ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ

Ο Κώστας Μάρκου, οδοντίατρος και στέλεχος του Νέου Αριστερού Ρεύματος, μιλά στο babushka.gr  για την καταπάτηση της δημοκρατίας, για την Παγκόσμια Οικονομική κρίση και γιο την νέα αριστερή προοπτική που χρειάζονται οι λαοί 

“ ο αντίπαλος παρά το γεγονός

ότι έχει προχωρήσει σε έναν

αγώνα ταχύτητας και έχει επιβάλλει πολύ σοβαρά ζητήματα στα κοινωνικά  δικαιώματα και στις δημοκρατικές

ελευθερίες

είναι και αυτός με την γλώσσα έξω ”

Βλέπουμε πως υπάρχει αδυναμία στο να συγκροτηθεί ένα ιδεολογικό μέτωπο κατά της αστυνομοκρατίας, της καταπάτησης των ελευθεριών και της απόκρουσης των οικονομικών μέτρων με τα όποια αποτελέσματα τα ακολουθούν. Πιστεύεις ότι σήμερα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις ή ευρύτερα κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να αποκρούσουν τα σχέδια κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ;

 Πιστεύω ότι υπάρχουν οι κοινωνικές δυνάμεις και η δυνατότητα για ένα μεγάλο ανατρεπτικό μέτωπο που όχι μόνο είναι αναγκαίο αλλά μπορεί και να γίνει. Αυτό ξεκινά από το γεγονός ότι η επίθεση του κεφαλαίου στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο που οξύνεται λόγω της κρίσης υπέρμετρα και θίγει όλα τα βασικά καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα. Θίγει δηλαδή την εργατική τάξη σε όλες της τις μορφές, θίγει την μεσαία τάξη και θίγει ευρύτερες κοινωνικές ομάδες που μπορούν να συμβάλουν στην αντικαπιταλιστική ανατροπή όπως τη νεολαία, τις γυναίκες, τις σεξουαλικά καταπιεσμένες μειονότητες, όπως επίσης και τις εθνικές και πολιτικές μειονότητες. Όλες αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις μπορούν και πρέπει να συμμαχήσουν μεταξύ τους. Αυτό το μέτωπο έχει νέες δυνατότητες που πηγάζουν από την ίδια την κοινωνική τους συγκρότηση. Δηλαδή η σύγχρονη εργατική τάξη στην εποχή μας ποσοτικά επεκτείνεται και ποιοτικά γίνεται συγκροτημένη- πιο κοινωνικοποιημένη, πιο διεθνοποιημένη σαν τάση και πιο επιστημονικά –έστω και αντιφατικά συγκροτημένη- από κάθε άλλη εποχή. Κυρίως η σύγχρονη εργατική τάξη και όλα τα στρώματα εντός της, δηλαδή το σύγχρονο επιστημονικό προλεταριάτο, η τεχνικά εκπαιδευμένη εργατική δύναμη αλλά και η χειρωνακτική δύναμη και με τους μετανάστες στο εσωτερικό της, είναι μια κοινωνική δύναμη η οποία μπορεί στην εποχή μας κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις όχι μόνο να ανατρέψει τα μέτρα αλλά να επιβάλλει μια θετική τομή στον συσχετισμό δυνάμεων ανοίγοντας τον δρόμο για τις επαναστάσεις της εποχής μας. Αυτό όσον αφορά τις κοινωνικές δυνάμεις.

Όσον αφορά τώρα τις πολιτικές δυνάμεις τόσο σε διεθνές , ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο υπάρχει μια ιστορική καθυστέρηση στη συγκρότηση ενός σύγχρονου επαναστατικού και αντικαπιταλιστικού προγράμματος και των αντίστοιχων μορφών οργάνωσής του ωστόσο υπάρχουν σήμερα τα σπέρματα-τα έμβρυα για μια τέτοια συγκρότηση. Πρώτα από όλα μιλάμε για τις δυνάμεις της επαναστατικής κομμουνιστικής αναφοράς με νέο τρόπο μέρος του οποίου αποτελούν οι σύγχρονες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που συγκροτούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και άλλες δυνάμεις έξω από αυτήν. Υπάρχουν δυνάμεις ανατρεπτικής ριζοσπαστικής κατεύθυνσης και δυνάμεις που κατανοούν ότι το ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ είναι από τα βασικά κλειδιά του προγραμματικού εξοπλισμού του εργατικού κινήματος προς την έξοδο από αυτή για να επιβιώσει ο λαός της χώρας μας. Βεβαίως υπάρχουν ισχυρές ακόμα δυνάμεις βασικά ρεφορμιστικού διαχειριστικού χαρακτήρα της αριστεράς όμως όπως το ΚΚΕ και εν μέρει ο ΣΥΡΙΖΑ που μπορούν και πρέπει να συνεργαστούν μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με άλλες δυνάμεις για την έναρξη κοινής δράσης για να οικοδομηθεί ένα μεγάλο πλατύ ενωτικό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής και αλληλεγγύης ενάντια στη επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και στα οικονομικά δικαιώματα των εργαζομένων. Πιστεύουμε ότι  το νεολαιίστικο και ευρύτερα το δημοκρατικό εργατικό κίνημα δίνουν ένα ανώτερο έδαφος  πάρα την υποχώρηση του εργατικού κινήματος το προηγούμενο εξάμηνο. Μπαίνουμε σε μια φάση μεγάλης έντασης των αντιθέσεων μεταξύ των ΗΠΑ και της Γερμανίας η οποία εκφράζεται με τη σύγκρουση-ελεγχόμενη ακόμα μεταξύ ΔΝΤ και ΕΚΤ, σε μια φάση όπου επίσης οξύνεται απότομα οι ενδοιαστικές αντιθέσεις μέσα στην αστική τάξη. Όλα αυτά δείχνουν ότι ο αντίπαλος παρά το γεγονός ότι έχει προχωρήσει σε έναν αγώνα ταχύτητας και έχει επιβάλλει πολύ σοβαρά ζητήματα στα κοινωνικά  δικαιώματα και στις δημοκρατικές ελευθερίες είναι και αυτός με την γλώσσα έξω και την ίδια στιγμή αρχίζει και ωριμάζει η κατανόηση μέσα στο εργατικό κίνημα, ότι ο αγώνας για την απόκρουση και ανατροπή αυτών των μέτρων πρέπει να κάνει ένα άλμα στο περιεχόμενό του, στην ενότητά του, και στις μορφές οργάνωσής του όπως και στις μορφές πάλης. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή κατά τη γνώμη μας είναι πλέον κατανοητό ότι πρέπει να υπάρξει ένας διαχωρισμός με την αστική πολιτική μέσα στο εργατικό κίνημα που εκφράζεται κυρίως μέσα από τη ΓΣΕΕ την ΑΔΕΔΥ και τις γραφειοκρατικά καθηλωμένες εργατικές ομοσπονδίες της εργατικής αριστοκρατίας και να συγκληθεί ένα μέτωπο, ένα ενιαίο κέντρο εργατικού και λαϊκού αγώνα και ανατροπής μέσα από την συνεργασία των τριών ρευμάτων μέσα στο εργατικό κίνημα. Για παράδειγμα μέσα από τη συνεργασία των συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα όπου συμβάλει κατά κύριο λόγο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με το ΠΑΜΕ το οποίο είναι αναγκαίο να κάνει μια αποφασιστική στροφή μέσα από τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του και επίσης μέσα από τη συνεργασία με τις τάσεις των αγωνιστικών ομοσπονδιών όπως εκφράζεται κατά κύριο λόγο με πολύ αντιφατικό βέβαια τρόπο από τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και τις άλλες ομοσπονδίες. Ας φανταστούμε ένα τέτοιο μέτωπο με μια ενιαία δράση και ένα ενιαίο αγώνα που θα πάρει την υπόθεση της πάλης από τα χέρια της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ και θα οργανώσει τον παρατεταμένο αγώνα διαρκείας με μεγάλες εξάρσεις, που θα επιβάλλει αρχικά την απόκρουση των μέτρων και μετά θα θέσει μια μεγάλη ανατροπή σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Φαίνεται λοιπόν να είναι επιβεβλημένη μια κίνηση για δικαιώματα, δημοκρατία, πολιτικές ελευθερίες και θεωρητική θωράκιση του αγώνα για την περιφρούρησή τους. Μίλησέ μας λίγο πιο αναλυτικά για μια παρόμοια κίνηση για την οποία έχεις αναφερθεί πρόσφατα και τι δυνατότητες υπάρχουν.

