Viva St. Pauli

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα είχε πει κάποτε πως : “Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, αλλά ένα ακόµη όπλο για την Επανάσταση”, στις μέρες μας όμως ο αθλητισμός από κεκτημένο και αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής κουλτούρας έχει μετατραπεί σε ένα λυσσαλέο κυνήγι χρήματος, δόξας και καπιταλιστικής χειραγώγησης των μαζών. Το μοντέρνο ποδόσφαιρο έχει μετατρέψει τα πάντα γύρο από το άθλημα σε ένα καταναλωτικό προϊόν. Είναι παντού και πάντα έτσι..;;  Η απάντηση είναι όχι, σαν ένα άλλο γαλατικό χωριό μερικοί τρελοί αντιστέκονται και  θα συνεχίσουν να αντιστέκονται για να κρατήσουν ζωντανή μια ιδέα, μια ιδεολογία, μια ομάδα.

 Ιστορία εντός γηπέδου

Η Ζανκτ Πάουλι ιδρύθηκε το 1899 στο Αμβούργο από μια παρέα ποδοσφαιρόφιλων( υπό το όνομα Hamburg-St.Pauli Turn-Verein 1862, έπαιξε το πρώτο του παιχνίδι 1907, αντιμετωπίζοντας  ένα παρόμοιο γκρουπ μαζεμένο από το τοπικό Aegir Swimming Club, αλλά επισήμως απέκτησε υπόσταση το 1910 (15 Μαίου 1910, αγωνίζεται ως St. Pauli TV στην Kreisliga Groß-Hamburg (Alsterkreis) μέχρι το 1924 όπου μετονομάζεται  σε St. Pauli καθώς δημιουργείται ξεχωριστό ποδοσφαιρικό τμήμα). Η Ζανκτ Πάουλι θεωρούνταν ως μια μικρομεσαία ομάδα μέχρι να κάνει την πρώτη της εμφάνιση το 1934 στην πρώτη κατηγορία Gauliga Nordmark, μια από τις 16 πρώτου επιπέδου κατηγορίες που ιδρύθηκαν κατά την διάρκεια την αναδιοργάνωσης του γερμανικού ποδοσφαίρου που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Υποβιβάστηκε άμεσα, αλλά επέστρεψε το 1936. Υποβιβασμένη για μια ακόμη φορά το 1940, η St. Pauli επανεμφανίστηκε στη Gauliga του Αμβούργου το 1942, και αγωνίστηκε εκεί μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναδείχθηκε σε σημαντική δύναμη του γερμανικού ποδοσφαίρου, ειδικά στις αρχές της δεκαετίας του ’50, ξεκινά να παίζει στην Oberliga Nord το 1947. Ένας τερματισμός στη δεύτερη θέση τη σεζόν 1947–48 οδήγησε την St. Pauli στη πρώτη της εμφάνιση στο εθνικό πρωτάθλημα. Προχώρησε μέχρι και τα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε από την μελλοντική πρωταθλήτρια Νυρεμβέργη με σκορ 2–3. Η ομάδα συνέχισε να τα πηγαίνει καλά μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1950, αλλά δεν μπορούσε να ξεπεράσει την μισητή αντίπαλο Hamburger SV, τερματίζοντας στη δεύτερη θέση στις πέντε από τις εφτά επόμενες σεζόν, και αποκλειόμενη από τους πρώτους γύρους σε καθεμιά από τις εμφανίσεις της στο κύπελλο του πρωταθλήματος από το 1949 μέχρι το 1951. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ξεπεράστηκε από αντιπάλους όπως η Werder Bremen και η VfL Osnabrück, αλλά τερμάτισε αρκετές φορές στη τέταρτη θέση.

