Τα διαχρονικά διλήμματα των εκλογών

Ευρώ ή Δραχμή; Μνημόνια ή Έξοδος από την Ευρώπη; Να κυβερνηθούμε ή χάος; Τα διλήμματα που είναι χρήσιμα για να τρομοκρατήσουν, να μπερδέψουν και να υφαρπάξουν την ψήφο των εργαζομένων, στήνονται από τους ίδιους που μας θυμίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι "στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα".

 Είναι φανερό ότι οι εκλογές είχαν και έχουν καθαρά συμβολικό χαρακτήρα. Και αυτό που συμβολίζουν είναι, με τον Α ή Β τρόπο, τη συναίνεση της κοινωνίας στην όποια χάραξη πολιτικής. Δε θα μπορούσαν να προωθηθούν με διαφορετικό τρόπο, αποφάσεις οι οποίες στρέφονται κατ' ουσίαν κατά της κοινωνίας εάν δεν επενδύονταν με μια επίφαση δημοκρατικότητας και ελευθερίας. Οι εκλογές στήνονται ώστε να νομιμοποιηθεί στα μάτια του εκλογικού σώματος η διαιώνιση της πραγματικής οικονομικής εξουσίας, την οποία εκπροσωπούν επάξια τα αστικά κόμματα.

 Σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης και ακριβώς επειδή δεν υπάρχει το θετικό πρόταγμα που συναντάμε στην περίοδο πριν την κρίση, η αστική τάξη εμφανίζεται ευέλικτη μπροστά στο πολιτικό αδιέξοδο που ορθώνεται μπροστά της. Θέλει απεγνωσμένα να ενσωματώσει τις μάζες που τείνουν ή ενδέχεται να αμφισβητήσουν το οικονομικό μοντέλο που έχει επιβάλλει και να συντηρήσει τα κεκτημένα της, την κερδοφορία της. Έτσι διαχέεται ένα προπέτασμα καπνού που καλύπτει την οικονομική εξουσία (θεωρία της Ψωροκώσταινας κλπ.), "καίγοντας" ένα μέρος των πολιτικών της εκπροσώπων και χρεώνοντας ουσιαστικά τις κρίσεις του συστήματος, στην κακοδιαχείριση των πολιτικών της. Από εδώ και πέρα αναλαμβάνουν να σώσουν την κατάσταση οι πολιτικές εφεδρείες, οι οποίες υπόσχονται: 

· Στο λαό: μια καλύτερη ή πιο "ορθή" διαχείριση του καπιταλισμού.

Στην οικονομική εξουσία: τα εχέγγυα ότι δε θα διακινδυνεύσουν τα συμφέροντά τους. 

Και επειδή ακριβώς, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να έχει μια τέτοια κυβέρνηση, θα πατάει πάντα σε 2 βάρκες που θα τραβάνε αντίθετα, ή θα διαλέξει βάρκα ή κάποια στιγμή θα πέσει μέσα. 

 Γι αυτό λοιπόν, οι αγανακτισμένες μούντζες στο Σύνταγμα ή οι κραυγές για "κρεμάλες στο Γουδί", δίχως τη συνοδεία μιας ολοκληρωμένης πολιτικής πρότασης για την εξουσία και τη συσπείρωση γύρω από έναν φορέα εναλλακτικής οργάνωσης της κοινωνίας, όχι μόνο δεν είναι επικίνδυνες αλλά επιτυγχάνουν ακριβώς αυτό: Να δημιουργούν την αυταπάτη ότι αλλάζοντας οι κυβερνήσεις αλλάζει και η εξουσία, ενώ αυτή παραμένει στα ίδια χέρια, εκείνων που ελέγχουν τα μέσα παραγωγής και την οικονομία. 

 Εάν λοιπόν, την εκλογική συναίνεση δεν καταφέρει να την αναδείξει η κάλπη με την ψήφο του λαού, πότε στη σοσιαλδημοκρατική και πότε στη φιλελεύθερη διαχείριση του καπιταλισμού, υπάρχει και το μαστίγιο της ακροδεξιάς, για να φτάσει εκεί που δε φτάνει το καρότο της αστικής του διαχείρισης. Εάν δηλαδή "δεν τσιμπήσεις", με το καλό, στα διλήμματα που σου θέτουμε και της ασφάλειας που σου υποσχόμαστε, και προσπαθήσεις να ανοίξεις έναν εναλλακτικό δρόμο οργάνωσης της κοινωνίας, αμφισβητώντας το υπάρχον οικονομικό μοντέλο, υπάρχει και ο κακός τρόπος που λέγεται φασισμός. Να ποιό είναι το καρότο και το μαστίγιο, να γιατί γεννά ο καπιταλισμός το φασισμό τον οποίο και χρειάζεται, να γιατί "οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν και οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν μα όχι και το μίσος του για μένα". Έτσι εξηγείται και η προσπάθεια της οικονομικής ολιγαρχίας να πετύχει την επάνοδο της ακροδεξιάς που βρίσκει έρεισμα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια των λαών, οι οποίοι ξεχνούν την ιστορία καθώς "όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης, παθαίνουν αμνησία". 

 Τα πραγματικά διλήμματα για τον λαό δεν είναι οι εναλλακτικές που του δίνονται κάθε τόσο μπροστά στις κάλπες και πίσω από αυτές. 

 Το πραγματικό δίλημμα για τον λαό είναι το εάν θέλει να συνειδητοποιήσει ότι το όπλο που τον σημαδεύει και του ζητάει "τα λεφτά ή τη ζωή του", είναι ψεύτικο. Στο κάτω κάτω μετά τις εκλογές του παίρνουν και τα δύο. 

 Το πραγματικό δίλημμα είναι το εάν θέλει να απεγκλωβιστεί από τη λογική του λιγότερου κακού και να δει κατάματα την αλήθεια: Δίχως την ιδεολογική και πολιτική οργάνωση, των εργαζομένων, των φτωχών, των ανέργων, των καταπιεζόμενων, θα είναι καταδικασμένος να μειώνει συνεχώς τις απαιτήσεις του και να ζει με λιγότερα. Και ενώ η επιστήμη και η τεχνολογία θα εξελίσσονται συνεχώς με κύριο μέλημα την όλο και πιο μεγάλη εξασφάλιση κέρδους για τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, εκείνος θα έχει όλο και μικρότερο μερίδιο αυτού του κοινωνικού πλούτου που παράγει. 

 Το πραγματικό δίλημμα είναι το εάν τελικά θέλει να διεκδικήσει και να αγωνιστεί για να επιβάλλει έναν άλλο δρόμο αξιοπρεπούς συλλογικής ζωής έξω από τη ζούγκλα της ελεύθερης αγοράς και της άναρχης ανάπτυξης της οικονομίας και του κεφαλαίου. Είναι σίγουρα δρόμος με θυσίες αλλά είναι και ο μόνος ρεαλιστικός που μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές κατακτήσεις στο "τώρα".

 Και "σαν θελήσει ποτέ ο λαός, τότε το πεπρωμένο θα προσκυνήσει".