Αισθάνσου...

Αισθάνσου...

Μπορείς να κατεβάσεις το τηλέφωνο, να μην κανονίσεις τίποτα, να σκεφτείς όλα αυτά που σε πνίγουν, τους  απλήρωτους λογαριασμούς σου, όλα αυτά που πρέπει να κάνεις αλλά δεν κάνεις. Μπορείς να σκεφτείς τη μοναξιά σου, τη μοναξιά όλου του κόσμου. Να σκεφτείς όλα αυτά που σου πήγαν στραβά, όλα αυτά που ήθελες να συμβούν και δεν έγιναν, όλες εκείνες τις στιγμές που σκουντούφλησες, που πόνεσες, που κανείς δε σε βοήθησε. Μπορείς και ξέρεις πώς να το κάνεις, να σκεφτείς όλους σου τους χωρισμούς και την εγκατάλειψη των ανθρώπων που αγάπησες, μπορείς να τα νιώσεις όλα ξανά από την αρχή.

Γράφει η Mpanana

 

Να σκεφτείς όλους αυτούς που σου λείπουν, όλους αυτούς που σε στεναχώρησαν, που σε θύμωσαν, που έφταιγαν σύμφωνα με το αδέκαστο κριτή. Τέλος, μη ξεχάσεις να σκεφτείς όλα αυτά που δεν κατάφερες  να κάνεις λόγω της γαμημένης της κρίσης και της κωλοχώρας που θάβει τα παιδιά της. Έχουμε συνηθίσει τη δυστυχία. Μας είναι πιο εύκολο να περπατήσουμε στο σκοτάδι από ότι στο φώς. Ξέρουμε πως μπορούμε να κάνουμε τις σκέψεις μας πιο μαύρες, ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε για να νιώσουμε λίγο πιο χάλια. Λίγο πιο αποτυχημένοι, λίγο πιο μόνοι. Η απελπισία, μας είναι πιο γνώριμη από τη χαρά. Το δράμα δεν διακόπτεται για κανένα λόγο. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη νιώθουμε τη μόνη πραγματική ασφάλεια. Στα ατελείωτα όλα σκατά βρίσκουμε ησυχία. Κόντρα σε όλα τα εγχειρίδια για τη βελτίωση της ζωής μας υπάρχει ένα βιβλίο του Paul Watzlawick που μπορεί να σε βοηθήσει να φτιάξεις τη δυστυχία σου με μικρές, εύκολες ασκήσεις όπως αυτή παρακάτω.

«Άσκηση 5:Ξεκινάμε από τους φωτεινούς σηματοδότες της κυκλοφορίας. Θα έχετε σίγουρα προσέξει της τάση τους να γίνουν πράσινοι όσο είστε μακριά, ενώ ξαφνικά γίνονται πορτοκαλί και κόκκινοι μόλις πλησιάζετε. Αν καταφέρετε να αντισταθείτε στη φωνή της λογικής, που ψιθυρίζει  ότι κατά μέσο όρο βρίσκετε λίγο-πολύ τα ίδια πράσινα και κόκκινα φανάρια, είσαστε σε καλό δρόμο. Δεν μένει παρά να τα καταφέρετε, χωρίς καν να ξέρετε πως, να αθροίζετε όλα τα καινούρια κόκκινα φανάρια σ’ αυτά που σας ανάγκασαν να σταματήσετε στο παρελθόν, ενώ παράλληλα τα πράσινα φανάρια να πάψουν να απασχολούν την μνήμη σας. Γρήγορα, μια υποψία θα δημιουργηθεί στη σκέψη σας: συγκρουόμαστε με εχθρικές και άγνωστες δυνάμεις που οι δόλιες μηχανορραφίες  τους δεν περιορίζονται στην πόλη ή έστω στην περιοχή μας, αλλά έχουν την ιδιότητα να ακολουθούν τα θύματα τους παντού, από το Όσλο μέχρι το Λος Άντζελες. Οι αναγνώστες που δεν οδηγούν μπορούν να

ανακαλύψουν ότι η δική τους ουρά αναμονής στο ταχυδρομείο ή στην τράπεζα κινείται πάντα πιο αργά από τις άλλες, ή ότι για να πάρουν το αεροπλάνο τους πρέπει πάντα να περνούν από την έξοδο επιβίβασης την πιο απομακρυσμένη από τον γκισέ».

Φταίνε οι άλλοι, φταίει η καταραμένη μου η μοίρα ή ακόμα χειρότερα φταίω εγώ, εγώ που ότι πλησιάζω καταστρέφεται, εγώ που δεν κάνω τίποτα καλά, εγώ που δεν αγάπησα και δεν αγαπήθηκα ποτέ.  Ο Watzlawick λέει λίγο αργότερα στο βιβλίο πως ‘λίγη εξέταση φτάνει για να αποκτήσουμε την πεποίθηση ότι είμαστε ανυπεράσπιστα έρμαια ανεξέλεγκτων δυνάμεων και ότι μπορούμε να υποφέρουμε άνετα και απεριόριστα’. Δυο- τρεις δυνατές σκέψεις, μερικές αναμνήσεις σιγουράκια και θα μπορούμε με ηδονική απόλαυση να πούμε πόσο θλιβερά είναι τα φετινά Χριστούγεννα.

Υπάρχει όμως και μια άλλη διαδρομή που τα πράγματα και οι αναμνήσεις δεν μετριούνται με αριθμούς, με βαθμούς επιτυχίας και αποτυχίας. Σταμάτησε για λίγο το καταραμένο το μυαλό σου και αισθάνσου, όπως έγραφε και ο σ. λίγο πριν φύγει. Επίτρεψε στην καρδιά σου να χαζοχαρεί από αυτές τις στιγμές που θα βρεθείς με τους δικούς σου, να γελάσεις με τα αστεία που κάνουν στο τραπέζι, ακόμα και αν σε αυτό δεν έχει όσα φαγητά είχε παλιά, ακόμα και αν κάποιοι λείπουν από κει. Μην βρωμίσεις το στόμα σου με τα ονόματα όσων επιμένουν να μας σώζουν, μην αναλύσετε όλοι μαζί ποιος είναι χειρότερος και που πάει όλο αυτό. Μην μιλήσετε για την Ελλάδα, για τις δόσεις, για τα εφάπαξ που δεν ήρθαν και τις δουλειές που δε βρίσκουμε. 

Χάιδεψε τα μαλλιά της κολλητής σου, μύρισε αυτόν που είσαι ερωτευμένη, φίλησε τα αδέλφια σου, τα παιδιά σου, τους γονείς σου.  Να μη μετρήσουμε φέτος  τι λείπει αλλά να κοιτάξουμε αυτούς που είναι εδώ.  Να νιώσουμε κοντά τους, να τους αγαπήσουμε από την αρχή, να αφήσουμε για λίγο το μυαλό μας να ξεκουραστεί στα χέρια των ανθρώπων που αγαπάμε. Έχουμε ο ένας τον άλλο, μην χαρίζουμε αυτές τις στιγμές στη δυστυχία ή σε αυτούς που την προκαλούν. Αυτές οι στιγμές μας ανήκουν.