Ο Πέτρος
Κωνσταντίνου, Δημοτικός Σύμβουλος Αθήνας, στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συντονιστής
της ΚΕΕΡΦΑ, μιλά στο babushka.gr για
την άνοδο της ακροδεξιάς, το εργατικό κίνημα και την αντικαπιταλιστική
αριστερά.
Μέσα σε συνθήκες βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης, η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ είναι ένα αδύναμο χαρτί για την επίθεση που επιχειρεί να εξαπολύσει η άρχουσα τάξη για να παραμείνει στη ευρωζώνη θυσιάζοντας τις εργατικές καταχτήσεις και τα δικαιώματα.
Τα εσωτερικά προβλήματα μέσα στα συγκυβερνώντα κόμματα έκαναν την εμφάνιση τους αμέσως. Η ΝΔ δέχτηκε τα πυρά των συνδικαλιστών της ΔΑΚΕ και διέγραψε τον Γραμματέα της ΓΣΕΕ. Στο ΠΑΣΟΚ οι διαλυτικές αποχωρήσεις συνεχίζονται. Η ΔΗΜΑΡ δέχεται πυρά εσωτερικά για τη συμμετοχή της στη συγκυβέρνηση.
Η πολιτική κρίση όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί στην μετα-ΓΑΠ και μετα-Παπα-δήμο περίοδο με μια ισχυρή κυβέρνηση αλλά αντίθετα η εμφάνιση της εργατικής αντίστασης με ανεβασμένους ρυθμούς και ισχυρά άλματα όπως στη περίπτωση των Τραπεζών και του Σκαραμαγκά την οξύνουν.
Οι Γενικές Απεργίες στις 26/9 και 18/10, η κινητοποίηση κατά της Μέρκελ, τα αντιφασιστικά συλλαλητήρια είναι οι παράγοντες που εμποδίζουν την κυρίαρχη τάξη να προχωρήσει στην καπιταλιστική εξόρμηση της και γι αυτό η συγκυβέρνηση διστάζει να ολοκληρώσει τα παζάρια με τη Τρόικα και να φέρει στη Βουλή το νέο Μνημόνιο.
Σε αυτή τη συγκυρία, η συγκυβέρνηση παίζει το χαρτί του ρατσισμού για να αποπροσανατολίσει την οργή από τη χρεοκοπημένη πολιτική της και να την εκτρέψει σε μίσος και φόβο κατά των μεταναστών. Αυτό τροφοδοτεί τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και όχι κάποιος εκφασισμός της κοινωνίας από τα κάτω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει τις ελπίδες και τις ψευδαισθήσεις ενός κόσμου με την υπόσχεση της απαλλαγή από τα νεοφιλελεύθερα Μνημόνια μέσα από νέες εκλογές και μια κυβέρνηση «αντιμνημονιακή». Ωστόσο, η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ της αναμονής της πτώσης της κυβέρνησης ως ώριμου φρούτου συναντά σημαντικές αμφισβητήσεις από μέλη του και κόσμο που τον ψήφισε. Είναι κόσμος που στηρίζει την κλιμάκωση της αντίστασης με απεργίες διαρκείας, καταλήψεις και ένα κίνημα σύγκρουσης με την προοπτική του ευρώ και της ΕΕ. Αυτό το αριστερόστροφο ρεύμα διαπερνά τη βάση των συνδικάτων και των κομμάτων της αριστεράς, πιέζει για να ξεπεραστούν οι συμβιβαστικές επιλογές των ηγεσιών ανοίγοντας μια περίοδο ταξικής αναμέτρησης και δυναμικών εργατικών και αντιφασιστικών αγώνων. Οι δεξιόστροφες λοιπόν επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που προσαρμόζουν τους στόχους σε ένα « ρεαλισμό» μακριά από τις αναγκαιότητες και τις δυνατότητες των αγώνων δεν τραβάνε τον κόσμο προς τη παραίτηση, αντίθετα ανοίγουν αμφισβητήσεις και προϋποθέσεις για το ξεπέρασμα τους από τα κάτω και από τα αριστερά. Από τη διαγραφή του χρέους, περάσαμε στη μερική διαγραφή για να φτάσουμε σε αιτήματα «να πάρουμε τη δόση» με προϋπόθεση να ισχύσουν οι όροι της Τρόικα για την Ισπανία. Άραγε γιατί ξεσηκώνονται τα συνδικάτα στην Ισπανία και προχωράμε σε κοινή απεργία στις 14 Νοέμβρη: Μήπως το αίτημα δεν είναι η συνολική ανατροπή των πακέτων λιτότητας; Η αποκήρυξη των εργατών του Σκαραμαγκά που εισέβαλαν στην αυλή του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας για να σώσουν τις δουλειές τους έδειξε τα όρια της σχέσης ενός κόμματος με αναφορά στην αντίσταση αλλά με προοπτική την συγκυβέρνηση. Η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να οργανώσει τη κόντρα με το νεοναζισμό και το ρατσισμό οδήγησε χιλιάδες στην αναζήτηση μορφών δράσης στο αντιφασιστικό κίνημα και όχι στη παραίτηση.
Η δυνατότητα ανάπτυξης μιας μαζικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά ξεπροβάλλει ξανά. Πηγάζει από την ανάγκη να νικήσουν οι αγώνες, να ανοίξει η εναλλακτική λύση απέναντι στη χρεοκοπία του συστήματος. Ο αντικαπιταλισμός είναι ορατή εναλλακτική λύση και όχι ιδεολογική φόρμουλα.
