Το σχέδιο Ά της αντικαπιταλιστικής αριστεράς

Επιστροφή στον καπιταλισμό του χθες δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε σε καμία χώρα που πέρασε η λαίλαπα του ΔΝΤ και ο οδοστρωτήρας των αντεργατικών μέτρων, Προς τα που θα βαδίσουμε λοιπόν;Έχει η αντικαπιταλιστική αριστερά πρόταση ή μήπως αυτή δεν αφορά στην άμεση διέξοδο σωτηρίας των εργαζομένων; Ποιός θα πληρώσει για την κρίση;

 Γράφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής

 Κατά τη γνώμη μας,  δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση προς όφελος της εργατικής ων τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, πριν απ’ όλα για την αντιμετώπιση της ανεργίας,  αν δεν χάσει πλούτο και ιδιοκτησία το κεφάλαιο.

Αν δεν κλονιστεί η εξουσία του και δεν ανατραπεί τελικά.

Ή αυτοί ή τα 1,5 εκατομμύριο ανέργων. Αριστερά σημαίνει αριστερή πολιτική. Και η αριστερή πολιτική έχει μέτρο και κριτήριο ακριβώς τα συμφέροντα των εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχών.

Για αυτο μιλάμε για αντικαπιταλιστική ανατροπή και επιδιώκουμε διάλογο επί της ουσίας πάνω σε αυτή τη συλλογιστική.

Απαιτείται μια βασική μεταβολή πριν από όλα στο επίπεδο της ιδιοκτησίας και της παραγωγής, με εκτεταμένες  εθνικοποιήσεις και ανάδειξη της κοινωνικής ιδιοκτησίας σε βασικό μοχλό της οικονομίας.

Δεν πρόκειται για κάποιο ετσιθελικό μονόπρακτο, αλλά για μια πορεία γενικευμένης σύγκρουσης, όπου θα τίθενται ταυτόχρονα μεταβατικά αιτήματα επιβίωσης του κόσμου της εργασίας, όπως  αύξηση μισθών, μείωση ωρών εργασίας, εργατικός έλεγχος, φορολογία στο κεφάλαιο που θα έχει απομείνει να δραστηριοποιείται και άλλα αντικαπιταλιστικά μέτρα.

Διπλή έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ

Υπάρχει μια βασική αφετηρία για αυτό το δρόμο. Πρέπει να σπάσει  ο πολιτικός και οικονομικός δεσμός αίματος ελληνικής αστικής τάξης και  ΕΕ. Με διπλή έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ, με ταυτόχρονη στάση εξωτερικών πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Χωρίς αυτά, δεν υπάρχει αγροτική παραγωγή, δεν υπάρχουν δουλειές και βιομηχανική πολιτική, δεν υπάρχουν μισθοί.

Μην φοβηθούμε να ξετυλίξουμε το μίτο της Αριάδνης αν θέλουμε να βγούμε από τον Λαβύρινθο.

Η κατάργηση των μνημονίων, σημαίνει άρνηση των θανατηφόρων δόσεων και άρνηση πληρωμών για το χρέος που τώρα είναι πλέον χρέος προς την ΕΚΤ και τις χώρες της ΕΕ. Αυτό καθιστά αναγκαία αλλά και αναπόφευκτη την έξοδο από το ευρώ. Ο συνακόλουθος κίνδυνος πιστωτικής ασφυξίας, σημαίνει ότι απαιτείται όχι απλά εθνικό νόμισμα αλλά και εθνικοποίηση τραπεζών και απόλυτος έλεγχος κίνησης κεφαλαίων.

Η αναγκαία αλλά και σχεδόν υποχρεωτική υποτίμηση του νομίσματος, θα βοηθήσει στην τόνωση της παραγωγής και την ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς, σώζοντας δουλειές και ζωές, αλλά θα μειώσει και το εισόδημα. Η μόνη απάντηση σε αυτό, αν δε πάμε στη γραμμή Σταθάκη  που ζητάει  ‘’αριστερή λιτότητα’’, είναι η αύξηση μισθών που σε ένα βαθμό εξουδετερώνει τα οφέλη ανταγωνιστικότητας που θα ήθελε να διατηρηθούν μόνο προς δικό τους όφελος με την υποτίμηση οι επιχειρηματίες.

