Από την αστυνομοκρατία στο φασισμό.

Δεν πάει πολύ καιρός από τις μεγάλες πορείες του Φλεβάρη-Μάρτη, που σύσσωμη η κοινωνία και ειδικά όσοι βρίσκονταν στους δρόμους, ήρθαν αντιμέτωποι με πολλές

μορφές βίας. Και δε μιλάω  μόνο για τη βία με όρους σύγκρουσης και τις οδομαχίες που έλαβαν
χώρα στις πλατείες και στους δρόμους, αλλά περισσότερο για την ψυχολογική βία.

 Ένα από τα συνθήματα που μου έχουν μείνει χαραγμένα στο νου είναι το « Βία είναι η απόλυση και η ανεργία», και αυτό γιατί πραγματική βία είναι το να μένεις άνεργος, να μην έχεις να ταΐσεις ούτε τα παιδιά σου, και ταυτόχρονα, με βία οι τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ να προσπαθούν να σε πείσουν για το αντίθετο. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις υποτιθέμενες διαρροές ειδήσεων και πληροφοριών, περί σκοπευτών πάνω στην Βουλή ή την αστυνομοκρατούμενη χώρα και το σιδερόφρακτο κέντρο της Αθήνας για την ομαλή διεξαγωγή της παρέλασης της 25ης Μαρτίου. Αναφέρθηκα πριν στο συγκεκριμένο σύνθημα, γιατί όταν η αστυνομοκρατία και ο φόβος σε κυριεύουν και σε κατευθύνουν, δεν μπορείς εύκολα να βγεις στο δρόμο και να διεκδικήσεις τα κεκτημένα σου, κρύβεσαι στον καναπέ σου, αγκαλιά με μια κουβέρτα και κλαίς για το μέλλον που έρχεται.

Σε ένα κράτος εξαθλίωσης και αδιαφορίας , όπου το παρακράτος χτυπά ανελέητα και κατευθύνει τα πάντα ,όταν η ανεργία σου χτυπά την πόρτα, νομίζεις πως είσαι μόνος. Έχει γίνει καραμέλα, αλλά είναι η πραγματικότητα, στις χρονικές περιόδους που η κρίση, η οικονομική εξαθλίωση και ο φόβος βρίσκουν θέση, τότε η ακροδεξιά και ο φασισμός ακμάζουν. Η ιδεολογία του φασισμού βασίζεται στην αποξένωση και τον διαχωρισμό των ανθρώπων, στον αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα και στην περιθωριοποίηση. Αυτή την στιγμή, γινόμαστε μάρτυρες μιας παγκόσμιας κρίσης, στην οποία το πτώμα του καπιταλισμού βρίσκεται σε ένα επιθανάτιο ρόγχο και προσπαθεί να δηλώσει, πως είναι ακόμα εδώ και μας αφεντεύει, σπαρταρά και εξαπολύει φόβους και τρομοκρατία, κατακερματίζοντας και χτυπώντας τα βασικά θεμέλια δημοκρατίας και ανθρωπιάς. Στην προσπάθεια του να τρέψει τις τάξεις που τον υπηρετούν, σε έναν άμεσο πόλεμο με την κοινωνία και τα κεκτημένα αυτής, τους ενισχύει το μόνο όπλο που έχουν, τον φόβο. Ο φόβος ήταν - είναι -και θα είναι το μεγαλύτερο και βασικότερο όπλο το καπιταλισμού καθώς και των πολιτευμάτων (και συνάμα των κυβερνήσεων που τα υπηρετούν). Έτσι στις μέρες μας, ο φόβος της ανεργίας και της απόλυσης έχει ως αποτέλεσμα τις μειώσεις μισθών. Ο φόβος της αντίστασης την αστυνομοκρατία και ο φόβος για την κατάσταση και για το αύριο τον ρατσισμό. Η έξαρση λοιπόν της κρίσης, του φόβου και της αστυνομοκρατίας, μας οδηγούν με ταχύ βήμα στην περίοδο του ΄30 και την άνοδο του φασισμού στην πυραμίδα της εξουσίας, και αυτό φαίνεται σε όλα τα κράτη της ΕΕ όπου τα ακροδεξιά κόμματα, κατάφεραν μετά από χρόνια να μπουν στη Βουλή κα με αυξημένα ποσοστά.

Για αρκετά χρόνια, όσοι βρίσκονταν στους δρόμους και εναντιώνονταν ,αλλά πολύ περισσότερο από το 2009 και έπειτα, κατάλαβαν πως ήρθε η ώρα της διεκδίκησης και της αλλαγής. Ο εθνικισμός, ο φασισμός και ο ρατσισμός είναι συγκοινωνούντα δοχεία, η θεωρία και η πρακτική τους είναι να στρέφονται ενάντια στους αδύναμους, τους διαφορετικούς και όσους εναντιώνονται στο σύστημα που τόσο καλά υπηρετούν, ως άριστος παρακρατικός μηχανισμός. Η μόνη απάντηση είναι η αλληλεγγύη και η κοινή δράση, αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν και διεκδικούμε την ζωή που μας αξίζει.

Dr Όου