Την 28η Οκτωβρίου μην κάτσεις σπίτι. Κατέβα μια βόλτα στον ευαγγελισμό. Αν νομίζεις πως όλα αυτά που διαβάζεις μήνες τώρα στο ίντερνετ είναι μεμονωμένα περιστατικά ρατσιστικής βίας, πέρασε την 28η μια βόλτα από τα επείγοντα κάποιου νοσοκομείου στο κέντρο της Αθήνας.
Γράφει η mpanana
Πριν οι νεοναζί μπουν στη βουλή, πριν κάτσουν στους καναπέδες μας μέσα από το κουτί που έχεις στο σαλόνι, πριν τους δεις να σπάνε πάγκους στα πανηγύρια και τις λαϊκές, πριν διαβάσεις ότι το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας κατέγραψε 87 περιστατικά μέσα σε 9 μήνες.
28η 2011. Ένας μικροκαμωμένος Πακιστανός- Μπαγκλαντεσιανός –άτυχος μετανάστης από κάπου, κατεβαίνει τις σκάλες της πλατείας συντάγματος κρατώντας μπαλόνια. Λίγο πριν τον έχει σταματήσει μια μαμά για να αγοράσει ένα μπαλόνι μπομπ σφουγγαράκι για το γιό της. Κοιτάει αριστερά δεξιά μήπως κάποιος του κάνει νόημα για να πουλήσει κανένα μπαλόνι. Δεν είδε αυτούς που έρχονταν για αυτόν. Κανένας μας δεν τους είδε. Ενώ είναι ακόμα στα σκαλιά, 5-6 με σημαίες και μολών λαβέ στις μπλούζες τους τον σπρώχνουν βίαια να κατέβει τα σκαλιά. Μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό τον έχουν ξαπλώσει κάτω. Τον κλωτσάνε αλύπητα στο κεφάλι, στην πλάτη, όπου φτάνει η μπότα τους. Τα παρατεταμένα μας ε δε δεν φτάνουν για να τους σταματήσουν. Κάποιοι μπαίνουν στη μέση. Λίγοι, αλλά ευτυχώς υπάρχουν. Στα απέναντι σκαλιά είναι μια διμοιρία που η εντολή της είναι να προστατέψει την παρέλαση, όχι τους ανθρώπους. Αυτοί οι λίγοι τους σταματούν. Οι γιατροί της πλατείας τρέχουν τον σηκώνουν και τον πάνε σε ένα παγκάκι να τον φροντίσουν. Μπουλούκι, έτσι όπως είναι, προχωράνε προς το σιντριβάνι της πλατείας, με σηκωμένο το κεφάλι, σχεδόν περήφανοι. Ένας δεύτερος άτυχος και μικροκαμωμένος πουλάει σημαιάκια. Ελληνικά σημαιάκια. Δεν έχουν περάσει ούτε πέντε λεπτά. Τον αρπάζουν, τον ρίχνουν κάτω. Είναι ακόμα πιο θυμωμένοι. Τον χτυπάνε στο κεφάλι, στην πλάτη, όπου φτάνει η μπότα τους. Πιο άγρια από πριν, για πιο πολύ ώρα. Αυτοί που φωνάζουν, αυτοί που πάνε να τους σταματήσουν είναι ακόμα πιο λίγοι. Δε σταματάνε έτσι εύκολα. Τρέχει αίμα το κεφάλι του, τον χτυπάνε με κλωτσιές, με μπουνιές. 6-7 έναν. Τα ΜΑΤ στη θέση τους, ο συγκεντρωμένος κόσμος παρακολουθεί, μάλλον σοκαρισμένος, είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Σταματάνε, φεύγουν για λίγο. Ένας από τους κάποιους που πήγε να σταματήσει αυτό που γινόταν πλήρωσε το τίμημα λίγο αργότερα. Γύρισαν περισσότεροι για αυτόν. Γύρισαν με κοντάρια. Δε δείλιασε λεπτό. Σήκωσε το φερμουάρ του τζάκετ του και τους περίμενε. Και ήταν ένας. Είχε ήδη νικήσει.
Μια ώρα μετά είμαι στα επείγοντα του ευαγγελισμού. Μέσα στην αίθουσα δεν είναι αυτοί οι δύο που είδα να τους σπάνε τα κεφάλια. Είναι άλλοι. Περισσότεροι. Το ίδιο και χειρότερο χτυπημένοι. Έξω είναι οι φίλοι τους και περιμένουν. Όλα τα περιστατικά έχουν φτάσει εκεί από την ευρύτερη περιοχή του συντάγματος. Το ίδιο μπουλούκι ή άλλο έχει κάνει δουλειά. Άνθρωποι με κατεβασμένα τα πρόσωπα, με ανοιγμένα κεφάλια. Δε μπορούν καν να συνεννοηθούν με τους γιατρούς. Οι έλληνες άρρωστοι, χτυπημένοι κάνουν τους μεταφραστές από τα κρεβάτια τους.
Για μήνες μετά, μερικές φορές ακόμα σκέφτομαι την περσινή 28η Για μένα δεν στιγματίστηκε από το μαζικό γιουχάρισμα στους πολιτικούς που παρευρίσκονταν στην παρέλαση, δεν στιγματίστηκε από τις δηλώσεις του Παπούλια. Για μένα και τους φίλους μου που βρεθήκαμε εκείνο το πρωί στο σύνταγμα, η 28η του 2011 στιγματίστηκε από ρατσιστική βία. Από βία. Ωμή, με αίμα και κοντάρια και κλωτσιές στο κεφάλι. Μερικές φορές ακόμα θυμάμαι το πρόσωπο του πρώτου μετανάστη όταν τον σήκωσε ο γιατρός. Θυμάμαι το πρόσωπο του μέσα
στον πόνο. Θυμάμαι τη διαδρομή από το σύνταγμα στον ευαγγελισμό, θυμάμαι πως χτυπούσε η καρδιά μου, από φόβο, από αδικία, από θυμό. Πρέπει να έκλαψα δυο μέρες μετά. Κρατιόμουν να το παίξω δυνατή, μα κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου αυτό το πρωινό αλλάζει η διάθεση μου. Αν τα περιγράφω αλλάζει η φωνή μου. Κάθε φορά που θα βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους που πολύ ελαφρά θα πουν ένα «να φύγουν οι λαθρομετανάστες», ένα ‘δε χωράμε’ θυμάμαι εκείνη την ημέρα στα επείγοντα όταν άνοιξε η πόρτα. Και τους είδα ξαπλωμένους, καθισμένους, χτυπημένους. Ολόκληρο το εθνικό αίσθημα σε μια πληγή στο κεφάλι. Μια χαρακιά όσο το κοντάρι της σημαίας.
--
Την 28η Οκτωβρίου μην κάτσεις σπίτι. Κατέβα μια βόλτα στον ευαγγελισμό. Αν νομίζεις πως όλα αυτά που διαβάζεις μήνες τώρα στο ίντερνετ είναι μεμονωμένα περιστατικά ρατσιστικής βίας, πέρασε την 28η μια βόλτα από τα επείγοντα κάποιου νοσοκομείου στο κέντρο της Αθήνας.
Το
άρθρο γράφηκε για το τεύχος 16 του ηλεκτρονικού περιοδικού babushka
0 σχόλια:
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !