Ευρώ ή Ραντεβού…

Κάνοντας μια ανάγνωση στο αποτέλεσμα των εκλογών της 6^ης Μάη, μπορούμε ξεκάθαρα να δούμε πως το δίλημμα που πρωτοστάτησε σε αυτές ήταν το «Μνημόνιο ή όχι». Ήταν ένα πραγματικό, ένα υπαρκτό δίλημμα (και όχι «ψευτοδίλημμα», όπως υποστηρίζει πχ το ΚΚΕ) και η απάντηση που δόθηκε από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος ήταν εκκωφαντική: Όχι Μνημόνια.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ καρπώθηκε τα μέγιστα από αυτή τη διάθεση και την αποφασιστικότητα του κόσμου να κάνει το πρώτο βήμα, το βήμα δηλαδή της άρνησης ,της απονομιμοποίησης των Μνημονίων. Κι αυτό το πρώτο βήμα ,ανεξάρτητα αν τώρα μας φαίνεται «προφανές» ή «σίγουρο», μέχρι πριν λίγο καιρό αποτελούσε απλά μιαν ελπίδα για τις δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος.  

Στις επερχόμενες εκλογές της 17^ης Ιούνη, διαφαίνεται πως το δίλημ

μα θα είναι ξανά το ίδιο, αναβαθμισμένο με την πραγματική προοτική μιας Αριστερής κυβέρνησης. 

Ο λαός όμως, έχοντας κάνει το πρώτο βήμα, είναι θαρρώ έτοιμος να πάει τη σκέψη του και τον προβληματισμό του ακόμα πιο βαθιά, στη ρίζα όλων των Μνημονίων και των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων που τα συνοδεύουν: Στην ίδια την ΕΕ και την ευρωζώνη. 

Είναι υποτιμητικό για έναν λαό που εδώ και 2 χρόνια είναι σχεδόν καθημερινά στους δρόμους να θεωρούμε πως δεν είναι έτοιμος να βρεθεί αντιμέτωπος με τέτοια –πολύ σημαντικά πράγματι- διλήμματα. Το «μέσα ή έξω από το € και την ΕΕ» είναι ένα πραγματικό ερώτημα που αρχίζει να τίθεται επιτακτικά πλέον κι από τις ίδιες τις αστικές συστηματικές δυνάμεις, έστω και εν είδη εκβιασμού. Η Αριστερά από τη μεριά της (κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ) , αντί να σηκώσει το γάντι και να ζυμώσει όλον αυτόν

τον κόσμο που την εμπιστεύθηκε

και στους δρόμους αλλά και στην κάλπη, περιορίζεται σε μια φοβική στάση απέναντι σε αυτό το ερώτημα, δίνοντας μέρα με τη μέρα όλο

και περισσότερα διαπιστευτήρια για τις φιλο-

ΕΕ διαθέσεις της. Από το «ακύρωση όλων των Μνημονίων» πήγαμε στην «νομική ακύρωση κάποιων μέτρων», ύστερα στην «πολιτική ακύρωση κάποιων μέτρων» και τελικά στην «επαναδιαπραγμάτευση». Κι όλα αυτά υπό το φόβο της αντίδρασης του εκλογικού σώματος στην περίπτωση που θα ετίθετο καθάρια κι επιτακτικά το δίλημμα «ευρώ ή όχι». 

Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος είναι το εξής απλό: Τα Μνημόνια, πέραν του ρόλου του οδοστρωτήρα των μέχρι τώρα λαϊκών και εργασιακών κεκτημένων, έχουν κι ακόμη έναν ρόλο: αυτόν του εγγυητή πως θα παραμείνουμε στο Ευρώ. Κοντολογίς, τα ίδια τα Μνημόνια είναι αυτά που σιγουρεύουν πως μια χώρα θα συνεχίσει να βρίσκεται μέσα σε αυτόν τον αντιλαϊκό ιμπεριαλιστικό μηχανισμό. Επομένως, μια άποψη που λέει πως είναι εφικτή η παραμονή στην ευρωζώνη και συνάμα η έξοδος από τα Μνημόνια, κάνει –εσκεμμένως ή ακουσίως- μια τρομερά στρεβλή ανάγνωση της ίδιας της πολιτικής της ΕΕ, του ίδιου του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού. Επιπρόσθετα, υποτιμά τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος και υποβιβάζει τα πραγματικά επίδικα τα οποία πλέον αφορούν άμεσα την ίδια την επιβίωση μεγάλης μερίδας του λαού. 

