O Αλέξανδρος Αναγνωστάκης μιλάει για την κρίση στο babushka.gr

1)Τα δύο τελευταία χρόνια υπάρχει μια σημαντικά αυξανόμενη αντίδραση από πολλούς ευρωπαϊκούς λαούς και όχι μόνο, ενάντια στην λιτότητα και συνολικά στο

πολιτικό σύστημα .

Από κοινωνική και όχι οικονομική άποψη , τι ήταν κατά την γνώμη σου αυτό που έκανε τον κόσμο να βγει στις πλατείες και να αμφισβητήσει τους υπαρκτούς πολιτικούς θεσμούς -να διεκδικήσει ''άμεση Δημοκρατία''; 

Το κίνημα των πλατειών είναι η βουή, το πρόπλασμα του νέου εργατικού – λαϊκού κινήματος  από το μέλλον που δεν πήρε ακόμη την τελική του μορφή και περιεχόμενο. Για τη γένεση του έσπειραν πολλοί. Οι σοβαρές δυσκολίες που φύτρωσαν και αναπτύχθηκαν στα εργατικά συνδικάτα: Η εργοδοτική επίθεση, τα δυσβάστακτα  οικονομικά βάρη, τα φαινόμενα εκφυλισμού του συνδικαλιστικού κινήματος, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που αποκαλύφθηκε. Το κίνημα των πλατειών είναι η αναγκαία λοιπόν παράκαμψη όλων αυτών.

Η  γενίκευση των μέτρων που λαμβάνονται από την αστική τάξη δια των πολιτικών εκπροσώπων της απαιτεί γενικευμένη απάντηση. Η ίδια η  σε εξέλιξη διεθνής  δομική κρίση του καπιταλισμού συνεπάγεται δομικές πολιτικές λύσεις – απαντήσεις. Συνεπάγεται επομένως ένα κίνημα γενικότερου προσανατολισμού, στόχων και δράσεων που «δεν χωρά» στο υπαρκτό συνδικαλιστικό κίνημα.

 Το κίνημα των πλατειών εκφράζει εμβρυακά το αναγκαίο πολιτικό κοινωνικό ρεύμα. Αυτό το σύγχρονο εργτικό ρεύμα δεν μπορεί μπαρά να επανέλθει εκεί που ήταν, δηλαδή στους εργασιακούς χώρους. Εκεί που η ταξική πάλη αποκτά τα χαρακτηριστικά της. Θα επιστρέψει για να επεκταθεί και δημιουργήσει τα συγχρονα όργανα άσκησς εργατικής πολιτικής τα οποία θα υποδεχθούν και την εργατικής εξουσία στις μελλούμενες προλεταριακές επαναστάσεις.

.Κανονικά ένα τέτοιο κίνημα γενικότερων στόχων αντιστοιχεί στο αυτοτελές ανώτερο πολιτικά κίνημα των πολιτικών μετώπων και κομμάτων (εργατικών, κομμουνιστικών, ρεφορμιστικών) της αριστεράς. Ωστόσο  η Αριστερά – παρόλο που συνέρχεται και ανασυγκροτείται- δεν έχει ακόμα φτάσει ως το σημείο να γεννά, εμπνέει και προσανατολίζει τέτοια κινήματα. Συνέρχεται αλλά δεν έχει συνέλθει ακόμη από το σοκ των καταρρεύσεων και της βαθιάς ήττας του περασμένου αιώνα.

Το κίνημα των πλατειών, όπως σε κάθε φουρτούνα αναπποφευκτα η θάλασσα φέρνει στην επιφάνεια τη λάσπη και τα κατακάθια του βυθού, συνοδεύεται από την παρουσία όλων των ρευμάτων και των ακροδεξιών. Εκεί όμως στις σφοδρές ταξικές αναμετρήσεις αυτά αντιμετωπίζονται.  

2)Υπάρχει λοιπόν έλλειψη δημοκρατίας, πιστεύεις ότι σχετίζεται με την παγκόσμια οικονομική κρίση;

Η δημοκρατία είναι ευθεία συνάρτηση των στόχων που τίθενται σε ένα κοινωνικό σχηματισμό. Στόχοι βαθύς, για μια σύγχρονη, εργατικά δημοκρατική, κοινωνία, συνεπάγονται και προϋποθέτουν αντίστοιχη δημοκρατική κουλτούρα, συμπεριφορά, οργάνωση και πρακτική.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 90, η αστική στρατηγική επιχειρεί να ξεπετάξει στον «τέταρτο κόσμο της φτώχειας και της ανέχειας των μεγάλων πόλεων της ανεπτυγμένης Δύσης και Ανατολής» μεγάλες φέτες της κοινωνίας. Ο αποκρουστικός θατσερικός- ρηγκανικός στόχος της κοινωνίας των δύο τρίτων του περασμένου αιώνα που αντικαταστάθηκε από το σύγχρονο στόχο των νεοφιλελεύθερων και νέοσυντηρητικών κομμάτων «της κοινωνίας του ενός τρίτου»  έχει εσωτερικό στοιχείο τη βία, την καταστολή, τη γενικευμένη παρακολούθηση, το σύγχρονο κράτος λεβιάθαν των τρομονόμων και των χημικών. Μόνο έτσι, δια της οργανωμένης κρατικής βίας και υπεραντιδραστικής μετεξέλιξης της αστικής Δημοκρατίας θα απωθηθούν μόνιμα τα δύο τρίτα της κοινωνίας στην εξαθλίωση.

