ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ

Γράφει ο Bukowski

Aν περπατάς στο δρόμο και αλλάζεις την πορεία σου για να μην περάσεις από κοντά τους, έχουν πετύχει ήδη μια νίκη.

Αν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις σε κάποια μέρη γιατί είσαι κάπως διαφορετικός, έχουν πετύχει ήδη μια νίκη.

Αν κοιτάς αυτόν που κάθεται απέναντί σου ή που έρχεται προς το μέρος σου και σκέφτεσαι τι να ‘ναι αυτός τώρα, έχουν πετύχει ήδη μια νίκη.

Αν κάθεσαι σε ένα καφέ και ακούσεις μια συζήτηση όπου ρατσιστικά και φασιστικά στερεότυπα αναμασώνται με ρυθμούς δελτίου των 8 και δεν παρέμβεις, έχουν πετύχει ήδη μια νίκη.

Αν είσαι στο λεωφορείο ή το μετρό και αρχίσει κάποιος να βρίζει ένα μετανάστη αλλά εσύ σκέφτεσαι «που να μπλέκω τώρα», έχουν πετύχει ήδη μια νίκη.

Ο φόβος είναι μια πανίσχυρη πολιτική ιδέα. Εμφυτεύεται έντεχνα διαρκώς και καθημερινά στις καρδιές των ανθρώπων. Επηρεάζει τις σκέψεις μας και τις συζητήσεις μας. Καθορίζει τη διασκέδασή μας και τη στάση μας στη σχολή ή στη δουλειά.

Οι κυρίαρχοι ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι του φόβου. Μέσω των χιλιάδων καναλιών διάχυσης της πληροφορίας που σε τελική ανάλυση εξουσιάζουν το δηλητήριο αυτό λίγο λίγο συσσωρεύεται. Το αποτέλεσμα πετυχαίνει γιατί κανένας σε αυτή την αλυσίδα δεν αμφισβητεί το μήνυμα, αλλά «κάνει απλά τη δουλειά του». Όταν ένα κανάλι πουλήσει φόβο, το άλλο δε μπορεί να μην μπει και αυτό στην αγορά φόβου δυναμικά – ο ανταγωνισμός βλέπεις είναι αμείλικτος.

Οι φασίστες κάνουν το φόβο πραγματική διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία. Η ισχύς που δήθεν έχουν (με τις πλάτες του κράτους και της αστυνομίας) στέλνει το εξής μήνυμα: αν είσαι με μας δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι, ίσα ίσα οι άλλοι πρέπει να σε φοβούνται. Η τρομοκρατία στα λόγια συναντιέται με την τρομοκρατία στην πράξη. Τα αλήτικα και άνανδρα χτυπήματα σε ανυπεράσπιστους ή σε μοναχικούς ανθρώπους πολλαπλασιάζουν την ένταση του μηνύματος. Η βία ως status quo κάνει το φόβο καθημερινότητα.

Η αντίσταση ξεκινάει από την ίδια την καθημερινότητα. Η μάχη δίνεται με όρους στάσης ζωής. Όταν ακούς να αναπαράγονται τερατώδη ψέματα με τη μορφή «κοινότυπων διαπιστώσεων» οφείλεις να παρέμβεις. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν νοείται ιδιωτική συζήτηση ώστε να ντραπείς μήπως και ενοχλήσεις. Ζούμε σε μια διαρκή δημόσια σφαίρα.

Απέναντι στους νεοσκοταδιστές και στους ελληναράδες ταλιμπάν μπορούμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Είμαστε περισσότεροι, αλλά είμαστε φοβισμένοι. Είμαστε περισσότεροι, αλλά επειδή είμαστε ανώτεροι ηθικά και πολιτισμικά, δεν είμαστε αποφασισμένοι να καταφύγουμε στη βία και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται. Όχι για πολύ ακόμα.