Πριν σε δικάσω, θα σε φωτογραφήσω.

Πριν σε δικάσω, θα σε φωτογραφήσω. 

 

 

Η δημοσίευση των στοιχείων ταυτότητας ή/και των φωτογραφιών αποσκοπεί στην προστασία του κοινωνικού συνόλου και προς την ευχερέστερη πραγμάτωση της αξίωσης της πολιτείας για τον κολασμό των συγκεκριμένων αδικημάτων». Κάτω από τις δεκάδες φωτογραφίες που βρίσκονται αναρτημένες στο σάιτ της αστυνομίας γράφουν αυτή την παράγραφο ή κάτι παρόμοιο. Συνάνθρωποι μας κατηγορούνται για διατάραξη κοινής ειρήνης σε καθόλου ειρηνικούς καιρούς και διαπομπεύονται ακόμα, ένα χρόνο μετά την πρώτη δημοσίευση των φωτογραφιών τους.

Γράφουν η Mpanana και το Βυτίο

«Οι περισσότεροι με σημάδια στο πρόσωπο, δεμένα χέρια και κεφάλια, κάποιοι άλλοι ταλαιπωρημένοι  τοξικομανείς σε φανερά προχωρημένο στάδιο. 16, 20,  23, 52 και 71 χρονών, με διαφορετικές κατηγορίες σε διαφορετικές στιγμές. Άνθρωποι που συνελήφθηκαν σε πορείες, σε γήπεδα, στην Αθήνα, στην επαρχεία, όλοι εκεί, φωτογραφημένοι καταζητούμενοι. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία απ’ ότι φαίνεται πως και αν θα επηρεάσει τις ζωές όλων αυτών των ανθρώπων η δημοσίευση των φωτογραφιών. Τι σημασία έχει αν είσαι 20 χρονών και αύριο θα αναζητήσεις δουλειά σε αυτή τη χώρα των δέκα εκατομμυρίων, τι σημασία έχει αν είσαι 50 και έχεις παιδιά που κάπου πηγαίνουν σχολείο ή σύντροφο που κάπου εργάζεται. Το βασικό είναι να χρησιμοποιηθείς σαν παράδειγμα προς αποφυγή, σαν εργαλείο για να τρομοκρατήσουν ή για να πείσουν πως κάνουν τη δουλειά τους.

Η ποινή δεν είναι συνδεδεμένη με την καταδίκη. Η ποινή ξεκινάει τη μέρα που παρέκκλινες απ’ το πλαίσιο που τέθηκε. Αν αργότερα αθωωθείς, δεν πειράζει. Απλά θα έχεις κάνει ένα γύρω στα βλέμματα όσων ψάχνουν κάποιον ένοχο για το να ή το άλλο αδίκημα. Η φάτσα σου έχει καταχωρηθεί. Είσαι στο σάιτ της αστυνομίας. Αυτό αρκεί. Έχεις ήδη κριθεί. 

Κοιτάω τις φωτογραφίες ενός κατηγορούμενου και παρατηρώ πως έχουν προσθέσει και άλλες πέντε-έξι από προσωπικές στιγμές του.  Δεν έφταναν φαίνεται οι φωτογραφίες προφίλ και από τις δυο μεριές , η ανφάς η μακρινή και η ανφάς η κοντινή, ούτε οι ολόσωμες. Ήθελαν και μια να οδηγεί, μια να ποζάρει, μια με μαλλιά πιο μακριά, μια με πιο κοντά. Ήθελαν άραγε να δείξουν ότι ο οποιοσδήποτε γείτονας μπορεί να είναι επικίνδυνος; Μην τυχόν και εφησυχάσουμε; Ήθελαν άραγε να δείξουν ότι αν για κάποιο λόγο βρεθείς με χειροπέδες, τότε όλη η προηγούμενη ζωή σου παραγράφεται;

Δε ξέρω πόσο ένοχοι είναι όλοι αυτοί που οι φωτογραφίες τους βρίσκονται στη σελίδα της ΕΛ.ΑΣ, δε θέλω να τους δικάσω πριν δικαστούν, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Ξέρω όμως πως η δημοσίευση των φωτογραφιών δεν αποσκοπεί σε καμία προσπάθεια συλλογής περισσότερων πληροφοριών αλλά μόνο στην διαπόμπευση και τον παραδειγματισμό. Είναι μια μορφή τιμωρίας. Είναι τιμωρία. Σε κάποιες φορές ίσως και μεγαλύτερη από την ίδια την κατηγορία που τελικά θα τους επιβληθεί. Φωτογραφίες 20άρηδων που συνέλαβαν στις διαδηλώσεις ενάντια των μνημονίων με τα χιλιάδες χημικά και την καταστολή. Θα μπορούσε να είναι ο καθένας από μας, θα μπορούσε να είσαι εσύ ή εγώ. Αν έχεις συμμετέχει έστω και λίγο σε κάποια από τις δεκάδες πορείες των τελευταίων χρόνων ξέρεις πόσο τυφλά χτυπάνε και συλλαμβάνουν.  Ξέρεις πως θα μπορούσε να είσαι εσύ εκεί, να είσαι εσύ τυχαία αυτός που αποφάσισαν να ενοχοποιήσουν.

Κοιτάω τα πρόσωπα τους και σκέφτομαι τι κοινωνία είναι αυτή που επιτρέπει και επικροτεί την διαπόμπευση συνανθρώπων μας με τέτοια λύσσα. Τις ημέρες που ο Λοβέρδος και η παρέα του αποφάσισαν να δημοσιοποιήσουν τις φωτογραφίες άρρωστων γυναικών κατάλαβα τη λύσσα που περιγράφω. Έβλεπα παλιούς μου συμμαθητές να τις αναδημοσιεύουν και επιχειρηματολογούν υπέρ της δημοσιοποίησης τους. Ήταν αυτές που θα την πλήρωναν. 10 άρρωστες γυναίκες που πουλάνε το κορμί τους για να επιβιώσουν ή για μια ακόμα δόση, θα γινόντουσαν οι θύτες και το βασικό πρόβλημα μιας χώρας σε χρεωκοπία. Αλλά οι τύποι στο Facebook, οι τύποι στις οθόνες της prime time, οι τύποι στο σαλόνι επιμένουν. Κοιτάνε την αρένα, σηκώνουν τον λίθο, ξερνάνε εμετούς ηθικολογίας. Να δούμε το πρόσωπο της πουτάνας, να μαζέψουμε υπογραφές να τη διώξουμε απ’ την πολυκατοικία. Εμείς οι καθαροί, οι υγιείς, οι κυνηγοί εκπτώσεων και καταναλωτές ριάλιτυ. Εμείς δε θα σας δικάσουμε, εμείς θα σας ξευτιλίσουμε, θα σιχτιρίσουμε τη βρώμα σας, θα καταργήσουμε τη συμπάθεια και το έλεος, θα ποινικοποιήσουμε την αλληλεγγύη. Εμείς είμαστε ο νεοελληνικός τρόμος και όσους δεν στέκονται όρθιοι θα τους φάμε στο δελτίο των 8.

Μια περιήγηση στο σάιτ της αστυνομίας είναι αποκαλυπτική. Όλο το ανθρώπινο δράμα σε μερικά κλικς. Θύτες και θύματα. Φτωχοδιάβολοι και κατηγορούμενοι για αποπλάνηση. Πρόσωπα που δεν περίμενες να δεις, πρόσωπα οικεία και πρόσωπα αλλόκοτα. Ίσως ακόμη δεν μπορούμε να ψιθυρίσουμε μέσα μας έστω, την παλιά εκείνη φράση που στεκόταν με δέος μπροστά σε ανάλογες ίσως εικόνες. «Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο». Στην εποχή του Λοβέρδου δεν βρίσκεται πουθενά το Φροσί. Πού να χωρέσουν άλλωστε τα βουβά φιλιά. Ο συλληφθείς αντικρίζει μόνο απλωμένα δάχτυλα και την διψασμένη για αίμα μεσημεριανή ζώνη. Μόνο ένα τραγουδάκι που και που ίσως φτάνει στους υπόδικους.

«κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς

με του καημού τ’ αγκάθι θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθη»

υγ. το κείμενο γράφτηκε σε συνεργασία με το βυτίο  και δημοσιεύτηκε στο τεύχος #26 του ηλεκτρονικού περιοδικού babushka