6 Δεκέμβρη 2008: Η κοινωνία αλλάζει με επαναστάσεις

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008:

Η κοινωνία αλλάζει με επαναστάσεις

«Όποιος παρηγορείται με τη φράση «Η Γαλλία δεν είναι Γερμανία», είναι απελπιστικά ανόητος. Σήμερα σ' όλες τις χώρες λειτουργούν οι ίδιοι νόμοι, οι νόμοι της καπιταλιστικής κρίσης και παρακμής... Στις διάφορες χώρες οι συνέπειες της γήρανσης και της αποσύνθεσης του καπιταλισμού εκφράζονται με διαφορετικές μορφές και αναπτύσσονται με άνισους ρυθμούς. Παντού, όμως, τα κύρια χαρακτηριστικά είναι ίδια. Η αστική τάξη οδήγησε την κοινωνία της σε ολοκληρωτική χρεοκοπία. Δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει ούτε το ψωμί ούτε την ειρήνη. Γι' αυτό ακριβώς δεν μπορεί να ανεχθεί περισσότερο το δημοκρατικό καθεστώς. Είναι αναγκασμένη να τσακίζει τους εργάτες με φυσική βία. Αλλά η αγανάκτηση των εργατών και των αγροτών δεν μπορεί να καταπνιγεί μόνο με τη φυσική βία της αστυνομίας.»

                                                           Λεόν Τρότσκι, Πού βαδίζει η Γαλλία; (Οκτώβρης 1934)

«Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, για τούτη την κυβέρνηση τελειώσανε οι μέρες».

Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια και η αυθόρμητη εξέγερση που ξέσπασε αμέσως μετά θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, με ανεξίτηλα κόκκινα γράμματα. Ήταν η αρχή της βαθύτερης πολιτικοποίησης μου και της επαφής όχι με τα προβλήματα της οικονομίας και της καθημερινής ζωής αλλά με τα ζητήματα τακτικής και πολιτικής πάλης που καλούμαστε ως εργαζόμενοι να αντιμετωπίσουμε στον χώρο δουλειάς, το σχολείο και τη γειτονιά μας. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία να επανακαθορίσω την οπτική μου σε σχέση με διάφορα ζητήματα όπως την αναγκαιότητα των απεργιών και γιατί χρειάζεται οργάνωση με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και όχι τα κελεύσματα της γραφειοκρατίας, τη δύναμη που έχει η εργατική τάξη και ο αγωνιζόμενος λαός μας γενικότερα στο να επιβάλλουν πράγματα που σε ένα προηγούμενο διάστημα θα φαίνονταν ακατόρθωτα. Να ξεκαθαρίσω από διάφορες ρατσιστικές απόψεις, που άθελα μου, επηρέαζαν σκέψη και πράξη και να δω ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν παίρνει διορθώσεις αλλά χρειάζεται και να ανατραπεί. Εκείνη τη στιγμή της μεγάλης ταραχής που τα επίσημα ΜΜΕ λιθοβολούσαν εναντίον της γνήσιας λαϊκής οργής, που οι φωνές από διάφορα πολιτικά πρόσωπα για κατέβασμα του στρατού στο δρόμο οργίαζαν, αντιλήφθηκα ότι η εποχή της αθωότητας είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα, ο θάνατος, και μάλιστα η εν ψυχρώ δολοφονία από το χέρι ενός αστυνομικού, που υποτίθεται υπηρετεί τη δικαιοσύνη και το νόμο, ήταν το νέο δόγμα που θα εφάρμοζε το καπιταλιστικό σύστημα και οι θεσμοί του. Η συνέχεια αποδείχτηκε πολύ χειρότερη. Το δόγμα όμως παραμένει το ίδιο. Οι εργαζόμενοι πρέπει να υποταχτούν στο συμφέρον του κεφαλαίου, να δουλεύουν για λίγα ψίχουλα κι όσοι από αυτούς τολμούν να εκφράσουν την αντίθεση τους και να αμφισβητήσουν τα καθιερωμένα πρέπει να φιμωθούν, ίσως και να τιμωρηθούν με τον χειρότερο τρόπο. Όμως οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν φοβήθηκαν. Ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου προκάλεσε γενικευμένη εξέγερση.

