Όταν η γυάλα έσπασε (part 1)

Τον τελευταίο καιρό έχουν φτάσει στα χέρια μου ποικίλου είδους, άποψης και ιδεολογίας άρθρα που με βάζουν σε διάφορες σκέψεις. Ο κόσμος που ζούμε ή μάλλον επιβιώνουμε, είναι ένα καθημερινό τσίρκο που εμείς κάνουμε

τους παλιάτσους ή ένα εργοστάσιο και σαν άλλος Σαρλό ζούμε μια ζωή χωρίς όνειρα και επιδιώξεις ;;  Στην κοινωνία του θεάματος που σημασία έχει η εικόνα και νόμος είναι το μέσο ,γιατί αυτό είναι το μήνυμα, έχουμε φτάσει στο σημείο να αγνοούμε την υπόσταση μας. Στην ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, στην κοινωνία προσφέρουμε ως καταναλωτές, αυτό είναι το σίγουρο, όμως ως εργαζόμενοι είμαστε μισθωτοί ή μισθοφόροι;;                               

Θα αναρωτηθείς, πού το πας γιατρέ;; Λοιπό φίλε/η μου όταν εσύ ως οντότητα απαξιείς να κρίνεις και να κατακρίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό πώς θα μπορέσεις να κάνεις το ίδιο για την ίδια την κοινωνία; Όταν ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου δεν είναι ο καθρέφτης αυτός καθ' αυτός αλλά αυτό που κρύβεται πίσω του και όταν καθημερινά φοβάται αυτό που θα αντικρίσει όταν φτάσει σε μια ηλικία και γυρίσει να κοιτάξει τα έργα και τις μέρες του, τότε πως κάποιος θα είναι ικανός να βάλει ένα θεμέλιο λίθο στην εξέλιξη της κοινωνίας του και πόσο μάλλον την ανατροπή της. Κάπως έτσι φτάσαμε στην σημερινή κοινωνία που όλοι κρίνουν για να μην κριθούν.                                                 

Διαβάζοντας και συζητώντας για τις ραγδαίες αλλαγές που γνώρισε η Ελλάδα από την μεταπολίτευση έως σήμερα αλλά και πρίν από αυτή την περίοδο η όποια σύγκριση θα έπρεπε να είναι απαγορευτική και εξηγούμε, ναι η χώρα γνώρισε εξέλιξη, σκαμπανεβάσματα και σκάνδαλα αλλά όλα αυτά έγιναν σε διαφορετικές συγκυρίες που δεν μας επιτρέπουν την οποιαδήποτε σύγκριση. Κλασσικό παράδειγμα και άκρος επίκαιρο η σύγκριση της κατάστασης της χώρας επί Χούντας με την σημερινή. «Με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο η Ελλάδα γνώρισε προκοπή», είπε ο Νίκος Μιχαλολιάκος στον Ασπρόπυργο. «Τότε δεν υπήρχε καθόλου ανεργία, ούτε πληθωρισμός» ή «μια Χούντα θα μας σώσει» διατείνονται άλλα στελέχη της «Χρυσής Αυγής». Είναι όμως έτσι και κατά πόσο μπορεί να γίνει σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα;;                                                

 Έχουμε και λέμε, όσο αναφορά την ανεργία ,ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής νεολαίας συνέχιζε την δεκαετία του ΄70 να απασχολείται στην γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή  σε αντίθεση με την στείρα σημερινή κοινωνία που το να κάνει ένας νέος ένα τέτοιο επάγγελμα έχει καταντήσει ταμπού ( θεωρείται από τον περίγυρο αμόρφωτος, αγράμματος και ανίκανος να σπουδάσει), η περίοδος ΄70-΄80 είναι η απαρχή της άκρας αστικοποίησης για την Ελλάδα, χωριά άρχισαν να ερημώνουν από το νεανικό τους δυναμικό και οι πόλεις το συσσώρευαν και το διοχέτευαν στην βιομηχανία, την βιοτεχνία, την οικοδόμηση κτλπ . Στη «χρυσή» περίοδο το μέσο εισόδημα των εργαζομένων κάλυπτε μόλις το 64% των αναγκαίων δαπανών συντήρησης μιας οικογένειας. Η κοινωνική μέριμνα ήταν πολύ ισχνή. Παράδειγμα: Κατά το 1961 το 17,7% του πληθυσμού ήταν αναλφάβητο, ενώ υπήρχαν τραγικές αναλογίες δασκάλων - μαθητών.                                                                                                           Στις μέρες μας η αστικοποίηση έχει φτάσει στο κόκκινο και ήδη έχει ξεκίνησε η αντίστροφη διαδρομή, επιστροφή στις ρίζες που λένε και οι παππούδες μας. Συν της άλλης η ΕΕ σε συνδυασμό με τα υπάκουα σκυλάκια της, τα μεγάλα αστικά κόμματα βρε, που κυβέρνησαν την χώρα κατάφεραν να κλείσουν το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας που είχε αναπτυχθεί στην χώρα. Ένα μεγάλο κεφάλαιο που έχει να κάνει με τον συνδυασμό της μείωσης της ανεργίας με την ταυτόχρονη ανάπτυξη της οικονομίας είναι το μεταναστευτικό. Και ΝΑΙ υπήρχαν και Έλληνες μετανάστες μην το ξεχνάμε, χάρη στον διωγμό που υπέστη η νεολαία με σκοπό την αναζήτηση μιας ευκαιρίας για καλύτερη ζωή στήθηκε ο μύθος της Χούντας. Οι νέοι φεύγουν για το εξωτερικό με αποτέλεσμα να μένουν πολλές κενές θέσεις εργασίας που καλύπτονται απ όσους παρέμειναν στην χώρα και από μετανάστες που φέρνει με καράβια η ίδια η Χούντα (γιατί πάντα χρειάζονται αναλώσιμα ,ανασφάλιστα, φτηνά εργατικά χέρια ).    Στην Ελλάδα της λεγόμενης «χρυσής οικονομικής περιόδου», δηλαδή των ετών 1960- 1973, η ανεργία κυμαινόταν σε χαμηλά επίπεδα, συν τοις άλλοις επειδή τεράστιο τμήμα του οικονομικώς ενεργού πληθυσμού εργαζόταν - για να θυμηθούμε τον Καζαντζίδη- «στις «φάμπρικες της η Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές». Κι ακόμη, στη Γαλλία, την Αυστραλία, την Αμερική και τον Καναδά. Κάποια στιγμή, μάλιστα, στη δεκαετία του ΄60, ο οι μισοί σχεδόν άντρες ηλικίας 20-40 ετών δούλευαν ως μετανάστες στο εξωτερικό! Κάπως έτσι και προσθέτοντας τα εμβάσματα που έστελναν οι μετανάστες στους συγγενείς τους αναπτύχτηκε η οικονομία. Μην ανησυχείτε ήδη έχει έρθει η σειρά μας να γίνουμε μετανάστες. Το πρόβλημα είναι το που, γιατί σε αντίθεση με την τότε εποχή, σήμερα η κρίση είναι γενικευμένη και έχει χτυπήσει την οικονομία των χωρών παγκοσμίως. Η μεγάλη, διεθνής κρίση του 1973 προκάλεσε τον πρώτο σοβαρό οικονομικό κλονισμό στον μεταπολεμικό (τον Δεύτερο Παγκόσμιο, εννοούμε) κόσμο. Μέχρι τότε εκδηλώνονταν μόνο μικρές, «περιοδικές» κρίσεις. Βιαιότερη αποδεικνύεται, βεβαίως ,η σημερινή, την οποία βιώνει ο πλανήτης από το 2008. Προτού φθάσει το «ωστικό κύμα» του 1973 στην Ελλάδα, η χούντα έπνεε τα λοίσθια ή είχε καταρρεύσει. Με αποτέλεσμα την κρίση να πρέπει να πληρώσει ο λαός στην μεταπολίτευση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως την περίοδο εκείνη παρά τα μικρά οικονομικά προβλήματα που γνώριζαν κάποιες χώρες η Ευρώπη ζούσε μια πρωτοφανή οικονομική ευμάρεια με αποτέλεσμα την ανάπτυξη του τουρισμού, σε αντίθεση βέβαια που ο τουρισμός πλήττεται παγκοσμίως. Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο πρέπει να θυμίσουμε ότι το σκάνδαλο περί  «Ζίμενς» (και όμως δεν είναι καινούργιο και δεν έσκασε μόνο το 2000) που προκάλεσε και τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, το 1954.                                              

Όπως καταλαβαίνεται δύο περίοδοι που είναι άκρος διαφορετικές δεν μπορούν να συγκριθούν, μπορούν όμως να προβληματίσουν και να παραδειγματίσουν. Πώς θα ήταν η Ελλάδα αν εμείς οι ίδιοι νοιαζόμασταν, κρίναμε, κατακρίναμε προσπαθούσαμε να αλλάξουμε την νοοτροπία μας και τον τρόπο λειτουργίας ενός κράτους. Στατιστικά οι Έλληνες είναι οι τρίτοι πιο σκληρά εργαζόμενοι πολίτες και η Ελλάδα μια πάμπλουτη χώρα όχι μόνο σε ομορφιά αλλά σε γεωργική παραγωγή, σε μεταλλεύματα και ορυκτά. όλα αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να σταθεί ξανά στα πόδια της δίχως εξωτερική βοήθεια, δίχως μαστίγιο και ξένο ζυγό.

Dr. Όου