Ο προεκλογικός και μετεκλογικός λόγος της κυρίαρχης τάξης

Μετά την αρχική απογοήτευση του αποτελέσματος της εκλογικής διαδικασίας, ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα.

Οι εκλογές δεν κατέδειξαν τίποτα διαφορετικό από αυτό που βλέπαμε, γνωρίζαμε, συζητούσαμε: Η ταξική συνείδηση του κόσμου της εργασίας και η θέση του απέναντι στα τεκταινόμενα είναι δυσανάλογη της επίθεσης που δέχεται. Η έλλειψη ιδεολογικής και πολιτικής του οργάνωσης, είναι
αυτή που τον έχει αφήσει έρμαιο στη βορά της συνεχιζόμενης οικονομικής του εξαθλίωσής. Εγκλωβισμένο στις ορέξεις του καπιταλισμού που αναγκαστικά τον έβλεπε και θα τον βλέπει από τη μία φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό και από την άλλη γενναιόδωρο και γαλαντόμο καταναλωτή. 

Και θα παραμένει εγκλωβισμένος όσο στέκει:

· Αδύναμος να αντιδράσει και να αντιπαρατεθεί,  εκεί που ουσιαστικά εφαρμόζονται οι πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης και είναι φανερά τα αποτελέσματά τους.  Στο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, στο σπίτι του. Αντίθετα, τον συμβουλεύουν να είναι παθητικός, ανεκτικός και υπομονετικός γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που του προτείνουν.

Ανίκανος να αποκτήσει συνείδηση που θα του επιτρέψει να προτάξει το συλλογικό συμφέρον της κοινωνίας στην οποία ζει, δημιουργεί, εξελίσσει και εξελίσσεται. Αντίθετα, το συλλογικό προτάσσεται όταν η μοιρασιά αφορά τη ζημιά και όχι τα κέρδη  αυτών που κρατάνε στα χέρια τους τον πλούτο και τα μέσα παραγωγής του.

Μπορεί να εξοργίζεται όσο η οργή του δε βρίσκει στόχο, μπορεί να μουτζώνει, να γιαουρτώνει, να τα σπάει. Μπορεί να λέει ότι θέλει, αρκεί να μην έχει ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για την εξουσία και να μη γίνεται ουσιαστικός και επικίνδυνος ο λόγος του. Γενικότερα μπορεί να διεκδικεί όσο θέλει, όσο αυτές του οι διεκδικήσεις δεν αγγίζουν τα συμφέροντα  της οικονομικής εξουσίας. 

 

Δυστυχώς, τα αποτελέσματα δεν ήταν διαφορετικά από αυτό που απαίτησαν οι "αχρωμάτιστοι" Αγανακτισμένοι του Συντάγματος: τιμωρία δηλαδή μόνο για τους πολιτικούς εκπροσώπους της οικονομικής εξουσίας του τόπου. (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έπεσαν από τα ποσοστά του 70-80% πριν κάποια χρόνια στο 30-40% του σήμερα. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.) 

Δυστυχώς, δεν αναμετριέται (έτσι κι αλλιώς στις εκλογές), ούτε αναμετρήθηκε και τώρα η προοπτική ενός διαφορετικού δρόμου οργάνωσης της κοινωνίας με το υπάρχον σύστημα. Αυτό που αναμετρήθηκε ήταν η ελπίδα-αυταπάτη για μια πιο ορθολογική και ανθρώπινη διαχείριση του καπιταλισμού από τη μία, και ο φόβος της συντήρησης των όποιων κεκτημένων του ίδιου συστήματος από την άλλη. Και νίκησε ο φόβος, προσωρινά. Αύριο-μεθαύριο θα νικήσει και η αυταπάτη.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει προοπτική ρήξης με τα μονοπώλια, με τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, με το κεφάλαιο, με την οικονομική εξουσία αυτή καθαυτή, γιατί δεν έγιναν στόχος από την πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας όλα αυτά. Αντίθετα η λαϊκή οργή περιορίστηκε  στους κακούς πολιτικούς, τους προδότες της πατρίδας, τους κλέφτες, τα λαμόγια, τους ξένους δυνάστες.

Αναμασιέται η ίδια και η ίδια προπαγάνδα: Ο λόγος δηλαδή της κυρίαρχης, οικονομικά και πολιτικά τάξης. Ένας λόγος που δεν αναπαράγεται μόνο στα δελτία ειδήσεων και στα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά υιοθετείται, διαδίδεται και εξαπλώνεται γρήγορα δίπλα μας, στη δουλειά μας, στη γειτονιά μας, στο σπίτι μας. Έτσι, για τη φτώχεια φταίει η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, για το χρέος φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, για την ανεργία φταίει η κακοδιαχείριση, για το κλείσιμο των επιχειρήσεων φταίει η αριστερά, για την εγκληματικότητα φταίνε οι ξένοι, για την πτώση του τουρισμού φταίνε οι απεργοί, για την κρίση της αγοράς φταίνε οι διαδηλώσεις, για τις αυτοκτονίες φταίει η προβληματική ψυχοσύνθεση του αυτόχειρα. Αυτά είναι μόνο ψήγματα της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από την άρχουσα τάξη. 

Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τα πράγματα και πριν απογοητευτούμε από τα εκάστοτε αποτελέσματα των εκλογών, έχουμε χρέος πριν και μετά τις εκλογές και ανεξάρητα από αυτές, να στεκόμαστε εμπόδιο στο δηλητηριασμό των συνειδήσεων, του φίλου, του συγγενή, του συναδέλφου, του γείτονα. Γιατί δεν έχουμε απλά επιχειρήματα. Έχουμε πρώτα απ' όλα δίκιο και κοινά συμφέροντα.