Η ασημαντότητα του είναι

Σε ένα κόσμο που η καθημερινή κοινωνική αλληλεπίδραση ισούται με την κοινωνική χειραγώγηση που βίαια επιβάλλεται σε ένα άτομο από τα αστικά ΜΜΕ δεν είναι καθόλου ευφάνταστο πως η προσωπική άποψη και κριτική σκέψη διαμορφώνεται από την εικόνα. Πώς θα χαρακτηριζόταν η σημερινή λαϊκή διαστρωμάτωση που ξέχωρα από την κοινωνικοοικονομική διαφοροποίηση  ευκόλως χειραγωγείται από την αστική εξουσία με το διαχρονικό κόλπο  <<Άρτος και Θεάματα>>;; Σε μια κοινωνία διαπλοκής και ψευδούς εφησυχασμού για το αύριο οι τηλεοράσεις κατακλύζονται καθημερινά από TV περσόνες, πρωινάδικα, κουτσομπολίστικες μεσημεριανές εκπομπές,  εκπομπές μόδας και <<ηθικού>> (και ανήθικου) προσανατολισμού συζητήσεις. Στο ίδιο μήκος κύματος κατευθύνεται και  η έντυπη ενημέρωση η οποία κατακλύζεται, σε μεγάλο μέρος της, από  παρόμοιου ενδιαφέροντος και τύπου περιοδικά.Αυτό το κομμάτι της <<δημοσιογραφίας>> θεωρείται πως έχει πως το έχουν κρίνει και κατακρίνει μερίδα κόσμου, αλλά αν αυτό ήταν αλήθεια τότε το τμήμα της κίτρινης ενημέρωσης θα είχε είτε περιοριστεί είτε ακόμα καλύτερα εξαλειφτεί. Πολύ εύκολα κάποιος θα μπορούσε να πεί πως απλά  τα παρακολουθεί για να ξεχαστεί από την καθημερινότητα, κάποιοι για να γελάσουν, άλλοι από ενδιαφέρον και άλλοι από περιέργεια. Είναι λογικό πως οι απόψεις διαφέρουν, όμως το κύριο θέμα είναι κατά πόσο τα ΜΜΕ και ο κίτρινος τύπος διαμορφώνουν ένα κοινωνικό κλίμα, μια κοινωνική κριτική και μια κοινωνική ευαισθησία. Η υποκουλτούρα του σήμερα ,άρρηκτα συνδεδεμένη με την καθημερινότητα έχει την δύναμη να κατευθύνει καταστάσεις και άτομα, και αυτό χωρίς να το κάνει στοχοποιημένα. Όταν η κριτική ικανότητα περί του τι είναι ωφέλιμο και θεμιτό μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο εκλαμβάνεται από μια μάζα που αδιαφορεί για τα κοινωνικά-οικονομικά-πολιτικά τεκταινόμενα και θεωρεί πιο σημαντική την διασκέδαση και το κουτσομπολιό τότε κάτι έχει σαπίσει σε αυτή την κοινωνία. Το φταίξιμο βαραίνει αρκετές γενιές, από τις πρώτες που ήρθα σε επαφή  με τον κίτρινο τύπο, τις επόμενες που δεν αντιλήφθηκα ή φαντάστηκαν την εξέλιξή του, έως τις σημερινές που χάφτουν οτιδήποτε έχει να κάνει με το  lifestyle. Όσο αναφορά τα αστικά ΜΜΕ, η κριτική που τους έχει ασκηθεί  για την διαπλοκή, την τρομοκρατία και την τρομολαγνία που προωθούν και υπηρετούν  έχει φτάσει σε ένα ωφέλιμο στάδιο, αλλά και πάλι όχι αρκετό. Ο κόσμος έχει δείξει την δυσαρέσκειά του και για αυτό το λόγο τα κατακρίνει/απομονώσει και έχει στραφεί προς το διαδίκτυο. Παραφράζοντας τα λόγια του Καστοριάδη: <<Η χωρίς τέλος επανάληψη της κριτικής του ολοκληρωτισμού, επιτρέπει να αποσιωπώνται τα φλέγοντα προβλήματα του παρόντος, που είναι: η αποσύνθεση των δυτικών κοινωνιών, η απάθεια, ο κυνισμός και η πολιτική διαφθορά, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κατάσταση στις εξαθλιωμένες χώρες κ.