Γι αυτή την πρωτοβουλία έχουν αναφερθεί πολλά ρεύματα δεν είναι ιδιοκτησία κανενός απλώς εμείς εκφράσαμε μια γενικότερη σκέψη που υπάρχει στο χώρο της αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής αριστεράς και ευρύτερα μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος και του κόσμου της διανόησης. Το κύριο είναι η επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων σπάει τα προηγούμενα κοινωνικά συμβόλαια τις δυνατότητες ηγεμονικής συναίνεσης από την πλευρά της άρχουσας τάξης πάνω στα εργατικά και λαϊκά στρώματα και στα ζητήματά τους και αναγκάζει την σύγχρονη αστική τάξη σε μια αντιδραστικότερη πορεία σε σύγκριση με όλες τις άλλες εποχές του καπιταλισμού. Αυτό έχει σαν κύριο χαρακτήρα το γεγονός ότι η γενικότερη τάση της εποχής μας είναι η ωρίμανση σε μια πολύ μεγάλη πρωτόγνωρη και πολύπλοκη κοινωνική σύγκρουση. Αυτήν την τάση που έχει αντικειμενικό έδαφος να αναπτύσσεται για τον κομμουνισμό της νέας εποχής μας εναντίον του καπιταλισμού επιχειρεί όλο το σύστημα με όλες του τις δυνάμεις να την σταματήσει. Από την άλλη αυτή η αστική τάξη της χώρας μας και οι ευρωπαϊκές ελίτ καταλαβαίνουν ότι αν σπάσει ένας κρίκος σε εθνικό επίπεδο σε κάποιο κράτος κυρίως στο νότο αυτή τη στιγμή στην επίθεση που διεξάγουνε θα έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ σοβαρά προβλήματα. Ενδεικτικό είναι ότι οποιαδήποτε απεργία ξεφεύγει  από τα όρια της ΓΣΕΕ κρίνεται παράνομη και καταχρηστική και ακόμα και οι καταλήψεις συμβολικού χαρακτήρα ποινικοποιούνται. Για παράδειγμα η εισβολή στο υπουργείο άμυνας από τους εργαζόμενους στο Σκαραμαγκά ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης που έκαναν λόγο για εικόνες ντροπής και αμαύρωση της εικόνας της χώρας σε διεθνές επίπεδο παρουσιάζοντάς τους ως τρομοκράτες της αλ καιντα. Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι το ίδιο το πολιτικό σύστημα ευνοεί καλλιεργεί και οργανώνει με πλευρές του την φασιστική και ρατσιστική δράση της χρυσής αυγής. Δεν έχει καταδικαστεί πότε κανένας από αυτούς και είναι φανερό ότι τα βρίσκουν κάτω από το τραπέζι με το υπάρχον διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Αυτή η κίνηση για τα δικαιώματα και τις κοινωνικές ελευθερίες της κοινωνίας είναι ακόμα πιο αναγκαία από το γεγονός ότι εκτός από την γενικότερη ευρύτερη στάση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και των αστικών τάξεων υπάρχει και μια ιδιαίτερη άμεση πλευρά που πρέπει να την τονίσουμε η οποία είναι ότι εδώ και καιρό γυρίζει στα μυαλά ορισμένων κύκλων της αστικής τάξης και στα τραπέζια συζητήσεων μεγαλόσυγκροτημάτων η ιδέα για ένα άμεσο σοβαρό πλήγμα στις δημοκρατικές ελευθερίες μέσω άρσης δημοκρατικών ελευθεριών κατοχυρωμένων ακόμα και από το ίδιο το αστικό σύνταγμα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ψυχάρης έφτιαξε ένα ολόκληρο θέμα περί ενός πραξικοπήματος που δεν έγινε με ένα στρατηγό ο οποίος μετέπειτα έγινε υπουργός άμυνας. Αυτό το δημοσίευμα εντάσσεται σε ένα γενικότερο σχέδιο ταύτισης όλων των αντιστάσεων κατά των μνημονίων με περίτεχνες στρατιωτικές χούντες με κύριο σκοπό να απομονώσει τις βασικές μαχόμενες πρωτοπορίες του κινήματος χαρακτηρίζοντάς τες ως πραξικοπηματίες να τρομοκρατήσει προληπτικά το εργατικό λαϊκό κίνημα και την αριστερά στις μάχες που έρχονται να φοβίσει την ρεφορμιστική αριστερά με τέτοιο τρόπο ώστε να φοβάται την προβοκάτσια ανά πάσα στιγμή και να μαζεύει γρήγορα τους αγώνες κάτω από τον φόβο ενός τέτοιου πραξικοπήματος και ταυτόχρονα προωθεί τέτοιες θεωρίες και τέτοιες συλλήψεις για να αρνηθεί αφενός το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα κοινωνικού χαρακτήρα που επιχειρείται με τα μέτρα που έρχονται αλλά ταυτόχρονα από την άλλη πλευρά για να καλύψει το γεγονός ότι το πραξικόπημα της αστικής τάξης στην εποχή μας δεν θα έρθει με την μορφή ενός στρατηγού όπως το 67 ούτε με μια λογική κυβέρνησης-χρυσής αυγής (που δεν αποκλείεται βέβαια) αλλά πάνω από όλα μέσω υπαρχόντων αστικών κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και άλλων παραγόντων του κοινοβουλίου. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σχετικά άμεσο κίνδυνο όπου υπάρχει άμεση απειλή για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες αυτή τη στιγμή που η ένταση του, το βάθος και η διάρκειά του άγνωστη αλλά θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την αντίδραση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Η αριστερά και κυρίως η

επαναστατική κομμουνιστική αριστερά πρέπει να πρωτοστατήσει στην αποκαλύψει αυτών των στοιχείων. Να αντιμετωπίσει με θάρρος όλα αυτά τα ενδεχόμενα να μην πιαστεί με τις πυτζάμες όπως το 67 και κυρίως να οργανώσει την εργατική και λαϊκή πάλη με τέτοιο τρόπο ώστε να ακυρώσει αυτά τα σχέδια , να τους επιβάλει ήττα και να ανατρέψει αυτό το σύστημα.