Όλα όσα καταπίεζαν τον εργαζόμενο πληθυσμό - η οικονομική κρίση που τότε έκανε τα πρώτα δειλά βήματα της, οι επιθέσεις της κυβέρνησης, η δολοφονία από την αστυνομία δημιουργούν και ενισχύουν ένα εκρηκτικό μείγμα. Σε όλες τις πόλεις ξεσπούν διαδηλώσεις που συγκρούονταν με την αστυνομία, καταλάμβαναν δημόσια κτίρια, έκαναν συνελεύσεις στις πλατείες, συνδέονταν και συντονίζονταν με τους εργατικούς αγώνες. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν την εξέγερση του Δεκέμβρη είχε προηγηθεί ένα τρίμηνο μαζικών απεργιακών αγώνων και διαδηλώσεων ενάντια στην κυβέρνηση Καραμανλή. Από τις 6 Σεπτεμβρίου και το μαζικό συλλαλητήριο στη ΔΕΘ μέχρι την Πανεργατική Απεργία στις 21 Οκτωβρίου, η περίοδος σημαδεύεται από σκληρές συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Ακολούθησαν οι μάχες στο χώρο της δημόσιας Υγείας, όπου οι κινητοποιήσεις των γιατρών για αυξήσεις στους μισθούς και μαζικές προσλήψεις στα νοσοκομεία γίνονται η αιχμή της κόντρας με την άλλη έκφραση της λιτότητας και των περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες. Οι εργαζόμενοι της Ολυμπιακής ξεκινούν, σε συντονισμό με τους σιδηροδρομικούς, μαζικές διαδηλώσεις και αποκλεισμούς στις πίστες των αεροδρομίων. Η Πανεργατική στη συνέχεια γίνεται ο σταθμός και το κέντρο για όλα αυτά τα μέτωπα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Καραμανλή ανακοινώνει ότι τα «μέτρα» της ενάντια στην οικονομική κρίση είναι να χαρίσει 28 δις στους τραπεζίτες. Χιλιάδες εργαζόμενοι διαδηλώνουν με κεντρικό περιεχόμενο ότι ο καπιταλισμός δεν δουλεύει και ότι τα χρήματα πρέπει να δοθούν στις δημόσιες ανάγκες.

Το κλίμα ήταν εκρηκτικό. Μέσα σε όλα όμως ξέσπασαν και αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στη νέα πολεμική σύγκρουση στον Καύκασο στις 20 Σεπτεμβρίου, μαζικές διαδηλώσεις σε Κρήτη και Ήπειρο ενάντια στις βάσεις σε Σούδα και Άκτιο στις 18/10 και η καμπάνια «60 χρόνια ΝΑΤΟ είναι αρκετά» που οδηγεί στην πανευρωπαϊκή αντιπολεμική διαδήλωση στις 4 Απρίλη στο Στρασβούργο, που οργανώθηκαν από δεκάδες φορείς, σωματεία, φοιτητικούς και μαθητικούς συλλόγους αποδεικνύοντας την αυξανόμενη δυναμική της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και διεθνώς. Ακόμα και οι αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις που μαζικοποιούνται μαζί με τις αντιπολεμικές ενάντια στην Ευρώπη Φρούριο και η μαζική απάντηση στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα που τσακίζει και απομονώνει τους φασίστες της Χρυσής Αυγής που πραγματοποιούσαν τα πρώτα τους βήματα, λειτουργεί με θετικό τρόπο.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη δεν ήταν μόνη, ούτε χωρίς ουσία όσο κι αν η επίσημη Αριστερά - για πολλοστή φορά - υποτιμούσε τη δυναμική της περιόδου. Δεν γίνεται να ξεχάσουμε τα συγχαρητήρια του Καραμανλή στο ΚΚΕ για τη στάση που κράτησε κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, ούτε τη διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τη στήριξη που έδινε η νεολαία του στην εξέγερση ενώ η ηγεσία προτιμούσε τον δρόμο της κοινοβουλευτικής νομιμότητας… Την ευθύνη που αποποιούνταν οι ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ πάντως, ανέλαβε η αντικαπιταλιστική Αριστερά που συμμετείχε διακριτά και ενεργά σε εκείνα τα ιστορικά γεγονότα, που δεν είχε αυταπάτες για άλλες, εκτός αγώνων λύσεις, που δεν τράβαγε την κουρτίνα της « συναίνεσης» κι ούτε ταλαντεύονταν μπροστά στην πόλωση που φέρνει μια εξέγερση. Το σχήμα που αργότερα θα έφερε το υπερήφανο όνομα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που τέσσερα χρόνια μετά πιο έμπειρη και πιο δυνατή μπορεί από καλύτερες θέσεις να συμπορεύεται και να αγωνίζεται με την επίσης πιο έμπειρη και δυνατή εργατική τάξη ενάντια στα μνημόνια της χρεοκοπίας, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον φασισμό. Είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη που χρειάζεται να ενισχύσουμε. Γιατί ο κόσμος αλλάζει με επαναστάσεις και όχι με υποχωρήσεις πίσω από τις ανάγκες μας. Γιατί κανένας Οκτώβρης, κανένας Νοέμβρης και Δεκέμβρης δεν θα τελειώσει ποτέ ως την οριστική ανατροπή του καπιταλισμού του Φόβου και της Τραγωδίας.

