Τα μαθηματικά της Ουτοπίας

Πριν 2 χρόνια ήταν δύσκολο να κάνεις όνειρα για το μέλλον, σήμερα είναι απλά ακατόρθωτο. Και είσαι και τυχερός όταν μιλάς για όνειρα και όχι για επιβίωση. Όσο και να τα βάζεις κάτω, οι πράξεις δε βγαίνουν. Δε γίνεται να μένει σταθερός ο αριθμητής, να αυξάνεται ο παρανομαστής κι εμείς να περιμένουμε το ίδιο αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή, μετά την υποδιαστολή θα υπάρχουν τόσα δεκαδικά που δε θα μπορούμε πια να τα μετρήσουμε. 

Και όπως και στα μαθηματικά, έτσι και στη ζωή δε γίνεται να κάνουμε τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά και να περιμένουμε διαφορετικό αποτέλεσμα. Πρέπει λίγο να βάλουμε τα δεδομένα κάτω και να συνειδητοποιήσουμε ότι για να επανακατακτηθούν τα δικαιώματα που πάρθηκαν πίσω μόνο τα τελευταία 2 χρόνια θα πρέπει λιώσουμε τις σόλες μας στην άσφαλτο. Ποιός μπορεί να αμφιβάλλει για αυτό; Δεν χρειάζεται να δηλώσεις αριστερός και επαναστάτης για να το αντιληφθείς. Αρκεί να έχεις διαβάσει 4-5 σελίδες από τη ρημάδα την ιστορία.

Και υποτίθεται ότι η γενιά μας... ή καλύτερα... η "σπουδαγμένη" γενιά μας... κατακεραυνώνει την προηγούμενη για τα λάθη της, την αδιαφορία της για τα κοινά, την απάθειά της, τα λάθος πρότυπα, την Πασοκάρα, τη λαμογιά. 


Γιατί ρε παιδιά; Πόσο μακρυά βρισκόμαστε από αυτό; Εδώ αδυνατούμε να έχουμε καθαρή εικόνα για την εποχή που ζούμε. "Φταίνε οι μετανάστες" σου λέει ο πρώτος, "μαζί τα φάγαμε" συμφωνεί ο δεύτερος, "είμαστε τεμπέληδες" διαπιστώνει ο τρίτος, οι "βορειοευρωπαίοι" θέλουν να καταστρέψουν τον Ελληνισμό δηλώνει ο τέταρτος. Ό,τι έκανε και κάνει δηλαδή το ντόπιο κατεστημένο για να σε πείσει ότι αυτά που παθαίνεις σου αξίζουν. Και το χειρότερο είναι ό,τι η "σπουδαγμένη" μας γενιά αναπαράγει το δηλητήριό τους. Να χέσω τα 4 πτυχία σου όταν σ'ακούω να μου λες ότι ο μισθός σου έπρεπε να πάει στα 500 ευρώ και ότι εσύ πρέπει να ζήσεις χειρότερα από τον παππού σου μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί ο μπαμπάς σου και η μαμά σου διορίστηκαν στο δημόσιο. 

Εξάλλου πόσο διαφορετικά θα βιώναμε με τα σημερινά δεδομένα την Πασοκάρα του 81 και δώθε; Μόλις το 2009, σχεδόν 5.5 εκατομμύρια(!) συμπολίτες μας ψήφισαν τα 2 εναλλασσόμενα κόμματα στην κυβέρνηση. Κι όμως δεν ξέρω κανέναν που να το παραδέχεται ανοιχτά.


Μήπως για την αδιέξοδη γκρίνια μας φταίει το ότι κι εμείς δεν μπορούμε απλά να βολευτούμε σε καλές θεσούλες; (όχι τουλάχιστον όλοι) Το να μη μπορεί να σε βολέψει ο μπάρμπας σου ο Πασόκος ή ο Νεοδημοκράτης, δε σημαίνει ότι αν στην πρώτη ευκαιρία μπορέσει να το κάνει εσύ δε θα δεχτείς, έτσι δεν είναι; (όχι τουλάχιστον όλοι, επαναλαμβάνω). Ή μήπως δε μας αρέσει η καλή ζωή με ότι αυτό συνεπάγεται για τον καθένα; Και σε ποιόν δεν αρέσει; Και δεν είναι θέμα ούτε του Έλληνα, ούτε γενιάς, ούτε τάξης. 


Ή μήπως αλλάξαμε πρότυπα στην τέχνη και τον πολιτισμό επειδή χρεωκόπησε ο Κωστόπουλος ή επειδή σταμάτησαν τα πιάτα να προσγειώνονται στα πόδια της "φωνάρας" στα μπουζούκια; 

Και μη βιαστεί να πει κάποιος ότι ψάχνομαι να δώσω άλλοθι σε όλο αυτό το πανηγύρι. Απλά πιστεύω ότι βιαζόμαστε πάντα να διώξουμε το μπαλάκι από πάνω μας ,αδυνατώντας να κατανοήσουμε ότι οι συνθήκες που γεννούν τις νοοτροπίες, τα ήθη, τις αξίες μεταβάλλονται ή μετατοπίζονται, όμως τα αντικρουόμενα συμφέροντα και οι ταξικές αντιθέσεις παραμένουν ίδια ανά τους αιώνες. 


Όσο τρώμε το κουτόχορτο που μας ταΐζουν και φορτώνουμε όλα τα βάρη, στην προηγούμενη γενιά, στους δημοσίους υπαλλήλους, στους απεργούς, στους συνδικαλιστές,  στους αυτοαπασχολούμενους, στα βύσματα, στους τρέντιδες και στους σκυλάδες, στους Βορειευρωπαίους κατακτητές, στους μετανάστες, στους Ελοχίμ και στους Νεφελίμ, τόσο θα αποποιούμαστε αυτάρεσκα και χαιρέκακα κάθε συλλογική ευθύνη που μας βαραίνει για την πρόοδο αυτού του τόπου και τις ζωές μας τις ίδιες. 


Τόσο θα αδυνατούμε να αντικρύσουμε κατάματα τη ρίζα του προβλήματος: Έχουμε πάψει όχι μόνο να αγωνιζόμαστε, αλλά και να οραματιζόμαστε μια κοινωνία που δε θα βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν πιστεύουμε στον πλούτο που μπορεί να παράγει ο εργαζόμενος λαός. Περιφρονούμε βαθιά μέσα μας κάθε τι συλλογικό και απλά προσευχόμαστε κάποια στιγμή να βολευτούμε ή να αξιωθούμε να περάσουμε από την πλευρά του εκμεταλλευόμενου στην πλευρά του εκμεταλλευτή. Κι αυτή είναι δυστυχώς η μόνη ουτοπία στην οποία στηρίζουμε την ελπίδα μας για την αυριανή μέρα. 


Πέρα απο τα χαμένα δικαιώματα, την ανεργία, τους κομμένους μισθούς, το πισωγύρισμα της ζωής εν γένει, αυτό που τρομάζει περισσότερο είναι η απάθεια και η παραίτηση.


Έχουμε ευθύνη να σκοτώσουμε την κυνικότητα και να την αντικαταστήσουμε με την αλλυλεγγύη και την πίστη στη συλλογικότητα. Έχουμε την ανάγκη να σταματήσουμε να τρέφουμε αυταπάτες και να κατανοήσουμε ότι αν δε διεκδικήσουμε δε θα μας χαριστεί τίποτα και με καμία κυβέρνηση. Έχουμε την υποχρέωση να κουράσουμε το μυαλό και το σώμα μας για να ερμηνεύσουμε  τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα, να φωνάξουμε για αυτό και να παλέψουμε να το αλλάξουμε, ώστε να λειτουργεί πρώτα και κύρια με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και τα συμφέροντα όλων. 


Ανεξάρτητα από το τι θα βάλει ο καθένας στον αριθμητή, ο κοινός παρανομαστής πρέπει να είναι η Ουτοπία και το πρόσημο πάντα ταξικό. Σε διαφορετική περίπτωση, ενώ ξέρουμε ότι 1 + 1 κάνουν 2 εμείς θα παλεύουμε ντε και καλά να τα βγάλουμε 4 για να λύσουμε το πρόβλημα. 

"Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας."