Το ΟΧΙ της εποχής μας

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Εβδομήντα δύο χρόνια μετά τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο ή το "αλβανικό έπος", όπως έγινε ευρύτερα γνωστός, που σηματοδοτεί την έναρξη του αγώνα του ελληνικού λαού κατά του φασιστικού εισβολέα, είναι η τρίτη χρονιά που η 28η Οκτωβρίου 1940 γιορτάζεται με τον τρόπο που ακριβώς της αξίζει. Ως μια αντιφασιστική ημέρα που η σημασία της ενισχύεται και δυναμώνει παράλληλα με την κατασταλτική παρέμβαση των νεοναζί που συνδέονται οργανικά με το επίσημο κράτος εναντίον γυναικών, βουλευτών της Αριστεράς, ομοφυλόφιλων, μεταναστών αλλά και λόγω της ανόδου ενός πολύ δυνατού εργατικού κι αντιφασιστικού κινήματος. Η πρόσφατη είδηση να δοθούν στοιχεία από τους δήμους της χώρας στη Χρυσή Αυγή, ύστερα από απαίτηση της συμμορίας, με τα παιδιά των μεταναστών που εισήχθησαν φέτος στους βρεφονηπιακούς σταθμούς αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι και σήμερα οι φασίστες βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με το κράτος και τους υποστηρικτές του. Ούτως ή άλλως αν υπήρχε διαφορετική αντιμετώπιση από τους θεσμικούς φορείς η Χρυσή Αυγή θα ήταν παράνομη και δεν θα πουλούσε φιλάνθρωπο πρόσωπο τη μια με τα συσσίτια της υποκρισίας και της ντροπής μόνο για Έλληνες και μόνο με την επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας, την άλλη με το "αντισυστημικό" προσωπείο του μοναδικού προστάτη των αδυνάτων, ούτε θα έκανε πογκρόμ κι απόπειρες δολοφονίας μεταναστών όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Αυτό βέβαια, να κηρυχθεί παράνομη η Χρυσή Αυγή, είναι στο χέρι του εργατικού και αντιφασιστικού κινήματος αρκεί να το βάλει στις άμεσες προτεραιότητες του και να μην σφυρίζει αδιάφορα. Το ίδιο ισχύει, ίσως κάτι παραπάνω, και για την Αριστερά.

    Οι μαθητικές παρελάσεις, γέννημα-θρέμμα του Mεταξικού καθεστώτος και της προσπάθειάς του να χειραγωγήσει τη νεολαία στα πρότυπα του Χίτλερ, που θα μετατραπούν σε μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στους φασίστες - που δεν πρέπει να τους επιτραπεί η παρουσία ούτε σε καταθέσεις στεφάνων, την κυβέρνηση της τροϊκας εσωτερικού, τους τραπεζίτες, το αδίστακτο εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν την αρχή. Οι εργαζόμενοι, οι φοιτητές και οι μαθητές, είτε αυθόρμητα είτε οργανωμένα, θα διαδηλώσουν την αντίθεση τους ενάντια στη νέα λαίλαπα των ψηφισμένων μέτρων που απαιτείται η άμεση και χωρίς υποχωρήσεις εφαρμογή τους από την τρόικα ΔΝΤ - ΕΚΤ - ΕΕ, ενάντια στην προσπάθεια διάσπασης του απεργιακού κινήματος που οικοδομείται επίπονα αλλά με σταθερότητα στους χώρους δουλειάς, στην καταστολή των κατά τόπους δράσεων που προάγουν το πνεύμα της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης. Παράλληλα και σε πλήρη διαλεκτική σχέση με τις διαμαρτυρίες και τους κάθε λογής αγώνες πρέπει να δοθούν κι οι κατάλληλες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που αναπτύσσονται μέσα στο κίνημα και που η Αριστερά ακόμα δεν έχει απαντήσει με συγκεκριμένες προτάσεις, εκτός από ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις όπως αυτή της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

    Χωρίς απαντήσεις στα θέματα της καθημερινότητας και στο μείζον πρόβλημα της ανατροπής της κατεστημένης αστικής εξουσίας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Μακάρι να γίνονταν κάποιο θαύμα ή τα πράγματα να ήταν τόσο απλά όπως ο περισσότερος κόσμος τα φαντάζεται, αλλά δυστυχώς, η πραγματικότητα έχει τους δικούς της ρυθμούς όπου βασίζεται και αναπτύσσεται πάνω σε υλικούς "κανόνες" που μπορεί να μην έχουν προκαθορισμένη ισχύ αλλά χωρίς την δική μας παρέμβαση δεν θα αλλάξει τίποτα από μόνο του. Η ιστορική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου μας δίνει την ευκαιρία να αναλογιστούμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Θα έρθουν, ήρθαν κιόλας, δύσκολες εποχές και δεν υπάρχει καιρός για πολυτέλειες ή η ευκολία να αναθέσουμε την τύχη μας σε κάποιον Σωτήρα, ιδιαίτερα αν αυτός είναι δηλωμένος και ενεργός φασίστας. Δυστυχώς και μετά την άνοδο της Χρυσής Αυγής, μαθαίνουμε με σκληρό τρόπο ότι δεν αρκεί να πίνουμε νερό από την αστείρευτη Πηγή της Μνημοσύνης για να επιλύσουμε τα προβλήματα μας όσο χρήσιμο και να είναι αλλά χρειάζεται να περάσουμε στην πρώτη γραμμή της μάχης για να επιβάλλουμε το Δίκιο μας. Να βροντοφωνάξουμε το δικό μας ΟΧΙ, το ΟΧΙ της γενιάς μας, της τάξης μας και της εποχής μας εναντίον σε αυτούς τους ισχυρούς αλλά σάπιους μέχρι τα

θεμέλια και υπό κατάρρευση γίγαντες της καπιταλιστικής κυριαρχίας: το Κράτος, τους θεσμούς του και τους φασίστες. Να χτίσουμε ένα πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής που θα αντιμετωπίσει όλα τα προηγούμενα με επιτυχία.

