Ο εκτρωματικός νόμος Αρβανιτόπουλου ( αναβαθμισμένη έκδοση του νόμου-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου) , αν και ψηφίστηκε από την τεράστια πλειοψηφία της Βουλής ,φαίνεται να τα βρίσκει σκούρα στην εφαρμογή. Κι αυτό διόλου τυχαίο δεν είναι: Το Φοιτητικό Κίνημα , ως ένα από τα πιο ριζοσπαστικά κινήματα στην κοινωνία, έχει καταφέρει να βάλει ανάχωμα στην εφαρμογή του.
Γράφει ο Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
Το ότι πήρε στο Υπουργείο ενάμιση χρόνο για να εφαρμόσει μια από τις βασικότερες πτυχές του νόμου , τα Συμβούλια Διοίκησης, αποδεικνύει πως η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση μόνο «εύκολο παιχνίδι» δεν είναι για το Κράτος. Παρότι, λοιπόν, τα Συμβούλια Διοίκησης στήθηκαν στις περισσότερες σχολές μέσα στις προηγούμενες βδομάδες, ο τρόπος που συγκροτήθηκαν (με ηλεκτρονική ψηφοφορία, με ανυπαρξία της «ιερής» -ακόμα και για τα δικά τους πρότυπα- μυστικότητας της ψήφου, ακόμα και με χρήση εξεζητημένων χακερικών τερτιπιών δημιουργίας εικονικών servers και πολλαπλών δικλίδων ασφαλείας) τα καθιστά πλήρως απονομιμοποιημένα στις συνειδήσεις των φοιτητών. Τα Συμβούλια τα έστησαν σαν τους κλέφτες γιατί απέναντί τους υπήρχε ένα μαζικό Φοιτητικό Κίνημα που έδωσε όλες του τις δυνάμεις για να τα μπλοκάρει.
Τα Συμβούλια Διοίκησης, όμως, δεν ήταν η «μητέρα των μαχών». Αποτελούν την απαραίτητη αντιδραστική τομή για να εφαρμοστεί ο νόμος. Εδώ ,όμως, δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με έναν ακόμη νόμο, αλλά με την ίδια την ουσία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης – που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης- όπως αυτή επιχειρείται να εφαρμοστεί στην ανώτατη εκπαίδευση. Αυτό που πραγματικά επιχειρείται μέσω της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η « συμπόρευση» του πανεπιστημίου με την εργασία: Θα ήταν αδιανόητο σε έναν κοινωνικό σχηματισμό με διαλυμένες τις εργασιακές σχέσεις, με καταργημένα τα επιδόματα, με πατημένες τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις , να βγαίνουν απόφοιτοι όπου θα έχουν ισχυρά και ενιαία πτυχία, απόφοιτοι που θα έχουν μάθει να διεκδικούν συλλογικά, απόφοιτοι που θα δε θα έχουν αφομοιώσει την ηττοπάθεια ήδη μέσα από τις σχολές τους. Η παραγωγή του ιδανικού μοντέλου εργαζομένου ήταν είναι και θα είναι η ανώτερη επιδίωξη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Επομένως, σε μια σφαίρα παραγωγής όπου τα Μνημόνια, η ΕΕ, η τρόικα, η ανεργία και το Κεφάλαιο θερίζουν, είναι αδύνατο να υπάρχει μια σφαίρα αναπαραγωγής (Πανεπιστήμιο) που θα παράγει εργαζομένους διεκδικητικούς, μη πειθήνιους, με ισχυρά και ενιαία πτυχία και με όλα τους τα δικαιώματα αναγνωρισμένα σε αυτά. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια έχει τρεις βασικούς πυλώνες: Την απαξίωση των πτυχίων, τη λειτουργία των σχολών με αγοραία κριτήρια (μέσω της αξιολόγησης θα κριθεί ποια τμήματα είναι «παραγωγικά» για την αγορά εργασίας και ποια όχι) και τη δημιουργία φοιτητών πειθήνιων και εντατικοποιημένων.
