Συνωμότες παντού!

Συνωμότες παντού!

Να φιλοσοφείς χωρίς όρια σημαίνει να μπορείς να μπορείς να ξεχωρίζεις και να μπορείς να επιλέξεις χωρίς όρια να μπορείς να ελέγχεις τον εαυτό σου. Το όριο του «χωρίς όρια» τείνει στο όριο του εαυτού, το προσωπικό όριο, τη βούληση.

Κυκλοφορεί ευρέως τελευταία από πολιτικούς και δημοσιο-γράφους των κατεστημένων κέντρων, η κατηγορία της συν-ωμοσιολογίας για όσους προσ-παθούν να επιχειρηματολογή-σουν κατά των νέων μέτρων των 11,5 δισεκατομμυρίων ευ-ρώ.

 Συνωμοσιολογώ: σημαίνει απ-λά ή ότι εγώ κατασκευάζω ο ίδιος συνωμότες συνειδητά ή ότι αφελώς παρασύρομαι στο να παρουσιάζω κάποιους ως συνωμότες.

Κι ενώ κανείς δεν κατηγορεί τις

πολιτικές δυνάμεις που συνα-ποτελούν τη κυβέρνηση για συνωμότες έρχεται η κατη-γορία της σηνωμοσιολογίας.

Όποιος χαρακτηρίζει κάποιον ότι συνωμοσιολογεί ο ίδιος συνωμοσιολογεί τριπλά...

Πρώτον, γιατί ξέρει πολύ καλά ποιοι είναι οι συνωμότες και προσπαθεί να τους καλύψει και να τους δικαιολογήσει.

Δεύτερον, κατηγορεί ανέξοδα ως συνωμότες όποιον αποκα-λύπτει και φωτίζει τους συνω-μότες.

Τρίτον, στον άκρατο καπιταλι-σμό που κυριαρχούν ο πόλεμος, οι ανταγωνισμοί και οι συνω-μοσίες πρέπει να υπονομευτεί κάθε διαφορετική άποψη και διαφορετικό επιχείρημα και μάλιστα η πληρωμή να γίνει με το ίδιο νόμισμά.

Ο συνωμότης κατηγορεί τον αντίπαλο του ως συν-ωμότη.

  

Όποιος κατηγορεί τους αντιπάλους του ότι συνω-μοσιολογούν αυτό που κάνουν είναι να προσ-παθούν να αποκρύψουν τις ημέτερες συνωμοσίες. Και το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποκαλύπτονται ότι είναι ακριβώς αυτοί οι ίδιοι που συνωμοτούν, όχι απλά ότι συνωμοσιολογ-ούν, για αντιπερισπασμό, σε όσους κάνουν κριτική στα νέα μέτρα. 

  

 Για την διαφορά ορατού και προφανούς

Γιωργάκης λάνσαρε στην Ελλάδα την «επ-ανάσταση του προφαν-ούς», όπως το αντέγραψε από το σλόγκαν του Κανα-δού πρωθυπουργού πριν μερικά χρόνια.

Όπως καθαρίζουμε το ακά-θαρτο «αφαιρώντας» λεκέ-δες έτσι να αφαιρέσουμε τη χυδαιότητα του προφ-ανούς σε αυτό που βλέπ-ουμε στο «ορατό». Παρότι δεν βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα στην εικόνα που κοιτάμε, όλοι βλέπουμε το ¨ορατό¨.

Το ξεχωριστό, το μοναδικό σε αυτό το ορατό μπορεί να μας το δείξει η τέχνη και κάποιοι λιγοστοί ευφυείς από τους χώρους της πολιτικής, της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Μόλις το ξεχωριστό γίνει συν-είδηση ενώνεται με την ζωή μας, γίνεται αφετηρία για το επόμενο άλμα. Ακόμα και ο καλλιτέχνης (ή ο επιστήμονας ή ο σοφός ) που κατάφερε να μας δείξει το ξεχωριστό πάνω στο προφανές, μόλις παραδ-ώσει το έργο χάνει κάθε ρόλο πάνω στο ίδιο του το έργο χάνει κάθε ρόλο πάνω στο ίδιο του το έργο. Μπορεί και ο ίδιος μαζί μας να παρατηρεί με κριτικό ενδιαφέρον το ίδιο του το έργο.