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός εκφράζεται επομένως πρωτίστως και κυρίως από τη μεταλλασσόμενη αστική Δημοκρατία. Η βρυξελιώτικη συστημική Χρυσή Αυγή είναι παραπαίδια αυτής της πολιτικής.

Όχι η οικονομική κρίση αλλά η αστική πολιτική που τη συνοδεύει ξεγυμνώνει και αποκαλύπτει αυτή την πολιτική και ταυτόχρονα την οξύνει αφού οδηγείται στα άκρα.

3)Ποια είναι τα αίτια και τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης; έχει κάποια σχέσης με παλιότερες οικονομικές ή εμπορικές κρίσεις;

Τέτοιου ιστορικού βάθους κρίσεις η ανθρωπότητα έχει περάσει τέσσερεις.(1873-95, 1929-45, 1973- 85(;), 2008-;). Στο τέλος τους η κοινωνία συνολικά έχει αλλάξει, είναι άλλη.

Στην ουσία αποτελούν έκφραση των αδιεξόδων και αντιφάσεων της καπιταλιστικής παραγωγής, εκφράσεις της ιστορικής κρίσης, της κρίσης ιδιοκτησίας, του καπιταλισμού.

Ο καπιταλισμός έχει πρόβλημα το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό και η έξοδος από την εκάστοτε κρίση προετοιμάζει την επόμενη με μια ενδιάμεση ανάπαυλα.

Μέχρι τώρα έχουν καταρρεύσει τέσσερεις χώρες και έπεται συνέχεια. Η ανεργία στην Ευρώπη τη δεκαετία του 60 ήταν δεν ήταν 500000. Τώρα μόνο στη Γερμανία είναι πάνω από τρία εκατομμύρια, όσοι ήταν όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Χίτλερ με την κρίση του 29. Στις χώρες που εκδηλώθηκε η κρίση, ως θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης προσλαμβάνουν πλέον εκείνους που στις περασμένες δεκαετίες εθεωρούντο ως έναρξη εισόδου σε κρίση (0,2– 2,5%). Στις δε αναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία,Τουρκία) οι ρυθμοί ανάπτυξης επιβραδύνονται. Το πλέον σοβαρό όμως είναι πως εξακολουθεί να μην παρατηρείται μια τάση επιστροφής κεφαλαίων από τον υπεραναπτυγμένο χρηματοπιστωτικό τομέα  προς την πραγματική λεγόμενη οικονομία. (690 τρισ. δολάρια, 10 φορές πάνω το παγκόσμιο ΑΕΠ εξακολουθούν να “ίπτανται” στον τομέα αυτό)

Εμφανίζεται δε – η κρίση- με δύο ανέργους: Εκατομμύρια άνεργους εργάτες, άεργους νέους και δισεκατομμύρια  άνεργα- ανενεργά κεφάλαια που επενδύουν οι αστοί σε τιμαλφή, έργα τέχνης ή τα κρύβουν και τα εξάγουν. Αιτία βαθύτερη αυτής της συμπεριφοράς είναι η αδυναμία εξασφάλισης όχι γενικά κέρδους αλλά υψηλού ποσοστού κέρδους .Αυτά αποτελούν γενικά χαρακτηριστικά όλων των κρίσεων.

Η βασική διαφορά της σημερινής από τις προηγούμενες έγκειται στο ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εσωτερικεύσει, να χωνέψει, να εντάξει δίχως σοβαρές διαταραχές στην παραγωγή, τα ίδια τα Δημιουργήματα του: Τις σύγχρονες υπεραυτόματες μηχανές, τα κομπιούτερς νέας γενιάς, τις οπτικές ίνες, τα ρομπότ, τα αποτελέσματα της βιοτεχνολογίας.

Σε λίγο διάστημα θα φυτεύουν μαζικά -ήδη γίνεται στη Γουατεμάλα- καλαμπόκι και με ένα “προγραμματισμένο” βακτήριο, προϊόν της εκρηκτικά αναπτυσσόμενης βιοτεχνολογίας, θα παράγεται καύσιμο μηχανών. Με εκρηκτικές συνέπειες, όχι μόνο για τη γεωργία αλλά και για τη γεωστρατηγική σημασία χωρών.

Με μύκητες μπορούν να παράξουν εξαιρετικά λεπτές ίνες εκατό φορές πιο ανθεκτικές από το ατσάλι, που θα ανατρέψουν πολλά δεδομένα σε μεταφορές, συγκοινωνίες και οικοδομές.

Η τρισδιάστατη προγραμματισμένη εκτύπωση κρύβει μέσα της την ελπίδα για φτηνή, υψηλής ποιότητας κατοικίας για όλους, αλλά και την διατάραξη όλων των όρων οικοδομικής δραστηριότητας.

Η εφαρμογή της σύγχρονης φυσικής  στην αποθήκευση και μεταφορά πληροφοριών αναταράσσει και πάλι τον όγκο αποθήκευσης τους, την ταχύτητα μεταφοράς τους, με τεράστιες επιπτώσεις στην ταχύτητα ροής του κεφαλαίου, στην επικοινωνία των ανθρώπων, στην οργάνωση και εκμετάλλευση της εργασίας.

Η διείσδυση “στον πιο κοντινό και ταυτόχρονα στον πιο μακρινό ως πρόσφατα κόσμο”, στον ανθρώπινο εγκέφαλο και στο εσωτερικό της γης, δημιουργεί νέους ποιοτικά διαφορετικούς όρους στην ιατρική και στο μετασχηματισμό της φύσης.

Η δημιουργία και εφαρμογή μαγνητικών πεδίων επιτρέπει την μετακίνηση άμεσα “ιπτάμενων” τρένων και μεσοπρόθεσμα αυτοκινήτων με τεράστιες ταχύτητες και μικρότερα ποσά καυσίμων.

 Αν τα εισάγει ξεπετώνται από την παραγωγή εκατομμύρια εργάτες. Οι εργάτες όμως είναι οι μοναδικοί παραγωγοί υπεραξίας και κέρδους. Αν δεν τα εισάγουν δεν εκσυγχρονίζονται, δεν αντιμετωπίζουν τον αιώνιο νόμο του καπιταλισμού τον ανταγωνισμό. Αυτός ο αιώνιος  νόμος επιβάλλει όμως από τον κάθε μεμονωμένο καπιταλιστή για ίδιο όφελος ( εδώ εδράζεται η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής – ο πιο γνήσιος «ανάρχας είναι ο μεμονωμένος καπιταλιστής ) ένα είδος εισαγωγής τους. Έτσι όμως ξεπετιώνται εργάτες έξω από την παραγωγή και το επενδυόμενο σταθερό κεφάλαιο ανά εργάτη, οι λειτουργούσες μηχανές ανά εργάτη,  αυξάνει. Όσο επομένως αυξάνει η παραγωγικότητα τόσο μειώνεται η κερδοφορία. Αυτό «το παράδοξο της παραγωγικότητας», αυτή η αντίφαση, λύνεται μόνιμα μόνο αν σκοπός της παραγωγής δεν είναι το κέρδος αλλά οι ανθρώπινες ανάγκες.

Αυτή η κρίση στην ουσία συνιστά συνέχεια και ποιοτική αναβάθμιση των ιστορικών αδιεξόδων του καπιταλισμού, συνέχεια, τομή και κορύφωση των προηγούμενων κρίσεων.

 Έτσι η κρίση αποκαλύπτει όχι μόνο τα αδιέξοδα, τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής αλλά και τον στρατηγικό όρο μόνιμης αντιμετώπισης τους.

4)Η σημερινή κατάσταση της οικονομίας της Ελλάδας σχετίζεται μόνο με την οικονομική κρίση ή είναι απορία της κακοδιαχείρισης από τον δικομματισμό;

Η κρίση χρέους και η καπιταλιστική κρίση έχουν τη σχέση ειδικού- γενικού. Αλληλεπιδρούν η μια στην άλλη με τελικό αποτέλεσμα τη διατήρηση  και το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης.

Ως γνωστόν καπιταλισμός χωρίς χρέος δεν υπάρχει.

 Η όξυνση όμως του χρέους και η εκδήλωση της κρίσης, διεθνώς, ως κρίσης χρέους, (μετά την διεθνή καπιταλιστική κρίση που έσκασε το 2007- 2008), παρουσιάστηκε μετά το “τάισμα” με πρωτόγνωρα ποσά των τραπεζών. Η υπεροξυμένη μορφή της κρίσης χρέους στις χώρες της Νότιας Ευρώπης οφείλεται πρωτίστως στην κρίση ενσωμάτωσης των χωρών του Νότου στην Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω της ανισόμετρης καπιταλιστικήςς ανάπτυξης, του ευρώ (που εκτός των άλλων καταργεί τη νομισματική κυριαρχία χωρών) και των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων που οξύνονται. Η Ελλάδα βιώνει την κρίση με τις ιδιαιτερότητές της που οφείλονται τόσο στο ίδιο το επίπεδο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού όσο και στις ιδιαίτερα σκανδαλώδεις φοροαποφυγές, παροχές, φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου όσο και στο ρόλο και και  στις δυσλειτουργίες των εισπρακτικών κρατικών μηχανισμών. Το φαινόμενο περιπλέκεται με την ακολουθούμενη πολιτική του “σοκ και δέος” η οποία οδηγεί – για πρώτη φορά στην Ελλάδα και παγκόσμια σε ύφεση για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Στην ουσία ακολουθούν την πολιτική συνολικής αποδόμησης και καπιταλιστικής υπεραντιδραστικής πλήρους ανασυγκρότησης, η οποία όμως δεν φαίνεται να τους βγαίνει. Η επίκληση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού είναι η πρόφαση για να προωθήσουν με καλύτερους πολιτικούς όρους την προαποφασισμένη κανιβαλική πολιτική με τα αλλεπάλληλα μνημόνια υποταγής και ξεπουλήματος που προωθεί η συγκυβέρνηση των προθύμων υπό τον Τραπεζίτη Παπαδήμο, συνέχεια και συνέπεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η κρίση εξελίσσεται σε πολύπλοκο και εν πολλοίς αδιέξοδο ζήτημα, γιατί η χώρα ανήκει στην ΕΕ και τη ζώνη του ευρώ και ως αδύναμος κρίκος αυτής της ληστοσυμμαχίας υφίσταται αντιμετώπιση παρία. Η ανεργία καλπάζει,  η φτώχεια εξαπλώνεται, μισθοί και συντάξεις συρρικνώνονται και τα εργατικά δικαιώματα τοποθετούνται στην κλίνη του Προκρούστη, τα σχέδια και τα πλάνα της κυβέρνησης αποτυγχάνουν ολοσχερώς. Επιπλέον  η κυβέρνηση υπογράφει μυστικά μνημόνια υποταγής και ξεπουλήματος του πλούτου και του λαού της χώρας, ενώ παράλληλα δανείζεται με αισχρούς κερδοσκοπικούς όρους από τους εταίρους για να τα βγάλει πέρα. Στο τέλος η κρίση θα γίνει οξύτερη, η χρεοκοπία αναπόφευκτη, το χρέος αβάσταχτο και η ανάκαμψη όνειρο.

