ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Γράφει ο Φιλόσοφος

Σήμερα ζούμε τη σύγχυση ενός γενικευμένου οικονομικού πολέμου.

Πως εξηγείτε η μεγάλη ευκολία που οι χθεσινοί φανατικοί συνοδοιπόροι του πασοκισμού (είτε του Ανδρέα, είτε του Σημίτη είτε του Γιωργάκη) γίνονται σήμερα ενεργητικοί ή παθητικοί υπερασπιστές του Σύριζα που φαίνεται να γοητεύει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού; δεν εξυπηρετούν, αυτά τα ίδια άτομα, άβουλα και ανυποψίαστα, όπως έκαναν και στο παρελθόν, υπέρτερα συμφέροντα, νομίζοντας ότι υπερασπίζονται τα συγκριτικά πολύ μικρότερα προσωπικά τους συμφέροντα; είναι δυνατό να ταυτίζονται τα προσωπικά μικροσυμφέροντα με τις απόλυτες επιλογές του χρηματιστικού κεφαλαίου, των χρηματοπιστωτικών ροών και των στρατηγικών υπερεθνικών οργανισμών;

Ποιος και πως καθορίζεται σήμερα η πρωτοκαθεδρία μεταξύ του οικονομικού ή του πολιτικού παράγοντα

Ο νεοφιλελευθερισμός ή καλύτερα ο νέο - συντηρητισμός βλέπει τον εαυτό  του να καταργεί τον ταξικό πόλεμο και ανταγωνισμό και αυτή την καινούργια ταξικότητα τη βλέπει όχι σαν ισότητα των ελευθεριών, των δικαιωμάτων και της κατοχής αγαθών αλλά σαν ισότητα των ευκαιριών και αδιάκοπη κινητικότητα της κοινωνίας φέρνοντας άλλοτε τους κάτω πάνω και άλλοτε τους πάνω κάτω. Οι πολιτικές των τριών τελευταίων χρόνων κατάφεραν τους κάτω να τους οδηγήσει παρακάτω, σχεδόν στην εξαθλίωση, τους μεσαίους να τους φτωχοποιεί συνεχώς και τους πάνω στην πλειοψηφία τους να τους κατεβάζει.

Θεωρία του πολέμου

Στις συνέπειες των ακραίων πολιτικών πράξεων δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα, είναι εξίσου πιθανή μια αποτυχία ή επιτυχία των στόχων, άρα και από την αντίθετη πλευρά μια ριζοσπαστικότερη πολιτική μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικότερη.

Ο νεοφιλελευθερισμός – νέο - συντηρητισμός στηρίζεται τα τελευταία σαράντα χρόνια σε μόνιμες βεβαιότητες ( ανάπτυξη, διαρθρωτικές αλλαγές, δημοσιονομική πειθαρχεία, προσαρμογή, απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, αποκρατικοποιήσεις, κατάργηση του κατώτατου μισθού, περιορισμοί του κοινωνικού κράτους,  περιορισμό ελευθεριών και δικαιωμάτων), τελικά αποτελεί εύκολη λεία για τους ανταγωνιστές και πολιτικούς αντιπάλους του.

Στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης του πολιτισμού, όχι μόνον στις τέχνες και τη καθημερινή ανθρώπινη και κοινωνική ζωή, αλλά και στο πολιτικό ανταγωνισμό και στις συγκρούσεις που προκύπτουν απ αυτόν, η ευαισθησία, η αισθητική, η κριτική στάση αποτελούν τη ψυχή της δράσης.