Σε αυτά τα πλαίσια μια κίνηση για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες της εποχής μας είναι πλέον πολύ αναγκαία και μάλιστα έχει μια δυνατότητα να εκτιναχθεί  στην συσπείρωση δυνάμεων και στην αποτελεσματικότητα.

Τώρα το πώς  βλέπουμε  αυτήν την κίνηση ως ΝΑΡ και ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτή η κίνηση πρέπει να έχει διπλό χαρακτήρα. Το πρώτο είναι να αποκαλύπτει και το δεύτερο είναι να συμβάλλει σε ένα μαχητικό πρόγραμμα για τα δημοκρατικά λαϊκά δικαιώματα και τις κοινωνικές εργατικές ελευθερίες με σύγχρονο τρόπο να απαντά στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και ταυτόχρονα να αποκρούει τις επιθέσεις στον χώρο των επιχειρήσεων.  Δίνεται η δυνατότητα στον λαό να πάρει τις δημόσιες υποθέσεις στα χέρια του σε όλο το φάσμα τους. Αυτή είναι η μια πλευρά. Η δεύτερη είναι να υπερασπίσει έμπρακτα και να προωθήσει τον φορέα εργατικής δημοκρατίας στην εποχή μας που είναι το ίδιο το λαϊκό εργατικό κίνημα. Το κύριο καθήκον μιας τέτοιας κίνησης είναι να υπερασπίζονται τα εργατικά και κλαδικά όργανα και τα συνδικάτα και να οργανώνουν όποιον αγώνα με όποιες μορφές, δημοκρατικά αυτές επιλέγουν. Είτε είναι κατάληψη είτε απεργία διαρκείας είτε με διαδηλώσεις, είτε με οργανωμένη μαζική αυτοάμυνα του οργανωμένου ένοπλου λαού στο βαθμό που επιλέξει η αστική τάξη να χτυπήσει το εργατικό κίνημα ένοπλα. Και άμεσα να συμβάλει στην λαϊκή αυτοάμυνα ενάντια στις ορδές των κατασταλτικών μηχανισμών που εξοπλίζονται τρομερά και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τις φασιστικές συμμορίες της χρυσής αυγής που μπορεί να γίνει με σχετικά εύκολο τρόπο αν οι ομάδες περιφρούρησης έβγαιναν μέσα από το εργατικό και λαϊκό κίνημα και ελέγχονται και καθοδηγούνται από αυτά τότε με μια τέτοια δυναμική μπορεί να τσακίσει το φασισμό σήμερα. Αυτή η κίνηση θα πρέπει να ασχοληθεί με όλη τη γκάμα των δημοκρατικών ελευθεριών. ΕΕ-ΔΝΤ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ

Τέλος μια τέτοια οργανωμένη κίνηση μπορεί να έχει ένα πανίσχυρο οργανωμένο νομικό τμήμα υπεράσπισης όλων των διωκόμενων (Έλληνες, ξένους, διανοούμενους, εργάτες) καταπιεσμένων. Να έχει διεθνιστική προοπτική για τους αγώνες όλων των λαών. Να ασχοληθεί με τα πνευματικά δικαιώματα στο διαδίκτυο χώρο της γενικότερης επιστημονικής έρευνας και πολιτισμικής ελευθερίας. Να ασχοληθεί πάνω απ όλα με τα δικαιώματα της νεολαίας, των γυναικών των σεξουαλικά καταπιεσμένων μειονοτήτων και των μεταναστών.