2)Παρατηρούμε πως σε όλη την Ευρώπη υπάρχει μια συντονισμένη επιχείρηση «σκούπα» για το μεγάλο μέρος των εισοδημάτων των εργαζομένων αλλά και των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Η εκάστοτε άρχουσα τάξη επικαλείται την σκληρή λιτότητα ως αντίβαρο στην χρεοκοπία και την κρίση. Όμως είναι φανερό πως οι κατώτερες τάξεις , δεν δημιούργησαν την κρίση και δεν είναι δίκαιο να την πληρώσουν αυτές. Παρ' όλα αυτά αυτή η πολιτική, η οποία στηρίζεται κυρίως από την Γερμανία , όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά επιδεινώνεται. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα σχέδια και οι επόμενες κινήσεις της αστικής τάξης για την Ελλάδα αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη;
Στη κρίση που βαθαίνει οι καπιταλιστές βρίσκονται χωρίς σχέδιο. Δείτε την ανοικτή παραδοχή τους στο Τόκιο ότι οι πολιτικές διάσωσης με τα πακέτα λιτότητας απέτυχαν. Η μόνη εναλλακτική τους πρόταση είναι η αναζήτηση διεξόδου από τη κρίση με την συνέχιση της επίθεσης στο εργατικό εισόδημα και τις καταχτήσεις. Δεν έχουν ελέγξει τη κρίση χρέους και το Τραπεζικό σύστημα βρίσκεται κάθε τόσο στα όρια καταρρεύσεων. Ούτε έχουν βρει διέξοδο σε επενδύσεις. Ένα ολόκληρο σύστημα κάθεται πάνω σε βουνά δισεκατομμυρίων χρήματος που δεν επενδύονται φέρνοντας στην επικαιρότητα τις εκτιμήσεις του Μαρξ για τις κρίσεις του καπιταλισμού. Είναι γέννημα του ίδιου του συστήματος και το ξεπέρασμά τους προϋποθέτει είτε την μαζική καταστροφή κεφαλαίων είτε την επανάσταση με την ανατροπή των κυρίαρχων καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και παραγωγής. Η όξυνση του παγκόσμιου ανταγωνισμού ΗΠΑ-Κίνας-ΕΕ κάνει ακόμη πιο δύσκολα τα περιθώρια για τις άρχουσες τάξεις στη Ευρώπη. Η γενίκευση της «ελληνικής τραγωδίας» με την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία να μπαίνουν στο κάδρο, δείχνει ότι η κρίση δεν περιορίζεται αλλά εξαπλώνεται και βαθαίνει. Την ίδια ώρα η κλιμάκωση των εργατικών αγώνων σε ευρωπαϊκές χώρες διαμορφώνει ένα νέο τοπίο. Δυστυχώς, η ευρωπαϊκή αριστερά προσεγγίζει τη κρίση ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων συνταγών των κυβερνήσεων και όχι ως αρρώστια του ίδιου του συστήματος. Γι αυτό παραμένει αθεράπευτα προσκολλημένη στην ΕΕ και την ευρωζώνη και αδυνατεί να αρπάξει την ιστορική ευκαιρία ανατροπής του ίδιου του καπιταλισμού.
3) Από την άλλη το κράτος παρουσιάζει μια ανεξέλεγκτη επιθετικότητα και καταστολή - ολοένα αυξανόμενη- προς τους εργαζόμενους και τους πάσης φύσεως διαδηλωτές. Καθημερινά έχουμε και νέες ομαδικές συλλήψεις, λογοκρισίες στο ίντερνετ, μέχρι και απαγόρευση συναθροίσεων. Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος της αριστεράς απέναντι στην αστυνομία και τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό;
Είναι ώρα η αριστερά να μπει μπροστά στους αγώνες στηρίζοντας την προοπτική της νίκης και τσακίζοντας την απόπειρα της κυβέρνησης να προχωρήσει σε κλιμάκωση της καταστολής με τις επιθέσεις στις διαδηλώσεις, την απαγόρευση των μαχητικών μορφών πάλης, όπως είναι οι καταλήψεις εργοστασίων, σχολείων και υπουργείων. Ο κρατικός μηχανισμός εξ άλλου δεν μπορεί να περάσει στα χέρια της αριστεράς και να μπει στην υπηρεσία των εργαζόμενων. Ο Μάρξ αναφερόμενος στην Κομμούνα του Παρισιού έλεγε ότι «η εργατική τάξη δεν μπορεί να πάρει την έτοιμη κρατική μηχανή και να την βάλει να δουλέψει για τους δικούς της σκοπούς, πρέπει να την τσακίσει!». Αν η αριστερά πάρει την κυβέρνηση αυτός ο μηχανισμός δεν θα πάψει να συνεργάζεται με τους νεοναζί ούτε να χτυπάει τις εργατικές αντιστάσεις επειδή τη θέση του Δένδια θα την πάρει ένας αριστερός υπουργός. Μόνο με ένα ισχυρό κίνημα θα τους σταματήσουμε ακόμη και για μεγαλύτερες απειλές όπως η αυξημένη συνεργασία με τους φασίστες για να μην μιλήσουμε για κήρυξη στρατιωτικού νόμου. Η εμπειρία της Χιλής του Αλιέντε με τη κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας το κατέδειξε αυτό με το πιο τραγικό τρόπο. Χιλιάδες πλήρωσαν με τη ζωή τους τις αυταπάτες του ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου.
4) Μιλήστε μας λίγο για την ΚΕΕΡΦΑ, στην οποία και εσείς συμμετέχετε και είναι μια πολύ σημαντική κίνηση την περίοδο που οι φασιστικές οργανώσεις αλωνίζουν με φοβερή αλαζονεία στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή από τον Ιούλη του 2009 πρότεινε τη κοινή δράση ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις και την ανερχόμενη φασιστική απειλή. Θεωρεί ότι η άνοδος των φασιστών είναι δεμένη με τη ρατσιστική πολιτική των κυβερνήσεων στην Ελλάδα και την ΕΕ οι οποίες παίζουν το χαρτί το ρατσισμού για να αποπροσανατολίσουν τη οργή του κόσμου από τη χρεοκοπημένη πολιτική τους.
