Συνειδητό όνειρο

 Σε ποιόν δεν έχει τύχει ενώ κοιμάται και ονειρεύεται να αντιληφθεί ότι βιώνει ένα όνειρο και να μην αφυπνιστεί, να μην το διακόψει αλλά να συνεχίζει να το ζει και συνειδητά να αποφασίζει για την εξέλιξη του. Να μπορέσει να οδηγήσει τις καταστάσεις στο δρόμο που  θέλει αυτός,

καταστάσεις που θα ήταν αδύνατο να ζήσει στην φυσική πραγματικότητα.

Έτυχε πριν μερικές μέρες να βιώσω μια τέτοια κατάσταση, ένα όνειρο στον ύπνο – ξύπνιο από τα πολλά που σαν παραισθήσεις παρασέρνουν συνεχώς τον ίδιο μου τον εαυτό σε μια δίνη σκέψεων και προβληματισμών.

Αυτή τη φορά ήμουν εργάτης σε ένα μεγάλο εργοστάσιο λοιπόν, για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια σκληρής εργασίας, είδα τις πληγές στα χέρια μου να κλείνουν. Να επουλώνονται κανονικά, πρώτη φορά ένιωσα το απαλό άγγιγμα από το χάδι στα τρυφερά μάγουλα των παιδιών μου, είναι η σκληρή αλήθεια αυτό το συναίσθημα, να μη μπορείς να χαϊδέψεις το ίδιο σου το παιδί, μη και το τραυματίσεις.

Δε βρέθηκε κάποιο θαυματουργό φάρμακο για αυτό μου το πρόβλημα, μα το γεγονός ότι μετά από πολλά χρόνια δεν εργαζόμουν. Δε περνούσα την πόρτα του εργοστασίου για να πιάσω στα χέρια μου τα εργαλεία της δουλειάς μου, μα για να στηρίξω τον αγώνα και τα δικαιώματα μου, την ίδια μου την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Εννιά μήνες και προχωράμε, η μεγαλύτερη απεργία σε ιδιωτικό εργοστάσιο στο σύγχρονο κόσμο, μέσα σε αυτή τη δίνη τέτοιας οικονομικής κρίσης. Αγώνας ασταμάτητος όχι μόνο απέναντι στις ορέξεις του συστήματος και της σύγχρονης δουλεμπορίας του κεφαλαίου, μια πάλη για το αν θα ζούμε σαν άνθρωποι ελεύθεροι και ζωντανοί και όχι ντροπιασμένα ανθρωπάκια – ρομπότ, που ζούνε για να δουλεύουν και να φροντίζουν να πλουτίζουν συγκεκριμένοι τύποι.

Απέναντι σε θεούς και δαίμονες, σε ασύλληπτα ψεύδη εκδοτάδων και δημοσιοκάφρων. Πληρωμένα παπαγαλάκια που παπαγαλίζουν ότι τους προτάξει ο αφέντης τους, αυτός που φροντίζει με τα χρήματα του να τους εξασφαλίζει τα προς το ζην τους. Βρώμικες και ανίερες «πένες», που μοναδικό μέλημα έχουν να παραπληροφορούν μαζικά τον κόσμο και να χειραγωγούν τη μάζα κατά πως συμφέρει τα αφεντικά τους.

Πολλές φορές ζύγιζα τα υπέρ και τα κατά, τόσους μήνες χωρίς μεροκάματο, τα χρέη και οι υποχρεώσεις να τρέχουν και εμείς εκεί, απέναντι, αντίκρυ στο όνειρο. Να συνεχίζουμε να παλεύουμε και να μοχθούμε, να ονειρευόμαστε. Και ας στερούμε από τις οικογένειες μας πολλά, φροντιστήρια, βόλτες, ρούχα, ακόμα και τα αυτονόητα για πολλούς. Φαί, ασφάλεια και ένα μέλλον.

Σίγουρα με ηρεμεί το γεγονός ότι στο παρελθόν όταν ήμουν και εγώ παιδί και ο πατέρας μου ήταν στην ίδια θέση και η απεργία ήταν προ των πυλών, μήτε λεφτά για το ψωμί της ημέρας είχαμε, μόνο κάτι λίγα από τον κήπο και ότι έβγαινε από το φιλότιμο της γειτονιάς, της κοινωνίας μας.

Πάντα ένιωθα περήφανος για όλα αυτά, το βλέπω ακόμα και τώρα στο βλέμμα των δικών μου παιδιών, περήφανα και αθώα. Κοινά γνωρίσματα, σα να βλέπω τα δικά μου μάτια στον καθρέφτη, διακρίνω το μίσος για το φόβο που προσπαθούν να σπείρουν στο μυαλό τους.

