Δίψα

 

Βλέπεις με πόση ευκολία οι άνθρωποι γύρω σου μιλάνε για φάπες και σφαλιάρες; Δίνουν έμφαση στον οπλισμό των ληστών και μετά ακολουθεί ένα, ε και τι να τους κάνανε δηλαδή;. Ο άτυπος σύμβουλος του πρωθυπουργού προτείνει ειρωνικά «Την επόμενη φορά θα τους συλλάβουν χτυπώντας τους με ματσάκια άνηθο». Γελάνε ρε συ με τα μελανιασμένα πρόσωπα. Χαίρονται που συνέλαβαν τους κακούς. Τσαντίζονται στα κρυφά που μάλλον η αστυνομία τους έριξε ξύλο στα πρόσωπα και φαίνεται.

Γράφουν η Mpanana

Είμαι σίγουρη πως σκέφτονται ότι όλα θα ήταν καλύτερα αν τους είχαν σαπίσει στο ξύλο από το κεφάλι και κάτω. Βγαίνει ο εκπρόσωπος της αστυνομίας και μας κοροϊδεύει όλους ανοιχτά. Όλα έγιναν την ώρα της σύλληψης, από ένα «κύλισμα», δεν έγιναν βασανιστήρια. Λίγες ώρες αργότερα κυκλοφορούν φωτογραφίες των συλληφθέντων χωρίς φώτοσοπ. Πρόσωπα και στόματα μέσα στο αίμα, ζυγωματικά κατεβασμένα, μάτια πρησμένα. Από πίσω ένα ρολόι που δείχνει διαφορετική ώρα από αυτή που λέει η αστυνομία. Φωτογραφίες από κινητό, με τα χέρια των αστυνομικών να τραβάνε το κεφάλι του Μιχαηλίδη που του τρέχει αίμα από το στόμα. Μας κοροϊδεύουν, γελάνε με τη θλίψη μας.

Η ευκολία με την οποία οι άνθρωποι δικάζουν τους συλληφθέντες, τις μάνες τους, τις οικογένειες τους είναι θλιβερά εντυπωσιακή. Αναρωτιούνται πως γίνεται να είναι περήφανη η μάνα του Ρωμανού. Γελάνε με τις δηλώσεις και ψάχνουν έναν ηλεκτρονικό τοίχο να ξεράσουν τον εμετό τους. Δε διστάζουν να δικάσουν ακόμα και τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Βγάζουν εξώφυλλα με τον Γρηγορόπουλο στο φέρετρο και το Ρωμανό να το σηκώνει για να αυξήσουν τις πωλήσεις. Όπως το 2008 ρωτούσαν τι δουλειά είχε ο 16χρονος Γρηγορόπουλος στα Εξάρχεια ,για να καταλήξουν σε κατηγορίες και αφορισμούς για τη μάνα του, έτσι και τώρα. Η συζήτηση πάλι γύρω από τη μάνα που έχασε τον έλεγχο. Πάλι μιλάνε για παιδιά βορείων προαστίων που μέσα στη μίζερη και πλούσια ζωή τους, χαμένοι « ξενιτεύτηκαν στην έρημο του ανορθολογισμού».

Βλέπουν τις φωτογραφίες και σκέφτονται καλά να πάθουν τα κωλόπαιδα. Ακούς; Καλά να πάθουν τα κωλόπαιδα. Διψάνε για δίκες και τιμωρία. Φχαριστιούνται με την τιμωρία, είναι σαν φετίχ, κάτι σαν σαδισμός. Μαζεύονται τα βράδια στα πάνελ των καναλιών και δικάζουν. Περιφέρονται σαν ζόμπι στα κανάλια και κατηγορούν, όλοι εισαγγελείς και δικαστές. Η Παναγιωταρέα επαναλαμβάνει με ανατριχιαστική αλαζονεία στη μητέρα του Μιχαηλίδη «έχετε να πείτε κάτι για την πράξη του γιού σας;». Ξαναρωτάει χωρίς κανένα δισταγμό. Είναι σε δίκη και η μάνα του. Θα λογοδοτήσει κι αυτή ενώπιων των τηλεθεατών. Κανένα ίχνος ανθρωπιάς.

Μια βδομάδα τώρα αναρωτιέμαι πως γίνεται να είσαι γονιός και να βγάζεις τέτοια χαιρεκακία απέναντι σε μια άλλη μάνα και το παιδί της. Πως γίνεται να βιάζεσαι να καταδικάσεις έναν άνθρωπο 20 και 22 χρονών; Πως γίνεται να χαίρεσαι βλέποντας βασανισμένα πρόσωπα; Στο όνομα της ησυχίας, τάξης και ασφάλειας να βασανιστεί όποιος χρειαστεί.

Έχουν βγει όλα τα σαρκοβόρα παγανιά και τριγυρνάνε λυσσασμένα. Όποιος βρεθεί, όποιον μπορούν θα φάνε. Δεν ξεχωρίζουν τίποτα και κανέναν, κάποιος να την πληρώσει, κάποιος να φαγωθεί. Δεν χωράνε εξηγήσεις, μόνο κατηγορίες. Κάποιος να φαγωθεί, κάποιος να τιμωρηθεί, κάποιος να την πληρώσει.