Συγνώμη κύριοι, τι λέτε;

Γράφει η Conmigo

Κάποιοι θα το θεωρήσουν παράλογο αλλά αρκετοί θα συμφωνήσουν ότι τα τελευταία χρόνια και ελέω κρίσης, τα κεντρικά δελτία ειδήσεων των «μεγάλων» καναλιών και ο ηλεκτρονικός και έντυπος τύπος των ίδιων ομίλων είναι πιο συναρπαστικά και ενδιαφέροντα από ποτέ. Γιατί μόνο ως συναρπαστικές και διασκεδαστικές  μπορείς να εκλαμβάνεις τις επιστημονικοφανείς προσεγγίσεις της κρίσης μέσω στατιστικών, ποσοστών και μετρήσεων ή τις σοβαροφανείς, στερεότυπες και προφανώς υποκινούμενες ατάκες των σχολιαστών που κινούνται σε μια παράλληλη  -  και γι’ αυτό, προκλητικά καλοπληρωμένη -   πραγματικότητα. Ο υπερβολικός ζήλος, όμως, φαίνεται ότι πλέον τους οδηγεί σε σχόλια, τόσο άβολα για την ελιτίστικη φύση τους ώστε φτάνουν να τα απαγγέλουν αμήχανα και σχεδόν συνωμοτικά. Κάπως έτσι ο γνωστός columnist (sic) και βασικός σχολιαστής του «μεγάλου» δελτίου,  βρέθηκε να διατυπώνει την γνώμη του για κάτι που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν μια γραφικότητα και ανάξια βλέμματος - πόσο μάλλον λόγου-  πρωτίστως για αυτόν τον ίδιο. Η μητέρα αστυνομικού που βρέθηκε έξω από τα δικαστήρια της Κοζάνης με αφορμή την υπόθεση της σύλληψης των τεσσάρων για ληστεία και τρομοκρατική δράση και κρατούσε το πλακάτ «και οι αστυνομικοί έχουν μάνες», χαρακτηρίστηκε από τον δημοσιογράφο ως μια σοβαρή, ψύχραιμη, υποδειγματική, ευγενής, « νοικοκυρεμένη» τέλος πάντων πρωτοβουλία και κίνηση, υπονοώντας ότι έρχονταν σε αντιδιαστολή με τις δηλώσεις των μελών της οικογένειας των συλληφθέντων καθώς και την βίαιη συμπεριφορά των τέκνων τους. Μια ημέρα αργότερα, εφημερίδα του ίδιου ομίλου σε άρθρο της υφαίνει προσεκτικά και ακροθιγώς το εγκώμιο της μάνας με το πλακάτ, αποκαλύπτοντας στοιχεία της οικογενειακής, οικονομικής της κατάστασης και αντιδιαστέλλοντας αυτά με τις συνθήκες ζωής που είχαν εξασφαλίσει και απολάμβαναν οι συλληφθέντες στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Από την μια η περιγραφή της πολύτεκνης οικογένειας βιοπαλαιστών του αστυνομικού σε background βιομηχανικό ( Πτολεμαΐδα) όπως αρμόζει σε ταξικές αναλύσεις κοινωνιολογικού χαρακτήρα και σε ιταλικό νεορεαλιστικο κινηματογράφο και  από την άλλη, η περιγραφή των πλούσιων οικογενειών των ιδιωτικών σχολειών και της υπερκάλυψης κάθε πνευματικής αναζήτησης των συλληφθέντων. Συγνώμη, κύριοι, τι λέτε;  Πέρασαν όλα τα χρόνια της μετεμφυλιακής περιόδου με μια γενιά δημοσιογράφων και πολιτικών να προσπαθεί απεγνωσμένα (και πανηγυρικά να τα καταφέρνει) να πείσει ότι η ταξικότητα στην κοινωνία δεν υπήρξε ποτέ ή τέλος πάντων έχει παύσει να υφίσταται, ότι οι θεωρήσεις του σοσιαλισμού δεν έχουν κανένα έρεισμα, ότι η προσκόλληση στα μαζικά κόμματα ιδεών είναι τραγικά παρωχημένη και άρρωστη και ξαφνικά εμφανίζονται ως τιμητές των τάξεων. Προχωρούν σε αδαείς και ρηχές αναλύσεις υπό το πρίσμα της ταξικής κοινωνίας, όπου και όπως συμφέρει την προώθηση της λαϊκίστικης λογικής τους. Ας αποφασίσουν όμως: αν τυχόν θέλουν να συνεχίσουν να  χρησιμοποιούν πιο συστηματικά τέτοιες αναλύσεις και αντιπαραβολές, θα πρέπει όλα αλλά κυρίως όλοι να τοποθετηθούν στην πραγματική τους διάσταση. Αναμφίβολα, δύσκολο να κατανοήσεις πως εικοσάρηδες μεσοαστικών καταβολών και  αναπόφευκτα, χωρίς σαφή αντίληψη των πραγματικά ταξικών συσχετισμών (αυτό συνήθως το αποκτάς μέσω της εργασίας)  σε μια κοινωνία κινούνται σε τέτοια πλαίσια δράσης. Καταλαβαίνεις όμως ότι η δράση προκαλεί αντίδραση και πλέον δεν μπορείς να προβλέψεις την πηγή της. Και οι δράσεις της κυβέρνησης και του οικονομικού συστήματος όπως το ξέρουμε είναι πολλές και ακραία βίαιες, επομένως και οι αντιδράσεις προβλέπονται να είναι πολλές και ακραία βίαιες. Αναμφίβολα, δύσκολο να κατανοήσεις πως εικοσάρηδες εργατικών οικογενειών καταλήγουν να είναι οι θεματοφύλακες του κράτους στην πιο οριακή εκδοχή του μονοπωλίου βίας. Δύσκολο να αντιληφθείς πως γίνονται βασανιστές συνομήλικων τους και πως καταλήγουν τόσο λούμπεν ώστε συχνά να αποτελούν την βασική εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής. Αν θέλουν λοιπόν να κάνουν σοβαρές αναλύσεις ταξικής υφής, δεν μένει παρά να ακούσουμε και να διαβάσουμε τα σχόλια και τα άρθρα τους για τις οργανωμένες μορφές πάλης (βλέπε απεργίες Χαλυβουργών ή ναυτεργατών) και για τις ανοργάνωτες χρεωκοπίες επιχειρηματικών ομίλων. Κάτι, όμως, μου λέει ότι αυτά δεν θα τα ακούσουμε και δεν θα τα διαβάσουμε ποτέ... Από αυτούς τουλάχιστον και προς το παρόν… ασφαλώς.