Και όμως αντέχουμε…

Τα μέτρα δίνουν και κυρίως παίρνουν. Οι μισθοί συνεχώς μειώνονται. Οι τιμές όλο και αυξάνονται χωρίς να μπορούμε να αγοράσουμε πλέον ούτε τα βασικά. Η υγεία διαλύεται. Ο χώρος της εκπαίδευσης επίσης. Όλοι βλέπουν την καταστροφή να

έρχεται αλλά, όχι μόνο δεν κάνει κανείς τίποτα γι' αυτό, αλλά προσποιείται ότι δεν το βλέπει και ότι αγνοεί την κατάσταση (και λέω προσποιείται επειδή όντως την αναγνωρίζει). Και ποια είναι η απάντηση του «σοφού» λαού σε όλα αυτά; Κι όμως αντέχουμε..
   

Όλοι μπορεί λίγο-πολύ να βρίζουν και να είναι πλήρως απογοητευμένοι από τις κυβερνήσεις που έφτασαν την Ελλάδα σε αυτό το σημείο, αλλά δυστυχώς η αντίσταση σταματά μόνο στον διπλανό μας, χωρίς τελικά να δημιουργείται με αυτό τον τρόπο ένα μαζικό κίνημα ανατροπής ή όπως αλλιώς θέλετε να το πούμε, που θα αλλάξει τελικά αυτή την κατάσταση και θα μας φέρει τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά. Ο κόσμος της εργασίας χρειάζεται μία νίκη (μικρή ή μεγάλη) ώστε να καταφέρει να πιστέψει και πάλι στον εαυτό του, στη δύναμή του.

Ξεκάθαρα έχει έρθει η στιγμή που όχι μόνο πρέπει να βροντοφωνάξουμε πως ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ αλλά και να κάνουμε πράξεις για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Για αρκετό καιρό τώρα «συνηθίσαμε» τις αυτοκτονίες, τις επιθέσεις στους μετανάστες, τον ίδιο τελικά τον υποβιβασμό της ζωής και της νοημοσύνης μας.

Δεν είναι δυνατόν να αυτοκτονεί ο διπλανός μας και να παριστάνουμε τους αδιάφορους..

Δεν είναι δυνατόν να επιτίθενται σε συνανθρώπους μας και 'μεις να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε..

Δεν γίνεται η ανεργία να καλπάζει και 'μεις να ζούμε με απατηλά όνειρα όπως λεφτά ή καριέρα στην σημερινή Ελλάδα..

Δεν διανοείται άνθρωποι ηλικιωμένοι εν έτη 2012 να αδυνατούν να αγοράσουν τα φάρμακα που θα έπρεπε να τους διανέμονται δωρεάν..

Δεν είναι λογικό τα παιδιά μας να αδυνατούν να σπουδάσουν με την σημερινή κατάσταση και να μην αντιδρά κανείς στην μελλοντική επιβολή διδάκτρων και στην περικοπή της δωρεάν διανομής βιβλίων στους φοιτητές..

Είναι αδιανόητο τα παιδιά μας το 2012 να μην έχουν μέσο να πάνε στο σχολείο τους, σε ένα σχολείο χωρίς θέρμανση και εμείς να μένουμε σκυφτοί..

Είναι στρουθοκαμηλισμός εκ μέρους μας να γελάμε περήφανοι διαβάζοντας το ιστορικό κομμάτι της δουλείας, την ίδια στιγμή που ο πατέρας μας, ο γιος , η φίλη δουλεύει 10ωρα ανασφάλιστη με μισθούς πείνας και άθλιες εργασιακές συνθήκες..

Είναι προσωπικός εξευτελισμός το να χαιρόμαστε που παίρνουμε 400 ευρώ επειδή ο διπλανός μας παίρνει 399..

Και για το κλείσιμο δανείζομαι ένα «σύνθημα» το οποίο παρουσιάστηκε το 2009 σε εκλογικό σποτάκι όπου ο καλοθελητής μέλλοντας πρωθυπουργός στην κατακλείδα του σποτ έλεγε : «πάμε». Και εγώ συμπληρώνω : Πάμε να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν, όσα μας έκλεψαν αυτός και οι όμοιοι του. Πάμε να ξαναπάρουμε πίσω τις ζωές μας. Πάμε να αποφασίζουμε εμείς για μας και όχι οι τραπεζίτες, ο σαμαράς και τα international κοράκια κάθε λογής. Πάμε να δώσουμε ένα ισχυρό παράδειγμα νικηφόρων αγώνων σε παγκόσμιο επίπεδο. Πάμε να ξαφνιάσουμε τους εκμεταλλευτές μας που έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα είμαστε για πάντα υποταγμένοι.

Γιατί είναι σίγουρο ότι η νίκη θα έρθει. Το ζήτημα είναι να έρθει μια ώρα αρχύτερα.