ΜΕΤΡΑ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ;

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

H  επικίνδυνη και δύστροπη εποχή που αντιμετωπίζουμε μας έχει φέρει όλους στα ακρότατα όρια της ύπαρξης μας και της επιβίωσης. Καθημερινά στην γειτονιά, το σχολείο και την εργασία μας βλέπουμε ότι η κρίση των από πάνω ισοπεδώνει καταστάσεις και βεβαιότητες χρόνων, αυταπάτες και λογικές που συσκότιζαν την πραγματική φύση της καπιταλιστικής κοινωνίας. Σήμερα, αυτές οι αυταπάτες σε μεγάλο βαθμό έχουν αρχίσει να αναδεικνύουν την πραγματική υπόσταση τους και να οδηγούν, άθελα τους, τον κόσμο της εργασίας να αναπτύξει μια νέου τύπου συνείδηση. Βέβαια, και για να είμαστε ρεαλιστές, τίποτα δεν είναι σίγουρο για το πως θα εξελιχθεί στη συνέχεια. Ή το καπιταλιστικό όνειρο θα πεθάνει, όσο και να προσπαθεί να αναστηθεί την ύστατη ώρα, ή η εργατική τάξη και η αγροτιά θα πληρώσουν ακριβά το τίμημα για την ανάκαμψη της αστικής κυριαρχίας. Άρα για να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα με τις πολιτικές του κεφαλαίου είναι απαραίτητο και να εκβιάσουμε το τέλος του και να χτίσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για την δική μας αναγέννηση. Οι βάσεις για αυτή την προοπτική είναι απαραίτητο να μπουν από αυτή την εβδομάδα που η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη απειλεί να στείλει στη Βουλή το νέο βάρβαρο πακέτο περικοπών της τρόικας, το περίφημο Μνημόνιο 3.

