Εκεί που φυτρώνει η ελευθερία!

Μεγάλες ποσότητες μελανιού έχουν χυθεί για να εξυμνηθούν τα κατορθώματα του γένους μας, να εξιστορηθούν μέχρι και οι πιο σκοτεινές πτυχές της πολύχρονης ιστορίας του έθνους μας. Ο τόπος των τεχνών και των γραμμάτων, το λεγόμενο και λίκνο του πολιτισμού, η γενέτειρα της
δημοκρατίας. Εδώ, που συναντάς τις λέξεις φιλοξενία και φιλότιμο, έννοιες ταυτόσημες με την καταγωγή και την ιστορία μας, το παρόν και το μέλλον μας.

Πολλά θα μπορούσε κάποιος να γράψει για να υπερασπιστεί εμάς τους Έλληνες και να πάρει το μέρος μας κόντρα σε όλα τα δεινά που εμείς τώρα βιώνουμε. Λόγοι και αιτίες να απλώσει το χέρι και να βοηθήσει, να τραβήξει και αυτός λίγο το έρμο το κάρο μας που έχει βουλιάξει τόσο καιρό σε αυτό το βούρκο και δε λέει να ξεκολλήσει.

Άλλα τόσα θα μπορούσαμε εμείς οι Έλληνες να προβάλλουμε για να ζητήσουμε δικαιωματικά μιας μορφής βοήθειας και τρόπο τινά ένα γραμμάτιο που είχαν εκδώσει στο παρελθόν οι πρόγονοι μας, με τα όσα προσέφεραν στον κόσμο , το οποίο ήρθε η σειρά της δικής μας γενιάς να εξαργυρώσει.

Δε το κάναμε όμως, δε πρόκειται να το κάνουμε. Δεν είμαστε έτσι μαθημένοι, δε μας δίδαξαν αυτό στα σχολεία μας, δε μας έδειξε αυτό το δρόμο η πολυτάραχη και πολύχρωμη ιστορία μας. Πολλές φορές βρεθήκαμε στο χείλος του γκρεμού, ένα βήμα, μια ανάσα από την ολική καταστροφή, αλλά αντέξαμε και γυρίσαμε ακόμα πιο δυνατοί.

Θαρρείς και ένα αόρατο χέρι, μια τεράστια δύναμη μας προσέχει, μας δίνει δύναμη και κουράγιο να ξεπερνάμε κάθε αντιξοότητα, κάθε αξεπέραστο εμπόδιο. Να μένουμε όρθιοι απέναντι σε καταστροφές και θύελλες, γεμίζοντας σελίδες, τόμους ιστορίες από τρομακτικές καταστροφές και έχθρες, μα πάντα το τέλος να είναι το ίδιο. Να είμαστε εδώ, ζωντανοί και ανέμελοι, να ξεπερνάμε την επόμενη μεγάλη δυσκολία που μας έχει ήδη βρει.

Όπως τώρα με τα μνημόνια, τις κρίσεις, τα δάνεια, τα χρέη, τα χαράτσια. Βιώνουμε μια σύγχρονη καταστροφή, ένας σύγχρονος λιμός και καταποντισμός που θα καταπιεί πολλούς από εμάς στο πέρασμα του. Ένας μεγάλος χαμός, που κρατά γερά και ταρακουνά συθέμελα το είναι μας. Όλους εμάς τους ανέμελους και ωραίους τύπους, που μοναδική μας έγνοια είναι το πώς θα ζήσουμε όμορφα και ωραία τη ζωή μας. 

Για στάσου όμως, θα πεις τώρα εσύ καλέ μου αναγνώστη, τι μας λέει αυτός εδώ ο μαλάκας. Ο Έλληνας απόψε πεινάει, τα παιδιά του πεινάνε στο σχολείο μα και στο σπίτι, βλέπει εφιάλτες με τη θέρμανση του χειμώνα που θα έρθει, τρέμει το φυλλοκάρδι του για το αύριο, το πώς θα σπουδάσει το παιδί του και πως θα βγάλει ακόμα και τα πιο βασικά, τα πιο αναγκαία προς επιβίωση.