Η ΚΕΕΡΦΑ πήρε μια σειρά από πρωτοβουλίες ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων: από το διαβόητο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου της ΕΕ, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην άθλια πολιτική ασύλου, και τέλος στις ρατσιστικές επιχειρήσεις σκούπα της ΕΛΑΣ. Στήριξε τους μετανάστες στη πάλη ενάντια στις επιθέσεις των συμμοριών της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές. Έκανε βήματα ένταξης της δράσης τους στο εργατικό κίνημα με την μαζική συμμετοχή στις Πανεργατικές αλλά και με απεργίες μεταναστών όπως στην Σκάλα Λακωνίας.
Με την είσοδο των νεοναζί της ΧΑ στη Βουλή η ΚΕΕΡΦΑ βοήθησε να ανοίξει ένας πιο προχωρημένος κύκλος αντιφασιστικών και αντιρατσιστικών κινητοποιήσεων οργανώνοντας το μεγάλο συλλαλητήριο κατά των ρατσιστικών επιχειρήσεων σκούπα του Δένδια με πάνω από είκοσι χιλιάδες διαδηλωτές στις 24 Αυγούστου. Είχε προηγηθεί η μάχη των δρόμων της Νίκαιας όπου η Χρυσή Αυγή ηττήθηκε στη προσπάθεια να κλείσει τα μαγαζιά των Πακιστανών μεταναστών όταν στις 5 Ιούλη πάνω από δύο χιλιάδες πλημμύρισαν της δρόμους της Κοκκινιάς.
Με αυτό τον τρόπο η ΚΕΕΡΦΑ παρενέβη και στη συζήτηση που άνοιξε σε κύκλους της αριστεράς, δημοσιογράφους και διανοούμενους που ενώ πριν υποτιμούσαν παντελώς τη Χρυσή Αυγή μετά υπερτόνιζαν την δύναμη τους. Δεν υπέκυψε στη μοιρολατρία και τις θεωρίες του αυτοματισμού ότι η «κρίση φέρνει το φασισμό», ούτε αποδέχτηκε τις υποκριτικές προσεγγίσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ ότι έφταιγε η αριστερά με τον υπερβολικό αντιρατσισμό της η οι λαϊκές συνελεύσεις που χάιδευαν τάχα τους φασίστες. Δεν μπήκε στη λογική συγκρότησης «δημοκρατικού μετώπου» με κόμματα της συγκυβέρνησης αλλά αντίθετα στηρίξαμε τη δράση μας στη δυναμική του εργατικού κινήματος και στη σύγκρουση με τη συγκυβέρνηση που με αιχμή την ΕΛΑΣ και το ρατσισμό συνεργάζεται με τους νεοναζί.
Η ΚΕΕΡΦΑ εκτιμά την ανάγκη αυτόνομης παρέμβασης για να τσακίσουμε τον φασισμό και όχι με την αναμονή ότι οι αγώνες θα λύσουν αυτόματα το πρόβλημα αυτό. Ο αντιμνημονιακός αγώνας από μόνος του δεν αρκεί. Άραγε γιατί μετά από δύο χρόνια θυελλωδών αγώνων ανέβηκαν οι φασίστες; Είναι γιατί ακριβώς η ίδια η άρχουσα τάξη εξαπολύει και πολιτικές μάχες ενάντια στο κίνημα και την αριστερά για να διασπάσει την αντίσταση και την εργατική τάξη και αυτό το ρόλο παίζει ο ρατσισμός και η συνεργασία με τους φασίστες. Μια αριστερά που δεν υπερασπίζεται τα ανοιχτά σύνορα, τη νομιμοποίηση των μεταναστών, μια αριστερά που δεν συγκρούεται με το εθνικισμό, τον αντιτουρκικό σωβινισμό, την ισλαμοφοβία, τον σεξισμό και τις διακρίσεις κατά των ομοφυλόφιλων είναι ανήμπορη να δώσει τη συνολική μάχη για την ανατροπή του καπιταλισμού και να ανοίξει το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνία. Ταυτόχρονα θα αδυνατεί να καλύπτει το κενό που αφήνει η κρίση του πολιτικού συστήματος αφήνοντας περιθώρια να το καλύψουν οι νεοναζί.
Και βέβαια, η πάλη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να διαχωριστεί από την σύγκρουση με το ρατσισμό. Είναι παραμύθι ότι η Χρυσή Αυγή ανέβηκε λόγω του υπερβολικού αντιρατσισμού της αριστεράς. Η υποχώρηση στο αντιρατσιστικό μέτωπο τους ανοίγει το δρόμο χωρίς επιστροφή. Αν στη προπαγάνδα για τη κρίση δεν απορρίψουμε τα ρατσιστικά ψέματα που φορτώνουν στις πλάτες των μεταναστών την άνοδο της ανεργίας αντί στα αφεντικά απλά θα χάσουμε το από πού πάνε στο μέτωπο. Αν οι μετανάστες ενοχοποιηθούν για τη κατάρρευση στα Ταμεία, τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα νηπιαγωγεία θα χάσουμε το τι σημαίνει η μάχη ενάντια στις περικοπές και γιατί πρέπει να ξηλώσουμε τα Μνημόνια. Γι αυτό στο νέο γύρο σύγκρουσης σηκώνουμε ψηλά τη σημαία του αντιρατσισμού και δεν την υποστέλλουμε αφήνοντας χωρίς απάντηση τα ρατσιστικά ιδεολογήματα. Δίνουμε τη μάχη για να γίνει το εργατικό κίνημα υπερασπιστής του διεθνισμού, της αλληλεγγύης και της ταξικής ενότητας σπάζοντας τους διαχωρισμούς έθνους, χρώματος και θρησκείας. Έτσι θα ξεσηκώσουμε ένα διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, ικανό να εμπνεύσει το κοινό αγώνα από την Ελλάδα μέχρι την Ευρώπη ολόκληρη και από εκεί σε όλο τον Πλανήτη. Χτίζουμε ένα κίνημα ανατροπής του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού ώστε να ξεριζωθούν οι αιτίες που γεννάνε το ρατσισμό και το φασισμό.