Δημόσιο κοινωνικό όφελος ή ιδιωτικό

καπιταλιστικό κέρδος;

Είναι τουλάχιστον λάθος να περιμένει κανείς ότι μοχλός μιας άλλης οικονομικής κοινωνικής πορείας με κέντρο τα συμφέροντα των εργαζομένων,  θα μπορούσε να είναι το ιδιωτικό κεφάλαιο και μάλιστα με παραίτηση από τα ‘’οφέλη’’ των μνημονίων. Αν δεν θέλουμε να φουντάρουν μαζί όλες οι επιχειρήσεις και να φουντώσει η ανεργία, απαιτείται ένα  εκτεταμένο πρόγραμμα εθνικοποιήσεων παραγωγής με εργατικό έλεγχο.

Απαιτείται μια πραγματική επίταξη, λαϊκό δικαίω, ολόκληρου του παραγωγικού ιστού, αλλά και αναπροσανατολισμός της παραγωγής με κριτήριο την κάλυψη των βασικών εσωτερικών αναγκών.

Όχι ντροπαλά. Κριτήριο του δικού μας δρόμου είναι το δημόσιο κοινωνικό όφελος και όχι το ατομικό καπιταλιστικό κέρδος.

Συμφέρον από αυτή την ενότητα μέτρων έχει μόνο ο κόσμος της εργασίας, οι αγρότες και άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα μικρομεσαίων, όχι όμως ο κόσμος του κεφαλαίου.

Αυτό σημαίνει ότι τα μέτρα αυτά όχι μόνο δεν μας εισάγουν αυτόματα σε κάποιο παράδεισο της ηρεμίας και ανέφελης οικονομικής δραστηριότητας, αλλά σηματοδοτούν μια οξύτατη σύγκρουση ζωής και θανάτου, ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους.

Η ροή εισοδήματος από την εργατική τάξη προς το κεφάλαιο, πρέπει να αντιστραφεί.

''Παρακαλώ περάστε'';

Το πρόγραμμα αυτό δεν παίρνει άδεια εφαρμογής από το κατεστημένο. Κανείς δε θα μας πει ‘’παρακαλώ περάστε, να δούμε τι θα κάνετε και εσείς’’.

Προετοιμαζόμαστε για την επιβολή του, που σημαίνει οργανώνεται ο λαός, πριν από όλα ένα άλλο εργατικό κίνημα με ανεξάρτητο κέντρο αγώνα. Στοχεύουμε συνειδητά σε παλλαϊκό ξεσηκωμό, που σημαίνει οικοδόμηση οργάνων αγώνα, σε χώρους δουλειάς, κλάδους και σε κατοικία. Κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής για ανατροπή της κυβέρνησης και της επίθεσης. Η αντικαπιταλιστική αριστερά θέτει το ζήτημα της προετοιμασίας για την συνολική σύγκρουση και την επανάσταση. Διαφορετικά το όποιο βήμα είτε θα απορροφηθεί στο σύστημα είτε θα συντριβεί.

Μια ανατροπή αυτού του τύπου την Ελλάδα, μπορεί να πυροδοτήσει ανατροπές στο νότο της Ευρώπης και να δημιουργήσει άλλες υλικές και πολιτικές προϋποθέσεις για διεθνοποίηση προς όφελος των λαών στη νότια Ευρώπη αλλά και τη Μεσόγειο. Αυτό θα δώσει την δυνατότητα για ισότιμες ανταλλαγές, που θα αλληλο-συμπληρώνουν τομείς που υπάρχουν ελλείψεις.

Αναμορφωμένο αντικαπιταλιστικό

πρόγραμμα

Πως συναρθρώνονται τα παραπάνω σε ένα μεσομακροπρόθεσμα πρόγραμμα;

Δεν αρκεί κατά τη γνώμη μας πλέον το ''πεντάπτυχο'' της προηγούμενης περιόδου. Μας βοήθησε πάρα πολύ αλλά έφαγε τα ψωμιά του.

Απαιτείται ουσιαστική επέκταση του στο ζήτημα της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Είναι αναγκαίο η σύνδεση του με την αναγκαία πολιτική ανατροπή εδώ και τώρα με το παραπάνω περιεχόμενο και τρόπο, αλλά και με το ίδιο το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας.

Πως θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε λοιπόν με ένα νέο τρόπο, συνδέοντας τη μάχη της επιβίωσης και της άμεσης ανατροπής των μέτρων με μια αντικαπιταλιστική πολιτική στροφή;

Διαρκής, ανυποχώρητος, απειλητικός πολιτικός εκβιασμός της εργατικής - λαϊκής πάλης, ενός νέου ταξικού ανατρεπτικού -στηριγμένου στις συνελεύσεις βάσης- εργατικού κινήματος με την συμβολή της ανυπότακτης αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

· Ανατροπή της πολιτικής του διεθνούς και ντόπιου μαύρου μετώπου: ΕΕ – ΔΝΤ – ΣΕΒ και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Ανατροπή της ίδιας της κυβέρνησης.

