«Το όριο των πολιτικών τις τριετίας 2010-2012»

Γράφει ο Φιλόσοφος

Tα τελευταία δύο χρόνια επαναλαμβάνεται βαρετά από πολιτικούς, αναλυτές, δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς δασκάλους, για να προσδίδεται επιστημονικό κύρος στην άποψη, «ότι έχουμε πιάσει πάτο», «δεν υπάρχει κάτι άλλο να μας πάρουν», «ότι μας βρήκε μας βρήκε», «έχουμε ξεπεράσει τα όρια αντοχής μας» υπονοώντας ότι η μόνη διέξοδος και προοπτική είναι η ανάκαμψη και πλέον μπορούμε να αρχίσουμε να μιλάμε για ανάπτυξη.

Κι ενώ κάθε τρίμηνο από τα αρχές του 2011 έχουμε εξαγγελία μέτρων, μνημονίων, εφαρμοστηκών νόμων, φτάσαμε στα τέλη του 2012 και οι κυβερνητικοί παράγοντες και τα ΜΜΕ ανέξοδα και υποκριτικά μας πληροφορούν ότι αυτή τη φορά θα είναι πραγματικά τα τελευταία μέτρα.

Όμως υπάρχει ένας απλός μαθηματικός νόμος, το όριο, το οποίο καθορίζει επακριβώς ποια θα είναι η κατάληξη

των συνεχιζόμενων οικονομικών μέτρων αφαίμαξης της κοινωνίας και των «διαρθρωτικών αλλαγών» (κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων, πανεπιστημίων, κατάργηση κοινωνικού κράτους, μειώσεις φορολογίας των πλουσιότερων, ξεπούλημα πέρα από τους νόμους της αγοράς κρατικής περιουσίας, κατάλυση δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών κ.ο.κ).

Το όριο, λοιπόν, διδάσκεται και κατανοείται επαρκώς από τα παιδία της πρώτης λυκείου, στις ηλικίες, δηλαδή, των 15,16 χρονών.

Και δεν μιλάμε βέβαια, για τα επιμέρους όρια κάθε ξεχωριστής πολιτικής απόφασης εξειδίκευσης μέτρων όπως προσπαθούν να θολώσουν τα νερά οι κάθε είδους χειραγωγοί.

Πρέπει λοιπόν να το πούμε καθαρά δεν υπάρχει Δεν υπάρχει «πλάτος», σαν όριο αυτής της πολιτικής. Κάτω από το «πάτο» πάντα υπάρχει απόπατος ο οποίος γίνεται καινούριος «πάτος» χωρίς να υπάρχει τελειωμός και «όριο» σ’ αυτή την πορεία.

Όμως η ιστορία, η ανθρωπογεωγραφία και η εξέλιξη των πολιτισμών μας το έχουν διδάξει άπειρε φορές μέχρι σήμερα και μάλιστα μέχρι πρόσφατα. Δεκάδες αυτοκρατορίες, πολιτισμοί και ολόκληροι λαοί εξαφανίζονται άλλοτε από σκληρούς πολέμους άλλοτε από εσωτερικές κοινωνικές περιπέτειες και άλλοτε από τυχαία περιστατικά (Ρωμαϊκή και Βυζαντινή αυτοκρατορία, Μάγιας, Ινκάς κ.ο.κ).

Το όριο, ή το πλάτος σε μία συνεχή οπισθοδρόμηση και κρίση μιας κοινωνίας, όπως συμβαίνει σήμερα με την χώρα μας, είναι ένα και μοναδικό και δε μπορεί να είναι άλλο από την ολοκληρωτική κατάρρευση και εξαφάνιση της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού έθνους. Και πρέπει να το λέμε χωρίς δισταγμό. Στο χέρι μας είναι να το αποτρέψουμε!