5) Μέσα σε όλα αυτά, το εργατικό κίνημα βρίσκεται ακόμη εξαρτημένο από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Σε τι φάση πιστεύετε πως βρίσκεται το ευρύτερο εργατικό κίνημα και τι είναι αυτό που χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένα ενιαίο ταξικό εργατικό κίνημα που θα είναι ικανό για να σταματήσει στην πράξη τα οποιαδήποτε σχέδια της αστικής τάξης;
Είναι σαφές ότι χωρίς τις μεγάλες Πανεργατικές Απεργίες δεν θα έπεφταν διαδοχικά οι κυβερνήσεις ΓΑΠ και Παπαδήμου, ούτε θα έμπαινε φραγμός στα σχέδια ολοκληρωτικής ισοπέδωσης των δικαιωμάτων που επιδιώκουν οι Τροϊκανοί και οι έλληνες καπιταλιστές. Το εργατικό κίνημα είναι η μόνη ασπίδα για να σταματήσουμε τις επιθέσεις και να ανοίξουμε το δρόμο για την αντικαπιταλιστική σύγκρουση με την διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των Τραπεζών χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο, την απαγόρευση των απολύσεων, την υπεράσπιση την δημόσιων αγαθών. Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τοποθετήσει ξεκάθαρα αυτούς τους στόχους προσθέτοντας τη ρήξη με το ευρώ την ευρωζώνη και την ΕΕ.
Αυτό το κίνημα χρειάζεται τη συγκρότηση του από τα κάτω, από τη βάση των εργαζόμενων για να νικήσει. Χρειάζονται οι γενικές συνελεύσεις, οι απεργιακές επιτροπές και οι επιτροπές αγώνα για να ξεδιπλώνουν τη δυναμική του. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για ξεπεραστεί η αδράνεια, τα ξεπουλήματα και οι συμβιβασμοί των ηγεσιών των συνδικάτων, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Αυτή τη δυναμική μπορούμε να χτίσουμε με πρωτοβουλίες όπως η Συνάντηση Εργατικής Αντίσταση που βάζει αυτή τη προοπτική. Ούτε με το σεκταρισμό των ξέχωρων καθαρών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ, ούτε με τακτική ουράς στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία μπορούμε να έχουμε νικηφόρους αγώνες. Μπροστά μας βρίσκεται μια μεγάλη μάχη για να ανατρέψουμε τη συγκυβέρνηση με μαχητικές απεργίες διαρκείας. Σε αυτή τη κατεύθυνση αξιοποιούμε τις Γενικές Απεργίες, όπως αυτή στις 14 Νοέμβρη, που δίνει τη δυνατότητα διεθνούς απεργιακού συντονισμού για πρώτη φορά στην ιστορία.
6) Από την μεριά της η ΚΕΕΡΦΑ , πως σχεδιάζει να στηρίξει και με ποιες δράσεις και κινητοποιήσεις, το εργατικό και το ευρύτερο Λαϊκό κίνημα.
Η ΚΕΕΡΦΑ οργάνωσε μια πετυχημένη συνέλευση στο Γκάζι στις 14 Οκτώβρη. Το κάλεσμά της είναι να μετατρέψουμε τις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη σε διαδηλώσεις οργής των συνδικάτων και της νεολαίας κατά της συγκυβέρνησης των μνημονίων και των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Επίσης προτείνει μαζική διαδήλωση στις 19 Γενάρη με συναυλία στο Σύνταγμα. Ταυτόχρονα ένα πρόγραμμα δράσης σε εργασιακούς χώρους, σχολεία και σχολές και γειτονιές ώστε να χτιστούν παντού επιτροπές με συστηματική δράση ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των φασιστών.
7) Σε εγχώριο αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο, ποια θεωρείτε πως είναι η απάντηση της αριστεράς και των εργαζομένων απέναντι σε όλα τα μνημόνια διαρκείας την καταστολή και γενικότερα την επέλαση του βάρβαρου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού του 21ου αιώνα.
Χρειαζόμαστε μια αριστερά της ανατροπής του καπιταλισμού, της ρήξης με τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης που φέρνει τη βαρβαρότητα στον 21ο αιώνα, της ρήξης με την ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό, της σύγκρουσης με το ρατσισμό και το φασισμό. Μια αριστερά που δεν υποτάσσει την δυναμική του κινήματος στις κοινοβουλευτικές προτεραιότητες ούτε στη προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης στα πλαίσια του συστήματος. Η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και των αριστερών κυβερνήσεων συνεργασίας στην Ευρώπη δείχνει ότι δεν μπορούμε ν' αναθέσουμε τις ελπίδες στο κοινοβουλευτικό δρόμο. Χρειάζεται ριζική ρήξη μαζί του στη προοπτική της εργατικής επανάστασης, Θέλουμε περισσότερη δημοκρατία όχι μόνο εκλογή βουλευτών κάθε 4 χρόνια αλλά εκλογή αντιπροσώπων στα εργοστάσια, στους
εργασιακούς χώρους για να ελέγχουμε τη παραγωγή και τη ζωή μας. Η εργατική δημοκρατία παντού είναι το όχημα για να αλλάξουμε ένα κόσμο ρημαγμένο από το κέρδος, την εκμετάλλευση, τις διακρίσεις. Είναι η πολιτική πρόταση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στηρίζεται σε αυτή τη προοπτική και γι' αυτό αξίζει να τη στηρίξουμε μέσα στους αγώνες για να φτάσουν στη νίκη!