· Μη αναγνώριση, παύση πληρωμής και διαγραφή του χρέους. Δεν θέλουμε κανένα από τα περιβόητα δάνεια τους γιατί είναι μια ασφυχτική θηλιά στο λαιμό των εργαζομένων και μια κάνουλα πλούτου για τους τραπεζίτες, τους τοκογλύφους, τις πολυεθνικές, τον ΣΕΒ και τα πολιτικά τσιράκια τους. Μονομερής κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων χωρίς διαπραγμάτευση με άμεση εκδίωξη της τρόικα από τη χώρα και άμεση ακύρωση όλων, χωρίς εξαίρεση, των βάρβαρων μέτρων σε βάρος των εργαζομένων. Αναχαίτιση και ανατροπή συνολικά του πιο βάρβαρου και βίαιου κύματος αναδιαρθρώσεων του καπιταλισμού στη χώρα.

· Έξοδος από τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς και τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ, αποδέσμευση από αντικαπιταλιστική σκοπιά και με διεθνιστική προοπτική. Όχι στη δημιουργία «ειδικών ζωνών επενδύσεων-υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων».

· Κανένα ευρώ στους τραπεζίτες. Πραγματικό πέρασμα στο Δημόσιο, χωρίς αποζημίωση και καμιά επιβάρυνση για το λαό και με εργατικό έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδας, όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Άμεση απαγόρευση των ιδιωτικοποιήσεων, όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του ενεργειακού πλούτου.

· Ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ της εργασίας. Γενναίες αυξήσεις στους μισθούς για αξιοπρεπή ζωή με άμεση άρση όλων των περικοπών σε όλους τους μισθούς και συντάξεις που επιβλήθηκαν από το Γενάρη του 2010. Διπλασιασμός άμεσα του επιδόματος ανεργίας, να δίνεται σε όλους τους ανέργους για όσο καιρό είναι άνεργοι Να μειωθεί δραστικά η έμμεση φορολογία και να καταργηθεί για τα είδη πρώτης ανάγκης. Βαριά φορολογία του κεφαλαίου και του πλούτου. Δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών.

· Άμεση κατάργηση όλων των νομοθετικών ρυθμίσεων που καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις και επιβραβεύουν την εργοδοτική αυθαιρεσία. Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας, με βαριά τιμωρία των εργοδοτών – δουλεμπόρων. Απαγόρευση των απολύσεων, μείωση των ωρών και των χρόνων εργασίας. Να επιστραφούν άμεσα όλα τα ποσά που κλάπηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία και οι κλέφτες να λογοδοτήσουν και να δικαστούν από το λαό. Να διαγραφούν άμεσα τα χρέη προς τις τράπεζες όλων των ανέργων και των φτωχών. Να καταργηθούν όλα τα χαράτσια.

· Να τσακίζεται κάθε είδους οικονομική βία σε κάθε κατατρεγμένο εργαζόμενο (κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, διακοπή ρεύματος και νερού, τοκογλυφία, μαυραγοριτισμός, ενεχυροδανειστήρια).

· Ανατροπή της Ευρω-κηδεμονίας και της δυναστείας των γιγάντιων πολυεθνικών επιχειρηματικών ομίλων που οδηγούν στην κατεδάφιση του δικαιώματος του λαού ν’ αποφασίζει ο ίδιος για τις τύχες του και σε πρωτοφανείς επεμβάσεις στη χώρα. Απελευθέρωση από τις αλυσίδες του ιμπεριαλισμού, από τους μηχανισμούς του όπως το ΝΑΤΟ. Όχι στην επικίνδυνη συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, άμεση απόσυρση όλων των ελληνικών στρατευμάτων από το εξωτερικό, να κλείσουν οι ΝΑΤΟϊκές βάσεις. Καμιά εμπλοκή της χώρας σε συρράξεις και πολέμους.

· Κάτω ο νεοαπολυταρχικός ολοκληρωτισμός και η σύγχρονη χούντα του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Διαρκής πάλη για τις Λαϊκές Ελευθερίες και τα Δικαιώματα της εποχής μας, ενάντια στη «σιδερένια φτέρνα» που θέλει να επιβάλλει η αστική εξουσία, ενάντια στην τρομοκρατία της ΕΕ, της κυβέρνησης και κράτους, της εργοδοσίας, και των φασιστών, της Χρυσής Αυγής. Ετοιμότητα για την μαζική παλλαϊκή αντιμετώπιση κάθε είδους βίας και συλλήψεων αγωνιστών, καθώς και κάθε λογής απότομης αντιδημοκρατικής στροφής στη χώρα.

· Ανατρεπτική αλληλεγγύη για την υπεράσπιση κάθε αδύνατου εργαζόμενου, ειδικά μάλιστα των παιδιών, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας και φύλου, όχι με τη λογική της φιλανθρωπίας και της ανάθεσης ούτε με την λογική της λεγόμενης κοινωνικής επιχειρηματικότητας που προωθεί η ΕΕ, αλλά με την δημοκρατική διεκδικητική συμμετοχή. Αποχώρηση απ’ όλες τις συνθήκες και συμφωνίες της ΕΕ, που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε αποθήκη κατατρεγμένων ανθρώπων από διάφορα σημεία της γης, ίσα δικαιώματα στους μετανάστες και πρόσφυγες και ανθρώπινες συνθήκες ζωής για όσο καιρό μείνουν στη χώρα ή επιλέγουν την παραμονή τους εδώ.

''Μεταβατικό'' πρόγραμμα μιας ''μεταβατικής'' φάσης;

Είναι γνωστή η μανία τακτοποίησης που διακατέχει την αριστερά εδώ και δεκαετίες. Κληρονομιά του κονφορμισμού της είναι η σταδιολογία. Η καταφυγή της στις ευκολίες των ενδιάμεσων, δήθεν εύκολων λύσεων, που απαντούν με μαγικό τρόπο το ερώτημα ποιος ''θα κρεμάσει την κουδούνα στου γάτου την ουρά;''. Η πραγματική ζωή και η ταξική πάλη, δεν είναι άθροισμα ακίνητων εικόνων, ούτε και ασύνδετων και συνεχών μεταβολών χωρίς ποιοτικές τομές.

Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δεν περιγράφει μια μεταβατική φάση, που θα εκπληρωθεί από μια κυβέρνηση μετάβασης, που με ένα άγνωστο τρόπο -αν χρειαστεί- θα μας πάει σε μια ''τελική λύση'', με μια -αχρείαστη να ναι- επανάσταση και εργατική εξουσία.

Είναι αντίθετα ο δρόμος για να απαντιέται το ζήτημα των ζητημάτων: Η συγκρότηση των εργαζομένων και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε δρών πολιτικό υποκείμενο ανατροπής. Διότι υπάρχουν δύο αλήθειες. Η μία μας λέει ότι δεν αρκεί ένας '«δυσαρεστημένος»' ή έστω εξοργισμένος λαός και η δεύτερη μας διδάσκει ότι η πολιτική συνειδητοποίηση δεν γίνεται με μεταφυσικό τρόπο, αλλά συμπυκνώνει την διεκδίκηση υλικών συμφερόντων, ανυψώνοντας την σε ανώτερο επίπεδο.

Έξω από αυτό το δρόμο δεν υπάρχει επαναστατική στρατηγική. Αυτή έχει καταργηθεί, είτε με την έλλειψη της επαναστατικής πολιτικής που την προσεγγίζει όπως κάνει το ΚΚΕ, είτε με την άρνηση της τομής και της ρήξης, στο όνομα των τομών και των ρήξεων, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικά η μεταρρυθμιστική αριστερά.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι πρώτοι βλέπουν μόνο μια λαϊκή εξουσία που μάλλον θα έρθει από τον ουρανό και όχι μέσα από τον κοινωνικό και πολιτικό αγώνα ανατροπής στη βάση αντικαπιταλιστικού εργατικού προγράμματος.

Αυτή είναι και η εξήγηση για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να δει οτιδήποτε άλλο παρά μόνο μέσα από το σχήμα μιας κυβέρνησης στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Αυτή η στόχευση ακυρώνει αυτό το ''μεταβατικό'' αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα από την ουσία του και τη σύνδεση του με την αντικαπιταλιστική τομή και τον σοσιαλισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που το αντίστοιχο ''μεταβατικό'' πρόγραμμα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι στα όρια του κεφαλαίου και της ΕΕ.. Δηλαδή, τελικά δεν είναι και μεταβατικό προς τα κάπου , αλλά διαχειριστικό της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.

* το άρθρο γράφτηκε για το ηλεκτρονικό περιοδικό Babushka