Τα αριστερά κόμματα κάτω από τους καθημερινούς εκβιασμούς για χρεοκοπία και κατάρρευση βρίσκονται σε κάμψη και άμυνα με αποτέλεσμα να θεωρούν μόνο τον εαυτό τους εγγυητή των λαϊκών συμφερόντων. Πιστεύεις ότι αυτά τα κόμματα μπορούν να υπερασπιστούν μια πρωτοβουλία για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες;

Παρά το γεγονός ότι έχει παρατηρηθεί μια κάμψη η οποία πιστεύουμε ότι είναι παροδική. Η γνώμη μας είναι ότι μπορούν να συνεισφέρουν με ποικίλους τρόπους  αρκεί βέβαια να φύγουν από την λογική του εγγυητή και να περάσουν στην λογική του υπηρέτη του μαζικού και λαϊκού κινήματος και άρα του υπηρέτη μιας τέτοιας κίνησης. Το ΝΑΡ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις όπως το ΜΑΑ, το ΕΕΚ η οργάνωση κομμουνιστική ανασύνταξη το ΚΚΕ-μλ και το μλ-ΚΚΕ αλλά και τμήματα των αριστερών διαφοροποιήσεων του ΚΚΕ όπως ο εργατικός αγώνας τμήματα επίσης του συνασπισμού που κινούνται σε μια ριζοσπαστική και όχι σε μια θεσμολάγνα κατεύθυνση αλλά και ευρύτερα τμήματα του αριστερού αντιιμπεριαλιστικού ριζοσπαστικού πατριωτικού αγώνα όπως αναπροσδιορίζεται αλλά και τμήματα του μαχόμενο αναρχοαυτόνομου χώρου που βρίσκονται στο μαζικό κίνημα και δεν οδηγείται σε μια λογικής ατομικής βίας και τρομοκρατίας. Όλες αυτές οι δυνάμεις μπορούν να συμβάλουν αλλά με την λογική του υπηρέτη και όχι ότι βάζουμε μια κίνηση να υπηρετεί τα πολιτικά συμφέροντα του καθενός.

Παιδεία και υγεία υποβαθμίζονται, καταργείται το κοινωνικό κράτος, λεηλατούνται και ξευτιλίζονται τα πανεπιστήμια και το διδακτικό προσωπικό. Η υποβάθμιση όλων των παραπάνω αντανακλά μια αδυναμία για λαϊκή αντίδραση και αντίσταση. Τι νομίζεις ότι χρειάζεται σήμερα και πως μπορεί η πρωτοβουλία να ανατρέψει αυτό το κλίμα από την οπισθοχώρηση σε όλους τους βασικούς κρίκους της ζωής;

Εδώ θα ήθελα να κάνω μια διευκρίνιση. Υπάρχει το κοινωνικό ζήτημα, δηλαδή τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης ο αγώνας της δηλαδή να αποσπάσει ένα μέρος των κερδών του κεφαλαίου σε όφελός της σε γενικότερη βέβαια κατεύθυνση για κατάργηση του κέρδους. Αγώνας για υψηλότερα μεροκάματα, κοινωνική ασφάλεια, δωρεάν δημόσια παιδεία και υγεία και ταυτόχρονα στο κύριο ζήτημα της εποχής που είναι η μείωση της εργασίας. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία στην εποχή μας με τον εργαζόμενο άνθρωπο να πεινάει και να σκοτώνεται όλη μέρα στη δουλειά. Υπάρχει η δυνατότητα για ένα πραγματικά δημοκρατικό σύστημα που θα συμμετέχουν όλοι στα κοινά ακόμα και η τελευταία καθαρίστρια όπως έλεγε ο Λένιν. Σήμερα στην εποχή μας αυτά τα κοινωνικά όρια και οι φραγμοί έχουν διαλυθεί. Για παράδειγμα το γεγονός ότι όλη η πορεία της καπιταλιστικής κρίσης δείχνει ότι για να μπορεί να επιβιώσει το κέρδος και η υπεραξία θα χρειάζεται να έχουμε μια μόνιμη ανεργία σχεδόν της τάξης του 20% και σε στιγμές κρίσεων να ξεπερνά το 30-40% δείχνει τη δυνατότητα για μια μεγάλη μείωση του χρόνου εργασίας. Το αίτημα της εποχής του Ένγκελς για τα τρία 8 -8 ώρες δουλειά, 8 ώρες πολιτισμός και 8 ώρες ελεύθερο ύπνο- σήμερα μετασχηματίζεται σε 4 ώρες δουλειά 4 ώρες υποχρεωτική συμμετοχή όλων στα κοινά 8 ώρες γνώση επιστήμη και πολιτισμός  και 8 ώρες για ξεκούραση. Το παραπάνω συνδέεται με το ζήτημα των δημοκρατικών ελευθεριών καθώς όλοι πρέπει να συμμετέχουν στα κοινά.

Υπάρχει μια τεράστια αντίφαση ενώ τα κράτη ταυτίζονται με τις εταιρίες και οι κυβερνήσεις τους μαζί με ένα πλήθος θεσμών και μηχανισμών που στραγγαλίζουν τους λαούς και τα εργατικά δικαιώματα, οι αριστερές , προοδευτικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις , συνεχίζουν να υπερασπίζονται τις κρατικοποιήσεις – εθνικοποιήσεις.

