Μπροστά μας όλα!

Μπροστά μας όλα!

Ήδη οι υποσχέσεις έχουν καταρρεύσει.

Η επαναδιαπραγμάτευση εξατμίστηκε ακαριαία μετά την εκλογή.

Με την «απαγκίστρωση» γελάει ακόμα ο κόσμος.

Με το «δε θα υπάρξουν άλλα μέτρα» κάνουν χαρακίρι 1.216.410 άνθρωποι. Όλοι

άνεργοι. Όλοι μαζί γεμίζουν μια Θεσσαλονίκη. Καρντάσια όλοι στην ανεργία λοιπόν.

Με το «στόχος μας η ανάπτυξη» αναπτύσσεται το 55% των νέων. Άνεργοι κι αυτοί. Υπεραναπτυγμένοι άνεργοι.

Με το «τα μέτρα δε θα είναι οριζόντια» οριζοντιώνονται οι συνταξιούχοι. Μια και καλή.

Κι όλα αυτά λίγους μήνες μετά το ντελίριο τρομοκρατίας από τις αστικές

δυνάμεις. «Ευρώ ή θάνατος», έλεγαν. «Αστοί ή καταστροφή» εννοούσαν.

Γιατί το θέμα του Ευρώ για την Ελλάδα έχει λήξει. Γρήγορα ή γρηγορότερα (και όχι «αργά ή γρήγορα») η Ελλάδα θα βρεθεί εκτός € , καθώς οι ίδιες οι δομικές αντιθέσεις του νομίσματος το οδηγούν στη διάλυση. Η μαντάμ Μέρκελ πρέπει γρήγορα να πάρει μιαν απόφαση: είτε θα συνεχίσει να πιέζει αμείλικτα για αποπληρωμή του ληστρικού χρέους (επιτείνοντας έτσι και το κοινωνικό πείραμα ονόματι «Ελλάδα» ) οδηγώντας την ΕΕ σε διάλυση, είτε θα αποφασίσει να προχωρήσει στα περιβόητα «ευρωομόλογα», δίνοντας μια ανάσα ζωής στις εγχώριες κυβερνήσεις αλλά

παράλληλα δεσμεύοντας τους λαούς έτι περισσότερο στη μέγγενη του Ευρώ. Μέχρι τώρα φαίνεται να ρέπει προς την πρώτη επιλογή, αφού το συμφέρον της γερμανικής αστικής τάξης μάλλον προς τα εκεί πρόσκειται.

Το «όχι στο λόμπι της δραχμής» του (αχ, πόσο γελοίου) Σαμαρά εύκολα θα μετασχηματιστεί σε «υπεύθυνη μετάβαση στη δραχμή». Η Δεξιά κατεργάζεται εδώ και καιρό το δικό της σχέδιο για την επίσημη χρεωκοπία και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Δεν υπάρχει  καμία απολύτως αμφιβολία πως το θράσος τους είναι τόσο περίσσιο που όταν έρθει η στιγμή, θα τρομοκρατήσουν το λαό πως αν αυτή η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα δε γίνει υπό τη δική της «εποπτεία», τότε η χώρα θα καταστραφεί. Κι εδώ ακριβώς κολλάει το «αστοί ή καταστροφή». Το «ευρώ ή θάνατος» πρόκειται να καεί αρκετά σύντομα ως χαρτί, αν και έχει προσφέρει τόσο πολύτιμο χρόνο ζωής στις αστικές δυνάμεις. Ομολογουμένως, ήταν μια από τις καλύτερες πηγές τρομοκρατίας.

Επομένως, η λογική του «ώριμου φρούτου» -που θα πέσει μόνο του από το δέντρο- είναι και λανθασμένη αλλά και επικίνδυνη. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως δίχως ισχυρό λαϊκό κίνημα να παλεύει και να διεκδικεί, οι όποιες μεταβάσεις παίρνουν συντηρητικότερη κι αυταρχικότερη μορφή. Και μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο βρισκόμαστε και τώρα. Με το παρακράτος να μεγαλουργεί, με τους φασίστες να αλωνίζουν ανενόχλητοι,

με τη φασιστική ιδεολογία να ρέει σα δηλητήριο μες στην κοινωνία μέσω

των ΜΜΕ αλλά και μέσω των ίδιων των πρακτικών του Κράτους (βλ. Ξένιος Ζευς), το λαϊκό κίνημα είναι το μόνο ανάχωμά μας απέναντι στον αυταρχισμό.

Οι λογικές της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» και «κάντε με κυβέρνηση να τα φτιάξω όλα» σε μια τέτοια συγκυρία, μόνο γελοίες μπορεί να ακουστούνε. Εδώ θα μιλήσουν οι δρόμοι.

Και πολύ αργήσαμε μάλιστα. Το πραγματικό δίλημμα αυτή τη στιγμή για το λαό είναι το εξής: «Πάλη ή θάνατος». Και το πραγματικό διακύβευμα για την ριζοσπαστική επαναστατική Αριστερά  είναι να αποφασίσει τι ρόλο θέλει να παίξει στην Ιστορία: αυτόν του σεχταριστή κι εγωκεντρικού κομπάρσου, ή αυτόν του πρωτοπόρου και μαχητικού πρωταγωνιστή.

Όπως και να’ χει, θα φανεί. Στους δρόμους…