«Οι εργάτες πρέπει να δώσουν τα χέρια τους πέρα από εθνικά σύνορα και βασιλικές κορόνες και να τα σφίγγουν ολοένα πιο γερά, ωσότου γίνει πραγματικότητα η Διεθνής Ένωση Εργατών. Όταν έχει πραγματοποιηθεί η γενική αδερφοποίηση ποιός θα μπορεί να αντιμετωπίσει του λαούς; Ποιός θα τολμούσε να τους εμποδίσει στο σάρωμα όλων των προνομίων, που θα αντικατασταθούν από το φυσικό δίκαιο; Κανένας. Η ταξική κυριαρχία κρατιέται μόνο, όσο ένα μέρος του λαού επιτρέπει να καταχρώνται την υποδούλωση του υπόλοιπου μέρους, δηλαδή όσο κυριαρχεί μαζική βλακεία. Όλοι οι άνθρωποι της προόδου πρέπει να κάνουν μαζική διαφώτιση με όλες τους τις δυνάμεις, ωσότου εξαφανιστεί η μαζική βλακεία και ποτέ δεν επιτρέπεται παύση του αγώνα, που πολεμική του ιαχή είναι: Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!"»

            Γιόχαν Μοστ (1846 - 1906)  από τον επίλογο στο "Κεφάλαιο και Εργασία - "Το Κεφάλαιο"

«Οι κομμουνιστές δεν καταδέχονται να κρατούν κρυφές τις ιδέες και τις προθέσεις τους. Διακηρύσσουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο με τη βίαιη ανατροπή κάθε προηγούμενης κοινωνικής τάξης πραγμάτων. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις εμπρός σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν με αυτή να χάσουν τίποτε, παρά μόνο τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο. Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!»

                                                      Καρλ Μαρξ, "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος" (1848)

Γρηγορόπουλος όπως Καλτεζάς

Σκισμένες αφίσες στην πλατεία,

λάστιχα σκασμένα στο δρόμο,

κάδοι σκουπιδιών καμένοι.

Ζεστό αίμα κυλάει στο δρόμο,

ένα παιδί νεκρό.

Το κράτος θριαμβεύει στα πτώματα,

στους νεκρούς μετανάστες, στη γριά,

στο μαγαζάτορα που φοβάται.

Το κράτος θριαμβεύει στα πτώματα,

ο Αλέξης νεκρός.

Ένα οδόφραγμα στην Πανεπιστημίου,

τα ΜΑΤ τρέχουν στην Κουμουνδούρου,

η διαδήλωση φουντώνει.

Ο Αλέξης έπεσε νεκρός

αλλά είναι ζωντανός.

Ζεστό αίμα κυλάει στο δρόμο,

όπως στην Πέτρου Ράλλη.

Το κράτος θριαμβεύει στα πτώματα

αλλά όχι στους νεκρούς.

Ήταν 1985, είναι 2008.

Λεγόταν Μιχάλης Καλτεζάς,

λέγεται Αλέξης Γρηγορόπουλος.

Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο

της Αθήνας!

Τάξη επικρατεί πάνω

στα πτώματα δύο παιδιών.

Εμείς δεν ξεχάσαμε ποτέ!

Σύντροφε πιάσε το χέρι μου

 να κάνουμε αλυσίδα!

Παναγιώτης Παπαπαναγιώτου, Σαπράνθρωποι 2008