Ένας είδος πολεμιστή, που έχασε τον αρχηγό και το όραμα του και περιπλανιέται σε μια μεγάλη έρημο, χωρίς τροφή, χωρίς νερό. Μόνος και έρημος, σε έναν τρομακτικό αγώνα επιβίωσης, με μοναδικό αντίτιμο την ίδια του τη ζωή. Αν κερδίσει, θα μπορέσει να την κρατήσει και να συνεχίσει, να αγωνίζεται για αυτήν.

Καταδικασμένος σε μια ζωή μελαγχολική, να βιώνει ένα άτυπο καθεστώς πένθους. Μια μόνιμα αρρωστημένη κατάσταση που μόνο αποστροφή μπορεί να μας επιφέρει και αρνητισμό. Για τα πάντα, χωρίς όρεξη για τίποτα αληθινό, χωρίς διάθεση για ζωή.

Το κατάφεραν αυτό οι πολιτικοί προδότες της χώρας μας, οι άξιοι συνεχιστές της στρατιωτικής δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Αυτοί οι οποίοι ανέλαβαν τις τύχες της χώρας μας από αυτούς, πολεμώντας τους και ανατρέποντας τους μέσα από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, κατόρθωσαν να τους ξεπεράσουν σε σκληρότητα και αγριάδα όταν ήρθε η δική τους σειρά να κυβερνήσουν έξω από αυτά.

Βεβήλωσαν και μόλυναν όλα τα ιδανικά και τις αξίες που μπόρεσαν να μεταλαμπαδεύσουν σε εμάς όλοι αυτοί οι ιεροί αγώνες, όλα αυτές οι μικρές εξεγέρσεις που κατάφεραν να πνίξουν το πραξικόπημα που σα θηλιά έπνιγε λίγο λίγο την ίδια μας τη χώρα. Σημάδεψαν και ντρόπιασαν μια ολόκληρη γενιά που πολέμησε, μόχθησε για να περισώσει το αύριο το δικό μας, με την πλεονεξία τους για εξουσία και πλούτο.

Εξαφάνισαν τα όνειρα και τις ελπίδες ενός ολόκληρου έθνους, μέχρι και την ύστατη στιγμή που είχαν μια τελευταία ευκαιρία να επανορθώσουν για τα καμώματα τους και τις αμαρτίες τους, αυτοί προτίμησαν να παίξουν το παιχνίδι της εξουσίας και αφού εκβιάσουν τη συνείδηση του λαού και να πατήσουν στην ανάγκη του ανθρώπου για ένα κομμάτι ψωμί, έκλεψαν ξανά και ξανά την ψήφο του, ώστε να καταφέρουν να συνεχίσουν να εξουσιάζουν ακόμα και τώρα που το καράβι πάει καρφί για τον πάτο.

Αντί να προσπαθήσουν να το σώσουν, αυτοί επέλεξαν το δρόμο της πόλωσης, την πετυχημένη συνταγή του εθνικού διχασμού και ποντάροντας στη σιγουριά της αβεβαιότητας του Έλληνα για επιβίωση, να επιφέρουν την πολυπόθητη σύγκρουση σε αυτόν ούτως ώστε να κερδίσουν την άνετη επικράτηση σε αυτόν.

Τα είδαμε και πέρυσι τον Ιούνιο όταν ψηφιζόταν το περιβόητο μεσοπρόθεσμο, τότε που καταψηφίστηκαν και καταργήθηκαν όλα τα κεκτημένα δικαιώματα μας, όταν πραγματοποιήθηκε η πλήρης άλωση του προσωπικού μας ασύλου. Φρόντισαν να έχουν αμέτρητους προσωπικούς φύλακες, κρατικούς υπαλλήλους, που έξω από το Ελληνικό κοινοβούλιο, έδερναν τον Έλληνα που διαμαρτυρόταν για όσα άσχημα και βρώμικα ψήφιζαν οι άλλοι μέσα σε αυτό.

