Νέα γενιά : Ο μεγάλος πρωταγωνιστής - Θύτης ή θύμα

Η εκάστοτε νέα γενιά κατά  <<παράδοση>> πέφτει πάντα θύμα χλευασμού και αρνητικής κριτικής των προηγούμενων γενεών, κλασσικό το παράδειγμα :  <<όταν εμείς ήμασταν  στην ηλικία σας..>> ή << η δικιά μας γενιά δεν θα άφηνε ποτέ αυτό να συμβεί>> ή << εμείς καταφέραμε κάτι και εσείς θέλετε ακόμα και την τροφή μασημένη >>, όλοι πιστεύω πως θα μπορούσαμε για ώρες ολόκληρες να αναπολούμε αυτή την μάχη μεταξύ των γενεών και την ανωτερότητα της μίας απέναντι στην άλλη. Οι προσωπικές εμπειρίες, μην θέλοντας να μειώσω τα έργα και τις ημέρες κάποιας γενιάς, δεν είναι τίποτα περισσότερο από γεγονότα και πράξεις που μπορούν να θεωρηθούν ως  απτά παραδείγματα προς  μίμηση ή αποφυγή, αυτό κρίνεται  από το αποτέλεσμα που είχε ή ακόμα περισσότερο από το αποτέλεσμα που θα είχε στην σημερινή κοινωνία. Κανείς πιστεύω, δεν θα μπορούσε να μην θαυμάζει και να θέλει να παραδειγματιστεί από την γενιά του ΄70 και τα γεγονότα που αυτή έζησε, η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου έπαιξε έναν από τους βασικότερους ρόλους στην ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και στην διαμόρφωση του ρου της σύγχρονης ιστορίας. Την βαραίνουν όμως τα λάθη που έγιναν κατά την μεταπολίτευση και λάθη που έγιναν ειδικά από άτομο που συμμετείχαν στο κίνημα, αυτό βέβαια δεν είναι ικανό να αμαυρώσει ή να μειώσει όλο το κίνημα, δυστυχώς ένα κομμάτι αυτού του κινήματος παρά την έξαρση της πολιτικοποίησης (και όχι της κομματικοποίησης) της εποχής ΄70-΄80 είτε κουράστηκε από τους αγώνες και αποσύρθηκε, είτε αναγκάστηκε λόγο συγκυριών να μειώσει την ενασχόληση του με τα κοινά, είτε εφησυχάστικε  , είτε αποσύρθηκε γιατί πίστευε πως δεν έχει να δώσει κάτι άλλο, μπορεί ακόμα και να απογοητεύτηκε.

Οι λόγοι που το μεγαλύτερο κομμάτι έκανε ένα βήμα πίσω είναι πάρα πολλοί, σημασία όμως  έχει πως μπροστάρης έμεινε μόνο το κομμάτι που εύκολα δηλητηριάστηκε από την εξουσία και παραγκώνισε το όραμά του, υπήρχαν βέβαια και αυτοί που ποτέ δεν έπαψαν να ονειρεύονται.Η οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ γενεών θα ήταν καταστροφική, το θέμα δεν είναι ποιος κερδίζει στο μέτρο της επαναστατικότητας αλλά πως οι επόμενες γενιές μαθαίνουν από τα λάθη των προηγούμενων και όλοι μαζί συνασπίζονται ενάντια στον κοινό εχθρό. Σημασία έχει το τι κάνεις  σήμερα, το χθές θα το κρίνει η ίδια η ιστορία όταν έρθει η ώρα.

Όταν είσαι κομμάτι της γενιάς που ενηλικιώθηκε την τελευταία 10ετία το μόνο που γνώρισες ήταν μια σκληρή επίθεση απέναντι στην λεγόμενη απραξία, αδιαφορία και άγνοια που σε χαρακτηρίζει. Θεωρήσε η πιο καλά καταρτισμένη   και μορφωμένη γενιά των τελευταίων ετών η οποία δεν χρησιμοποιεί τα όπλα της για έναν κοινό σκοπό. Ο χαρακτηρισμός  η <<γενιά του καναπέ >> που χειραγωγείται από την καπιταλιστικά διαμορφωμένη κοινή γνώμη και εικόνα. 

Έχει δημιουργηθεί μια φυσαλίδα που μέσα της μεγάλωσε αυτή η γενιά, η φυσαλίδα της επίπλαστης κοινωνικής ευμάρειας και της αφελούς πολιτικής ξεγνοιασιάς,  η διερεύνηση – ενασχόληση με μια ιδεολογία καθώς και η εναντίωση  για τον μέσο νεανικό νου αποτέλεσε μια βαριά ηθική πολυτέλεια που ουδεμία σχέση είχε με το lifestyle. Οι περισσότεροι εκλάμβαναν τις κοινωνικές-πολιτικές-οικονομικές εξελίξεις  με

το αδιάφορό και δεονισμένο στις τελευταίες γενιές απολιτίκ στιλ και ρόλο. Αυτή η γενιά είχε τόσο απορροφηθεί από τις εμπορικές προεκτάσεις του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι και τα θεμελιώδη στοιχεία της πολιτικής πραγματικότητας ώστε να έχουν τα  αναγάγει σε ένα πανηγυρικό – οπαδικό γεγονός  . Η αντιμετώπιση των εκλογών καθώς και των πολιτικών διαδικασιών  μέσα και έξω από τα αμφιθέατρα ως ευκαιρία προς επίδειξη  του ελληναρίστικου ωχαδερφισμού και της δουλοπρεπούς συμφεροντολογίας που κληρονόμησαν . 

Πραγματικά αυτή την εικόνα έδινε ένα κομμάτι (ίσως αρκετά μεγάλο) της νέας γενιάς του σήμερα, όμως το πραγματικό της πρόσωπο τάραξε τα νερά και ανέτρεψε καταστάσεις.  Την γενιά που το σύστημα ανέθρεψε με τέτοιο τρόπο ώστε να λέει πάντα ΝΑΙ και να μην φέρνει καμία αντίδραση στα τεκταινόμενα,  την γενιά που μόνο ενδιαφέρον που της έδιναν ήταν η διασκέδαση τηλεόραση και ο καναπές, ξαφνικά βγαίνει στους δρόμους οργισμένη όσο ποτέ και διεκδικεί το παρόν και το μέλλον που της ανήκει. Η νέα γενιά έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο στις μεγάλες απεργίες και πορείες, στις καταλήψεις σχολείων-πανεπιστημίων και δημόσιων κτηρίων, στις πλατείες, τους  εργασιακούς χώρους και στα κινήματα ανυπακοής, στην  καταστροφή που δημιουργείται από την ΕΕ, το ΔΝΤ ,την τρόικα και τα Μνημόνια.  Το σύστημα όσο  και αν ξαφνιάστηκε άμεσα χρησιμοποίησε του κλασσικούς κατασταλτικούς του μηχανισμούς, τρομοκρατία ,φόβος και όταν είδε πως αυτά δεν είναι ικανά να χαλιναγωγήσουν την οργή μπήκε στο παιχνίδι και η αστυνομία.  

Η γενιά του ΝΑΙ είπε το μεγάλο  ΟΧΙ, όχι στην κινεζοποίηση της  ζωής μας, της δουλειάς μας, του μισθού/σύνταξης και των σπουδών μας. Το ΄06-΄07,το ΄08 και τον Αύγουστο του 2011 η

νέα γενιά πρωτοστάτησε σε νικηφόρους αγώνες.  Η οργή ήταν τόση που για ακόμα μια φορά το σύστημα αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τα προβατοποιημένα υποχείρια της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ παρουσιασμένα με ένα ανεξάρτητο προσωπείο και όπου αυτό αδυνατούσε να λειτουργήσει ενεργοποιούσε τους φονιάδες της ΟΝΝΕΔ. Η αγανάκτηση, το όνειρο και η ελπίδα δεν είναι φούσκα που σκάει και ξεθυμαίνει για αυτό νέες και νέοι συσπειρωμένοι με τις υπόλοιπες ηλικίες  κατακλύζουν πλατείες και δρόμους ,σπάνε τα δεσμά της φίμωσης ,του φόβου και της καταστολής . 

Οι προηγούμενες γενιές ήθελαν να μας παραδώσουν  έναν  κόσμο που μόχθησαν να δημιουργήσουν, ένα κόσμο καλύτερο από αυτόν που έζησαν, έναν κόσμο ελπίδας, ένα κόσμο παρόμοιο με αυτόν που ονειρεύονταν. Κάποιοι κάποιοι καταχράστηκα, τα όνειρα και τους κόπους τους.  Ήρθε λοιπόν η ώρα η δική μας, της νέας γενιάς, να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο κόσμο. Για σας, για μας,για τους επόμενους. 

Dr Όου