   Σε αυτό το πακέτο που μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί, καθένας θα εντοπίσει μια σειρά μέτρων που αποσκοπούν στην οριστική καταστροφή του κοινωνικού ιστού. Μέτρων που δεν εφαρμόστηκαν σε προηγούμενες απόπειρες, και που εμπόδισε το απεργιακό κίνημα στην Ελλάδα με τις 25 πανεργατικές μέσα σε δυόμισι χρόνια, προσπαθούν να εφαρμοστούν τώρα. Μέτρων που δεν οδηγούν στην ανάκαμψη του ντόπιου και διεθνούς τραπεζιτικού συστήματος αλλά στην εφαρμογή μιας σκληρής και αντιδραστικής πολιτικής που προσπαθεί να εξασφαλίσει τα μελλοντικά κέρδη των καπιταλιστών και μέτρων που οδήγησαν στην πτώση δύο κυβερνήσεων. Μέτρων που απειλούν τη συνοχή της κυβέρνησης και δημιουργούν βάσιμους φόβους ότι αυτή η εύθραυστη συμμαχία σύντομα θα διαλυθεί κάτω από το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων. Αξίζει πάντως να τονίσουμε ότι όσο αδύναμη κι αν είναι η τρικομματική συμμορία, όσο και να πελαγοδρομεί μπροστά στην επιτακτική εφαρμογή των μέτρων, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει όπλα στη φαρέτρα της ώστε όχι μόνο να αντισταθεί αλλά και να καταστείλει τον παλλαϊκό ξεσηκωμό που κυοφορείται στα σπλάχνα των γειτονιών, των γκέτο μεταναστών, των σχολείων ακόμα και των φυλακών. Πρώτο όπλο αποτελεί η διάσπαση του ενιαίου απεργιακού κινήματος που οικοδομείται στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ, στον ιδιωτικό τομέα κι η καθυστέρηση σημαντικών δράσεων στην προοπτική της ανατροπής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η στάση του δούρειου ίππου της κυβέρνησης στο συνδικαλιστικό κίνημα, της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ (21-23/10) όπου, σύμφωνα με συνέδρους, αντί να πραγματοποιηθεί συζήτηση πάνω στον απολογισμό δράσης και του προγράμματος δράσης της Ομοσπονδίας από την πρώτη μέρα, η συζήτηση περιορίστηκε στο θέμα των συνδρομών ενώ η γνώμη των εργαζομένων για όλα τα προβλήματα της παρούσας φάσης, δεν ήρθε μέσα στο συνέδριο. Δεύτερο όπλο, όπως έχουμε ξαναγράψει, αποτελεί η προσπάθεια να εμφανιστεί η Χρυσή Αυγή ως εκφραστής της λαϊκής διαμαρτυρίας και του θυμού απέναντι στις κατεστημένες πολιτικές παίζοντας το χαρτί του ρατσισμού και του σεξισμού, χωρίς όμως να εμβαθύνει στην ουσία του κοινωνικού και πολιτικού ζητήματος. Έτσι κι αλλιώς, στόχος των ναζιστών είναι ο αποπροσανατολισμός από τα πραγματικά προβλήματα κι η καταστολή των αντιστάσεων. Για να αποφύγουμε τον σκόπελο της διάσπασης αλλά και για να εξαλείψουμε την όποια δύναμη διατηρούν ακόμα οι αστοί χρειάζεται να παρέμβουμε οργανωμένα με τις δυνάμεις μας στις μάχες της κεντρικής πολιτικής σκηνής, με μαζική δράση σε κάθε χώρο δουλειάς, χωρίς εκπτώσεις στην κάθε μας διεκδίκηση που δεν είναι άλλη από το γνωστό "δεν χρωστάμε - δεν πουλάμε - δεν πληρώνουμε"  του κινήματος των πλατειών. Να κλιμακώσουμε τους αγώνες μας στην Ελλάδα και παντού αξιοποιώντας το ισχυρότερο όπλο μας για να ξεφορτωθούμε τους απόγονους της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου, τους απογόνους του Βαρβάκη και του Συγγρού, την γενική απεργία διαρκείας από όλους τους κλάδους, ενάντια στην υποταγμένη πολιτική της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Ας μην ξεχνάμε, ότι ήδη η ΓΕΝΟΠ -ΔΕΗ έχει αποφασίσει να προχωρήσει σε 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Το ίδιο έχουν αποφασίσει και τα μέσα σταθερής τροχιάς (ΜΕΤΡΟ, ΗΣΑΠ, ΤΡΑΜ) ενώ την ίδια τακτική ακολουθεί και μια σειρά νοσοκομείων με μαχητικές γενικές συνελεύσεις. Σύμφωνα με το απεργιακό ρεπορτάζ, οι ομοσπονδίες του υπ. Οικονομικών και η ομοσπονδία στα Ελληνικά Πετρέλαια προσανατολίζονται σε ανάλογες δράσεις. Επίσης η ΠΟΕ - ΟΤΑ έχει εξαγγείλει ένα εξίσου αγωνιστικό πρόγραμμα ενώ σε κινητοποιήσεις ενάντια στην προσπάθεια κυβερνητικής λογοκρισίας που υπηρετεί τα συμφέροντα του μνημονίου έχουν προχωρήσει κι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ. Πρώτο βήμα για την εφαρμογή τέτοιων δυναμικών δράσεων αποτελεί η 48ωρης πανεργατική απεργία στις 6 και 7 Νοέμβρη που θα βγάλει τον κόσμο της δουλειάς ξανά μπροστά στην πρωτοπορία της αντιμνημονιακής και αντικαπιταλιστικής πάλης. Αν οι διάφοροι χώροι εφαρμόσουν και άμεσα τις αποφάσεις τους για απεργία διαρκείας, όσο δύσκολο και να είναι, τότε υπάρχει η πιθανότητα να φτάσουμε στις 14 Νοέμβρη, ημέρα της πανευρωπαϊκής απεργίας σε Ισπανία - Πορτογαλία - Ελλάδα - Ιταλία - Γαλλία και Γερμανία, έχοντας ήδη ρίξει κι αυτή την κυβέρνηση όπως αυτή του Καραμανλή τον Δεκέμβρη του 2008, του Παπανδρέου πριν ένα χρόνο και του Παπαδήμου το φετινό Φλεβάρη.

   Η οργάνωση των μαχών όμως δεν γίνεται χωρίς απεργιακές επιτροπές, χωρίς τα κατάλληλα αιτήματα και Αριστερά. Χρειάζεται λοιπόν να πάρουμε την πρωτοβουλία να συγκροτήσουμε απεργιακές επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς, ή να ενεργοποιήσουμε τις απεργιακές επιτροπές που είχαν δημιουργηθεί το προηγούμενο διάστημα με εκπληκτική συνεισφορά στην καθημερινή πάλη. Ακόμα κρίνεται απαραίτητο να οργανώσουμε γενικές συνελεύσεις σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο εργασίας, παίρνοντας αποφάσεις κλιμάκωσης, πιέζοντας ομοσπονδίες και σωματεία να συντονιστούν με τους άλλους χώρους που συγκρούονται με τα νέα μέτρα και τις αισχρές πολιτικές των κυβερνόντων. Τέλος, να ανοίξουμε την συζήτηση για την προοπτική των εργατών, για ένα διαφορετικό δρόμο για την κοινωνία. Τον κόκκινο δρόμο της ελπίδας, για ολική διαγραφή του χρέους, την σύγκρουση, την ρήξη και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, την κρατικοποίηση κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Απαγορεύοντας τις απολύσεις, τσακίζοντας το ναζιστικό δεκανίκι της Χρυσής Αυγής και αχρηστεύοντας κάθε όπλο των από πάνω που μπορεί να αντιπαλέψει τις δράσεις μας και την ενότητα μας. Για να γίνουν τα νέα μέτρα η ταφόπλακα των αστών και όχι της ζωής και του μέλλοντος μας.