Μάχη γενιάς

Μάχη γενιάς

«ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΒΙΛΑ ΑΜΑΛΙΑ».

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ. ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΝΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΙ ΣΚΑΤΙΛΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. ΛΟΓΙΚΟ ΦΥΣΙΚΑ. ΈΡΧΟΝΤΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ. Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, ΩΣ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ, ΑΡΓΗΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ. ΒΛΕΠΕΤΕ, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΑΣΤΑΛΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ: ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.

Γράφει ο Σκληρό-Πυρηνικός Φυσικός

Είναι οι ίδιοι οι φοιτητές, αυτοί που διεκδικούν συλλογικά και μαζικά και καταφέρνουν να βάζουν φρένο στα σχέδια των εκάστοτε κυβερνήσεων. Τι κι αν υπεγράφησαν Μπολόνια- Πράγα- Λισσαβόνα , τι κι αν πρέπει να ευθυγραμμιστούμε με τον ΚΕΧΑΕ, το ελληνικό Πανεπιστήμιο φαίνεται να αντιστέκεται σθεναρά στη μετάλλαξή του σε ένα ακόμα αποστειρωμένο ίδρυμα που θα λειτουργεί με επιχειρηματικά κριτήρια.

Παρότι, λοιπόν, θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουμε ευθυγραμμιστεί με τις προσταγές της ΕΕ σε ό,τι αφορά τα Πανεπιστήμια, φαίνεται πως το ελληνικό Πανεπιστήμιο συνεχίζει –αδικαιολόγητα για τους αστούς και τα παπαγαλάκια τους- να υπερασπίζεται το Δημόσιο,Δωρεάν και Δημοκρατικό χαρακτήρα του. Έναν χαρακτήρα που θα χαθεί οριστικά αν ο νόμος Αρβανιτόπουλου δεν ανατραπεί.

Το  «σχέδιο Αθηνά» –ο Καλλικράτης στην τριτοβάθμια, όπως συνηθίζεται να χαρακτηρίζεται- μπαίνει σε εφαρμογή. Το αρχικό πλάνο είναι να κλείσουν 150 τμήματα ΑΕΙ πανελλαδικά. Κάποιες σχολές θα συγχωνευθούν, άλλες θα μεταφερθούν κι άλλες θα κλείσουν οριστικά. Όλα αυτά δε θα γίνουν ως δια μαγείας. Δούρειος ίππος και πολύτιμο εργαλείο για το κλείσιμο των σχολών είναι η περιβόητη Αξιολόγηση. Η εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση των τμημάτων, που προχωρά με γοργούς ρυθμούς, θα δώσει στο Υπουργείο το απαραίτητο άλλοθι για να αξιολογήσει (όπως αυτό κρίνει) τις σχολές, να τις διαχωρίσει σε « παραγωγικές» ή « μη-παραγωγικές» και να καταργήσει/ υποχρη-ματοδοτήσει τις δεύτερες. Η αλήθεια είναι ότι δε θα έχουμε μικρότερη χρηματοδότηση συνολικά στο ελληνικό πανεπιστήμιο, ούτε και μικρότερη συμμετοχή του κράτους. Αυτό που θα συμβεί θα είναι να υποχρηματοδοτούνται οι σχολές που δε θα κρίνονται ως παραγωγικές και «χρήσιμες» για τις ανάγκες της αγοράς (λειτουργία δηλαδή του Πανεπιστημίου με αγοραία κριτήρια) , να υπερχρηματοδοτούνται αυτές που πληρούν τα κριτήρια της αγοράς, και όλο αυτό το νταραβέρι χρημάτων θα το κατευθύνει το ίδιο το Κράτος. Και η μάχη ενάντια στο σχέδιο Αθηνά δεν επαφίεται μόνο στα αισθήματα «αλληλεγγύης» των φοιτητών ενός τμήματος απέναντι σε αυτούς ενός άλλου που κλείνει, ούτε στην αφήγηση ότι «σήμερα κλείνουν το διπλανό τμήμα, αύριο μπορεί να κλείσουν και το δικό μου, επομένως θα στηρίξω τον αγώνα». Η μάχη απέναντι στο σχέδιο Αθηνά πρέπει να δίνεται με τη γνώση πως σχέδιο αυτό αποτελεί ακόμα μια ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ακόμα ένα βήμα μετάλλαξης του κοινωνικού ρόλου του Πανεπιστημίου, ακόμα ένα εργαλείο στα χέρια των αστών ώστε να αλλάξουν τα προγράμματα σπουδών, να πειθαρχήσουν και να εντατικοποιήσουν ακόμα περισσότερο τους φοιτητές, να φτιάξουν –εντέλει- τον ιδανικό παραγωγικό και πειθήνιο εργαζόμενο για την αγορά.

Το σχέδιο Αθηνά ,όμως, δεν είναι η μόνη αλλαγή που συντελείται στην τριτοβάθμια. Μια άλλη τομή, εξίσου μεγάλη, συντελέστηκε με μια απλή πράξη νομοθετικού περιεχομένου : Η εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων (ΚΕΣ, ΙΕΚ) με αυτών του Δημόσιου Πανεπιστημίου σε επίπεδο επαγγελματικών δικαιωμάτων. Με λίγα λόγια, οι απόφοιτοι αυτών των ιδρυμάτων θα θεωρούνται ισάξιοι στην αγορά εργασίας με τους αποφοίτους του δημόσιου Πανεπιστημίου και θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με αυτούς.

Όλη η μάχη που έδωσε και κέρδισε το φοιτητικό κίνημα το 2006-07 παρακάμφθηκε με μια απλή πράξη νομοθετικού περιεχομένου, εν μία νυκτί και δίχως την παραμικρή ενοχή από μεριάς κυβερνώντων για το ότι έχουν μετατρέψει ακόμα και το δικό τους αστικό Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο. Πέρα από την πρόδηλη αδικία που ανακύπτει ,καθώς το μέτρο αυτό έχει σαφείς ταξικές γραμμές, υπάρχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό: Η λειτουργία των ιδιωτικών αυτών ιδρυμάτων θα λειτουργήσει ως μοχλός για την περαιτέρω συμπίεση και απαξίωση του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Συν τοις άλλοις, οι φοιτητές αυτών των ιδρυμάτων θα έχουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται η αστική τάξη ώστε να ενταχθούν όσο το δυνατόν καλύτερα στον καπιταλιστικό κοινωνικό καταμερισμό εργασίας, δίχως συλλογικές αναπαραστάσεις, δίχως μαζικές διεκδικήσεις, δίχως συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων, με πλήρη πειθάρχηση και εντατικοποίηση. Κοντολογίς, όλα αυτά τα ιδρύματα θα λειτουργήσουν ως «βιτρίνα» για το πώς θα έπρεπε να είναι και το δημόσιο Πανεπιστήμιο.

Με βάση όλα τα παραπάνω, φαίνεται πως το επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι αλλαγές που έρχονται είναι σαρωτικές και στην κυριολεξία θα αλλάξουν δραματικά τη φύση του πανεπιστημίου καθώς και τον τρόπο που φοιτούν, ζουν και διεκδικούν οι ίδιοι οι φοιτητές. Πρόκειται για μια μάχη γενιάς, μια μάχη για το παρόν και το μέλλον.  Το φοιτητικό κίνημα οφείλει να δώσει αποστομωτική απάντηση σε αυτούς που κοκορεύονται πως τα μαζικά κοινωνικά κινήματα δεν μπορούν να πετυχαίνουν υλικές νίκες. Οφείλει να παλέψει για Δημόσιο-Δωρεάν-Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο. Οφείλει να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο τα κεκτημένα και τους αγώνες του. Μέχρι την ανατροπή του αντιπάλου. Μέχρι τη νίκη.