1) Κύριε Κωνσταντίνου, είναι κοινός τόπος ότι η Ελληνική κοινωνία βιώνει πρωτόγνωρες πολιτικές καταστάσεις, σχολιάστε μας συνοπτικά την πολιτική κατάσταση της χώρας από τις εκλογές μέχρι σήμερα.
“ Ο αντικαπιταλισμός είναι
ΟΡΑΤΉ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΉ
ΛΎΣΗ ΚΑΙ ΌΧΙ
ιδεολογική φόρμουλα. ”
Τα εσωτερικά προβλήματα μέσα στα συγκυβερνώντα κόμματα έκαναν την εμφάνιση τους αμέσως. Η ΝΔ δέχτηκε τα πυρά των συνδικαλιστών της ΔΑΚΕ και διέγραψε τον Γραμματέα της ΓΣΕΕ. Στο ΠΑΣΟΚ οι διαλυτικές αποχωρήσεις συνεχίζονται. Η ΔΗΜΑΡ δέχεται πυρά εσωτερικά για τη συμμετοχή της στη συγκυβέρνηση.
Η πολιτική κρίση όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί στην μετα-ΓΑΠ και μετα-Παπα-δήμο περίοδο με μια ισχυρή κυβέρνηση αλλά αντίθετα η εμφάνιση της εργατικής αντίστασης με ανεβασμένους ρυθμούς και ισχυρά άλματα όπως στη περίπτωση των Τραπεζών και του Σκαραμαγκά την οξύνουν.
Οι Γενικές Απεργίες στις 26/9 και 18/10, η κινητοποίηση κατά της Μέρκελ, τα αντιφασιστικά συλλαλητήρια είναι οι παράγοντες που εμποδίζουν την κυρίαρχη τάξη να προχωρήσει στην καπιταλιστική εξόρμηση της και γι αυτό η συγκυβέρνηση διστάζει να ολοκληρώσει τα παζάρια με τη Τρόικα και να φέρει στη Βουλή το νέο Μνημόνιο.
Σε αυτή τη συγκυρία, η συγκυβέρνηση παίζει το χαρτί του ρατσισμού για να αποπροσανατολίσει την οργή από τη χρεοκοπημένη πολιτική της και να την εκτρέψει σε μίσος και φόβο κατά των μεταναστών. Αυτό τροφοδοτεί τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και όχι κάποιος εκφασισμός της κοινωνίας από τα κάτω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει τις ελπίδες και τις ψευδαισθήσεις ενός κόσμου με την υπόσχεση της απαλλαγή από τα νεοφιλελεύθερα Μνημόνια μέσα από νέες εκλογές και μια κυβέρνηση «αντιμνημονιακή». Ωστόσο, η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ της αναμονής της πτώσης της κυβέρνησης ως ώριμου φρούτου συναντά σημαντικές αμφισβητήσεις από μέλη του και κόσμο που τον ψήφισε. Είναι κόσμος που στηρίζει την κλιμάκωση της αντίστασης με απεργίες διαρκείας, καταλήψεις και ένα κίνημα σύγκρουσης με την προοπτική του ευρώ και της ΕΕ. Αυτό το αριστερόστροφο ρεύμα διαπερνά τη βάση των συνδικάτων και των κομμάτων της αριστεράς, πιέζει για να ξεπεραστούν οι συμβιβαστικές επιλογές των ηγεσιών ανοίγοντας μια περίοδο ταξικής αναμέτρησης και δυναμικών εργατικών και αντιφασιστικών αγώνων. Οι δεξιόστροφες λοιπόν επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που προσαρμόζουν τους στόχους σε ένα « ρεαλισμό» μακριά από τις αναγκαιότητες και τις δυνατότητες των αγώνων δεν τραβάνε τον κόσμο προς τη παραίτηση, αντίθετα ανοίγουν αμφισβητήσεις και προϋποθέσεις για το ξεπέρασμα τους από τα κάτω και από τα αριστερά. Από τη διαγραφή του χρέους, περάσαμε στη μερική διαγραφή για να φτάσουμε σε αιτήματα «να πάρουμε τη δόση» με προϋπόθεση να ισχύσουν οι όροι της Τρόικα για την Ισπανία. Άραγε γιατί ξεσηκώνονται τα συνδικάτα στην Ισπανία και προχωράμε σε κοινή απεργία στις 14 Νοέμβρη: Μήπως το αίτημα δεν είναι η συνολική ανατροπή των πακέτων λιτότητας; Η αποκήρυξη των εργατών του Σκαραμαγκά που εισέβαλαν στην αυλή του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας για να σώσουν τις δουλειές τους έδειξε τα όρια της σχέσης ενός κόμματος με αναφορά στην αντίσταση αλλά με προοπτική την συγκυβέρνηση. Η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να οργανώσει τη κόντρα με το νεοναζισμό και το ρατσισμό οδήγησε χιλιάδες στην αναζήτηση μορφών δράσης στο αντιφασιστικό κίνημα και όχι στη παραίτηση.
Η δυνατότητα ανάπτυξης μιας μαζικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά ξεπροβάλλει ξανά. Πηγάζει από την ανάγκη να νικήσουν οι αγώνες, να ανοίξει η εναλλακτική λύση απέναντι στη χρεοκοπία του συστήματος. Ο αντικαπιταλισμός είναι ορατή εναλλακτική λύση και όχι ιδεολογική φόρμουλα.