Και να ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν είναι η κάθε «δραχμή» καλή για το λαό. Ας μην ξεχνάμε πως εδώ και πολύ καιρό μειοψηφική μερίδα του εγχώριου Κεφαλαίου έχει συμφέρον από την έξοδο από το € και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Όταν τα πράγματα σφίξουν ακόμα πιο πολύ για την ευρωζώνη (η οποία παρεμπιπτόντως πάει με ακόμα πιο γοργά βήματα για φούντο), αυτή η μερίδα ίσως πάψει να είναι μειοψηφική. Εκτιμώ, δε, πως δε θα αργήσει η μέρα όπου η Δεξιά θα προτείνει η ίδια έναν εναλλακτικό δρόμο, έξω από το Ευρώ, περιγράφοντας έτσι μια αστική διαχείριση της εξόδου που σε καμία περίπτωση δε θα ωφελήσει το λαό (ίσα-ίσα θα τον καρατομήσει διπλά).  

Αντί λοιπόν η Αριστερά να περιμένει σε ρόλο κομπάρσου να τεθεί το ζήτημα από τους αστούς, ας θέσει αυτή πρώτη ένα καθολικό και υψίστης σημασίας ερώτημα: «Μετά το Ευρώ,τι;» 

Ας σταματήσει ,δηλαδή, να αναλώνεται δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα και εξηγώντας τα ανεξήγητα (πχ ότι είναι εφικτή η παραμονή σε ΕΕ-€ και παράλληλα η μακροχρόνια βελτίωση των επιπέδων διαβίωσης του λαού) και  ας αρχίσει να ασχολείται με το πραγματικό επίδικο του πώς μπορεί να γίνει μια κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση ώστε ο λαός να αποτινάξει από τις πλάτες του το βραχνά του χρέους του Ευρώ και των Μνημονίων και πώς μπορεί να επωφεληθεί από αυτή τη μετάβαση. 

Αν δε μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη ύπαρξης αυτόνομης οικονομικής εθνικής οικονομικής πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και του λαού, αν δε μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη ρήξης με ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς που καταδυναστεύουν τις τύχες τόσων ευρωπαϊκών λαών, αν δε μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, αν δε μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη εθνικοποίησης των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων, αν δε μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη του εργατικού ελέγχου του παραγόμενου πλούτου, πότε θα το κάνουμε;  Όταν θα έχει σκάσει η βόμβα της χρεωκοπίας στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ και οι αστικές δυνάμεις θα κάνουν πάρτι προπαγάνδας κατά όλης της Αριστεράς; Ή όταν θα αρχίσουν οι ναζί της ΧΑ να

παίρνουν και επίσημα διαταγές από το αρχηγείο της ΕΛΑΣ για καταστολή των «αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων»;  

Η ώρα για το λαό να προβληματιστεί, να ζυμωθεί, να αποφασίσει και να τολμήσει είναι ΤΩΡΑ.

Η ιστορία δε συγχωρεί αυτούς που αργούν στα ραντεβού τους. Και οι επόμενοι μήνες, ανεξαρτήτως του ποια κυβέρνηση θα  προκύψει, αποτελούν ίσως το πιο σημαντικό ραντεβού του λαού αυτού με την Ιστορία του. 

ΥΓ: Το ραντεβού αυτό θα γίνει στους δρόμους κι όχι στους διαδρόμους. Ας είμαστε όλοι συνεπείς κι αποφασισμένοι…