"Υγειονομικές βόμβες"

"Υγειονομικές βόμβες"

και κυρίαρχη πολιτική

Ο όρος «υγειονομική βόμβα» μπορεί να μην πλασάρεται σήμερα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα δελτία των 8, σε αντίθεση με ό,τι γινόταν πριν από δύο μήνες, αλλά είναι ένας όρος που ανήκει στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης και της κυρίαρχης πολιτικής.

Σίγουρα είναι ένας όρος – όπλο που αναμένεται να επαναχρησιμοποιηθεί σύντομα, στο επόμενο σκίρτημα του λαϊκού κινήματος και όταν θα ξαναχρειαστεί να αναζωπυρωθεί ο φόβος σε πλατιά μικροαστικά στρώματα. Έχει αξία λοιπόν να δούμε τι έχει ονομαστεί υγειονομική βόμβα σε αυτό τον καταπληκτικό τρομοκρατικό λόγο των ΜΜΕ και τι ρόλο έχει επιτελέσει.

Ο παροξυσμός για τη δημόσια υγεία με τη χρήση ενός λόγου που αντιστοιχεί σε κόμικς ή σε επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής «ξυπνάει» κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη να αποσπαστεί η κοινή γνώμη ή να στραφεί σε άλλα κανάλια, να φοβηθούν οι τηλεθεατές, να δοκιμαστούν τα αντανακλαστικά του κόσμου και να εφαρμοστούν επιθετικά μεταρρυθμίσεις στο κομμάτι της υγείας ή της ασφάλειας. Για να δούμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, το στημένο σκηνικό με τις ιερόδουλες φορείς του aids που αποτελούν εν δυνάμει εστίες μόλυνσης για τους «ταπεινούς πελάτες» που θέλουν να αγοράσουν «ερωτικές υπηρεσίες» προσφέρεται για να δειχθεί το σχετικό μοντέλο. Βέβαια, αντίστοιχες «βόμβες» έχουν αποτελέσει μια σειρά από κοινωνικές ομάδες, όπως οι μετανάστες, οι τοξικομανείς κλπ.

Μέσα στο καλοκαίρι και πριν τις εκλογές, η κυβέρνηση προχώρησε σε μια κίνηση – αστραπή και συνέλαβε με μια χολιγουντιανού τύπου επιχείρηση μια σειρά από εξαθλιωμένες γυναίκες ιερόδουλες που είναι οροθετικές.

Ο τρόπος που διασύρθηκαν καταπατώντας κάθε έννοια προστασίας του υπόδικου και των προσωπικών του δεδομένων και η αντιμετώπισή τους στα κρατητήρια και τις φυλακές, κάνουν τους διώκτες μαγισσών κατά τον ύστερο μεσαίωνα να ζηλεύουν.

Η επιχείρηση αυτή έσκασε σε μια περίοδο όπου η προσοχή του κόσμου ήταν έντονα στραμμένη στα οικονομικά προβλήματα της χώρας και την προοπτική παραμονής ή όχι στο ευρώ και ανάγκασε τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις να τοποθετηθούν σε ένα πεδίο διαφορετικό από την πολιτική δεσπόζουσα, κερδίζοντας έτσι χρόνο για την κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, έγινε μια επίδειξη δύναμης των κατασταλτικών μηχανισμών, με τη διενέργεια προσαγωγών, συλλήψεων και ελέγχων σε περιοχές που συστηματικά έχουν γκετοποιηθεί από το κράτος. Όμως το βασικό ζητούμενο από αυτή την υπόθεση δεν ήταν να τονιστεί το θέμα της δημόσιας υγείας. Τουναντίον, το βασικό ζήτημα που έπρεπε να θιχτεί είναι αυτό της ασφάλειας.

Ο τρομοκρατικός λόγος συνάδει με το στόχο που δεν είναι άλλος από την τρομοκράτηση. Επιθυμία των σχεδιαστών της επιχείρησης – τόσο στο οργανωτικό όσο και στο επικοινωνιακό σκέλος – ήταν να προκληθεί ο φόβος, ώστε να γίνει αποδεκτή μια αύξηση των «υπηρεσιών ασφάλειας», με άλλα λόγια της νομιμοποίησης των κατασταλτικών μηχανισμών να δρουν κατά το δοκούν και των θυμάτων αυτών των επιχειρήσεων να μην έχουν καμία προστασία για το πρόσωπό τους.

Ακριβώς όπως τα σενάρια της σύγχρονης αντι-τρομοκρατικής υστερίας προϋποθέτουν μια άγνωστη απειλή, ή αλλιώς ένα επικίνδυνο στοιχείο μαζικής καταστροφής που κυκλοφορεί ανάμεσά μας αλλά κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει που και πότε θα εμφανιστεί, έτσι και οι οροθετικές γυναίκες ζούσαν ανάμεσά μας, ανέπνεαν τον ίδιο αέρα με μας, μπορεί να περπατήσαμε στο ίδιο πεζοδρόμιο, να μιλήσαμε, να τις ακουμπήσαμε κλπ.

Ποιός όμως είναι ο δέκτης της τρομοκρατίας; Με άλλα λόγια, ποιός μπορεί να τρομοκρατηθεί; Αποδέκτης της επιχείρησης είναι αναμφίβολα τα κοινωνικά εκείνα στρώματα που είχαν ακόμα πράγματα για τα οποία να φοβηθούν: τα στρώματα με μικρή ιδιοκτησία, τα πιστά σε ένα παραδοσιακό οικογενειακό θεσμό που μπορεί να διαβρωθεί από «ανήθικες κοινές γυναίκες», τα στρώματα που συντηρούν μια ηθική της καταπίεσης που από την πίσω πόρτα νομιμοποιεί τον «άντρα» να πηγαίνει στις « πουτάνες». Πόσο μάλλον δε, η «πελατεία» των οροθετικών γυναικών εμφανίζεται από τον κυρίαρχο λόγο ως το θύμα της διαδικασίας, αυτός που πλήρωσε και εξαπατήθηκε και ένας θεός ξέρει σε πόσες γυναίκες έχει μεταδώσει τον ιό με αυτό το άσχημο παιχνίδι που του έπαιξε η μοίρα.

Τα αντανακλαστικά της κοινωνίας δοκιμάστηκαν στο κατά πόσο θα αντιδράσει για τις καταφανείς παραβάσεις του συντάγματος, του νόμου, της πολιτικής τάξης πραγμάτων, της δικαιοδοσίας των μηχανισμών, της δικαιοσύνης και της ίδιας της λογικής. Και μάλιστα δοκιμάστηκαν σε ένα κοινωνικό στρώμα που κανείς δε θα βρισκόταν να υπερασπιστεί. Οι δοκιμές αυτές, πέραν του ότι νομιμοποιούν το ναζισμό με τον επίσημο κρατικό μανδύα της συλλογικής απόδοσης ευθυνών, τις βλέπουμε πλέον και σε επιχειρήσεις όπως ο «Ξένιος Ζεύς» και αναμένεται να τις ξαναδούμε κάθε φορά που το κράτος θα ανοίγει επιθετικά ένα μέτωπο με μια κοινωνική μερίδα.

Υγειονομικές βόμβες όμως υπάρχουν; Και βέβαια υπάρχουν: υγειονομική βόμβα είναι το κλείσιμο των νοσοκομείων, όπως αυτό του ΙΚΑ στα Πατήσια. Είναι η συγχώνευση των νοσοκομειακών μονάδων που στερούν κλίνες και γιατρούς και οδηγούν σε ράντζα. Είναι το 5ευρω και σύντομα 10ευρω και 15ευρω που πληρώνεις στο ταμείο του νοσοκομείου για να σε δει γιατρός. Είναι η άρνηση του κράτους να ανοίγει θέσεις νέων ειδικευόμενων και ειδικευμένων γιατρών. Είναι η σύνταξη των 300 ευρώ που δεν επιτρέπει την αγορά φαρμάκων. Είναι η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων. Είναι η βαθιά διαπλοκή με τις φαρμακευτικές εταιρίες και τα συμφέροντα των κλάδων.

Τελικά, ένα είναι σίγουρο: υγειονομική τρομοκρατική πολιτική υπάρχει και σχεδιάζεται στις γιάφκες των Βρυξελλών και του κοινοβουλίου. Σύντομα όμως δε θα υπάρχουν πολλοί που θα μπορούν να φοβηθούν.