Πιστεύεις, αυτό το διεφθαρμένο κράτος και δημόσιο , μπορεί να απαγκιστρωθεί από τα καπιταλιστικά συμφέροντα του και να μετατραπεί σε ένα φιλολαϊκό καθεστώς και αν ναι, πως μπορεί να συμβεί αυτό;

Η ερώτηση αυτή είναι πολύ καίρια και απασχολεί πάρα πολλούς αγωνιστές και θεωρητικούς.

Κοιτάξτε να δείτε , η πορεία των πολιτικών προγραμμάτων- στρατηγικού και πολιτικού χαρακτήρα όλων των αριστερών δυνάμεων και των κομμουνιστικών περιέχουν μια αντίφαση που συμφωνεί με το ίδιο το σύστημα, για παράδειγμα , οι επαναστάτες όλων των εποχών αγωνίζονταν για καλύτερα μεροκάματα γνωρίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα βελτιώσουν την τιμή πώλησης της εργατικής τους δύναμης ενώ ταυτόχρονα το κομουνιστικό- εργατικό κίνημα ζητά την κατάργηση της μισθωτής εργασίας.

Παρόμοια υπάρχει και η αντίφαση στο γενικό ζήτημα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής με το άμεσο ζήτημα για εθνικοποιήσεις- κρατικοποιήσεις.

Και στις δύο περιπτώσεις όμως υπάρχει ένας συνδετικός κρίκος που δίνει ένα αντικαπιταλιστικό –επαναστατικό περιεχόμενο, στο αίτημα για παράδειγμα: την αύξηση των μισθών και τις κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.

Στο πρώτο ζήτημα, αυξήσεις στους μισθούς – κατάργηση της μισθωτής εργασίας ,  αυτό που συνδέει το ένα με το άλλο είναι ο ταξικός χαρακτήρας  του εργατικού αγώνα για τους μισθούς ,που ζητάει να πάρει ένα μέρος του κοινωνικού πλούτου που είναι μεγαλύτερο από την παραγωγικότητα της εργατικής του δύναμης , φορτώνοντας ουσιαστικά την κρίση άμεσα στο ίδιο το κεφάλαιο , αυτό δυναμώνει την ταξική πάλη, δίνει πολιτικό χαρακτήρα και την ίδια στιγμή βοηθάει τον εργαζόμενο άνθρωπο να καταλάβει ότι πρέπει να υπερβεί τα συνδικαλιστικά όρια και να κάνει πολιτική πάλη. Και μέσα από αυτήν την πολιτική πάλη , για την ανατροπή της σχέσης μισθού- κερδών , ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να οργανώσει μόνος του μια νέα επανάσταση για την απελευθέρωση της μισθωτής εργασίας. Με αντίστοιχο τρόπο , τα αιτήματα για εθνικοποίηση- κρατικοποίηση των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας , μπορούν μέσω του αγώνα , να βοηθήσουν τον εργαζόμενο άνθρωπο να κατανοήσει πως πρέπει να διεκδικήσει , το ανώτερο ζήτημα της γενικής κοινωνικοποιήσεις όλων των μέσων παραγωγής και μέσω μιας επανάστασης πρώτα να περάσουν στα χέρια του και μετά στα χέρια όλης της κοινωνίας.

Απ αυτή την σκοπιά , η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστικού προορισμού της σύγχρονης εποχής , αριστερά , πρέπει να θέσει ως αίτημα κρίκο μεταξύ των αντιφάσεων , το ζήτημα του εργατικού – λαϊκού-κοινωνικού ελέγχου σε όλες τις επιχειρήσεις.

Το αίτημα για λαϊκό – εργατικό έλεγχο περιέχει δύο πλευρές , η μία πλευρά είναι η αναγνώριση του ταξικού συσχετισμού δύναμης καθώς τα μικρότερα στρώματα δεν είναι ακόμη προετοιμασμένα για το άλμα της κατάκτησης της λαϊκής εξουσίας αλλά ταυτόχρονα αμφισβητούν έμπρακτα και οργανωμένα την ίδια την αστική ιδιοκτησία και γενικά το ιδιωτικό δικαίωμα. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ζήτημα της Χαλυβουργίας όπου ενώ οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε γενική απεργία με την πλατειά υποστήριξη της αριστεράς και κυρίως του ΚΚΕ, με αιτήματα όπως η επαναπρόσλαβε των απολυμένων , η σταθερή οκτάωρη εργασία και οι αυξήσεις των μισθών. Τότε ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης απείλησε τους εργαζόμενους με κλείσιμο του εργοστασίου. Τότε οι εργαζόμενοι έπρεπε να απαντήσουν με την κατάληψη και την κρατική απαλλοτρίωση του εργοστασίου με εργατικό έλεγχο και διαφάνεια για να μην μπορεί κανείς ιδιώτης ή ο συλλογικός κρατικός καπιταλιστής να κάνει ότι θέλει στο εργοστάσιο.  Και μέσα από τέτοιες καταστάσεις μπορούμε να δούμε πολλές μορφές αυτοδιαχειρίσεις , αρκεί να μην πέσουμε στην αυταπάτη , ότι η αυτοδιαχείριση του κάθε ενός εργοστασίου ξεχωριστά , μπορεί να απελευθερώσει την εργασία. Καθώς η αυτοδιαχείριση στα πλαίσια του καπιταλισμού , θα αναγκάσει τους εργαζόμενους να έχουν αγοραπωλησίες με τους καπιταλιστές , καθώς και ανταγωνισμό σε βάρος άλλων αυτοδιαχειριζόμενων επιχειρήσεων του ίδιου κλάδου.