Υπό αυτό το φόντο, οι μέρες που έρχονται κρίνονται ως πολύ σημαντικές και κρίσιμες. Το Υπουργείο έχει δείξει τις διαθέσεις του και ήδη υπάρχει η εκτίμηση πως μέχρι τον Γενάρη θα «σκάσουν» σημαντικά ζητήματα: η κατάργηση της παροχής συγγραμμάτων δωρεάν (θα αρχίσει από το εαρινό εξάμηνο, δηλαδή από τον Φεβρουάριο) και η έναρξη της εφαρμογής του σχεδίου «Αθηνά», που προβλέπει το κλείσιμο 150 σχολών πανελλαδικά. Στην κορυφή της λίστας των υπό «κλείσιμο» σχολών είναι τμήματα της Περιφέρειας που κρίνονται ως «μη αποδοτικά» για τα δεδομένα της αγοράς. Το στοίχημα που έχουμε εμείς μπροστά μας είναι να χτίσουμε τους όρους μέσα στις σχολές ώστε να μπορέσει να οξυνθεί το Φοιτητικό Κίνημα σε τέτοιο βαθμό που θα του επιτρέψει να προβεί σε ριζοσπαστικές και μεγάλες σε διάρκεια μάχες. Είναι σαφές πως για να χτιστούν αυτοί οι όροι μέσα στο φοιτητικό στρώμα είναι απαραίτητο να υπάρξει ακόμα εντονότερη εκ των έσω ζύμωση για περαιτέρω γνωστοποίηση των θεμάτων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, καθώς και ένας σχεδιασμός, ένας ονομαστικός στόχος δηλαδή, που θα μπορέσει να συνασπίσει γύρω του την πλειοψηφική μερίδα των φοιτητών ώστε να ξέρουν για τι μάχονται και τι παλεύει το Φοιτητικό Κίνημα με αυτή του την όξυνση να πετύχει.
Εντέλει, αποτελεί στοίχημα για κάθε έναν αγωνιστή μέσα στο Πανεπιστήμιο να αναδείξει τη σημαντικότητα του αγώνα, να προσπαθήσει να εμπλέξει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο μέσα σε αυτή τη μάχη, να εμπνεύσει τους συναδέλφους του ώστε κι αυτοί με τη σειρά τους να κάνουν κτήμα τους τη νοοτροπία του αγώνα, της ανυπακοής, της διεκδίκησης, της ανατροπής και της χειραφέτησης. Η γυάλα του Πανεπιστημίου με την Κοινωνία έχει σπάσει προ πολλού. Η μάχη της Κοινωνίας περνάει μέσα από τη μάχη του Πανεπιστημίου , και αντιστρόφως. Απέναντι στο αποστειρωμένο και αντιδημοκρατικό Πανεπιστήμιο που μας φέρνουν, εμείς πολεμάμε για Δημόσιο, Δωρεάν και Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο. Απέναντι στο απάνθρωπο μέλλον που μας διαφυλάσσουν ως εργαζομένους, εμείς πολεμάμε για κοινωνική χειραφέτηση. Με κινήματα-ποτάμια, ορμητικά και διεκδικητικά, μπορούμε να φτιάξουμε τον χείμαρρο που θα παρασύρει Μνημόνια, ΕΕ, ΔΝΤ, Κυβερνήσεις, Νόμους και παρατρεχάμενους του Κεφαλαίου. Και με ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα μπορούμε να κερδίσουμε.
Γράφει ο Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
Το ότι πήρε στο Υπουργείο ενάμιση χρόνο για να εφαρμόσει μια από τις βασικότερες πτυχές του νόμου , τα Συμβούλια Διοίκησης, αποδεικνύει πως η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση μόνο «εύκολο παιχνίδι» δεν είναι για το Κράτος. Παρότι, λοιπόν, τα Συμβούλια Διοίκησης στήθηκαν στις περισσότερες σχολές μέσα στις προηγούμενες βδομάδες, ο τρόπος που συγκροτήθηκαν (με ηλεκτρονική ψηφοφορία, με ανυπαρξία της «ιερής» -ακόμα και για τα δικά τους πρότυπα- μυστικότητας της ψήφου, ακόμα και με χρήση εξεζητημένων χακερικών τερτιπιών δημιουργίας εικονικών servers και πολλαπλών δικλίδων ασφαλείας) τα καθιστά πλήρως απονομιμοποιημένα στις συνειδήσεις των φοιτητών. Τα Συμβούλια τα έστησαν σαν τους κλέφτες γιατί απέναντί τους υπήρχε ένα μαζικό Φοιτητικό Κίνημα που έδωσε όλες του τις δυνάμεις για να τα μπλοκάρει.
