Δε γίνεται...

Δε γίνεται να υποστηρίζεις ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, όταν όσο και να δουλεύεις δε τα βγάζεις πέρα. Δε γίνεται να μιλάς για τα συμφέροντα αυτών που σε γονατίζουν, πριν από τα δικά σου.

Δε γίνεται να υποστηρίζεις με σθένος τις ιδιωτικοποιήσεις, όταν τα χρήματα που βγάζεις δεν καλύπτουν

ούτε τα βασικά έξοδα της ημέρας.

Δε γίνεται να μην απαιτείς να έχεις πρόσβαση σε πραγματικά δωρεάν παιδεία, στην υγεία, στις συγκοινωνίες.

Δε γίνεται να κατηγορείς γενικά κι αόριστα το κράτος και το δημόσιο, όταν τη στιγμή που εσύ κοιμόσουν το καταχρέωναν οι τράπεζες και οι εργολάβοι και έτρωγαν τους

φόρους σου μαζί με αυτούς που ψήφιζες.

Δε γίνεται ακόμα να πιστεύεις στα αόρατα χέρια της αγοράς και στον ελεύθερο ανταγωνισμό, όταν εσύ δεν έχεις κάποιον να ανταγωνιστείς ή ακόμα κι όταν έχεις, καταλαβαίνεις πόσο εύκολα το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

Δε γίνεται να λες ότι είναι ουτοπικό και μάταιο το να ονειρεύεσαι μια κοινωνία που δε βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στην κερδοφορία του κεφαλαίου, όταν ζεις μέσα στην αυταπάτη ότι θα δουλέψεις και απλά μια μέρα θα καταφέρεις κι εσύ να πλουτίσεις. Δε γίνεται, όχι μόνο να μην είσαι αλληλέγγυος, αλλά και να λοιδορείς όσους αγωνίζονται. Δε γίνεται να βλέπεις τους φίλους σου να μεταναστεύουν, να έχεις παππούδες πρόσφυγες και να είσαι ρατσιστής.

Δε γίνεται να μη σε νοιάζει. Δε γίνεται να τους στηρίζεις. Δε γίνεται να τους δικαιολογείς. Δε γίνεται να τους ανέχεσαι. Δε γίνεται να τους ψηφίζεις.

Δε γίνεται να φοβάσαι τη σκιά σου. Δε γίνεται να βολεύεσαι. Δε γίνεται να επαναπαύεσαι. Δε γίνεται!

Γιατί αν γίνονται όλα αυτά, τουλάχιστον σταμάτα να θες να φαίνεσαι και δημοκράτης, και καλλιεργημένος, και έντιμος, και σωστός πατριώτης, και καλός χριστιανός, και οικογενειάρχης, και φιλήσυχος, και ηθικός, και εργατικός, και νοικοκύρης.

Οι ρόλοι τελειώνουν. Και μαζί με τα "ξέρεις ποιος είμαι εγώ;", στον κυνισμό των εποχών, πέφτουν και οι μάσκες.

Και τα νούμερα γίνονται μηδενικά, και οι ευκαιρίες που ξεχωρίζουν την ήρα από το στάχυ είναι περισσότερες.

Δεν υπάρχουν τα ίδια περιθώρια για παραστάσεις, μεγάλα λόγια και φανφάρες. Οι πράξεις σημαίνουν πολλά περισσότερα και κάποια στιγμή θα κριθείς για το στρατόπεδο που θα διαλέξεις.

Για τη στάση ζωής που έχεις υιοθετήσει, τον μοναδικό τρόπο που έχεις σαν πρόσωπο να βιώνεις τα πράγματα, την ικανότητα να ζυγίζεις τις καταστάσεις, την ακεραιότητά σου όταν όλα σε παροτρύνουν να αλλάξεις, το σεβασμό στον διπλανό σου και κυρίως στον εαυτό σου.

Θα κριθείς θες δεν θες. Κι αν δεν κριθείς σήμερα, θα κριθείς αύριο... από τα ίδια τα παιδιά σου κι από την ιστορία.