Πάντως ο εργατικός έλεγχος μπορεί να διαπαιδαγωγήσει τους εργαζόμενους στην αγωνιστική συμμετοχή σε όλα τα κοινά θέματα είτε αφορούν την επιχείρηση είτε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικοπολιτικό ζήτημα. Και κάτι τελευταίο , έχετε μεγάλο δίκιο στην κατά κάποια  σχέση αριστεράς και κράτους-δημοσίου. Υπάρχει μια μεγάλη δαιμονοποίηση αλλά και υπόκλιση των αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων ως προς το κράτος και το δημόσιο τομέα , που δεν κατανοούν πως στην εποχή μας υπάρχει ένα βαθύτερο σύμπλεγμα ανάμεσα στις επιχειρήσεις και το κράτος. Που ενώ το κράτος μειώνεται σε λειτουργίες , αυξάνει την καταπιεστική του δύναμη και επιχειρήσεις που ενώ χάνουν από την συλλογική οργάνωση του κρατικού καπιταλιστή κερδίζουν υποτάσσοντας άμεσα στις διαταγές τους, την εκμετάλλευση πολύ περισσότερο εργατικού δυναμικού. Για παράδειγμα , στο Ιράκ υπάρχει ένας ολόκληρος ιδιωτικός στρατός κατοχής , στις ΗΠΑ το 80% των σωφρονιστικών ιδρυμάτων ανήκουν σε ιδιώτες , δηλαδή ιδιωτικές φυλακές οι οποίες πιέζουν την δικαιοσύνη για μεγαλύτερες ποινές ώστε να βγάζουν περισσότερα λεφτά , ή όπως προ μερικών μηνών στην Βρετανία όπου 20.000 αστυνομικοί διαδήλωναν με αίτημα την μη ιδιωτικοποίηση των αστυνομικών τμημάτων.

Με αυτήν την έννοια εμείς δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε το διεφθαρμένο δημόσιο τομέα και τις επιχειρήσεις του , που την ίδια ώρα διασύρει και του εργαζόμενους εντός του. Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά του ζητήματος, καθώς υπάρχει και ο δευτερεύων ρόλος που πάντα αντιπροσώπευε κάθε κράτος που δεν είναι άλλος από τις κοινωνικές παροχές όπως υγεία , παιδεία , δίκαιο κλπ και την στοιχειώδη λειτουργία της κοινωνίας.

Και αυτήν την πλευρά πρέπει να υποστηρίξουμε, ζητώντας παράλληλα και την μετάβαση αυτού του κράτους μέσω μιας νέας εργατικής επανάστασης σε μια αυτοδιαχειριζόμενη σοσιαλιστική κοινωνία με μορφές άμεσης δημοκρατίας και ίσης συμμετοχής.

Σίγουρα υπάρχει και μια ιδεολογική κρίση των ριζοσπαστικών δυνάμεων και μια θεωρητική αδυναμία που να απαντά στην επίθεση του κεφαλαίου. Θεωρείς , ότι χρειάζεται να επαναθεμελιωθεί η Μαρξιστική θεωρία κάτω από τις νέες συνθήκες του 21^ου αιώνα ή πρέπει να διατυπωθεί από την αρχή μια νέα επαναστατική θεωρία , που θα υπερβαίνει το Καπιταλισμό;

Επαναθεμελίωση της μαρξιστικής θεωρίας δεν μπορεί να υπάρξει γιατί πρακτικά σημαίνει κατάργηση. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι η εμβάθυνση της θεωρίας στους νέους τομείς της ιστορίας , τους κλάδους και τα επιστημονικά και κοινωνικά πεδία καθώς και της επανάστασης και του κομμουνισμού της εποχής μας.

