Η ανάπτυξη καραδοκεί!

Εδώ και τρία χρόνια κόμματα, πολιτικοί και οικονομολόγοι βλέπουν σαν μοναδική διέξοδο από την κρίση, την πολιτική των μνημονίων, τα χρέη, τα ελλείμματα και την κοινωνική κατάρρευση, την

ανάπτυξη. Μία λέξη και μία έννοια η μόνη ελπίδα που θα μας σώσει από όλα τα δεινά (κάτι αντίστοιχο  με τη νέα Ελλάδα της Νέα Δημοκρατίας, την αλλαγή Α. Παπανδρέου, τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη).

Η έννοια της ανάπτυξης και η λογική της δεν έχει όρια, επιδιώκει την απεριόριστη διεύρυνση της κατανάλωσης και των αναγκών, θέλει τη κυριάρχηση της αγοράς στην κοινωνία και μετατρέπει τη ζωή και τον άνθρωπο σε εμπόρευμα.

Οι πρωτόγονες κοινωνίες κατάφεραν να ελέγχουν τις ανάγκες τους με κοινοτική αυτορρύθμιση, μη επιτρέποντας την ανεξέλεγκτη διεύρυνση τους. Οι πρωτόγονες κοινωνίες, παρά τα αντίθετα που πολλοί υποστηρίζουν σήμερα ίσως κοινωνίες αφθονίας και επάρκειας με συνέπεια να μη δημιουργούνται συνθήκες έλλειψης ώστε στη συνέχεια να κυριαρχεί η ανάγκη της τυφλής ανάπτυξής.

Η λογική της ανάπτυξης πήρε μορφή πολιτική και οικονομική διαστροφή μετά το 1980 με τη κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού σε Αγγλία, ΗΠΑ, Λατινική Αμερική και με γρήγορη εξάπλωση στην υπόλοιπη Ευρώπη και Ασία. Κοινός παρονομαστής της κοινωνικοοικονομικής, πολιτικής και ζωής μέχρι σήμερα είναι η διαδοχή των έξω καταστάσεων - ανάπτυξη – διεύρυνση των αναγκών – έλλειψη και λιτότητα – νέα ανάπτυξη  και αυτή η σειρά επαναλαμβάνεται συνεχώς.

Επομένως η καραμέλα της ανάπτυξης είναι παλιά, την έχουμε γευτεί, επανέρχεται με νέους όρους σε καινούργιες συνθήκες, η ανάπτυξη λοιπόν καραδοκεί να ξαναφέρει τον ύπνο στους πολίτες για την καλύτερη και πιο άγρια εκμετάλλευσή τους.