Η ιστορία μιας καρέκλας … διηγημένη από την ίδια!

Κατασκευάστηκα από έναν ξυλουργό σ' ένα μικρό χωριουδάκι. Στην αρχή, ήμουν ένας απλός σκελετός από ξύλα και η τιμή μου, πολύ χαμηλή, σε τέτοιο σημείο που δεν άξιζε να με πουλήσει ο δημιουργός μου κι έτσι με χάρισε στην εκκλησία του χωριού για να μην σαπίσω.

 

Εκεί με βάλανε σε μία σειρά με άλλες καρέκλες. Έτυχε την μέρα που με τοποθέτησαν να έχει λειτουργία η εκκλησία. Σ' όλες της καρέκλες αντιστοιχούσε ένας κώλος. Σ' εμένα λοιπόν έτυχε ο κώλος μιας «καθώς πρέπει» κυρίας που αμέσως κάθισε και άρχισε να σχολιάζει και να κοροϊδεύει τις άλλες «καθώς πρέπει» κυρίες που βρίσκονταν μέσα στον ναό. Εγώ δεν άντεξα αυτήν την προσβολή γιατί ήταν σαν να αποδέχομαι τα όσα έλεγε! Έτσι ξεβίδωσα το ένα πόδι μου και πάρ' την κάτω την «καθώς πρέπει» κυρία. Ακολούθησαν σκηνές αμηχανίας και συγκρατημένων γέλιων.

Μετά το τέλος της λειτουργίας, ο παπάς επειδή είδε ότι δεν ήμουν καλή καρέκλα, με πούλησε στον δάσκαλο του χωριού. Εκεί ήταν διαφορετικά. Ήμουν σε δεσπόζουσα θέση, πίσω από την έδρα του δασκάλου. Πάνω μου κάθονταν ο δάσκαλος του χωριού που ήταν από την Αθήνα, αλλά τον είχαν μεταφέρει σ' αυτό το μικρό επαρχιακό χωριό επειδή λέει ήταν αριστερός! Οι μέρες εκεί περνούσαν ευχάριστα, μάθαινα πολλά πράγματα. Έμαθα μαθηματικά, ιστορία, γεωγραφία, γραφή και ανάγνωση, και άλλα πολλά… Μπορώ να πω ότι ήμουν η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου! Εκεί κάθισα ένα χρόνο, δηλαδή κάθονταν πάνω μου για ένα χρόνο.

Ο δάσκαλος είδε πως ήμουν πολύ καλή και με παρέδωσε σ' έναν φίλο του καθηγητή πανεπιστημίου στην Αθήνα. Με τοποθέτησαν πάλι πίσω από μια έδρα, άλλα αυτή τη φορά δεν ήταν μια μικρή αίθουσα αυτό που έβλεπα, αλλά ένα μεγάλο αμφιθέατρο. Εκεί κι αν έμαθα πράγματα...Εφαρμοσμένα μαθηματικά, άλγεβρα, φιλοσοφία, φυσική και πολλά άλλα. Για να φανταστείτε πόσο καλή ήμουν, μια μέρα χρειάστηκε να λείψει ο καθηγητής και έκανα εγώ μάθημα στους φοιτητές! Σε μία από τις πολλές διαλέξεις μου που ακολούθησαν, ο πρύτανης είδε ότι αξίζω πολλά περισσότερα και με έστειλε σ' ένα ξυλουργείο όπου με πλανήσανε, με βάψανε, μου βάλανε μπράτσα και μαξιλάρια και ένα πορφυρό κάλυμμα! Έπειτα με έστειλαν στο Υπουργείο Παιδείας ως γενικό γραμματέα!

Εκεί τα πράγματα δεν ήταν πολύ χαρούμενα. Επικρατούσε πολεμικό κλίμα, όλοι τσακώνονταν ποιος θα βάλει τον κώλο του πάνω μου και το χειρότερο δεν είχα δικαίωμα επιλογής! Κάθε 2-3 μήνες κάθονταν και διαφορετικός κώλος πάνω μου, δουλεία δεν μπορούσε να γίνει κι αυτό είχε αρχίσει να με εκνευρίζει! Παρά τα ευτράπελα κατάφερα να διεκπεραιώσω πολλές εργασίες. Ό,τι  όμως και να έκανα εγώ, οι κώλοι που κάθονταν πάνω μου τα έκαναν κώλος! Συνεχώς υπήρχαν αντιδράσεις από τους νόμους που έφερναν να υπογράψω και παρόλο που τους έλεγα ότι είναι λάθος, αυτοί δεν με άκουγαν. Κάποια στιγμή, κάποιος κώλος με αποκάλεσε «αντιδραστικό στοιχείο» επειδή δεν θέλω να αλλάξει τίποτα στην παιδεία και διέταξε να με βγάλουν έξω από το Υπουργείο.