2)Παρατηρούμε πως σε όλη την Ευρώπη υπάρχει μια συντονισμένη επιχείρηση «σκούπα» για το μεγάλο μέρος των εισοδημάτων των εργαζομένων αλλά και των εργασιακών τους δικαιωμάτων. Η εκάστοτε άρχουσα τάξη επικαλείται την σκληρή λιτότητα ως αντίβαρο στην χρεοκοπία και την κρίση. Όμως είναι φανερό πως οι κατώτερες τάξεις , δεν δημιούργησαν την κρίση και δεν είναι δίκαιο να την πληρώσουν αυτές. Παρ' όλα αυτά αυτή η πολιτική, η οποία στηρίζεται κυρίως από την Γερμανία , όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά επιδεινώνεται. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα σχέδια και οι επόμενες κινήσεις της αστικής τάξης για την Ελλάδα αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη;
Στη κρίση που βαθαίνει οι καπιταλιστές βρίσκονται χωρίς σχέδιο. Δείτε την ανοικτή παραδοχή τους στο Τόκιο ότι οι πολιτικές διάσωσης με τα πακέτα λιτότητας απέτυχαν. Η μόνη εναλλακτική τους πρόταση είναι η αναζήτηση διεξόδου από τη κρίση με την συνέχιση της επίθεσης στο εργατικό εισόδημα και τις καταχτήσεις. Δεν έχουν ελέγξει τη κρίση χρέους και το Τραπεζικό σύστημα βρίσκεται κάθε τόσο στα όρια καταρρεύσεων. Ούτε έχουν βρει διέξοδο σε επενδύσεις. Ένα ολόκληρο σύστημα κάθεται πάνω σε βουνά δισεκατομμυρίων χρήματος που δεν επενδύονται φέρνοντας στην επικαιρότητα τις εκτιμήσεις του Μαρξ για τις κρίσεις του καπιταλισμού. Είναι γέννημα του ίδιου του συστήματος και το ξεπέρασμά τους προϋποθέτει είτε την μαζική καταστροφή κεφαλαίων είτε την επανάσταση με την ανατροπή των κυρίαρχων καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και παραγωγής. Η όξυνση του παγκόσμιου ανταγωνισμού ΗΠΑ-Κίνας-ΕΕ κάνει ακόμη πιο δύσκολα τα περιθώρια για τις άρχουσες τάξεις στη Ευρώπη. Η γενίκευση της «ελληνικής τραγωδίας» με την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία να μπαίνουν στο κάδρο, δείχνει ότι η κρίση δεν περιορίζεται αλλά εξαπλώνεται και βαθαίνει. Την ίδια ώρα η κλιμάκωση των εργατικών αγώνων σε ευρωπαϊκές χώρες διαμορφώνει ένα νέο τοπίο. Δυστυχώς, η ευρωπαϊκή αριστερά προσεγγίζει τη κρίση ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων συνταγών των κυβερνήσεων και όχι ως αρρώστια του ίδιου του συστήματος. Γι αυτό παραμένει αθεράπευτα προσκολλημένη στην ΕΕ και την ευρωζώνη και αδυνατεί να αρπάξει την ιστορική ευκαιρία ανατροπής του ίδιου του καπιταλισμού.
3) Από την άλλη το κράτος παρουσιάζει μια ανεξέλεγκτη επιθετικότητα και καταστολή - ολοένα αυξανόμενη- προς τους εργαζόμενους και τους πάσης φύσεως διαδηλωτές. Καθημερινά έχουμε και νέες ομαδικές συλλήψεις, λογοκρισίες στο ίντερνετ, μέχρι και απαγόρευση συναθροίσεων. Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος της αριστεράς απέναντι στην αστυνομία και τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό;
Είναι ώρα η αριστερά να μπει μπροστά στους αγώνες στηρίζοντας την προοπτική της νίκης και τσακίζοντας την απόπειρα της κυβέρνησης να προχωρήσει σε κλιμάκωση της καταστολής με τις επιθέσεις στις διαδηλώσεις, την απαγόρευση των μαχητικών μορφών πάλης, όπως είναι οι καταλήψεις εργοστασίων, σχολείων και υπουργείων. Ο κρατικός μηχανισμός εξ άλλου δεν μπορεί να περάσει στα χέρια της αριστεράς και να μπει στην υπηρεσία των εργαζόμενων. Ο Μάρξ αναφερόμενος στην Κομμούνα του Παρισιού έλεγε ότι «η εργατική τάξη δεν μπορεί να πάρει την έτοιμη κρατική μηχανή και να την βάλει να δουλέψει για τους δικούς της σκοπούς, πρέπει να την τσακίσει!». Αν η αριστερά πάρει την κυβέρνηση αυτός ο μηχανισμός δεν θα πάψει να συνεργάζεται με τους νεοναζί ούτε να χτυπάει τις εργατικές αντιστάσεις επειδή τη θέση του Δένδια θα την πάρει ένας αριστερός υπουργός. Μόνο με ένα ισχυρό κίνημα θα τους σταματήσουμε ακόμη και για μεγαλύτερες απειλές όπως η αυξημένη συνεργασία με τους φασίστες για να μην μιλήσουμε για κήρυξη στρατιωτικού νόμου. Η εμπειρία της Χιλής του Αλιέντε με τη κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας το κατέδειξε αυτό με το πιο τραγικό τρόπο. Χιλιάδες πλήρωσαν με τη ζωή τους τις αυταπάτες του ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου.
4) Μιλήστε μας λίγο για την ΚΕΕΡΦΑ, στην οποία και εσείς συμμετέχετε και είναι μια πολύ σημαντική κίνηση την περίοδο που οι φασιστικές οργανώσεις αλωνίζουν με φοβερή αλαζονεία στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή από τον Ιούλη του 2009 πρότεινε τη κοινή δράση ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις και την ανερχόμενη φασιστική απειλή. Θεωρεί ότι η άνοδος των φασιστών είναι δεμένη με τη ρατσιστική πολιτική των κυβερνήσεων στην Ελλάδα και την ΕΕ οι οποίες παίζουν το χαρτί το ρατσισμού για να αποπροσανατολίσουν τη οργή του κόσμου από τη χρεοκοπημένη πολιτική τους.
Η ΚΕΕΡΦΑ πήρε μια σειρά από πρωτοβουλίες ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων: από το διαβόητο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου της ΕΕ, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην άθλια πολιτική ασύλου, και τέλος στις ρατσιστικές επιχειρήσεις σκούπα της ΕΛΑΣ. Στήριξε τους μετανάστες στη πάλη ενάντια στις επιθέσεις των συμμοριών της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές. Έκανε βήματα ένταξης της δράσης τους στο εργατικό κίνημα με την μαζική συμμετοχή στις Πανεργατικές αλλά και με απεργίες μεταναστών όπως στην Σκάλα Λακωνίας.
Με την είσοδο των νεοναζί της ΧΑ στη Βουλή η ΚΕΕΡΦΑ βοήθησε να ανοίξει ένας πιο προχωρημένος κύκλος αντιφασιστικών και αντιρατσιστικών κινητοποιήσεων οργανώνοντας το μεγάλο συλλαλητήριο κατά των ρατσιστικών επιχειρήσεων σκούπα του Δένδια με πάνω από είκοσι χιλιάδες διαδηλωτές στις 24 Αυγούστου. Είχε προηγηθεί η μάχη των δρόμων της Νίκαιας όπου η Χρυσή Αυγή ηττήθηκε στη προσπάθεια να κλείσει τα μαγαζιά των Πακιστανών μεταναστών όταν στις 5 Ιούλη πάνω από δύο χιλιάδες πλημμύρισαν της δρόμους της Κοκκινιάς.
Με αυτό τον τρόπο η ΚΕΕΡΦΑ παρενέβη και στη συζήτηση που άνοιξε σε κύκλους της αριστεράς, δημοσιογράφους και διανοούμενους που ενώ πριν υποτιμούσαν παντελώς τη Χρυσή Αυγή μετά υπερτόνιζαν την δύναμη τους. Δεν υπέκυψε στη μοιρολατρία και τις θεωρίες του αυτοματισμού ότι η «κρίση φέρνει το φασισμό», ούτε αποδέχτηκε τις υποκριτικές προσεγγίσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ ότι έφταιγε η αριστερά με τον υπερβολικό αντιρατσισμό της η οι λαϊκές συνελεύσεις που χάιδευαν τάχα τους φασίστες. Δεν μπήκε στη λογική συγκρότησης «δημοκρατικού μετώπου» με κόμματα της συγκυβέρνησης αλλά αντίθετα στηρίξαμε τη δράση μας στη δυναμική του εργατικού κινήματος και στη σύγκρουση με τη συγκυβέρνηση που με αιχμή την ΕΛΑΣ και το ρατσισμό συνεργάζεται με τους νεοναζί.
Η ΚΕΕΡΦΑ εκτιμά την ανάγκη αυτόνομης παρέμβασης για να τσακίσουμε τον φασισμό και όχι με την αναμονή ότι οι αγώνες θα λύσουν αυτόματα το πρόβλημα αυτό. Ο αντιμνημονιακός αγώνας από μόνος του δεν αρκεί. Άραγε γιατί μετά από δύο χρόνια θυελλωδών αγώνων ανέβηκαν οι φασίστες; Είναι γιατί ακριβώς η ίδια η άρχουσα τάξη εξαπολύει και πολιτικές μάχες ενάντια στο κίνημα και την αριστερά για να διασπάσει την αντίσταση και την εργατική τάξη και αυτό το ρόλο παίζει ο ρατσισμός και η συνεργασία με τους φασίστες. Μια αριστερά που δεν υπερασπίζεται τα ανοιχτά σύνορα, τη νομιμοποίηση των μεταναστών, μια αριστερά που δεν συγκρούεται με το εθνικισμό, τον αντιτουρκικό σωβινισμό, την ισλαμοφοβία, τον σεξισμό και τις διακρίσεις κατά των ομοφυλόφιλων είναι ανήμπορη να δώσει τη συνολική μάχη για την ανατροπή του καπιταλισμού και να ανοίξει το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνία. Ταυτόχρονα θα αδυνατεί να καλύπτει το κενό που αφήνει η κρίση του πολιτικού συστήματος αφήνοντας περιθώρια να το καλύψουν οι νεοναζί.
Και βέβαια, η πάλη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να διαχωριστεί από την σύγκρουση με το ρατσισμό. Είναι παραμύθι ότι η Χρυσή Αυγή ανέβηκε λόγω του υπερβολικού αντιρατσισμού της αριστεράς. Η υποχώρηση στο αντιρατσιστικό μέτωπο τους ανοίγει το δρόμο χωρίς επιστροφή. Αν στη προπαγάνδα για τη κρίση δεν απορρίψουμε τα ρατσιστικά ψέματα που φορτώνουν στις πλάτες των μεταναστών την άνοδο της ανεργίας αντί στα αφεντικά απλά θα χάσουμε το από πού πάνε στο μέτωπο. Αν οι μετανάστες ενοχοποιηθούν για τη κατάρρευση στα Ταμεία, τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα νηπιαγωγεία θα χάσουμε το τι σημαίνει η μάχη ενάντια στις περικοπές και γιατί πρέπει να ξηλώσουμε τα Μνημόνια. Γι αυτό στο νέο γύρο σύγκρουσης σηκώνουμε ψηλά τη σημαία του αντιρατσισμού και δεν την υποστέλλουμε αφήνοντας χωρίς απάντηση τα ρατσιστικά ιδεολογήματα. Δίνουμε τη μάχη για να γίνει το εργατικό κίνημα υπερασπιστής του διεθνισμού, της αλληλεγγύης και της ταξικής ενότητας σπάζοντας τους διαχωρισμούς έθνους, χρώματος και θρησκείας. Έτσι θα ξεσηκώσουμε ένα διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, ικανό να εμπνεύσει το κοινό αγώνα από την Ελλάδα μέχρι την Ευρώπη ολόκληρη και από εκεί σε όλο τον Πλανήτη. Χτίζουμε ένα κίνημα ανατροπής του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού ώστε να ξεριζωθούν οι αιτίες που γεννάνε το ρατσισμό και το φασισμό.