Η δημιουργία της ενιαίας Μπουντεσλίγκα, το 1963, βρήκε την Ζανκτ Πάουλι στην δεύτερη κατηγορία, καθώς την προηγούμενη χρονιά είχε τερματίσει μόλις 6η στην Ομπερλίγκα Νορντ, και μόνο οι πρώτες 3 ομάδες πέρασαν στην Μπουντεσλίγκα. Χρειάστηκαν 14 ολόκληρα χρόνια για να κερδίσει την πολυπόθητη άνοδο η Ζανκτ Πάουλι, το 1977. Υποβιβάστηκε την αμέσως επόμενη χρονιά, ενώ τη μεθεπόμενη χρονιά, το 1979, υποβιβάστηκε στην τρίτη κατηγορία, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Η επιστροφή στην δεύτερη κατηγορία έγινε το 1984. Από τότε, βολοδέρνει μεταξύ 1ης και 3ης κατηγορίας, αποτελώντας χαρακτηριστικό παράδειγμα ομάδας-ασανσέρ. Τη σεζόν 2003/04 υποβιβάστηκε στην Regionalliga, την τρίτη εθνική κατηγορία στην Γερμανία και έμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια. Στη διάρκεια της σεζόν 2005–06, η ομάδα απόλαυσε άνευ προηγουμένου δόξα στο Γερμανικό Κύπελλο, με νίκες απέναντι στη Μπουργκχάουζεν, στη Μπόχουμ και, πιο σημαντικές, απέναντι στις ομάδες της Bundegsliga Χέρτα Βερολίνου και, και στα προημιτελικά στις 25 Ιανουαρίου 2006, Βέρντερ Βρέμης. Η νίκη της με 3-1 μπροστά σε ένα ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο Millerntor, και η ως αποτέλεσμα πρόκριση στα ημιτελικά του DFB Cup, απέφερε στην ομάδα σχεδόν 1 εκατομμύριo ευρώ σε τηλεοπτικά και χορηγικά, βοηθώντας σημαντικά στη σωτηρία της ομάδας από τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα.

Αποκλείστηκε από τη συνέχεια του κυπέλλου από τη Bayern Munich στις 12 Απριλίου, χάνοντας με 3-0 με ένα γκολ από τον Όουεν Χάργκριβς και δύο από τον Κλαούντιο Πιζάρο. Συμπτωματικά η Bayern Munich υπήρξε επίσης αντίπαλος και δήμιος της St. Pauli, στον πρώτο γύρο του κυπέλλου της επόμενης σεζόν.

 Το 2007, επέστρεψε στην Μπουντεσλίγκα 2 (δεύτερη κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου) και το 2010, η Ζανκτ Πάουλι ανέβηκε στην Μπουντεσλίγκα. Το 2011 και το 2012 την συναντούμε ξανά στην Μπουντεσλίγκα 2.

Το κάλτ στιλ

Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80,  η ομάδα κάνει μια απρόσμενη κίνηση, μεταφέρουν το γήπεδο σε μια από τις πιο κακόφημες περιοχές του Αμβούργου, κοντά στις αποβάθρες της πόλης, στο διάσημο Reeperbahn που είναι τo κέντρο της νυχτερινής ζωής της πόλης και βρίσκεται κοντά στα «κόκκινα φανάρια». Αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ήταν η ομάδα αρχίζει να αποκτά μια διαφορετική βάση, ιδεολογία και προσανατολισμό, φανατικοί υποστηρικτές της είναι αριστεροί, αντιφασίστες, αντιρατσιστές, αντισεξιστές και γενικά ένα σύνολο προοδευτικών και εναλλακτικών ατόμων.

Η ομάδα έχει άρρηκτα συνδεθεί  με την καταπολέμηση του ναζισμού, του ρατσισμού, του σεξισμού, υπερασπίστηκε την διαφορετικότητα και τις σεξουαλικές προτιμήσεις ( μην ξεχνάμε τον πρόεδρο ο Κόρνι Λίτμαν, είναι δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος). Μία άλλη κατηγορία οπαδών που προσείλκυσε η γερμανική ομάδα είναι οι γυναίκες – μάλιστα, φημολογείται ότι η Ζανκτ Πάουλι έχει περισσότερες γυναίκες οπαδούς από κάθε άλλη ομάδα στη Γερμανία! Το πιο σημαντικό όμως είναι πως έγινε η πρώτη ομάδα στην Γερμανία που απαγόρευσε επίσημα καθετί φασιστικό ή εθνικιστικό στο γήπεδό της, σε μια εποχή που ο φασισμός του ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού απειλούσε το ποδόσφαιρο σε όλη την Ευρώπη, έτσι και οι οπαδοί θεωρούν αντιπάλους τους από τους συμπολίτες τους οπαδούς του Αμβούργου και τους οπαδούς της Hansa Rostock μεγάλο ποσοστό των οποίων δηλώνουν ακροδεξιοί

Δύναμη σου – οι οπαδοί σου

Η δύναμη της ομάδας αυτής είναι οι οπαδοί της, είναι αυτοί που κλέβουν κάθε φορά την παράσταση και αυτοί που κρατούν την ομάδα ψηλά. Το 1981, η ομάδα είχε μέσο όρο θεατών μόλις 1.600 θεατών: στα τέλη της δεκαετίας του 1990 πολύ συχνά πωλούνταν και τα 20.000 εισιτήρια που ισοδυναμούσαν με το σύνολο της χωρητικότητας του γηπέδου. Η ομάδα αυτή είναι μία στάση ζωής που ξεπερνά κατά πολύ το ποδόσφαιρο και οι οπαδοί της ομάδας είναι πάνω απ όλα πιστοί σε αυτή, έτσι όταν η ομάδα τους έφτασε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας το 2003, οι οπαδοί τύπωσαν σε μπλουζάκια το έμβλημα της ομάδας, και από κάτω τη λέξη Retter (σωτήρας). Μέσα σε 6 εβδομάδες, είχαν πουληθεί περισσότερες από 140.000 μπλούζες. Επίσης, οι ίδιοι οι οπαδοί οργάνωσαν ένα φιλικό παιχνίδι με την Μπάγερν Μονάχου, ώστε να επωφεληθούν από τα έσοδα. Τελικά, η ομάδα σώθηκε. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι συνήθως το χωρητικότητας 20.000 θέσεων γήπεδό της, το Μίλερντορ, είναι ασφυκτικά γεμάτο, ενώ οι οπαδοί συχνά υπερηφανεύονταν ότι, αν και η ομάδα τους αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία, οι κάτοχοι εισιτηρίων διαρκείας ήταν περισσότεροι από τους αντίστοιχους κάποιων ομάδων της Μπουντσελίγκα.

Πέρα όμως από την πίστη, την στήριξη και την αφοσίωση στην ομάδα οι οπαδοί δείχνουν και το πραγματικό πρόσωπο ,το διαφορετικό, που πρέπει να υπάρχει. Από το 2005, η Ζανκτ Πάουλι έχει ξεκινήσει την φιλανθρωπική εκστρατεία “Viva con Agua de Sankt Pauli”, που σαν σκοπό έχει τη βελτίωση της ποιότητας παροχής πόσιμου νερού σε χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα σε αυτόν τον τομέα, όπως η Κούβα, η Κένυα και το Μπενίν.

Η ομάδα έχει ως έμβλημα μία εκκλησία, οι οπαδοί όμως για ακόμα μια φορά ανέτρεψαν τις καταστάσεις. Την δεκαετία του 1980 όταν η ομάδα έγινε η πρώτη που ταυτίστηκε με το έμβλημα Skull and Crossbones. Η ομάδα συνδεόταν πάντα με την St. Pauli με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Το Αμβούργο φιλοξένησε τον πιο διάσημο πειρατή της Γερμανίας Klaus Störtebeker και το έμβλημα χρησιμοποιούταν από τους ιδιοκτήτες του σπιτιού στην Hafenstrasse, αλλά αυτός που ευθύνεται για την υιοθέτησή του από την ομάδα είναι μάλλον ο Doc Mabuse, ο τραγουδιστής ενός μουσικού punk band του Αμβούργου, και όπως αναφέρει ο θρύλος, πρώτα άρπαξε την σημαία από ένα κοντάρι ενώ περνούσε μεθυσμένος από το Hamburger Dom στο δρόμο για το Millerntor-Stadion. Έτσι έως και σήμερα  οι οπαδοί της χρησιμοποιούν το Totenkopf ή, όπως θα το λέγαμε στα ελληνικά, την νεκροκεφαλή, το σύμβολο των πειρατών. Από εκεί πήρε η Ζανκτ Πάουλι το παρατσούκλι της, “Οι Πειρατές της Λίγκας”.

Σε κάθε αγώνα οι οπαδοί δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα και δεν σταματούν να φωνάζουν ποτέ, πανηγυρίζουν το κάθε γκολ αδιαφορώντας για το σκορ, όπως λένε και οι ίδιοι κάθε γκολ είναι ιερό. 

Ανακεφαλαιώνουμε ,έχουμε ένα γήπεδο κτισμένο στην πιο κακόφημη περιοχή του Αμβούργου το οποίο είναι περιτριγυρισμένο από αποβάθρες και οίκους ανοχής, οπαδούς με φιλανθρωπικές δραστηριότητες που έχουν ως έμβλημα μια νεκροκεφαλή και έχουν ως παρατσούκλι  το “Das Freudenhaus der Liga”, το οποίο κυριολεκτικά σημαίνει “Το Σπίτι της Χαράς της Λίγκας”, αλλά ουσιαστικά σημαίνει… “Το Μπορντέλο της Λίγκας” κάτι που βέβαια οι ίδιοι δεν ενστερνίζονται και τέλος μια ομάδα που  εισέρχεται στο γήπεδο με μουσική υπόκρουση ΑC/DC, ενώ κάθε φορά που σκοράρουν, ολόκληρο το γήπεδο πάλλεται από το εκκωφαντικό Song 2 των Blur.

Η ομάδα

Είναι δύσκολο να κάνεις αναφορά σε μια τέτοια ομάδα, πάντα υπάρχει κάτι που θα ξεχάσεις να αναφέρεις, πέρα όμως από το αγωνιστικό και φιλανθρωπικό προφίλ της ομάδας και τον οπαδών υπάρχουν και άλλα γεγονότα το ίδιο αξιοσημείωτα.

Η Ζανκτ  Πάουλι συνεργάζεται με αρκετές ομάδες παρόμοιων φρονημάτων στην Ευρώπη, όπως η σκωτσέζικη Σέλτικ  (που κάθε χρόνο συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αμβούργου, που διοργανώνει η Ζανκτ Πάουλι), η Χάποελ Τελ-Αβίβ από το Ισραήλ, η ιταλική Τερνάνα, αλλά και η Ομόνοια Λευκωσίας. Επίσης, σύλλογοι φίλων της υπάρχουν σε πάρα πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Ένα από τα πιο “τρελά” πράγματα που έχει κάνει, ήταν η διεξαγωγή στην έδρα της του FIFI Cup το 2006. Πρόκειται για μία διοργάνωση που διεξάγεται κάθε 4 χρόνια, στην οποία συμμετέχουν χώρες (ή “χώρες”) οι οποίες δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένες από την FIFA και άρα δεν μπορούν να συμμετάσχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, το Παγκόσμιο Κύπελλο των Περιθωριακών. Στη διοργάνωση του 2006, η Ζανκτ Πάουλι αγωνίστηκε ως “Δημοκρατία του Ζανκτ Πάουλι”, κόντρα στην Ζανζιβάρη, το Γιβραλτάρ, την Τουρκοκρατούμενη Κύπρο, τη Γροιλανδία και το Θιβέτ. Τη διοργάνωση κατέκτησαν οι Τουρκοκύπριοι στα πέναλτι, κόντρα στην Ζανζιβάρη. Η “Δημοκρατία του Ζανκτ Πάουλι” αναδείχθηκε 4η.

Οι ιθύνοντες τη ομάδας πρωτοπορούν για ακόμα μια φορά και το 2010 δημιουργούν ένα νηπιαγωγείο μέσα στο «Μίλεντορ», το γήπεδο της ομάδας, προκειμένου να φιλοξενούνται σε αυτό τα μικρά παιδιά των οπαδών, που δε θέλουν να χάνουν για κανένα λόγο παιχνίδι της ομάδας τους.

Υπάρχουν πάνω από 200 επίσημα κλαμπ σε όλο τον κόσμο και δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει και στην Ελλάδα (http://www.fcstpauli.gr/)

Ραντεβού στο γήπεδο..

Dr. Όου