Την ώρα που με έβγαζαν έξω έμπαινε ο πρωθυπουργός και η ομορφιά μου του τράβηξε την προσοχή! Διέταξε αμέσως να με πάνε στο γραφείο του! 

Εκεί να δείτε πολυτέλειες...... αφού είχα αρχίσει να την ψωνίζω! Κάθονταν και οι πρώτοι κώλοι της χώρας πάνω μου! Την άλλη μέρα ο πρωθυπουργός με σύστησε σε δυο κυρίους-απ' ότι θυμάμαι ο ένας ήταν ο Βαγγέλας και ο άλλος, ο πιο γέρος ο κυρ Φώτης- και μου είπε πως θα κάθονταν εναλλάξ και οι τρείς τους πάνω μου κάθε μέρα! Εγώ του εξήγησα ότι με τις γνώσεις που είχα, καλό θα ήταν να με βάλει σε κάποια πιο δημιουργική θέση ώστε να μπορώ να προσφέρω πολλά περισσότερα. Αυτοί όμως με κοίταγαν και τους έτρεχαν τα σάλια! Όλη μέρα το μόνο που έκαναν ήταν να κάθονται πάνω μου με την εξής σειρά: Αντωνάκης, Βαγγέλας, κυρ Φώτης. Όλη μέρα το ίδιο μοτίβο, Αντωνάκης, Βαγγέλας, κυρ Φώτης και πάλι απ' την αρχή. Κάθονταν με τέτοια μανία επάνω μου, που μετά από τρείς μήνες με έκαναν κομμάτια και με πέταξαν στα σκουπίδια! Τότε ήταν που βρέθηκε ένας γέρος παλαιοπώλης, ο οποίος με μάζεψε και με πήγε στο μαγαζί του!

Ο γέρος με ξαναέφτιαξε, με καθάρισε και με έβαλε στη βιτρίνα μ' ένα ταμπελάκι που έλεγε «η καρέκλα της βασίλισσας Φρειδερίκης»! Ό,τι και να του έλεγα αυτός έκανε ότι δεν καταλάβαινε… Τέλος πάντων, κάποια μέρα βρέθηκε ένας άντρας που ενδιαφέρθηκε για μένα και  χωρίς να καταλάβω πολλά πολλά βρέθηκα φορτωμένη πάνω σ' ένα αυτοκίνητο μαζί με άλλες διάσημες καρέκλες. Πρέπει να ήταν μεγάλος απατεώνας και αυτός, αφού να φανταστείτε είχε την καρέκλα της ωραίας κοιμωμένης. Μετά από πολλές ώρες ταξιδιού φτάσαμε σ ένα μικρό χωριό...Κοιτώντας το καλύτερα, κατάλαβα πως ήμουν πίσω στο χωριό μου. Η χαρά μου δεν περιγράφονταν! Εκεί αυτός ο απατεώνας με πούλησε σε ποιόν λέτε; Καλά το καταλάβατε, στον παπά του χωριού!

Ο παπάς με πήρε, με έβαλε στο κέντρο της εκκλησίας και μου άλλαξε το ταμπελάκι που είχα και έγραψε, η καρέκλα που έκατσε ο απόστολος Πέτρος! Αυτό που ακoλούθησε ήταν τρομακτικό! Έρχονταν απ' όλα τα μέρη της χώρας για να με προσκυνήσουν. Όχι εμένα ακριβώς, αλλά την καρέκλα του αποστόλου Πέτρου! Αφού με προσκύνησαν πολλούς μήνες, ο παπάς και οι παρατρεχάμενοί του έκαναν μια σύσκεψη γύρο μου και με κοίταγαν περίεργα, με βλέμμα δολοφονικό…. Είχε παγώσει το ρετσίνι μου! Μετά από λίγο βγάλανε κάτι πριόνια και άρχισαν να με ροκανίζουν! Όχι μόνο εμένα, αλλά και τις υπόλοιπες καρέκλες της εκκλησίας. Από δώ και πέρα σας μιλάω ως κομματιασμένη καρέκλα σ' έναν μεγάλο σωρό από κομμάτια άλλων καρεκλών. Μετά από λίγες μέρες κάθε εκκλησία της οικουμένης είχε ένα κομματάκι από την καρέκλα που κάθισε ο Άγιος Πέτρος!

ΥΓ.1 Το παρών αφιερώνεται στον συγγραφέα Ανδρέα Λασκαράτο (1811-1901)

ΥΓ.2 Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι τυχαία και καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα!