ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

«Στην ιστορία των αγωνιστικών κινητοποιήσεων ένα από τα μεγαλύτερα μέσα πίεσης που έχουν αναπτυχθεί και χρησιμοποιηθεί είναι η κατάληψη.»

Του Dr. Όου

Η κατάληψη ως μέσο πάλης και εναντίωσης  στις μέρες μας έχει αρχίσει να χάνει την δύναμη της ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να προβάλουν τα ΜΜΕ.

Όλοι έχουν διαβάσει, έχουν δει ή έχουν συμμετάσχει σε μία κατάληψη,  θεωρητικά η νεότερη ιστορία της Ελλάδας ξεκινά με μία κατάληψη από φοιτητές, το Πολυτεχνείο, στην συνέχεια της ιστορίας συναντάμε πολλές καταλήψεις να πρωτοστατούν και βοηθούν  τα εκάστοτε κινήματα.

Η δεκαετία του 1980 ξεχειλίζει από μια άγρια ομορφιά, η μεταπολίτευση σε συνδυασμό με την κοινωνική κριτική, την πάλη ιδεολογιών

και την αποτίναξη της χούντας.  Ξεκάνει με την εναντίωση των φοιτητών στον νόμο 815 (3.12.1979 – 8.01.1980) και έχει ως αποκορύφωμα τα γεγονότα της 17^ης και 18^ης Νοεμβρίου του 1985 με την δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά και την κατάληψη του Χημείου, τότε ήταν και η πρώτη άρση (καταπάτηση) του ασύλου.

Η δεκαετία του 1990 φαντάζει σαν λύτρωση των προηγούμενων ετών και όλοι γνωρίζουν την σκοτεινή κατάληξη της. Από την αρχή φάνηκε τι θα ακολουθούσε στα επόμενα χρόνια, αυτή η γενιά είναι που γαλουχήθηκε για τους αγώνες που έρχονται, οι καταλήψεις και οι αγώνες την περίοδο 1990-1998 φαντάζουν ως φωτεινό παράδειγμα. Η σπίθα άναψε τον Νοέμβριο του 1990 με τις μαθητικές καταλήψεις σε γυμνάσια και λύκεια όλης της χώρα, μαζικές πορείες και συγκεντρώσεις βγάζουν μαθητές, γονείς και καθηγητές στους δρόμους. Αφού το μακρύ χέρι του νόμου ύστερα από ξυλοδαρμούς και  διώξεις στους καταληψίες δεν μπορεί να καταστείλει την δύναμη των μαθητών δουλειά αναλαμβάνει το παρακράτος και τα τσιράκια του, αποτέλεσμα αυτού 9-1-1991 δολοφονείται ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας από τον Καλαμπόκα και άλλους τραμπούκους δολοφόνους της ΟΝΝΕΔ. Το από

κορύφωμα της δεκαετίας του ΄90 ήταν η μαζική αντίσταση ενάντια στο νόμο Αρσένη, καταλήψεις σχολείων, φοιτητές ,μαθητές, καθηγητές στους δρόμους

Το φοιτητικό και το μαθητικό κίνημα έχει άρρηκτα συνδεθεί με τις καταλήψεις καθ’ όλη την διάρκεια των εκάστοτε κινημάτων. Από το 2000 μέχρι σήμερα η κατάληψη έχει βοηθήσει το φοιτητικό κίνημα να οργανωθεί, να πιέσει και να κερδίσει, γυρίζοντας πίσω το χρόνο βλέπουμε το κίνημα του 2001, την εναντίωση στον νόμο Γιαννάκου 06-07, το εκρηκτική εκτόνωση της καταπιεσμένη κοινωνίας τον Δεκέμβρη του 08 και την άμεση απάντηση των φοιτητών τον Αύγουστο του 2011 στον νόμο έκτρωμα της Διαμαντοπούλου.

Με μπροστάρη και φωτεινό παράδειγμα τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, παραδειγματίζεται και δραστηριοποιείται και η κοινωνία φτάνοντας σε καταλήψεις δημόσιων υπηρεσιών και υπουργείων τον Φεβρουάριο του 2010

Εύκολη η ιστορική αναδρομή, το δύσκολο είναι να αναλύσεις κατά πόσο έχει δυναμική μια κατάληψη για την πίεση μιας κοινωνίας που κοιμάται, που υπομένει και ανέχεται ότι της κάνουν και δεν φέρνει καμία αντίσταση  στον βιασμό της ζωής της και στην καταστροφή που  έχει γίνει στο μέλλον των παιδιών της. Ο δηλητηριασμός της κοινωνίας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που ο καναπές φαντάζει χρυσοποίκιλτος, η αποστασιοποίηση ιδανική και η κριτική αναγκαία. Ο καθένας μπορεί να κατακρίνει χωρίς να συμμετέχει και να μειώνει τους αγώνες και τις προσπάθειες των άλλον, έχει καταντήσει συνήθεια να ακούς πως μαθητές και φοιτητές κάνουν καταλήψεις για να χάνουν μάθημα, αυτά όμως μπορεί να τα πει κάποιος που δεν έχει δει την πραγματική δύναμη των καταλήψεων, την πίεση που ασκούν και την δύναμη μαζικοποίησης και οργάνωσης.

Οι κατάληψη φαντάζει το τελευταίο όπλο για την σύγκρουση με το σύστημα και τα παρακλάδια του, πόσο μάλλον με τους υποστηρικτές του. Για να φτάσουμε στη κατάληψη θα πρέπει πρώτα να έχει δημιουργηθεί το κίνημα, η ζύμωση και οι συνθήκες ούτως ώστε η δυναμική της κατάληψης να έχει  ισοπεδωτικό χαρακτήρα για ότι της σταθεί εμπόδιο.

Με την αρχή της νέας σχολικής και ακαδημαϊκής χρονιάς τα προβλήματα φαντάζουν δαιδαλώδες και χωρίς καμία λύση, τα προβλήματα δεν έχουν να κάνουν όμως μόνο με την εκπαίδευση αλλά με το σύνολο των προβλημάτων της κοινωνίας. Η υποχρηματοδότηση   των σχολείων και των πανεπιστημίων, χωρίς δασκάλους και καθηγητές, χωρίς βιβλία και εργαστήρια είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου για τον ξεπεσμό την κοινωνίας. Ο χειμώνας που έρχεται φαντάζει καυτός...