Και ας γράφουν οι εφημερίδες και ας κελαηδάνε τα παπαγαλάκια από τα «παράθυρα» στις τηλεοράσεις ότι δίνουμε το κακό παράδειγμα στους επενδυτές, ότι εμείς οδηγήσαμε τον τόπο μας σε αυτό το χαμό, επειδή είμαστε τεμπέληδες και κακομαθημένοι. Ξέρω, το νιώθω, κάνουν τα πάντα να μας κάνουν να μισήσουμε τον εαυτό μας, να φοβηθούμε και να το βάλουμε στα πόδια, να προδώσουμε τα όνειρα τα δικά μας και των παιδιών μας.

Μέχρι και ο πρωθυπουργός μας διάβασα ότι ασχολήθηκε με μας. Δεν έκλεισε αυτό το ένα του το μάτι, μέχρι τα όργανα της επιβολής κρατικής τάξης και εκφοβισμού, να σπάσουν τον αγώνα μας με το έτσι θέλω και να επιβάλλουν τις επιθυμίες – εντολές του μεγάλου αφεντικού. Σκέφτηκα μήπως η «τρόϊκα» το ζήτησε και αυτό, να ανοίξει με το στανιό ένα εργοστάσιο που τελεί υπό απεργία από τους περήφανους και αγέρωχους μεροκαματιάρηδες εργάτες του. Ένα σώμα χωρίς ψυχή, ένα άψυχο σώμα που θέλει να ζήσει ξανά αλλά δε μπορεί, χωρίς το φιλί της ζωής από όλους εμάς, τα υγιή και ζωντανά κύτταρα του.

Δε νοείται να σέρνεσαι κάτω στη γη, όταν επιθυμείς να στέκεσαι στα πόδια σου. Αν τους το επιτρέψεις, τότε αυτοί και θα στο επιβάλλουν και θα απαιτήσουν και άλλα από σένα, ακόμη πιο προσβλητικά, ακόμη πιο ταπεινωτικά. Δεν είναι ντροπή να δουλεύεις αλλά είναι ντροπή και όνειδος να είσαι σκλάβος και να εξυπηρετείς τα πιο μαύρα βίτσια τους.

Νιώθω ωραία, είναι όμορφα να αγωνίζεσαι για αυτό που αγαπάς, για αυτό που πιστεύεις, να σβήνεις με αυτό το όνειρο, αυτή την ελπίδα στο βλέμμα. Μαχόμενος για τη δικαίωση και την ελπίδα και όχι ταπεινωμένος από τη σύνθλιψη του συστήματος, της ωμής βίας των άτιμων γραναζιών τους.

Εμείς το πήραμε απόφαση θα είμαστε η άμμος στα γρανάζια τους, θα τα βγάλουμε από τη λειτουργία τους και θα διαλύσουμε κάθε υποψία παρόμοιων σχεδίων τους από δω και μπρος. Ο φόβος είναι για αυτούς που δε γνωρίζουν και αυτούς που δε νιώθουν. Το δικό μας το αίμα κυλάει καυτό στις φλέβες μας, χείμαρρος που μόλις χυθεί, θα τα παρασύρει όλα στο διάβα του.

Δε θέλω να ξυπνήσω, μάλλον δε χρειάζεται, ονειρεύομαι στον ξύπνιο μου πλέον και όλα αυτά είναι πολύ όμορφα και ζωντανά. Θέλω να παλέψω, να αγωνιστώ, να ματώσω. Να ηχήσουν οι καμπάνες της επανάστασης και από τα δικά μου τα χέρια, να δείξω σε όλους πως δε φοβάμαι και μπορώ, μπορώ να σταθώ στο ύψος μου και να βασιστώ στην αξιοπρέπεια μου. Σαν άνθρωπος και όχι σαν δούλος, να γίνω το ανάχωμα που χρειάζεται για να συγκρατηθεί η συνοχή της κοινωνίας μας από αυτά τα λυσσαλέα κύματα της φουρτούνας που έχει βρει τον τόπο μας, όλο τον κόσμο.

Η ιστορία όλου του κόσμου ξεκίνησε από εδώ, από εδώ θα τελειώσει και θα ξεκινήσει ξανά από την αρχή. Εμείς θα επιβάλλουμε τη δική μας αταξία, στη δική τους τάξη. Κόντρα σε όλους και σε όλα.

Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι μα ακόμα πιο όμορφο και ηδονικό να βλέπεις πως τα όνειρα σου παίρνουν σάρκα και οστά.

Θα τα καταφέρουμε, οι καμπάνες ήχησαν……. Ξεσηκωθείτε