5) Μέσα σε όλα αυτά, το εργατικό κίνημα βρίσκεται ακόμη εξαρτημένο από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Σε τι φάση πιστεύετε πως βρίσκεται το ευρύτερο εργατικό κίνημα και τι είναι αυτό που χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένα ενιαίο ταξικό εργατικό κίνημα που θα είναι ικανό για να σταματήσει στην πράξη τα οποιαδήποτε σχέδια της αστικής τάξης;
Είναι σαφές ότι χωρίς τις μεγάλες Πανεργατικές Απεργίες δεν θα έπεφταν διαδοχικά οι κυβερνήσεις ΓΑΠ και Παπαδήμου, ούτε θα έμπαινε φραγμός στα σχέδια ολοκληρωτικής ισοπέδωσης των δικαιωμάτων που επιδιώκουν οι Τροϊκανοί και οι έλληνες καπιταλιστές. Το εργατικό κίνημα είναι η μόνη ασπίδα για να σταματήσουμε τις επιθέσεις και να ανοίξουμε το δρόμο για την αντικαπιταλιστική σύγκρουση με την διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των Τραπεζών χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο, την απαγόρευση των απολύσεων, την υπεράσπιση την δημόσιων αγαθών. Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει τοποθετήσει ξεκάθαρα αυτούς τους στόχους προσθέτοντας τη ρήξη με το ευρώ την ευρωζώνη και την ΕΕ.
Αυτό το κίνημα χρειάζεται τη συγκρότηση του από τα κάτω, από τη βάση των εργαζόμενων για να νικήσει. Χρειάζονται οι γενικές συνελεύσεις, οι απεργιακές επιτροπές και οι επιτροπές αγώνα για να ξεδιπλώνουν τη δυναμική του. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για ξεπεραστεί η αδράνεια, τα ξεπουλήματα και οι συμβιβασμοί των ηγεσιών των συνδικάτων, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Αυτή τη δυναμική μπορούμε να χτίσουμε με πρωτοβουλίες όπως η Συνάντηση Εργατικής Αντίσταση που βάζει αυτή τη προοπτική. Ούτε με το σεκταρισμό των ξέχωρων καθαρών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ, ούτε με τακτική ουράς στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία μπορούμε να έχουμε νικηφόρους αγώνες. Μπροστά μας βρίσκεται μια μεγάλη μάχη για να ανατρέψουμε τη συγκυβέρνηση με μαχητικές απεργίες διαρκείας. Σε αυτή τη κατεύθυνση αξιοποιούμε τις Γενικές Απεργίες, όπως αυτή στις 14 Νοέμβρη, που δίνει τη δυνατότητα διεθνούς απεργιακού συντονισμού για πρώτη φορά στην ιστορία.
6) Από την μεριά της η ΚΕΕΡΦΑ , πως σχεδιάζει να στηρίξει και με ποιες δράσεις και κινητοποιήσεις, το εργατικό και το ευρύτερο Λαϊκό κίνημα.
Η ΚΕΕΡΦΑ οργάνωσε μια πετυχημένη συνέλευση στο Γκάζι στις 14 Οκτώβρη. Το κάλεσμά της είναι να μετατρέψουμε τις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη σε διαδηλώσεις οργής των συνδικάτων και της νεολαίας κατά της συγκυβέρνησης των μνημονίων και των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Επίσης προτείνει μαζική διαδήλωση στις 19 Γενάρη με συναυλία στο Σύνταγμα. Ταυτόχρονα ένα πρόγραμμα δράσης σε εργασιακούς χώρους, σχολεία και σχολές και γειτονιές ώστε να χτιστούν παντού επιτροπές με συστηματική δράση ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των φασιστών.
7) Σε εγχώριο αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο, ποια θεωρείτε πως είναι η απάντηση της αριστεράς και των εργαζομένων απέναντι σε όλα τα μνημόνια διαρκείας την καταστολή και γενικότερα την επέλαση του βάρβαρου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού του 21ου αιώνα.
Χρειαζόμαστε μια αριστερά της ανατροπής του καπιταλισμού, της ρήξης με τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης που φέρνει τη βαρβαρότητα στον 21ο αιώνα, της ρήξης με την ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό, της σύγκρουσης με το ρατσισμό και το φασισμό. Μια αριστερά που δεν υποτάσσει την δυναμική του κινήματος στις κοινοβουλευτικές προτεραιότητες ούτε στη προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης στα πλαίσια του συστήματος. Η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και των αριστερών κυβερνήσεων συνεργασίας στην Ευρώπη δείχνει ότι δεν μπορούμε ν' αναθέσουμε τις ελπίδες στο κοινοβουλευτικό δρόμο. Χρειάζεται ριζική ρήξη μαζί του στη προοπτική της εργατικής επανάστασης, Θέλουμε περισσότερη δημοκρατία όχι μόνο εκλογή βουλευτών κάθε 4 χρόνια αλλά εκλογή αντιπροσώπων στα εργοστάσια, στους
εργασιακούς χώρους για να ελέγχουμε τη παραγωγή και τη ζωή μας. Η εργατική δημοκρατία παντού είναι το όχημα για να αλλάξουμε ένα κόσμο ρημαγμένο από το κέρδος, την εκμετάλλευση, τις διακρίσεις. Είναι η πολιτική πρόταση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στηρίζεται σε αυτή τη προοπτική και γι' αυτό αξίζει να τη στηρίξουμε μέσα στους αγώνες για να φτάσουν στη νίκη!
0 σχόλια:
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !