Το φοβισμένο είδωλό μας στον καθρέφτη

Κι εκεί που έχει έρθει η ζωή μας τούμπα, εκεί που μας έχουν γαμήσει τα πάντα... δουλειά, διάθεση, όνειρα, λέμε δεν μπορεί κάτι θα γίνει και θα σταματήσει η κατρακύλα. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει η πιθανότητα να μην έχουμε ούτε καν τα απαραίτητα για επιβίωση στο μέλλον. Δεν το χωράει ο νους μας ρε παιδί μου ότι δεν υπάρχει πάτος, πώς το λένε; 

Γιατί αν το χώραγε δε θα μπορούσαμε να μένουμε απαθείς στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει.

Αν το χώραγε θα ντρεπόμασταν να χασκογελάμε όταν το ένα όνειρό μας χάνεται πίσω από το άλλο, την ίδια ώρα που αυτοί μιλάνε για έναν οικονομικό μεσαίωνα με ορίζοντα 20-30-40 χρόνων. 

Αν το χώραγε δε θα ανεχόμασταν να κωλοβαράμε την ίδια ώρα που μας αφαιρούν κάθε δικαίωμα στην εργασία αλλά και κάθε εργασιακό δικαίωμα που κατακτήθηκε με αίμα και αγώνες.

Έχουμε συμβιβαστεί με το μέλλον που μας υπόσχονται όλοι αυτοί που βάλθηκαν να συνετίσουν εμένα κι εσένα: τον τεμπέλη, το διεφθαρμένο, το λαουτζίκο. Έχουμε σκύψει το κεφάλι και έχουμε κατεβάσει τα βρακιά. Το ξέρω και το ξέρεις. Και το χειρότερο είναι ότι έχουμε σηκώσει λευκή σημαία πολύ πριν πέσει η πρώτη τουφεκιά:

• Έχουν σβήσει από το λεξικό μας λέξεις όπως εργασία, ανιδιοτέλεια, δημιουργία και τις αντικατέστησαν με λέξεις όπως καπατσοσύνη, καριέρα, ανταγωνιστικότητα. 

• Μας έχουν πείσει από καιρό ότι το μόνο που έχει σημασία είναι ο εαυτός μας, που στέκει πάντα μεγαλόπρεπα και επικριτικά απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία.

• Μας έμαθαν να μισούμε την ίδια και οτιδήποτε αυτή κουβαλά σαν αξία: τη συλλογικότητα, το κοινό συμφέρον, την πρόοδο. 

• Μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι υπάρχει η τίμια ζωή και σταματήσαμε να τη θεωρούμε αξία και ιδανικό.

• Μας έβαλαν μπροστά σε έναν παραμορφωτικό καθρέφτη κι εμείς κοιτάζαμε αυτάρεσκα το είδωλό μας, χωρίς να νοιαζόμαστε για τίποτα άλλο παραπέρα. Παρακολουθούσαμε ένα υπερτροφικό εγώ να καταναλώνει ότι σαβούρα έβρισκε μπροστά του, να επιζητά τον γρήγορο πλουτισμό και τον ανταγωνισμό με το γείτονα. Ένα είδωλο που ήθελε να μοιάσει στα ανθρώπινα κακέκτυπα που του σέρβιραν για πρότυπα. Ένα είδωλο που φώναζε αυτάρεσκα "Είμαι κι εγώ εδώ".

Παραδέξου το.

Δεν τολμάμε να σπάσουμε τον καθρέφτη απλά κάπου κάπου στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού. Δεν προσπαθούμε καν να απαρνηθούμε τα πρότυπά τους και να τα αντικαταστήσουμε με τα δικά μας. 

Δεν θέλουμε να μοχθήσουμε. Προτιμούμε να περιμένουμε κάποιον άλλο να έρθει και να βγάλει το φίδι από την τρύπα (και εξοργιζόμαστε όταν δεν βλέπουμε κάποιον να το καταφέρνει).

Σε κάθε χτύπημα τους εμείς θα μαζευόμαστε από φόβο, όπως τα σκουλήκια όταν τα πατάνε, όσο δεν έχουμε το θάρρος, τη δύναμη και τη διάθεση να αγωνιστούμε και να ζήσουμε. Ο καθένας μας έχει βολευτεί στην πραγματικότητά του και απλά ελπίζει να τον αγγίξουν λιγότερο αυτά που βλέπει να έρχονται. Απλά προσευχόμαστε να μη ραγίσει ο καθρέφτης, αντί να πάρουμε μια πέτρα και να τον κάνουμε χίλια κομμάτια μόνοι μας.