ΑΓΩΝΑΣ Ή ΑΓΩΝΙΑ;

Αγωνας ΄ή Αγωνια...;

Γράφει ο Μη Έχων

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένει τις εκλογές και την κυβερνητική εξουσία, 

οι ψηφοφόροι και οι αγωνιστές του, τι περιμένουν;

Η δόση των 44 δις ευρώ, κλείδωσε για τους Έλληνες τραπεζίτες. Η λεγόμενη σωτηρία, για την οποία πανηγυρίζουν Κυβερνητικός τύπος και Συγκυβερνούντες δεν είναι απλά ψεύδος, αλλά το ακριβώς αντίθετο της σωτηρίας! Στην πράξη μιλάμε για το Μνημόνιο IV το οποίο δεν θα διαφέρει σε τίποτα από τα υπόλοιπα και θα έρθει σε ψήφιση μέσα στο 2013!  Μεσα σε αυτή τη ασφυκτικη κατασταση, ο κοσμοσ της αριστερασ, αγωνιζεται για μια τελικη λυση.

Αφού ξημέρωσε η Τρίτη, μετά το μαραθώνιο eurogroup της Δευτέρας, αυτό που πολλοί ανέμεναν να συμβεί, συνέβη.  Με το ξεκίνημα των πρώτων πρωινών ενημερωτικών εκπομπών και την κυκλοφορία των εφημερίδων, η είδηση για την «μεγάλη σωτηρία», τρίφτηκε στο πρόσωπο μας, από τους δημοσιογραφίσκους των πρωϊνάδικων και τους χρεοκοπημένους- τυποεκδότες.

Κατ’ αρχάς και όσον αφορά το ζήτημα της « απόφασης» του eurogroup, το μόνο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως αποτελεί μια ακόμη επιβάρυνση του Ελληνικού χρέους και όχι μείωση. Μέσα στο 2013 και αφού η Ελλάδα πάρει τις δόσεις- 3 ή 4 δεν ξεκαθαρίστηκε ακόμη ( έτσι κι αλλιώς, οι δανειστές έχουν δείξει πως πράττουν όπως αυτοί ορίζουν, παραβλέποντας τις οποίες δεσμεύσεις, τις οποίες βέβαια ζητούν να εφαρμόσει η Ελλάδα…), ουσιαστικά, θα επιβαρυνθεί με ακόμη 44 δις. Το σημαντικό όμως είναι πως το 80% αυτών, θα πάει στις τράπεζες και όχι στην πραγματική οικονομία, όπως ήδη διασπείρει το καθεστώς.

Το eurogroup δεν αποφάσισε κάτι συγκεκριμένο, απλά αποτέλεσε μια ακόμη νίκη της Γερμανίας, η οποία ξεκάθαρα αποτελεί την πλέον ηγεμονική δύναμη σε ολόκληρη την Ευρώπη και που κατάφερε να αναθέσει το ζήτημα της βιωσιμότητας του χρέους για μετά τις Γερμανικές εκλογές, κάνοντας  μια προσωρινή μετατροπή του στόχου του προγράμματος με αυθαίρετα στοιχεία. Στόχο τον οποίο το ΔΝΤ, το οποίο είναι το μόνο που έχει εξειδίκευση σε παρόμοιες καταστάσεις, δεν έχει πιάσει ποτέ! Ακόμα και στη δική μας περίπτωση, αν βάλουμε κάτω τα στοιχεία, θα δούμε πως μέχρι τώρα στο ζήτημα της εξυγίανσης της Ελληνικής οικονομίας, ΔΝΤ και ΕΕ έχουν πέσει έξω σε όλα!

Από την άλλη, ακόμη και αν τεθεί το ζήτημα της μείωσης των επιτοκίων, μιας και οι τοκογλύφοι του ΔΝΤ και της ΕΕ ουδέποτε δέχθηκαν να χάσουν τα κέρδη τους, θα υπάρξει νέος δανεισμός, ίσως μεγαλύτερης διάρκειας αποπληρωμής, πάντως οι δανειστές θα εξασφαλίσουν και τα λεφτά και τα κέρδη τους…

Η Συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, δηλαδή το ολοκληρωμένο στάδιο του μνημονιακού μπλοκ, μετά το βράδυ της δευτέρας, υπόγραψε την καταδίκη του. Είναι βέβαιο ότι, μετρά λίγους μήνες ζωής και δυστυχώς γι αυτούς, δεν υπάρχει κάποιος επίδοξος σύμμαχος, που θα παραστρατήσει από την αντιμνημονιακή σκοπιά, αναγκασμένος να «σώσει» την Πατρίδα, όπως, ο Σαμαράς, ο Καρατζαφέρης ή ο Κουβέλης.

