πραγματικότητα σου, το ζεις αλλά δε μπορείς να αντιδράσεις. Ανήμπορος, αβοήθητος και τόσο μα τόσο μόνος. Φωνάζεις, ουρλιάζεις κανονικά, μια

μικρή πνιχτή φωνή βγαίνει από μέσα σου αλλά δε σε ακούει κανείς.

Τα παιδιά είναι μόνιμα οι αθώοι που πληρώνουν πάντοτε το μεγαλύτερο τίμημα. Είτε χάνοντας τους γονείς τους, θύματα πολέμων και γενικευμένων εχθροπραξιών, είτε μένοντας νηστικά και φοβισμένα, χάνοντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή από ένα αθώο τσίμπημα εντόμου, μιας ελαφριάς παιδικής ασθένειας. 

Τα παιδιά στο Ιράκ για μια δεκαετία και βάλε, όσο κρατούσε το εμπάργκο των Αμερικανικών δυνάμεων και μέχρι της εισβολής τους εκεί, πέθαιναν από έλλειψη των στοιχειωδών φαρμάκων. Μια ασπιρίνη πραγματικά μπορούσε να σώσει μια ζωή ενός παιδιού από πυρετό η ένα εμβόλιο κατά της ιλαράς από αυτή την ξεχασμένη για εμάς ασθένεια.

Φυσικά όλα αυτά δεν τα είδε ο πολύς ο κόσμος, η δημοσιότητα έδινε και έπαιρνε για τα πυρηνικά όπλα που είχε ο «επικίνδυνος» Σαντάμ και το άρρωστο μυαλό του από τα αμύθητα πλούτη του. Όπως αποδείχτηκε από την έκβαση της ιστορίας όμως, πυρηνικά δεν υπήρχαν μα υπήρχε μπόλικος πλούτος που μπόρεσαν να μοιράσουν αναμεταξύ τους όλοι οι «πολιτισμένοι» και «ουμανιστές» συνδαιτυμόνες. 

Φυσικά και όλα έγιναν για τα λεφτά και την εξουσία, κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν έδειξε τέτοιο καημό για τα παιδιά που έμειναν ορφανά από τους πολέμους, άστεγα από τους βομβαρδισμούς και τις αμέτρητες «τυφλές» προσαγωγές υπόπτων.

Κάθε χειμώνας που πλησιάζει στην Καμπούλ και σε όλη την Αφγανική επαρχία, μοιάζει πιο δύσκολος και βαρύς από τον προηγούμενο. Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε και ο κανόνας εφαρμόζεται βασανιστικά και απαθέστατα στην πολύπαθη αυτή χώρα, με τον αριθμό των παιδιών που πεθαίνουν από το κρύο να ανεβαίνει συνεχώς με σταθερό ρυθμό.

Γονείς που δεν έχουν λεφτά για φαγητό, μήτε και εργασία όμως για να μπορέσουν να το πετύχουν αυτό, χάνουν τα παιδιά τους γιατί δεν έχουν το αυτονόητο. Φάρμακα και γιατρούς. Φανταστείτε ότι στην Καμπούλ μια μάνα μπορεί να προμηθευτεί πιο εύκολα όπιο αντί για αντιβίωση για τον πυρετό του παιδιού της, όχι σαν φάρμακο, αλλά σαν παυσίπονο μέχρι να έρθει το επώδυνο τέλος. 

Παιδιά που στα χιόνια και στα κρύα, δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τι είναι το παπούτσι, η κάλτσα στα πόδια. Κάποτε συναντούσες παιδιά με κομμένα χέρια και πόδια, εξαιτίας των αναρίθμητων φονικών ναρκών κατά προσωπικού, που ήταν διάσπαρτες σε όλη την επικράτεια. Σήμερα τις νάρκες αντικατέστησαν επάξια οι χιονίστρες και τα κρυοπαγήματα, καθώς με το τέλος του χειμώνα οι μολύνσεις από αυτά έχουν παρασύρει πολλά αθώα παιδιά. 

Δε χρειάζεται βενζίνη και στουπί, αναίσθητους μπάτσους και χημικά για να κάψεις μια πόλη. Αρκεί να μπλέξει τα μπούτια της σε αυτή η γνωστή συμμαχία διαπλεκόμενων συμφερόντων του πλανήτη αυτού. Μια σύντομη περιήγηση στον παγκόσμιο χάρτη είναι ικανή για να σε πείσει. Ξεκινώντας από τα γειτονικά μας Βαλκάνια, μετά στον Περσικό Κόλπο, στα παιδιά της Αφρικής και καταλήγοντας στα πλούσια υπεδάφη του Αφγανιστάν. 

Για αυτό την επόμενη φορά που θα χαρακτηρίσεις κάποιον ως λαθραίο, άκρα φασιστική – ναζιστική έκφραση, φρόντισε να αφιερώσεις λίγο χρόνο και να σκεφτείς τι ομοιότητες και ποιες διαφορές έχεις εσύ με όλους αυτούς. Αν θέλεις να δοκιμάσεις τον πόνο και τη δυστυχία που έχει ζωγραφιστεί μόνιμα στα πρόσωπα όλων αυτών, την ανέχεια που δεν οδηγεί σε κατάθλιψη και ψυχοφάρμακα αλλά στο σίγουρο θάνατο.

Σκέψου απλά, τίποτα παραπάνω. Πράξε το αυτονόητο.

Για τα παιδιά στα Ελληνικά σχολεία που ζαλίζονται από την πείνα. Τους συνταξιούχους που αποφασίζουν να τερματίσουν τη ζωή τους όταν νιώθουν ότι χάνουν την αξιοπρέπεια τους. Τους πληγωμένους αγωνιστές της ζωής όταν χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους και στέλνουν ένα μήνυμα με το δικό τους κακό χαμό. Όλους αυτούς που έφαγαν το ξύλο, τα χημικά, τις κροτίδες, τις συλλήψεις, για να μπορείς εσύ περήφανος να λες ότι ο Έλληνας δε το βάζει εύκολα κάτω.

Ακόμα και το χαμένο σου σταυρό σε κάποιο άθλιο ψηφοδέλτιο ακόμα αθλιότερων παρακρατικών πολιτευτών που άθελα σου, συνειδητά όμως σε εκβίασαν και σε μετέτρεψαν σε άβουλο υποχείριο τους. Όλα τα ψέματα που σε φλόμωσαν, τις κωλοτούμπες που κάθε ένας από αυτούς έκανε σε όσα υποσχόταν, αφού κατάφερε να σου υποκλέψει την ψήφο.

Αν θέλεις η πόλη σου, ο τόπος σου, να μη καεί. Φρόντισε και εσύ από μεριά σου να μην ανάψεις το φυτίλι. Να μην οπλίσεις κανένα χέρι, να αντισταθείς όταν θα έρθει η ώρα στα κακομαθημένα παιδιά που το γκλόμπ τους σηκώνεται πιο συχνά και από το πουλί τους.

Πάρε βαθιά ανάσα και ζήσε, μην αφήνεις να σε πνίξουν όλοι αυτοί.

 Αγωνίσου.