5)Πως κρίνεις την κατάσταση της χώρας , πιστεύεις ότι ξεπεράσαμε τον κίνδυνο της απόλυτης χρεοκοπίας;

Στην Ελλάδα η αποσάθρωση των αμοιβών στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η υπερφορολόγηση των πολιτών, η στάση πληρωμών του δημοσίου στο εσωτερικό σε συνδυασμό με μαζικά λουκέτα μικρομεσαίων, προς το παρόν, επιχειρήσεων, έχει οδηγήσει τα πράγματα σε οριακό σημείο. Οι περισσότερες από τις τράπεζες, παρά τα 100 δις ευρώ που έχουν λάβει και τα αναμενόμενα 50 από την ανακεφαλαιοποίηση,  δεν μπορούν να λάβουν απευθείας ρευστότητα από την ΕΚΤ λόγω έλλειψης καταλλήλου ενεχύρου. Αναγκάζονται επομένως να λαμβάνουν ρευστότητα με το σταγονόμετρο από την ίδια την Τράπεζα της Ελλάδος με  σοβαρότατο αντίκτυπο στην αγορά. Σε συνδυασμό με τα σύννεφα πτωτικών τάσεων που εμφανίζονται στο τουρισμό, δικαιολογείται το ενδεχόμενο, με το τέλος της τουριστικής σεζόν, εκδήλωσης, σε περιοχές της επικράτειας, ακόμη και ανθρωπιστικής κρίσης ως συνέπεια της οικονομικής. Τα δημοσιεύματα του τύπου, ξένου και ελληνικού, περί εξόδου από το ευρώ αποτελούν, βραχυχρόνια, μέσο πίεσης. Αντανακλούν όμως ενδυναμούμενη μεσοπρόθεσμη τάση των αστικών επιτελείων που συνειδητοποιούν ότι η έξοδος του Ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού  από το Ευρώ είναι πλέον  ανεπιθύμητο μεν, αναπόφευκτο δε, σοβαρό ενδεχόμενο αν θέλουν να τη διατηρήσουν σαν ένα είδος χρήσιμης ειδικής οικονομικής ζώνης. Ενδεχόμενο που σχετίζεται άμεσα με τις εξελίξεις στη Ισπανία. Τυχόν αδυναμία αποπληρωμής του συνολικού χρεόυς της ύψους 2,4 τρισ.(!) δολάρια δημιουργεί μια νέα ποιοτική κατάσταση με απρόβλεπτες εξελίξεις. (το Δημόσιο χρεός εκτινάχθηκε στο 78% από το 67% το 2011 και το ιδιωτικό  στο 227% του ισπανικού ΑΕΠ)

6)Τον τελευταίο καιρό , παρατηρείτε αύξηση της ακροδεξιάς , αλλά και της ακροδεξιάς ιδεολογίας μέσα στην κοινωνία. Σχετίζεται με την οικονομική κατάσταση ή ξαφνικά ο κόσμος αποφάσισε να ''ακολουθήσει τις ναζιστικές ιδέες'';

Η σύγχρονη ακροδεξιά είναι γέννημα της ασκούμενης αστικής πολτικής. Είναι το παραπάιδι της. Δεν αποτελείτην κυρίαρχη επιλογή της αστικής τάξης για τη διακυβέρνηση των χωρών. Είναι όμως το εκτελεστικό της όργανο. Το παιδί για τις βρώμικες δουλειές. Αυτή η εκτίμηση πρέπει να καθορίζει πολιτικές και πρακτικές για την Αριστερά και το, εργατικό κίνημα.

7)Σαν εκπαιδευτικός , όσον αφορά τα παιδιά και τους νέους που θα μεγαλώσουν και θα ζήσουν σε ακόμη πιο δύσκολες συνθήκες, πιστεύεις πως παίζει σημαντικό ρόλο η συνεχόμενη υποβάθμιση της παιδείας; η γενικότερα, πιστεύεις ότι υπάρχει έλλειψη παιδείας που δυσκολεύει την κριτική σκέψη της κοινωνίας ;

Η παιδεία και η επιστήμη αναβαθμίζονται ως προς τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των αστών.

Οι επιστημονικές παρεχόμενες γνώσεις υπάγονται πλέον σαφέστερα σε εξωεπιστημονικά κριτήρια κερδώας αποδοτικότητας. Κατακερματίζονται σε βραχύβιες ενότητες προσανατολισμένες εργαλειακά στα κελεύσματα της αγοράς. Εντός αυτών των ορίων  βαθαίνει η μερικότητα, η υπερειδίκευση, η ενίσχυση των ταξικών φραγμών, η ταξική λογική και ρόλος της παιδείας.

Οι σπουδές, αντί να προσφέρουν πρόσβαση σε  ενιαία γνωστικά αντικείμενα,  είναι περισσότερο ένα άθροισμα πληροφοριών και δεξιοτήτων, που θα αλλάζουν ευέλικτα με βάση τις τρέχουσες ανάγκες του κεφαλαίου. Όμως πληροφορίες, δεξιότητες και θραύσματα γνώσης, χωρίς τις βαθύτερες εσωτερικές αιτιακές τους σχέσεις,  δεν συνιστούν γνώση. Οδηγούν  στην προοδευτική παρακμή της κριτικής διάνοιας, δηλαδή της θεμελιώδους δεξιότητας του ανθρώπου να κατανοεί σε ποιον κόσμο καλείται να ζήσει .

Η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, η κοινωνία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, δεν μπορεί να συνδεθεί με θετικές ελπίδες και επαγγελίες, να υποσχεθεί βελτιώσεις στη θέση της κοινωνικής πλειοψηφίας, να βρει σημεία επαφής με τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες και δυνατότητες. Γι’ αυτό  δεν προβάλλεται  ως ο καλύτερος δυνατός κόσμος, αλλά ως ο μόνος δυνατός. Αυτό εξηγεί και τη μεγάλη ακαμψία των κυρίαρχων αστικών ιδεολογικών προτύπων, ερμηνεύει τη «φυματικότητα» και το εύκολο ξέφτισμα των σύγχρονων ιδεολογικών κατασκευών του αστισμού (τέλος ιστορίας, εργασίας, πολιτικής, ιδεολογιών - πόλεμοι πολιτισμών-μετακαπιταλιστική ή μεταβιομηχανική κοινωνία-κοινωνία γνώσης, πληροφορικής, τεχνολογιών - σύγχρονος αντικομουνισμός κλπ.).

Στη βάση αυτή το κάθε επιστημονικό πεδίο αντιμετωπίζεται αποσπασματικά, συχνά καλυμμένο από αντιεπιστημονικές, θεοκρατικές η και σκοταδιστικές αντιλήψεις  εντείνοντας τη σύγχυση και την αδυναμία των νέων ανθρώπων να κατανοήσουν την πραγματικότητα και την αλήθεια για τη ζωή. Από αυτή τη σκοπιά, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και προσδοκιών η εκπαίδευση υποβαθμίζεται.

8)Πέρα από τα οικονομικά συνθήματα και τις πολιτικές προτάσεις , ποια είναι τα κοινωνικά αιτήματα-συνθήματα που πρέπει να βάλει η αριστερά μπροστά ,για να ενώσει τον λαό σε αντιπαράθεση με τον κοινωνικό κανιβαλισμό στον οποίο τον έσπρωξαν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις;

Το άμεσα αιτήματα δεν μπορεί παρά να επιδιώκουν υλικά τακτικά ρήγματα στην συνέχεια των βασικών νόμων της καπιταλιστικής κυριαρχίας:

Στο νόμο της απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης των εργαζομένων και της νεολαίας, στο νόμο της αστικής πολιτικής ηγεμονίας απέναντι στον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο του μαζικού κινήματος και  στο νόμο του συνδυασμού των εθνικών και διεθνών πλευρών της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

 Βασικό στοιχείο τους είναι η προώθηση της πιο ευρείας αγωνιστικής ενότητας και του συντονισμού των εργατικών αγώνων, ώστε το εργατικό κίνημα να αποσπά νίκες και κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων, να κλονίζει την καπιταλιστική στρατηγική και να προωθεί έμπρακτα με την ίδια την πείρα των εργαζομένων την επαναστατική αναγκαιότητα και δυνατότητα προς τον κομμουνισμό.

 Στο κοινωνικό λοιπόν ζήτημα εκτός από τα ζητήματα του χρεόυς, του ευρώ, του μεροκάματου και του μισθού, άμεσα αιτήματα που αφορούν την  εργασία και την προστασία των ανέργων και των κοινωνικών παροχών είναι: Η  Μείωση του χρόνου εργασίας αντίστοιχη με τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες. Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής και μερικής απασχόλησης (εργασίας). Έλεγχος των τιμών από την παραγωγή ως την αγορά. Η δωρεάν, δημόσια και ποιοτικά αναβαθμισμένη παροχή  υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας, Κοινωνικής Ασφάλισης και κυρίως Παιδείας, Η δραστική μείωση των πολεμικών δαπανών. Η ντε φάκτο επιβολή του υπέρτατου «δίκαιου του αγώνα» από  το ανασυγκροτημένο ανεξάρτητο μαζικό εργατικό κίνημα, για να σπάσει η εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία και βία. Πρόκειται, ουσιαστικά, για την κατανόηση και εκτίμηση της ίδιας της “καθημερινότητας”, της ζωής, ως κάτι ανεπανάληπτο, που συμβαίνει στο παρόντα χρόνο και όχι στο κάθε αύριο. Στη ζωή για την οποία αξίζει να τα δώσεις όλα, εμπνεόμενος από το κομμουνιστικό μέλλον που βλασταίνει, αναπτύσσεται και ανθίζει στον καθημερινό αγώνα. Έτσι που το “όραμα” να γίνεται δύναμη προώθησης και ευεξίας και όχι άλλοθι παράλυσης και αδράνειας. Η κρίση και η πρωτοφανής επίθεση ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες αναδεικνύουν την ανάγκη του εργατικού κινήματος να συγκροτήσει μαχόμενα δημοκρατικά όργανα, με πολλές μορφές,  για τη διεκδίκηση των πολιτικών και κοινωνικών του δικαιωμάτων, σε ανταγωνισμό με τα όργανα της αστικής εξουσίας. Τα όργανα μπορεί να αποτελέσουν τους πόλους συσπείρωσης των εργαζομένων, αλλά και των σύμμαχων στρωμάτων, ατόμων και ομάδων, που πλήττονται απ’ την κρίση και συντρίβονται από το μεγάλο κεφάλαιο, σε κάθε χώρο ως την κεντρική πολιτική σκηνή.