Εκτός αν μας επιφυλάσσουν κάποια μεγάλη έκπληξη, τα υπόλοιπα κόμματα ή αν κάψουν το χαρτί της Χρυσής Αυγής ή αν σκηνοθετήσουν ένα είδος Πρωθυπουργοποίησης Κουβέλη με την ταπείνωση των Βενιζέλο-Σαμαρά. Το σίγουρο είναι πως όλα αυτά, αν και αποτελούν ακραία σενάρια, πάλι δεν δίνουν λύση στο πρόβλημα τους, ίσα-ίσα που θα τους κρατήσουν για λίγο μόνο ακόμη, στην εξουσία.

Είναι βέβαιο λοιπόν, πως οι μνημονιακοί θα καταρρεύσουν πάραυτα. Φυσικά αυτό, δεν είναι κάτι που δεν περιμένουν και πρέπει να καταλάβουμε πως σε όποια χώρα και αν συνέβη αυτό, δεν γινόταν με σκοπό να διατηρηθεί επ’ αορίστου, αλλά αφού αποτελεί μια ξεκάθαρη ληστεία της ελληνικής περιουσίας και της εργατικής δύναμης, «ας γίνει για όσο γίνει». Μιλάμε δηλαδή για ένα πλιάτσικο, ένα μεγάλο φαγοπότι, πολυεθνικών, τραπεζών, βουλευτών, εργολάβων, χρηματιστηρίων, εφοπλιστών, ΜΚΟ, Μαυραγοριτών κλπ, το οποίο θα συνεχιστεί μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν την λήξη του.

Πέρα όμως από την Κυβερνητική και την ευρύτερη αστική προσέγγιση της απόφασης για το χρέος, την επαναγορά ομολόγων και τη δόση, καθώς και το μέλλον που απορρέει απ’ αυτό, σημαντική είναι και η ανταπόκριση της αντιπολίτευσης.

Εκτός από τη Χρυσή Αυγή, η οποία υποστηρίζει και το Ευρώ και την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει ψηφίσει στη Βουλή, αρκετές διατάξεις όσον αφορά την διάσωση των Τραπεζών και έχει πάρει σαφή θέση υπέρ των εφοπλιστών- ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΕΛΛ, έχουν μια άλλη προοπτική για το Χρέος.

Κατ’ αρχάς, η υπόλοιπη δεξιά και πρώτα απ όλους, οι ΑΝΕΛΛ, που κατά τη γνώμη μου, αποτελούν ένα πραγματικό κίνδυνο εθνικιστικής δεξιάς, και  μελλοντικού υποψηφίου διαχειριστή του χρεοκοπημένου συστήματος και της ασφυκτικής κατάστασης, καθώς φέρουν τις αρχές της Αντινεοφιλελεύθερης Λαϊκής Δεξιάς ( η οποία δεν προβάλλεται από το σύστημα σκοπίμως και περιέργως αν και αποτελεί ένα «καθώς πρέπει» πολιτικό κόμμα) και συγκεκριμένα θέτουν το ζήτημα της μονομερής διαγραφής του χρέους και της κατάργησης των μνημονίων αλλά και της δανειακής σύμβασης και επίσης κατηγορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και την πολιτική της, γιατί όπως υποστηρίζουν, αυτή έρχεται κόντρα στο Ελληνικό Έθνος, κάτι που δεν κάνει η Χρυσή Αυγή, η οποία ασχολείται με άνανδρες επιθέσεις σε αδύναμους και τώρα τελευταία όλο και πιο πολύ, αναμασά αντικομουνιστικούς λόγους από την δεκαετία του 50’, ξεχνώντας να ασχοληθεί με την Συγκυβέρνηση και τους δανειστές…

Την ώρα δηλαδή, που η ριζοσπαστική Αριστερά, πρέπει να δώσει τη μάχη για την αναζωπύρωση της αριστερής και ταξικής συνείδησης της κοινωνίας, καθώς η ταξική πάλη φαίνεται να οδηγείτε πολύ σύντομα σε κορύφωση, η συστημική ακροδεξιά το κάνει ήδη πράξη. Δεν ζητά ψήφους εις το όνομα της εξόδου της χώρας από το αδιέξοδο, μέσω ενός ολοκληρωμένου οικονομικού σχεδίου της, αλλά επιστρατεύει και εκπαιδεύει συστηματικά, φανατικούς αντιαριστερούς « στρατιώτες», γνωρίζοντας πολύ καλά από τις διάφορες μυστικές υπηρεσίες με τις οποίες συνεργάζεται, πως ο « πόλεμος» πλησιάζει.