Τα Συμβούλια Διοίκησης, όμως, δεν ήταν η «μητέρα των μαχών». Αποτελούν την απαραίτητη αντιδραστική τομή για να εφαρμοστεί ο νόμος. Εδώ ,όμως, δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με έναν ακόμη νόμο, αλλά με την ίδια την ουσία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης – που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης- όπως αυτή επιχειρείται να εφαρμοστεί στην ανώτατη εκπαίδευση. Αυτό που πραγματικά επιχειρείται μέσω της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η « συμπόρευση» του πανεπιστημίου με την εργασία: Θα ήταν αδιανόητο σε έναν κοινωνικό σχηματισμό με διαλυμένες τις εργασιακές σχέσεις, με καταργημένα τα επιδόματα, με πατημένες τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις , να βγαίνουν απόφοιτοι όπου θα έχουν ισχυρά και ενιαία πτυχία, απόφοιτοι που θα έχουν μάθει να διεκδικούν συλλογικά, απόφοιτοι που θα δε θα έχουν αφομοιώσει την ηττοπάθεια ήδη μέσα από τις σχολές τους. Η παραγωγή του ιδανικού μοντέλου εργαζομένου ήταν είναι και θα είναι η ανώτερη επιδίωξη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Επομένως, σε μια σφαίρα παραγωγής όπου τα Μνημόνια, η ΕΕ, η τρόικα, η ανεργία και το Κεφάλαιο θερίζουν, είναι αδύνατο να υπάρχει μια σφαίρα αναπαραγωγής (Πανεπιστήμιο) που θα παράγει εργαζομένους διεκδικητικούς, μη πειθήνιους, με ισχυρά και ενιαία πτυχία και με όλα τους τα δικαιώματα αναγνωρισμένα σε αυτά. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια έχει τρεις βασικούς πυλώνες: Την απαξίωση των πτυχίων, τη λειτουργία των σχολών με αγοραία κριτήρια (μέσω της αξιολόγησης θα κριθεί ποια τμήματα είναι «παραγωγικά» για την αγορά εργασίας και ποια όχι) και τη δημιουργία φοιτητών πειθήνιων και εντατικοποιημένων.
Υπό αυτό το φόντο, οι μέρες που έρχονται κρίνονται ως πολύ σημαντικές και κρίσιμες. Το Υπουργείο έχει δείξει τις διαθέσεις του και ήδη υπάρχει η εκτίμηση πως μέχρι τον Γενάρη θα «σκάσουν» σημαντικά ζητήματα: η κατάργηση της παροχής συγγραμμάτων δωρεάν (θα αρχίσει από το εαρινό εξάμηνο, δηλαδή από τον Φεβρουάριο) και η έναρξη της εφαρμογής του σχεδίου «Αθηνά», που προβλέπει το κλείσιμο 150 σχολών πανελλαδικά. Στην κορυφή της λίστας των υπό «κλείσιμο» σχολών είναι τμήματα της Περιφέρειας που κρίνονται ως «μη αποδοτικά» για τα δεδομένα της αγοράς. Το στοίχημα που έχουμε εμείς μπροστά μας είναι να χτίσουμε τους όρους μέσα στις σχολές ώστε να μπορέσει να οξυνθεί το Φοιτητικό Κίνημα σε τέτοιο βαθμό που θα του επιτρέψει να προβεί σε ριζοσπαστικές και μεγάλες σε διάρκεια μάχες. Είναι σαφές πως για να χτιστούν αυτοί οι όροι μέσα στο φοιτητικό στρώμα είναι απαραίτητο να υπάρξει ακόμα εντονότερη εκ των έσω ζύμωση για περαιτέρω γνωστοποίηση των θεμάτων της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, καθώς και ένας σχεδιασμός, ένας ονομαστικός στόχος δηλαδή, που θα μπορέσει να συνασπίσει γύρω του την πλειοψηφική μερίδα των φοιτητών ώστε να ξέρουν για τι μάχονται και τι παλεύει το Φοιτητικό Κίνημα με αυτή του την όξυνση να πετύχει.
Εντέλει, αποτελεί στοίχημα για κάθε έναν αγωνιστή μέσα στο Πανεπιστήμιο να αναδείξει τη σημαντικότητα του αγώνα, να προσπαθήσει να εμπλέξει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο μέσα σε αυτή τη μάχη, να εμπνεύσει τους συναδέλφους του ώστε κι αυτοί με τη σειρά τους να κάνουν κτήμα τους τη νοοτροπία του αγώνα, της ανυπακοής, της διεκδίκησης, της ανατροπής και της χειραφέτησης. Η γυάλα του Πανεπιστημίου με την Κοινωνία έχει σπάσει προ πολλού. Η μάχη της Κοινωνίας περνάει μέσα από τη μάχη του Πανεπιστημίου , και αντιστρόφως. Απέναντι στο αποστειρωμένο και αντιδημοκρατικό Πανεπιστήμιο που μας φέρνουν, εμείς πολεμάμε για Δημόσιο, Δωρεάν και Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο. Απέναντι στο απάνθρωπο μέλλον που μας διαφυλάσσουν ως εργαζομένους, εμείς πολεμάμε για κοινωνική χειραφέτηση. Με κινήματα-ποτάμια, ορμητικά και διεκδικητικά, μπορούμε να φτιάξουμε τον χείμαρρο που θα παρασύρει Μνημόνια, ΕΕ, ΔΝΤ, Κυβερνήσεις, Νόμους και παρατρεχάμενους του Κεφαλαίου. Και με ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα μπορούμε να κερδίσουμε.
0 σχόλια:
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !