Το αιώνιο πρόβλημα των εκλογών...

Για πρώτη και ελπίζω για τελευταία φορά θα συμφωνήσω με τα αστικά- συστημικά  ΜΜΕ, η κατάσταση που βρισκόμαστε είναι μη αναστρέψιμη, ιστορική θα

συμπλήρωνα εγώ, ζούμε μοναδικές στιγμές που θα σημαδέψουν και θα καθορίσουν την πορεία της ανθρωπότητας και του τρόπου ζωής από εδώ και πέρα, οι εκλογές της Κυριακής είναι οι σημαντικότερες των τελευταίων χρόνων, ίσως και οι σημαντικότερες που έχουν διεξαχθεί στην χώρα από την δημιουργία της, καθώς μετά από αυτές τίποτα δεν θα είναι πιά ίδιο. Όσο ανοιχτόμυαλοι και αν θέλουμε να είμαστε πάντα θα προσκρούουμε στη φράση - παγόβουνο και ως άλλως Τιτανικός πρέπει να σκεφτούμε την πραγματικότητα « αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες », δεν θέλω να φανώ αρνητικός αλλά τις τελευταίες δεκαετίες (για να μην πώ από τα χρόνια του Τρικούπη) η έλληνες αποφάσισαν αντί να ενισχύσουν την πολυφωνία και την πολυγνωμία να στηριχτούν στον  δικομματισμό και στον δηλητηριασμό που αυτός αποφέρει. Όπως λέει και ο Χ. Γιανναράς : «κομματοκρατία - δηλαδή όταν οι πολίτες υπερψηφίζουν την λεηλασία της ζωής τους», ειδικά όταν λόγο της αλλοτρίωσης που έχει γνωρίσει η σημερινή κοινωνία και της συστηματικής ισοπέδωσης, όταν δεν καταλαβαίνει τα γεγονότα ή όταν αρνείται να κατανοήσει την σημασία λέξεων και πράξεων, έχει οδηγηθεί σε κοινωνική κρίση κριτικής, το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και στην πολιτική γίνεται αγεφύρωτο όταν οι πολίτες, ο ένας μετά τον άλλο, πεισθούν πως οι πολιτικοί είναι

 «όλοι ίδιοι».  Η κρίση ισοπεδωτική, απαξιώνει τους πάντες, δίχως περιθώρια για να ελπίζουμε σε μια αχτίδα, σε μια εξαίρεση. Οι φυσικοί αυτουργοί, μεγάλοι υπαίτιοι, είναι για ακόμα μια φορά οι επαγγελματίες πολιτικοί, δημιούργησαν το χάσμα μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, εδραίωσαν την

ιδέα της αυθεντίας και  επέβαλαν  την λογική της ανάθεσης και του ωχαδερφισμού και τώρα αυτοί είναι που γίνονται έξαλλοι με αυτόν τον απαξιωτικό αφορισμό στη γενικότητα του. Ποιος όμως τους έθρεφε

 

τόσα χρόνια, ποιος τους χάριζε την χρυσοποίκιλτη καρέκλα που στρογγυλοκάθισαν;; Ποιος δεκαετίες τώρα τους επιτρέπει να δημαγωγούν, να κοροϊδεύουν και να  κλέβουν;; Ποιος πολλές δεκαετίες δίνει δύναμη και εξουσία στα τζάκια, στην οικογενειοκρατία και στους καρεκλοκένταυρους;;  Ο ίδιος ο λαός, η πλειοψηφία της μάζας χαρίζοντας τους εύκολα την ψήφο του αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα. Αυτοσκοπός ήταν ένας, η εκπλήρωση του ονείρου κάθε έλληνα - μια θέση στο δημόσιο, η

νομιμοποίηση  του αυθαίρετου κτλ. Ως πριν από λίγα χρόνια ο μόνος ,και ισχυρός, δεσμός του ιδιωτικού βίου με την πολιτική ήταν το ρουσφέτι. Γραφεία πολιτευτών κατακλύζονταν από ψηφοφόρους που απαιτούσαν διορισμό στο δημόσιο, ποικίλες διευκολυντικές παρακάμψεις του γραφειοκρατικού πολύποδα.

Αφού έσκασε η φούσκα της κρίσης και το δημόσιο άρχισε να μοιάζει ασύμφορο, λόγο της συνεχόμενης και αυξανόμενης μύωσης των μισθών και τον φόβο άρσης της μονιμότητας, σε συνδυασμό με το σκίρτημα που έκανε η λαϊκή κρίση που τόσα χρόνια είχε πέσει σε ένα λήθαργο οι εξουσιαστές χάνουν συνεχώς έδαφος, δύναμη και επιβολή πάνω στο λαό, τα ρουσφέτια δεν αποφέρουν ψήφους και η κατακραυγή που γνωρίζουν σε κάθε τους βήμα τους τρομάζει. Οι πολιτικές λιτότητας ένα μόνο ένα καλό έκαναν, ένωσαν τον λαό, τον αφύπνισαν και έθεσαν ξανά σε λειτουργία αυτό που λένε κοινό αίσθημα και κοινωνική μνήμη. Η κοινωνική μνήμη είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα που έχουν οι μάζες, είναι το να μην λησμονείς το παρελθόν σου, να γνωρίζεις και να θυμάσαι τα γεγονότα - τα πρόσωπα - την ιστορία.

Σε αυτές τις εκλογές ο λαός ψηφίζει επιτέλους επιλέγοντας το μέλλον και όχι το εγωιστικό προσωποπαγές παρόν, ψηφίζει για την ανατροπή του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού. Κάποιους τους τρομάζει η άνοδος

 

της αριστεράς, όχι από άποψη ιδεολογίας ή κομουνιστοφοβίας αλλά λόγο της μη ύπαρξης αντιπολίτευσης και αντίλογου (καθώς τα μεγάλα μνημονιακά κόμματα έχουν καταρρεύσει).  Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αντιπολίτευση της αριστεράς υπήρχε και πρίν και θα συνεχίσει να υπάρχει και τώρα, η μόνη αντιπολίτευση της αριστεράς είναι και θα είναι ο ίδιος ο λαός. Για πρώτη φορά ο λαός κοιτά τα προβλήματα στη ρίζα τους, αφουγκράζεται την νέα γενιά και επιλέγει βάση σκέψης και απόφασης.

Σε αυτές τις εκλογές σπάμε την ιδέα πως στη δημοκρατία απλά εκλέγουμε τους δικτάτορες μας, σε αυτές τις εκλογές σπάμε τις αλυσίδες μας, σε αυτές τις εκλογές ψηφίζουμε για μας, για την νεολαία, για τα παιδιά μας και για τις επόμενες γενιές.

Dr. Όου