ΤΡΕΧΟΥΜΕ/ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ.

Γράφει η mpanana

 Κοίτα πως είναι η ζωή όμως.
Την εβδομάδα που προσπαθούν να περάσουν τα νέα μέτρα, το μνημόνιο 3, ένα ακόμα υποστηρικτικό πακέτο εγώ θέλω να φωνάξω ένα τεράστιο ‘αγαπήστε και αγαπηθείτε’. Σκοτεινιάζει και κάπου εκεί εγώ ρωτάω ‘έγινε κάτι σήμερα που έχω χάσει;’ και ακούω νέα που είναι λίγο παλιά. Το ΠΑΣΟΚ ίσως διαλύεται, μειώνεται το επίδομα ανεργίας, κόβουν λεφτά από τις συντάξεις, πογκρόμ, ιδιωτικοποιούν το νερό, ναι το νερό, ιδιωτικοποιήσεις γενικώς. Οι ίδιες απειλές λίγο πριν, μια ακόμη κλωτσιά προς το κενό. Αν δεν υπογράψουμε χάος λένε και ξαναλένε. Είναι φανερό πως δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες αυτών που ψηφίζουν. Έχουν κάνει τις συμφωνίες τους, έχουν πει τα ναι τους, είναι έτσι κι αλλιώς εκεί για να λένε ναι.

Κοίτα πως είναι η ζωή όμως.

Τρέχουμε σαν παλαβοί να προλάβουμε τα πάντα. Τρέχουμε τις ζωές μας. Όλα στον αυτόματο. Οι ίδιες διαδρομές, τα ίδια πρόσωπα, ο ίδιες συνήθειες, η ίδια δουλειά και αν κάτι αλλάξει, αλλάζει μόνο προς το χειρότερο. Το ίδιο γίνεται μόνο χειρότερο. Δεν προλαβαίνουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, δεν έχουμε καν το χρόνο να σκεφτούμε αν το αντέχουμε όλο αυτό. Άνθρωποι νευριασμένοι, απεγνωσμένοι, ζωές στον αυτόματο. Δεν αναρωτιόμαστε αν αντέχουμε να δουλεύουμε τόσο, αν αντέχουμε να δουλεύουμε έτσι, αν αντέχουμε αυτό το σπίτι, αν αντέχουμε αυτό το γάμο, αν αντέχουμε τέλος πάντων αυτή τη ζωή. Όλα πρέπει να γίνουν για τα παιδιά, τα χρέη, τα δάνεια, για το φροντιστήριο, για το σπίτι, πολλοί λόγοι για να πρέπει να γίνουν. Μας πιέζουν από παντού, είναι φτιαγμένο έτσι το σύστημα για να μην προλαβαίνεις να σκεφτείς. Σου λένε από μικρός να βάλεις στόχους, το πενταετές και το τριετές πλάνο, να δουλεύεις, αυτό είναι το πιο σημαντικό. Να δουλεύεις και ας μη σου αρέσει και αν χάσεις τη δουλειά σου να βρεις μια άλλη. Μη μείνεις άνεργος και πέσεις σε κατάθλιψη. Άκου ρε συ τι φτιάξαμε. Φτιάξαμε ανθρώπους που χωρίς αφεντικό, 8ωρο και 10ωρο, αρμ0οδιότητες και τίτλους νιώθουν κενοί. Ζωές άστοχες. Και τρέχουμε σε αυτές. Τρέχουμε να προλάβουμε να είμαστε από όλα. Μέχρι να σου θυμίσει η ζωή πως δεν βγαίνει έτσι.

Μέτρα, μνημόνια, εξαθλίωση, φτώχεια, καταστολή, ρατσισμός, φασισμός, ψέματα, φίμωση, προπαγάνδα, παιχνίδια κάτω από τα τραπέζι, κομπίνες. Και εμείς τρέχουμε να ανταπεξέλθουμε στα ναι σε όλα τους. Τρέχουμε να ανταπεξέλθουμε στις υπογραφές τους. Ώρες-ώρες μοιάζουν όλα απελπιστικά, τεράστια και δύσκολα. Και κάποια στιγμή ο φίλος σου με σωληνάκια στην εντατική. Και ξαφνικά θυμάσαι τι είναι σημαντικό.

Για τι πραγματικά αξίζει να παλεύεις. Πόσο τρέχεις.

Κοίτα, πως είναι η ζωή όμως ρε παιδί μου, μου λέει. Κοίτα πότε συνέβη αυτό, μου λέει. Πάντα έτσι δεν γίνεται; Του λέω. Σκέφτομαι πως τα μόνα πρέπει που αξίζει να ακολουθήσουμε είναι να βγούμε από τον αυτόματο, να αγαπήσουμε, να αναπνεύσουμε, να γνωρίσουμε τους ανθρώπους δίπλα μας, να συσχετιστούμε πραγματικά, να πούμε ιδέες, να τις πραγματοποιήσουμε, να μοιραζόμαστε, να ζητάμε βοήθεια και να αντέχουμε να την πάρουμε, να κοιταζόμαστε στα μάτια, να λέμε αλήθειες, να παραδεχόμαστε, να ρωτάμε «θέλω», «αντέχω», «πως νιώθω», «πως νιώθεις», να κάνουμε ένα βήμα πίσω και δέκα μπροστά για αυτά που πιστεύουμε, για αυτά που αξίζει να διεκδικήσουμε. 

*Γράφτηκε για το τεύχος 17 του ηλεκτρονικού περιοδικού babushka