Τότε που όλα τα κανάλια και οι εφημερίδες έπαιζαν το ίδιο έργο, το σκηνικό τρόμου και ψυχολογικής βίας στον απλό πολίτη, στον δύσμοιρο Έλληνα φορολογούμενο, φτωχό και φουκαρά που θα επωμιζόταν το σύνολο του τεράστιου χρέους που αυτοί είχαν δημιουργήσει.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, εμείς στους δρόμους, ματώναμε για την ελευθερία μας, για το δικαίωμα μας στη ζωή και αυτοί με περίσσια τέχνη ενορχήστρωναν τα επόμενα μεγαλεπήβολα σχέδια τους εξόντωσης και εξαθλίωσης μας. Κάθε τους βήμα σχεδιάστηκε με την παραμικρή λεπτομέρεια και την απόλυτη  προσήλωση στο στόχο, την υποδούλωση του Έλληνα.

Ο μόνος τρόπος για να το καταφέρει κάποιος αυτό, ήταν να στοχεύσει ψηλά, να τιθασεύσει τη σκέψη και τη νοημοσύνη μας. Καταδικάζοντας μας στην πλήρη αμορφωσιά, στο πώς να μείνουμε ανιστόρητοι και συνάμα απολίτιστοι, κάτι άγνωστο για το σύνολο των Ελλήνων.

Τα βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας, πείνα, εξαθλίωση, ανέχεια, ούτε καν δικαίωμα στην υγεία δεν έχουμε πια. Αν έχεις λεφτά ζεις, αν είσαι φουκαράς, πάρε την τύχη σου και παρακάλα μην αρρωστήσει το παιδί σου. Μας πότισαν και με λίγο εθνικισμό, πασάροντας μας μπόλικα φασιστικά βιβλία και ιστορίες για αγρίους, πολύ  θέλει ο άνθρωπος.

Φώλιασε ο φόβος και η καχυποψία μέσα στην καρδιά μας, μισήσαμε το άγνωστο το διαφορετικό, δε προσπαθήσαμε καν να το κατανοήσουμε, να δείξουμε φιλοξενία και φιλότιμο σε αυτό το άλλο, το αντίθετο μα τόσο όμοιο σε εμάς. Γίναμε αυτό που κάποτε διαβάζαμε στα βιβλία ότι οι πρόγονοι μας πολεμήσανε λυσσαλέα και με χαρά και προθυμία, έδιναν τις ζωές τους και έχυναν το αίμα τους για να τους εκδιώξουν.

Εμείς οι Έλληνες, δεν είμαστε ποτέ φασίστες. Ποτέ μπόλι ναζί δε θα μπορούσε να μπολιάσει δικό μας βλαστάρι, πολλά «λαίμαργα» κλαδιά φύτρωναν πότε πότε, μα πάντοτε κόβονταν από τη ρίζα όταν έρχονταν η ώρα. Είτε με κουκούλες, είτε χωρίς, οι λίγοι, αυτοί οι ελάχιστοι ρουφιάνοι, οι δοσίλογοι του έθνους μας, από τον καιρό του «Εφιάλτη» ακόμα, έπαιρναν αυτό ακριβώς που τους αναλογούσε. Κλοτσιά και έξω από την παράγκα.

Αυτό θα γίνει και τώρα, δε χρειάζεται να πάρετε τα ξένα, να αναζητήσεις την τύχη σου αλλού, σε άλλες άγνωστες πολιτείες, κι ας είναι στο αίμα του Έλληνα αυτό, το ταξίδι και η περιπλάνηση. Σύντομα θα έρθει η μέρα που θα ζητηθεί, από το ρου της ιστορίας, να χύσουμε και εμείς το δικό μας το αίμα, για να σώσουμε τη φάρα μας, την πατρίδα μας.

Ακόμα και αν χρειαστεί να το κάνουμε στους δρόμους, στις πλατείες, όπου και αν χρειαστεί να ορθώσουμε το ανάστημα μας και να βροντοφωνάξουμε την παρουσία μας. Με ψηλά τις σφιγμένες μας γροθιές, διαδηλώνοντας και πολεμώντας όλους αυτούς που έχουν καπηλευτεί τον τόπο μας επί ονόματι τους.

Ελλάδα, εκεί που φυτρώνει η ελευθερία, εκεί που ήρθε η ώρα να βγούμε στους δρόμους και να τους πάρουμε όλους αμπάριζα, σαν ορμητικός χείμαρρος που σπέρνει πανικό στο διάβα του και δεν αφήνει τίποτα και κανέναν να σταθεί μπροστά του, ούτε για μια στιγμή.

Χωρίς φόβο.