   Στο κέντρο αυτού του προγράμματος πρέπει να είναι η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από το ευρώ μαζί μ' ένα υπέρ των συμφερόντων μας οικονομικό - ταξικό σχέδιο για άρνηση και διαγραφή του ήδη πληρωμένου χρέους κι όχι για "κούρεμα" του, που απλώς ανακυκλώνει τα αίτια της κρίσης. για φορολόγηση του κεφαλαίου και όχι των αδυνάτων. Παράλληλα, ένα τέτοιο πρόγραμμα απαιτείται να προχωρήσει σε εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, σε απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής και μοναστικής περιουσίας, με πραγματικό εργατικό έλεγχο στην παραγωγή κι όχι μέσω αναθέσεων, ώστε να εξαφανίσουμε και να ανατρέψουμε τον χρεωκοπημένο καπιταλισμό και την διαιώνιση της υποταγής μας. Απαραίτητο εργαλείο η οικοδόμηση εργατικών/απεργιακών επιτροπών και συμβουλίων σε κάθε χώρο δουλειάς, που έτσι θα διευκολύνουν την πάλη μας στον δύσκολο αλλά εφικτό δρόμο για την πραγματοποίηση γενικής απεργίας διάρκειας.

Ακόμα, και είναι σημαντικό αυτό γιατί πάνω σε αυτό επιχειρούν την καταστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων μας, πρέπει να

αρνηθούμε την αποκατάσταση της " δημοκρατικής νομιμότητας" που στο όνομα της το αστικό κράτος προσπαθεί να περάσει τις επιθέσεις του και να χτίσουμε ένα διεθνές πανεργατικό μέτωπο - που ήδη διανύει τα πρώτα του βήματα, από το κίνημα των Αγανακτισμένων - που έβγαλε πολύ νέο κόσμο αλλά και παλιά πολιτικοποίηση στους δρόμους του αγώνα - έως την κήρυξη πανευρωπαϊκής απεργίας στις 14 Νοέμβρη, που αποτελεί ένα σπουδαίο ιστορικό αλλά και κινηματικό γεγονός αποδεικνύοντας ότι ο απεργιακός αγώνας μόνο αν συντονιστεί διεθνώς και από τα κάτω θα νικήσει.

Επίσης, είναι αναγκαίο να βαδίσουμε στον δρόμο της επαναστατικής Αιγύπτου, δρώντας αντιιμπεριαλιστικά με εμπράγματη υποστήριξη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και στα κινήματα της Μέσης Ανατολής, λέγοντας ένα μεγάλο ΟΧΙ στα σχέδια της τρόικας Ισραήλ - Ελλάδας - Κύπρου για εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στην Μεσόγειο που εγκυμονούν πολεμικούς και οικολογικούς κινδύνους.

Τέλος, δεν ξεχνάμε να χτυπήσουμε στη ρίζα της τη φασιστική απειλή χτίζοντας παντού ένα ενιαίο αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό μέτωπο.

   Αυτός είναι ο μόνος εφικτός δρόμος για το νικηφόρο ΟΧΙ της εποχής μας και μόνο εφαρμόζοντας και εμπλουτίζοντας τον μπορούμε να ελπίζουμε σε γνήσια δημοκρατικές μέρες κι όχι μένοντας πίσω από τις ανάγκες μας. Αλλιώς θα βρεθούμε σκλάβοι του φόβου, της τρομοκρατίας και της απελπισίας όπου το μόνο όπλο μας θα είναι η ειρωνεία, κι αυτή κρυφή, όπως στο ποίημα που παραθέτουμε. Η επιλογή είναι δική μας.

Αυτές τις μέρες κλειδωθείτε

όσο μπορείτε πιο βαθιά στα δωμάτια

αυτές τις νύχτες το ίδιο

προφυλαχτείτε, κλειδωθείτε,

δεν υπάρχουν εχθροί,

κινδυνεύομε απ' τους φίλους μας

απ' τον εαυτό μας τον ίδιο.

Αυτές τις νύχτες αυτές τις μέρες στα σκοτεινότεραδεν παραμορφώνει η απόγνωση, εκεί μόνο,

να μη φτάνουν ψίθυροι

να μην έρχονται μάτια

κλειδωθείτε,

υπάρχει φόβος να μας σβήσουν με το βλέμμα τους φίλοι ανυπόφοροι, εχθροί λυπημένοι,

ευεργέτες καλοκάγαθοι.

Πλησιάζουν αθόρυβοι να επιδείξουν την ευτυχία τους κρατούνε αναστάσιμες λαμπάδες.

Κλειδωθείτε. Προφυλαχτείτε. Γίνετε ελεύθεροι

με μια ισχυρή ποσότητα σιέλου...

Αυτές τις μέρες, Νίκος Παππάς (Τρίκαλα 1906 - Αθήνα 1997)

Το άρθρο γράφηκε για το τεύχος 16 του ηλεκτρονικού περιοδικού babushka