Ο αγώνας για λαϊκή κυριαρχία ειδικά για τη χώρα μας έχει σήμερα ουσιαστικό περιεχόμενο και πρωτεύουσα σημασία.   Τέτοιοι στόχοι είναι: Η έξοδος από την ευρωζώνη και η απαγκίστρωση από την Ε.Ε. Η εφαρμογή αυστηρών ελέγχων στις κεφαλαιακές ροές, η έξοδος της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό πολιτικοστρατιωτικό μπλοκ του ΝΑΤΟ και η άμεση  απόσυρση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από εκστρατευτικές αποστολές εκτός συνόρων,  η απαλλαγή από ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις (SENGEN κ.λ.π.). Η σταθερή πολιτική και πάλη για καθολική ειρήνη, χωρίς εδαφικές διεκδικήσεις, με τους γείτονες. Η στήριξη κάθε πολιτικής περιφερειακής ειρηνικής συνεργασίας και η έμπρακτη εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους λαούς για την ελευθερία και το σοσιαλισμό. 

Τέλος στο ζήτημα του γενικού πολιτιστικού πολέμου απέναντι στην σκοταδιστική εκστρατεία του κεφαλαίου η αναγέννηση του νέου εργατικού διαφωτισμού, η υλική προβολή της αναγκαιότητας και της δυνατότητας της επαναστατικής ανατροπής και της κομμουνιστικής προοπτικής μέσα στα μέτωπα της σημερινής ιστορικής αναμέτρησης, η συγκέντρωση των δυνάμεων για τη δημιουργία,  ενός νέου κόμματος του επαναστατικού κομμουνισμού και της εργατικής χειραφέτησης στον 21ο αιώνα συμπυκνώνουν τους στόχους για μια σύγχρονη κοινωνική απελευθέρωση.. 

9)Δεδομένου ότι οι μεγάλες κρίσεις επαναλαμβάνονται, η λιτότητα έχει μετατραπεί σε πανευρωπαϊκό δόγμα και κάθε όρος δημοκρατίας καταστρέφεται καθημερινά, υπάρχει κατά την γνώμη σου ένας άλλος καλύτερος κόσμος ;

υπάρχει λύση για τους λαούς; και ποιός μπορεί να την δώσει;

 Η κρίση του 2007-2008, η σαθρή και φυματική – στην ουσία η στασιμότητα και ύφεση – αντιδραστική ανάπτυξη που τη συνοδεύει και οι κίνδυνοι νέας καπιταλιστικής κρίσης κουβαλούν μέσα τους την ιστορία, τη γνώση και τα κληροδοτήματα των προηγούμενων κρίσεων.

Η τεράστιας σημασίας ήττα και ο εκφυλισμός του κομμουνιστικού κινήματος του περασμένου αιώνα, η οριστικά σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας, οι επιδράσεις στο εργατικό κίνημα και η ήττα του τελευταίου, δημιούργησαν καταθλιπτικούς πολιτικούς συσχετισμούς. Αυτή είναι και η βάση στήριξης της αστικής κανιβαλικής πολιτικής που εγκαινιάστηκε στη δεκαετία του 90 και η οποία στρατηγικά και στην ουσία της παρατείνεται έως σήμερα.

Όμως αυτή η τάση, η οποία χαρακτηρίζει τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, για μια στροφή διαρκείας στη συνολική αντεπανάσταση σε βάρος της εργασίας, για συνολική κοινωνική βαρβαρότητα, δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή των κυρίαρχων κύκλων ή κάποιο αυτόματο αποτέλεσμα των αρνητικών συσχετισμών. Αποτελεί την ουσιαστική, θεμελιώδη και αναγκαία πλευρά των κυρίαρχων χαρακτηριστικών της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Τάση που θα προωθείται μέσα από διαφορετικές ιστορικές «τακτικές» και πολιτικές ανάλογα με τις καμπές της ταξικής πάλης.   

 Σε αυτή την πραγματικότητα, αν ψάξει κανείς πίσω απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει πως σε διεθνή κλίμακα και στη χώρα μας ξεχωρίζει ένα μικρό αλλά αισθητό, κρίσιμο τμήμα εργαζομένων που κινείται στη συγκρότηση μιας νέας επαναστατικής Αριστεράς, έξω από το «περιθώριο» του συστήματος. Μια πρώτη, αδύναμη ακόμη, εμφάνιση -και στην Ελλάδα- επαναστατικών, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων που προσπαθούν να προσεγγίσουν το κομμουνιστικό μέλλον. Οι δυνάμεις αυτές δεν βρίσκονται μόνο στις όποιες πρωτοπορίες «επέζησαν» από τον κατακλυσμό που καταπόντισε την Αριστερά. Δεν στηρίζονται μόνο ή κυρίως στις επαναστατικές επεξεργασίες και τις πρακτικές που αυτές οι πρωτοπορίες προσπαθούν να επαναδιαμορφώσουν. Στηρίζονται στις νέες κοινωνικές πολιτικές τάσεις για την κατάργηση της αγοράς και της εκμετάλλευσης, που γεννιούνται στην καρδιά του συγχρόνου καπιταλισμού και αποτελούν «ισάριθμες νάρκες, ικανές να τον τινάξουν στον αέρα».

Ξεχωρίζει επίσης  ένα  ελπιδοφόρο κίνημα  στην Ευρώπη, - και στην Ελλάδα- στην Νότια Αμερική και στις ΗΠΑ ως ιδιαίτερο γεγονός.Το κίνημα αυτό εμφανίζεται χρονικά κατά  κύματα.

Με στοιχεία ολοένα βαθύτερης αλλά ανεπαρκούς ακόμη πολιτικοποίησης, που φέρνει ξανά την ουσία της πολιτικής στο προσκήνιο. Που δεν  ανατρέπει ακόμη τις δυνατότητες του συστήματος να ανασυγκροτεί και να επανασταθεροποιεί τις δυνάμεις του και την επιρροή του σε αντιδραστική κατεύθυνση, εντούτοις η εσωτερική δυναμική του,  σε συνδυασμό με τις αντιθέσεις, τις δυνατότητες και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, αναγεννά με υλικούς όρους την ελπίδα, τις δυνατότητες στην επαναστατική Αριστερά, την απαίτηση για την “κατάληψη θέσεων”, την προώθηση της εργατικής  πολιτικής. Την απαίτηση, κυρίως, για  στρατηγικές απαντήσεις. Το κίνημα αυτό τρέφεται από μια πλατιά πολύμορφη και πολυεπίπεδη πολιτική απονομιμοποίηση, στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των φτωχών μεσαίων στρωμάτων, της αντεργατικής εκστρατείας του κεφαλαίου. Ενισχύεται από μια αυξανόμενη πολυτασική  εργατική λαϊκή δυσφορία, διαμαρτυρία, αντίθεση και αγωνιστική στάση. Και τελικά από την εμφάνιση, με το κίνημα των πολύμορφων λαϊκών κινητοποιήσεων, καινοτόμων δυνατοτήτων στην πολιτική ανάπτυξη της εργατικής πολιτικής.

Ιδιαίτερη πλευρά αποτελεί η απονομιμοποίηση στην ευρύτερη λαϊκή συνείδηση της Ε.Ε., του Ευρώ και της ΟΝΕ, των αχράντων πολιτικών μυστηρίων αυτής της καπιταλιστικής λυκοσυμμαχίας των τοκογλύφων. Γενικότερα, ενισχύει την υποχώρηση της ιδεολογίας του ευρωπαϊσμού, ο οποίος υποσχόταν αλληλεγγύη και ενότητα στους λαούς της Ευρώπης.

Οι  παράγοντες  αυτοί  θα κρίνουν, ανάλογα και με την καθοριστικής σημασίας παρέμβαση της Αριστεράς, την  προοπτική  της σημερινής πολιτικής κατάστασης.

 Το καθοριστικό και ταυτόχρονα το άμεσο καθήκον των επαναστατών, ιδιαίτερα στην κατάσταση της νέας ιστορικής κρίσης του συστήματος, είναι να υπερασπίζονται τη δυνατότητα και την προοπτική μιας νέας και ανώτερης από κάθε άλλη φορά επανάστασης προς τον κομμουνισμό. Μιας επανάστασης που θα στηρίζεται στις ποιοτικά προωθημένες απαιτήσεις, τις ιστορικές εμπειρίες και τις κατακτήσεις του κοινωνικού και εργατικού πολιτισμού της εποχής μας. Αυτό  σημαίνει: 

- συγκεκριμένη στάση απέναντι στην Ιστορία ώστε οι επαναστάσεις των δύο περασμένων αιώνων να μεγαλώνουν και όχι να μικραίνουν, να εμπνέουν και όχι να απογοητεύουν:

Η Κομμούνα, η Οκτωβριανή, οι εργατικές, οι αντιαποικιακές, οι αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις αντιμετωπίζονται  στο νέο αιώνα ως οι πρώτες ανολοκλήρωτες απόπειρες της ανθρωπότητας που επιχείρησαν την προώθηση και κατοχύρωση πολιτικών για τον επόμενο κοινωνικό σχηματισμό, τον κομμουνιστικό, και οι οποίες τελικά ηττήθηκαν και εκφυλίστηκαν εξ αιτίας  των ορίων του υποκειμενικού παράγοντα.

Γνώση της κατάστασης του καπιταλισμού της περιόδου και της δυναμικής του ώστε το πρόγραμμα να μην είναι φτερό στον άνεμο. Πυρήνας της πολιτικής εκτίμησης παραμένει η εκτίμηση  πως: “Στη σημερινή “κατάσταση” αντιδραστικής ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού το αντικειμενικά πραγματικό  είναι η ανώτερη παρά ποτέ υλική βάση της δυναμικής των τάσεων οριστικής κατάργησης κάθε εκμετάλλευσης και το καθοριστικό είναι η ιστορικά συμπυκνωμένη και υπερ-εξογκωμένη δυναμική ενίσχυσης της καπιταλιστικής  βαρβαρότητας. Πρόκειται για μια νέα κατάσταση  η οποία οδηγεί, λόγω της έκρηξης όλων των θεμελιακών αντιφάσεων του καπιταλισμού, στη μετάβαση σε μια κορυφαία καμπή της ιστορίας των ταξικών αγώνων.

 Αυτοτελή αντικαπιταλιστική πολιτική γραμμή και πάλη, σε περιεχόμενο και μορφή, γύρω απ'   όλα τα μεγάλα προβλήματα της επιβίωσης της ελευθερίας και της συνολικής εργατικής    χειραφέτησης σε αντιπαράθεση με τα σύγχρονα δόγματα, την στρατηγική, τις κυβερνήσεις,     τους θεσμούς και την ηγεμονία της αστικής πολιτικής και των μορφών της. Πάλη για υλικές-  πολιτικές κατακτήσεις, για μικρές και μεγάλες νίκες - συμβολή στη  προσπάθεια κατάκτησης από     τους ίδιους τους σύγχρονους κολασμένους του δικού τους εργατικού επαναστατικού δρόμου ώστε να μπορούν να μετατρέπουν και τις ήττες σε ανώτερη σκέψη και πράξη.  

 Οι αγώνες της Αριστεράς οφείλουν να είναι σταθερά προσανατολισμένοι στην προώθηση του καθοριστικού ρόλου του μαχόμενου μαζικού πολιτικού κινήματος, σε πλήρη και ξεκάθαρη διάκριση με τον κυβερνητισμό και την ενσωμάτωση στη στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων κάθε τύπου. Αυτή η προσέγγιση πολεμάει κάθε μορφή ταξικής συνεργασίας ανάμεσα στις εργατικές πολιτικές δυνάμεις και το αστικό κράτος, σημαδεύει βαθιά την αναγκαιότητα και προοπτική της εργατικής επαναστατικής εξουσίας και του εργατικού κράτους.

Το εργατικό  κίνημα έχει το ιστορικό καθήκον να αγωνιστεί για την κατίσχυση ενός νέου πολιτισμού με εργατικό, ταξικό περιεχόμενο, ο οποίος θα συνενώνει τις αγωνιστικές εμπειρίες του λαού, τις αυθεντικές πολιτισμικές του ανάγκες και τις ιστορικές επαναστατικές πολιτισμικές κατακτήσεις και παραδόσεις. Αυτός ο νέος πολιτισμός θα καθορίζεται από τις αξίες της κομμουνιστικής προοπτικής και θα κατακτά έτσι, τη δυνατότητα να αποτελέσει τη βάση του πανανθρώπινου χειραφετημένου πολιτισμού στον κομμουνισμό. Πρόκειται για μια έντονη αγωνιστική διαδικασία αντιπαράθεσης στο σκοταδισμό του κυρίαρχου πολιτισμού της αστικής εξουσίας. Μια διαδικασία δημιουργικής απελευθέρωσης από όλα τα αποξενωτικά φαινόμενα που ο σύγχρονος εργαζόμενος βιώνει στην καθημερινότητά του. Είναι μια ιστορική πράξη επιβεβαίωσης, του ανεξάντλητου πλούτου, των απεριόριστων δυνάμεων δημιουργικότητας του εργαζόμενου λαού που εμποδίζεται από την καπιταλιστική εξουσία και εγκλωβίζεται στα μοντέλα του αγοραίου πολιτισμού της. Αυτός ο πολιτισμός της χειραφέτησης θα πρωτοστατεί στην ανάδειξη των αξιών του εργατικού κινήματος, θα συγκροτεί τους όρους της εργατικής αλληλεγγύης, της αγωνιστικής στράτευσης της κατάκτησης γνώσης, αλλά και θα διευκολύνει την καλλιτεχνική δημιουργία, όλες τις προοδευτικές καλλιτεχνικές εκφράσεις που αντιστρατεύονται την ψευδεπίγραφη τέχνη της αστικής νομιμοποίησης.  Θα στοχεύει στην απελευθέρωση και την ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, των ερευνητικών καινοτομιών, της θεωρητικής αναζήτησης, της ανθρώπινης γνώσης συνολικά. Θα αποκαθιστά, τελικά, τη σχέση επιστήμης-γνώσης-κοινωνίας προς όφελος της τελευταίας, προς όφελος του εργαζόμενου ανθρώπου και όχι του καπιταλιστικού κέρδους. Φυσικά ο κατακερματισμένος κόσμος του καπιταλισμού δεν ενώνεται όσο υπάρχει αυτό το σύστημα. Το κομμουνιστικό κίνημα ωστόσο οφείλει να ενοποιεί εντός του και εντός της εργατικής τάξης, κατά το μέγιστο δυνατό αυτή την ενότητα, ανατρέποντας τις αστικές επιδράσεις της απόσπασης της πνευματικής, από την πολιτική και οικονομική δράση.