λπ. Υπάρχει, επίσης, μία παραλλαγή της ίδιας ουσιαστικά στάσης: αποσύρεται κανείς στον πλαστικό πύργο του και εκεί ασχολείται με την πολύτιμη προσωπική του παραγωγή>> συνειδητοποιούμε την κατάσταση που επικρατεί στην σημερινή κοινωνία, πόλεμοι-σκάνδαλα- κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις κουκουλώνονται ή διαμορφώνονται ανάλογα με τις συγκυρίες και την προσπάθεια χαλιναγώγησης, αποπροσανατολισμού και παραπληροφόρησης των λαϊκών μαζών. Ποιος είναι ο πιο εύκολος τρόπος;; Με το να βάζεις παρωπίδες στον λαό αφήνοντας τον να ασχολείται και να ενδιαφέρεται μόνο για το lifestyle και την λούμπεν ευμάρεια που νιώθει το άτομο προσπαθώντας να αντιγράψει τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις στον καπιταλιστικό τρόπο ζωής τους (χωρίς βέβαια λεφτά να υπάρχου και εδώ μπαίνουν οι τράπεζες στο κόλπο και τα δάνεια) και πνίγοντας τον πόνο ή πιστεύοντας πως διασκεδάζει στα μπουζούκια και στα night club. Τελικά στην κοινωνία της εικόνας τον πρωταρχικό ρόλο τον παίζει η ίδια η εικόνα όσο ψεύτικη και αν είναι, στη καπιταλιστική κοινωνία σκοπό έχει το φαίνεσθε και όχι το είναι. Καταλήγοντας σε αυτό το συμπέρασμα μπορούμε να δούμε από μια άλλη σκοπιά την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Δεν θα διαφωνήσει κανείς στην κυρίαρχη ιδέα πως η άνοδος αυτή οφείλεται στην κοινωνική εξαθλίωση που μαστίζει την Ελλάδα και συνάμα όλη την Ευρώπη. Η μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του 1930 είχε ενισχύσει ακροδεξιά κινήματα που ήταν δημοφιλή, και η σημερινή αποκαλούμενη μεγάλη ύφεση φαίνεται ότι κάνει κάτι αντίστοιχο. Στις Κάτω Χώρες, το Βέλγιο, την Δανία, την Ιταλία, την Γαλλία, την Αυστρία, την Σουηδία, την Ουγγαρία, την Σερβία, την Ρουμανία, την Ελβετία, και άλλες, η ακροδεξιά βρίσκεται σε άνοδο, έχοντας θέση στο εθνικό κοινοβούλιο. Στην Ελλάδα του Μνημονίου, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται, η ανεργία βρίσκεται σε έξαρση και το μέλλον φαντάζει αβέβαιο την ώρα που δεκάδες χιλιάδες πολιτικοί και οικονομικοί πρόσφυγες αναζητούν μια αχτίδα ελπίδας. Οι πρόσφυγες αυτοί εμφανίζονται ως υπαίτιοι της κατάστασης και του χρέους  που διαμόρφωσαν τα κόμματα εξουσίας μετά την μεταπολίτευση, ένα χρέος που κανείς μας δεν δημιούργησε ή γνώριζε και έχει πληρώσει πολλές φορές. Εκεί βρίσκουν πάτημα οι ακροδεξιές φασιστικές οργανώσεις και εξαπολύουν πογκρόμ και δολοφονικές επιθέσεις, που βέβαια τα ΜΜΕ δεν δημοσιεύουν και έχουν την πλήρη κάλυψη της αστυνομίας, φτιάχνοντας ένα προφίλ σωτήρα. Όταν λοιπόν η αλήθεια δεν φτάνει στα μάτια και τα αυτιά του λαού, όταν ο ίδιος ο λαός είναι εξοργισμένος από τα λάθη και την στάση των μεγάλων κομμάτων και όταν ψάχνει την εύκολη λύση της τιμωρίας, τότε κάνει την μεγαλειώδη εμφάνισή της η ναζιστική Χρυσή Αυγή με το εκλαϊκευμένο συμπονετικό προσωπείο της. Ο κόσμος αδιαφόρησε για το ποίοι είναι και το τι κάνουν, γιατί αυτό τον είχε μάθει η κοινωνία να κάνει. Να μην ενδιαφέρεται για το είναι αλλά για το φαίνεσθε, να μην εντρίβει στο πρόβλημα αλλά να ψάχνει την εύκολη λύση. Πρέπει επιτέλους η κοινωνία να σταματήσει να είναι το παρακλάδι και το φέουδο των ΜΜΕ, να αρχίσει να κρίνει, να κριτικάρει και να ξεχωρίζει. Ήρθε η ώρα να δοθεί η πραγματική έμφαση στο είναι και να ξεσκεπαστεί το φαίνεσθε, πρέπει να ξαναδώσουμε νόημα στις λέξεις.  

Dr. Oou