Δηλαδή , με εργαλείο την μαρξιστική θεωρία , μπορούμε να απαντήσουμε στις σημερινές προκλήσεις , αναγκαιότητες , δυνατότητες και κινδύνους αναπτύσσοντας την βαθύτερα.

Αυτό είναι το ένα σκέλος και το δεύτερο είναι , η δημιουργία ενός νέου κομμουνιστικού προγράμματος στρατηγικής και αντικαπιταλιστικής τακτικής , ενός προγράμματος για το επαναστατικό υποκείμενο της εποχής μας. Σε αυτούς τους τρις τομείς , ναι χρειάζεται επαναθεμελίωση ένα δηλαδή καινούργιο – ποιοτικά πρόγραμμα που θα αποτελεί μια συνέχεια στα επαναστατικά προγράμματα των προηγούμενων εποχών αλλά και μια τομή ταυτόχρονα σύμφωνα με τις αναγκαιότητες της εποχής μας. Σε αυτήν την κατεύθυνση νομίζω πρέπει να κινηθούμε και από κει και πέρα θα ήθελα να πω πως ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια , όταν άρχισαν να γίνονται εμφανή τα σημάδια λαχανιάσματος του καπιταλισμού της εποχής μας , είναι γεγονός πως συσσωρεύονται , προσωπικές προϋποθέσεις για ένα γενικότερο νοητικό άλμα της μαρξιστικής φιλοσοφίας σε πολιτικό και ιστορικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο , ότι πυκνώνουν οι φωνές που μιλάνε στο όνομα ενός νέου κομμουνισμού, υπάρχουν συγγράμματα , διανοούμενοι στις χώρες της δύσης αλλά και την χώρα μας, πυκνώνουν και δυναμώνουν επίσης οι φωνές ακόμα και στον χώρο του ακαδημαϊκού μαρξισμού που ξαναγυρίζουν στην ουσία της εργασιακής θεωρίας του Μαρξ για να ερμηνεύσουν την κρίση , οπού δεν μπορεί να ερμηνευτεί με κανέναν άλλο τρόπο και να κατανοηθεί η σημερινή κρίση. Αλλά έχουμε σημάδια ότι δυναμώνει αρκετά - ποσοτικά για την ώρα, οι πλευρές εκείνες που αναζητούνε μια τομή στο επίπεδο του διαλεκτικού υλισμού.

Υπάρχει επίσης ένα γενικότερα άλμα σε όλες της επιστημονικές θεωρίες και εφαρμογές το οποίο προετοιμάζει , ένα άλμα των αλμάτων που θα συμπυκνωθεί σε μια τομή στο πεδίο του διαλεκτικού υλισμού.

Μ’ αυτήν την έννοια , πρέπει πάντοτε να έχουμε στο μυαλό μας πως κανένα άλμα στο επίπεδο της θεωρίας δεν μπορεί να επιτευχτεί χωρίς τελικά την ίδια την κινητοποίηση των εργαζόμενων μαζών είτε σε παγκόσμιο είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Όλες η μεγάλες τομές στην θεωρία , ακόμη και ο ίδιος ο μαρξισμός δεν θα υπήρχε χωρίς την συμβολή των εργαζόμενων μαζών , όπως επίσης και οποιαδήποτε τομή στην επιστημονική ή και την πολιτική θεωρία. Θέλω να πω πως δεν θα υπήρχε Μπαχ ή Βιβάλντι ή Μπρεχτ ή ακόμη και ο Αϊνστάιν , αν δεν υπήρχε ο διαφωτισμός και η ανάπτυξη της επαναστατικής μαρξιστικής θεωρίας και των εργατικών αγώνων – όχι ότι αυτό αποτελεί μια γραμμική σχέση , δηλαδή , οργανώνεσαι σε ένα κόμμα αγωνίζεσαι και μετά κάνεις επιστημονικές ή άλλες ανακαλύψεις! Αλλά θέλω να πω πως υπάρχει ένα γενικότερο κλίμα που βοήθα σε αυτό το επιστημονικό , θεωρητικό , πολιτικό και κοινωνικό άλμα. Και επειδή η εποχή μας θα είναι εποχή τρομερών αναστατώσεων και θα αναζητηθεί μια νέα επαναστατική τομή , είναι ανάγκη να ύπαρξη και ένα νέο κομουνιστικό κόμμα σύγχρονο, κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης και ενός νέου τύπου δημοκρατίας από τα κάτω, το οποίο θα μπορεί να συνδέει την ακαδημαϊκή διανόηση με το αντίστοιχο πολιτικό μέτωπο μέσα στον αγώνα των εργατών και σε συνεργασία με ένα διεθνές κομουνιστικό μέτωπο θα βοηθήσει στο ξεπέρασμα της ιδεολογικής κρίσης του Μαρξισμού.