Στοιχειό ή ( Άνθρωπος )

Χάος. Καμία τάξη στις σκέψεις. Σοκ και δέος.

Καθημερινά, φαρμάκι φασισμού κυλάει ατέλειωτο.

Ξένιος Ζευς. Φασισμός ντυμένος στα ρούχα του Κράτους.

Μαυροφορεμένοι γορίλες, με γυαλιστερά κρανία, πεπλατυσμένες σβερκάδες και εμπρόσθιο λοβό σε αχρηστία κραδαίνουν γαλανόλευκες σημαίες. Έχουν και μαχαίρια. Σφάζουν και πετάνε στα σκουπίδια. Σκουπίδια τους λένε άλλωστε. Όχι όπου κι όπου, ακόμα και μέσα στον ναό της αστικής δημοκρατίας.

Τάγματα ασφαλείας.

Τα ζητάνε πλέον επίσημα. Τα ονομάζουν «συνδέσμους προστασίας Ελλήνων».

Ο Υπουργός διαβεβαιώνει πως δε θα τ’ ανεχτεί. Ο Υπουργός κάνει πογκρόμ. Ο Υπουργός ανοίγει κεφάλια. Ο Υπουργός σέρνει αθώους ανθρώπους στον εξευτελισμό. Ο Υπουργός φυλακίζει ανθρώπους επειδή ο ίδιος αρνείται να τους δώσει πρόσωπο στην «πολιτεία». Ο Υπουργός δηλητηριάζει. Ο Υπουργός διορίζει τα μαυροφορεμένα σκυλιά του.

Ο Υπουργός διαβεβαιώνει πως δε θα τ’ανεχτεί.

Χάθηκε και το «παρά» απ’το Κράτος.

Το φαρμάκι υπάρχει εδώ και καιρό. Σε λανθάνουσα κατάσταση ο ιός. Όταν όλα πήγαιναν καλά- όταν όλα πήγαιναν επίπλαστα καλά- κοιμόταν το θεριό.

Με τις δυσκολίες ξυπνάει το χτικιό. Κάνει κρύο. Οι άμυνες έπεσαν. Φτώχεια, πείνα, ανεργία, κακομοιριά. Οι άμυνες έπεσαν.

Κάποιος φταίει. Ποιος φταίει; Φταίνε οι άλλοι. Φταίνε οι ξένοι. Φταίνε οι προδότες. Φταίνε οι ρουφιάνοι. Φταίνε οι πολιτικοί.

Κι ήρθαν ξανά τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες και τα περίεργα σύμβολα να μοιράσουν τρόφιμα στους ανέργους. Καλά παιδιά.

Κι ήρθαν ξανά τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες και τα ξυρισμένα κεφάλια να συνοδεύσουν τις γιαγιάδες να πάρουν την πενιχρή σύνταξη. Καλά παιδιά.

Και το κέντρο έγινε πια αδιάβατο.

Δε φταίει το Κράτος, δε φταίνε οι σπείρες, δε φταίνε τα συμφέροντα, δε φταίνε οι έλληνες πρεζέμποροι, δε φταίνε οι λευκοί έμποροι πολύχρωμης σάρκας. Φταίνε οι ξένοι. Κι ήρθαν τα παιδιά με τις μαύρες παραφουσκωμένες μπλούζες και τους έδιωξαν. Καλά παιδιά.

Το φαρμάκι υπάρχει εδώ και καιρό. Εμβόλια δυνατά οι ιδεολογικοί μηχανισμοί. Και να ο «αράπης», και να η «πουτάνα», και να ο «βρωμιάρης Πακιστανός». Το πρόβλημα υπάρχει, ναι. Το μεταναστευτικό υφίσταται, ναι.  Μόνο που τώρα το πρόβλημα χρησιμοποιείται για να αιτιολογήσει όλα τα άλλα –τα σημαντικότερα- προβλήματα.

Κι όσο εμείς ανησυχούσαμε για τους τύπους, όσο εμείς κάναμε πολιτική μόνο απ’τα συνθήματα, όσο εμείς στροβιλιζόμασταν γύρω απ’τα υπερτροφικά-ενίοτε-εγώ μας, οι απέναντι μιλούσαν στον κόσμο με πράξεις. Κι εμείς κοιτάγαμε. Λέω «εμείς», αλλά μιλάω για μένα· μη μπερδεύεσαι, δε σε βάζω μαζί μου. Η ευθύνη αυτή που περιγράφω είναι καθαρά δική μου. «Μιλούσα», αλλά δε μιλούσα.

«Πρότεινα», αλλά δεν πρότεινα. Όταν έπρεπε να κάνω το δύσκολο εύκολο, όταν έπρεπε να πείσω για το αυτονόητο και το ανθρώπινο, έλεγα συνθήματα. Δε μίλαγα. Όταν έπρεπε να απαντήσω στην σκληρή πραγματικότητα , έλεγα συνθήματα, όχι λόγια. Και κάπου εκεί έχασα.

Θέλει πολλή δουλειά. Θέλει δουλειά και μας έχουν πάρει φαλάγγι. Το δηλητήριο δύσκολα σταματιέται. Όχι πως χάνω την ελπίδα, όχι. Να γέμισε αίφνης ο τόπος με φασίστες δε γίνεται. Το δηλητήριο υπάρχει εδώ και καιρό. Μαζί όμως υπάρχει και το αντίδοτο. Ευθύνη δική μου να το αφήσω να τρέξει στις φλέβες της κοινωνίας. Ευθύνη δική μου κι όποιου συμμερίζεται τους φόβους, τις ελπίδες, οράματά μου. Κι αυτόν που παλεύει μαζί μου για αυτόν τον κόσμο τον πιο ανθρώπινο, θα τον πω σύντροφο. Και μαζί με τον σύντροφο θα σηκώσω την ευθύνη.

Δεν έχω και θεό να προσευχηθώ να μην είναι πια πολύ αργά…

Στο διάολο κι ο θεός!

Ο πόλεμος είναι δικός μας. Άνθρωποι εναντίων μισανθρώπων.

Και θα παλέψεις, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος