Είναι θέμα συνείδησης

Υπάρχουν πολλές απόψεις για το ρόλο του ανθρώπου στον ρου της ιστορίας. Περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που αμφιταλαντεύονται για το εάν ο άνθρωπος είναι σε
θέση να αλλάξει την μοίρα τη δικιά του και του κόσμου στον οποίο ζει, παράγει, δημιουργεί. Πολλοί από αυτούς συμφωνούν ότι η ιστορία αλλάζει. Παραδέχονται ότι ο άνθρωπος, εκτός από το να δέχεται τις επιδράσεις της ιστορίας, έχει τη δύναμη να την αλλάζει κιόλας, σε μια διαρκή αλληλεπίδραση και εναλλαγή ρόλων από ιστορικό αντικείμενο σε ιστορικό υποκείμενο. 

Το γιατί η ιστορία γράφεται έτσι και όχι αλλιώς είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Οι κοινωνικές συνθήκες που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα της επίδρασης συνισταμένων δυνάμεων, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο συγκεκριμένες και ευδιάκριτες. Η ζωή μας κατά κάποιο τρόπο εξαρτάται από την επίδραση αυτών των δυνάμεων άσχετα με το εάν εμείς είμαστε σε θέση ή θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξή και την επίδραση τους στην καθημερινότητά μας. 

Και το ερώτημα εδώ είναι: αφού ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου διαφωνεί συνειδητά για την τροπή που φαίνεται να παίρνει η ζωή του και κατ'επέκταση η ιστορία, γιατί δεν κάνει τίποτα το πρακτικό για να παρέμβει σε αυτή, να πάρει ή να προσπαθήσει να πάρει τη ζωή του και κατ'επέκταση την τύχη του κόσμου στα χέρια του; Τι είναι αυτό που τον εμποδίζει να επαναστατήσει και να αναλάβει τις ευθύνες του ρόλου του ως ιστορικό υποκείμενο;

Το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου, σε αυτή την υπόθεση της χειραφέτησής του, είναι η συνείδησή του. Κάτι που διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα, τα οποία απλώς ακολουθούν τα ένστικτά τους. Η συνείδηση πολλές φορές είναι μια νίκη πάνω στο ένστικτο. 

Γι' αυτό και οι προσπάθειες των δυνάμεων που επιδρούν στις κοινωνικές εξελίξεις, είναι πρώτα και κύρια επικεντρωμένες στην υποδούλωση των συνειδήσεων, δηλαδή στην κατασκευή υπηκόων που θα αποδέχονται τη μοίρα που τους επιφυλάσσει η ιστορία. Με κάθε μέσο αναπαράγονται ασάφειες, αντανακλάσεις της πραγματικότητας που με κάθε τρόπο θα αποτρέψουν τον άνθρωπο από το να αντιληφθεί το ρόλο του ως κοινωνικό και ιστορικό υποκείμενο. Που θα αναπαράγουν συνεχώς το μοντέλο ενός ανθρώπου που δε θέλει ούτε και έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει στα πράγματα που στην ουσία καθορίζουν κάθε πτυχή της ζωής του. Αυτός ο άνθρωπος θα στρέφεται εναντίον των ίδιων του των συμφερόντων, των δικών του και των συνανθρώπων του. 

Κάπου κάπου υπάρχουν εξάρσεις αγανάκτησης και πυροτεχνήματα αντιδράσεων τα οποία θυμίζουν το τσίνισμα και τίναγμα του ζώου όταν η μαντούρα προσγειώνεται στα πλευρά του. Όσο όμως το σύστημα συνεχίζει να στηρίζεται στην αλλοτριωμένη σκέψη των ανθρώπων, τόσο θα μεγαλώνει η εκμετάλλευση και η απογοήτευση. Τόσο θα αργεί εκείνο το άλμα της συνείδητοποίησης του ρόλου που μπορεί να παίξει ο άνθρωπος στη ροή της ιστορίας. Τη σημασία της συλλογικής διαδικασίας σαν το μόνο μέσο βελτίωσης της ζωής του.

Γι'αυτό και βλέπω/ βλέπουμε γύρω μας να επικρατούν δύο κατηγορίες: Οι άνθρωποι που αδιαφορούν για την ιστορία και δεν κάνουν τίποτα για να τη δημιουργήσουν. Και εκείνοι που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην κουνηθεί η ιστορία από τη θέση που τη βρήκαν είτε από συμφέρον, είτε από άγνοια.

Γι' αυτό και βλέπω/ βλέπουμε συχνά ανθρώπους να υποτάσσονται στη ματαιότητα: "άδικα προσπαθείς, δε θα αλλάξει κάτι". Συνθήκες που οδηγούν αναπόφευκτα όλο και περισσότερους στην απογοήτευση και τον ατομικισμό: "τι με ενδιαφέρει ένας κόσμος που δε θα ζήσω ποτέ; σημασία έχει να βολευτώ τώρα".

Γι' αυτό και βλέπω/ βλέπουμε έναν άνθρωπο όλο και να βυθίζεται σε μια ζωή που ισορροπεί ανάμεσα στα ελλιπή του εισοδήματα και την ελπίδα του για πλουτισμό. 

Και όσο μεγαλώνει η παραίτηση αυτού του ανθρώπου τόσο θα ανεβαίνει η στάθμη των σκατών που πνίγουν... όλους μας.