Και αυτό δεν είναι ένα επιθυμητό σενάριο, από «επίδοξους» επαναστάτες, όπως περίπου ανέφερε πρόσφατα και η Γερμανική Financial Times, αλλά το γενικότερο συμπέρασμα της πολιτικοοικονομικής ανάλυσης της κρίσης και των επιπτώσεων της. Δεν είναι τυχαία η όλο και αυξανόμενη αστυνομοκρατία και η όλο και πιο εμφανή στρατιωτικοποίηση της ΕΛΛΑΣ και των ΜΑΤ, καθώς και η όλο και πιο προκλητική σύνδεση τους με την Χρυσή Αυγή. Όπως επίσης, δεν είναι τυχαίο, πως ο Στρατός μαζί με την ΕΥΠ και την Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, προχωρούν σε σχεδιασμό και τακτικές ασκήσεις αντιμετώπισης λαϊκών εξεγέρσεων και μάλιστα σε κατοικημένες περιοχές.

Από την άλλη, η Αριστερά, παρουσιάζει αξιοσημείωτα προβλήματα όσον αφορά την διεκδίκηση της εξουσίας ή της σημαντικής ενδυνάμωσης της.

Το ΚΚΕ, βασιζόμενο στην έννοια της Λαϊκής Συμμαχίας- συσπείρωση στο ΚΚΕ ( δηλαδή μέτωπο με τον εαυτό του), περιορίζει κατά πολύ τους δρόμους ανάπτυξης και επέκτασης του πολιτικού ρόλου του, στη συγκεκριμένη συγκυρία. Αυτό όμως, δεν αποτελεί το κύριο πρόβλημα του, γιατί πολύ απλά δεν είναι και εντελώς «λάθος», με το σκεπτικό ότι, αν ένας πολιτικός φορέας αποτελεί την πρωτοπορία, γιατί να μην συσπειρωθούμε όλοι κάτω από την ομπρέλα του; Όμως, αυτό που δημιουργεί πρόβλημα στην οικοδόμηση ενός αρκετά μαζικού μετώπου κάτω από την πολιτική στέγη του ΚΚΕ, είναι κατ’ αρχάς η πεισματική άρνηση του κόμματος, όχι απλά να συνομιλήσει με οποιονδήποτε άλλο φορέα, αλλά και να δεχθεί ότι μέσα στους υπόλοιπους πολιτικούς φορείς, υπάρχουν και « συγγενείς» δυνάμεις αλλά και αγωνιστές. Χαρακτηριστική είναι η επίθεση που εξαπολύει πολλές φορές μέσω του Ριζοσπάστη, προς τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, κατηγορώντας τα ως « συστημικά» και « γρανάζια» της εργοδοσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα, ο επίδοξος διεκδικητής του Κυβερνητικού θώκου, αναγκάζεται να στραφεί όλο και δεξιότερα για να κατασκευάσει ένα ευρύτερο λαϊκό μέτωπο, την «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», όπως ο ίδιος ο Πρόεδρος του αποκαλεί και αυτό επειδή κατάφερε να «ξεκοκαλίσει» εκλογικά τουλάχιστον, τους διαφόρους αριστερούς ψηφοφόρους του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στρέφοντας πλέον την προσοχή του, σε πιο δεξιούς από τον ΣΥΡΙΖΑ χώρους όπως το ευρύτερο κέντρο.

Η συμπερίληψη διαφόρων πρώην μνημονιακών και κυρίως ΠΑΣΟΚογεννών, όχι μόνο στα ψηφοδέλτια αλλά και σε ηγετικές θέσεις, όπως πιθανά να συμβεί με τη Λ. Κατσέλη, τη Μ. Ξενογιαννακοπούλου και άλλους( το οποίο καταγγέλλουν ήδη πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ), η συνεχόμενες συναντήσεις « αλλά Παπανδρέου» του Α. Τσίπρα με διεθνής φορείς και αρχηγούς κρατών, η τήρηση της « νομιμότητας» και τέλος η βασικές θέσεις, για κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, το έστω και μετριοπαθές «το ευρώ δεν είναι ταμπού» καθώς και η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, έχουν μετατραπεί σε επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης ( λέγοντας πως υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης τα οποία δεν εξάντλησε η Συγκυβέρνηση), η ευρώ-διευθέτηση του χρέους και η πεισματική προσμονή στον ευρωμονόδρομο.

                                        "Μονομερής ενέργειες, δεν πρόκειται

                                         να κάνουμε, αναγνωρίζουμε το χρέος..."

                                                                             Γιάννης Μπαλάφας, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

 

Το άλλο «αμάρτημα» του ΣΥΡΙΖΑ, στο βωμό προς την εξουσία, αποτελεί η όλο και επιβλητικότερη χρησιμοποίηση του όρου της ανάπτυξης, με την αστική έννοια. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις αλλεπάλληλες δηλώσεις στελεχών του, οι οποίοι μετατρέπονται σε « θεματοφύλακες» της υπευθυνότητας, έχουν προκαλέσει εκτός από ένα τεράστιο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ απευθείας προς τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και στους απολεσθέντες των Συγκυβερνούντων, ( οι οποίοι είναι αρκετά κεντρώοι για να χωρέσουν σε άλλο πολιτικό χώρο) και μια όλο και αυξανόμενη δυσαρέσκεια στα ριζοσπαστικά κομμάτια του.

Αρκετά στελέχη των κομουνιστικογεννών οργανώσεων, το Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού και ιδίως τα ηγετικά πρόσωπα του, όπως ο Π. Λαφαζάνης, δέχονται μια αφόρητη πίεση από τις τάξεις του ηγετικού ΣΥΝ, η οποία προτιμά την συμμαχία με ΠΑΣΟΚ-ογεννείς και όχι με το ίδιο του το κόμμα.

Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό, με την δήλωση Λαφαζάνη, περί ανωριμότητας διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.  Είναι προφανές, πως εν μέσω των διαδικασιών μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα και με την ευρύτερη κατάσταση όλο και να οξύνεται, το Αριστερό Ρεύμα προσπάθησε να θέσει το ζήτημα της μη ανάθεσης και την πραγματική ανικανότητα αυτού του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα μόνου του, όχι να Κυβερνήσει απλά, αλλά να Κυβερνήσει αριστερά!

Το αποτέλεσμα ήταν, η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει κλίμα από πάνω μέχρι τη βάση του κόμματος, εναντίον του Π. Λαφαζάνη, δίνοντας τον βορά στους αντιπάλους- Συγκυβερνούντες.

Ακόμη και σήμερα και μετά από κάποιες δημοσκοπήσεις που ήρθαν στη δημοσιότητα και οι οποίες δείχνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν « κερδίζει» την μαζική υποστήριξη της κοινωνίας, η οποία θα του χάριζε την Κυβέρνηση, υπάρχει ακόμη το αίσθημα μέσα στις τάξεις των οπαδών του, πως βασική αιτία αυτού του κλίματος, είναι η δήλωση Λαφαζάνη ( καθώς και άλλες για το ζήτημα του ευρώ).

Είναι ξεκάθαρη η διαμάχη που επικρατεί στο ΣΥΡΙΖΑ, της οποίας νικητής θα είναι βεβαίως ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος εδώ και μήνες, αντί να υποστηρίζει το πιο μαχητικό στέλεχος του, τον κ Λαφαζάνη ( για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχνά την μεγάλη πολιτική καμπάνια που του χάρισε σε όλες τις ψηφοφορίες, καθώς ήταν ο μόνος που « ξεπέρασε» ας πούμε, τον κοινοβουλευτικό καθωσπρεπισμό, μαζί με τον «ξεχασμένο» Βουλευτή του ΚΚΕ, Γ. Μαυρίκου, ο οποίος έχει ακριβώς την ίδια τύχη με του Π. Λαφαζάνη.), προτιμά να τον κατηγορεί μαζί με την Νέα Δημοκρατία.

Όλα τα παραπάνω μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούν το δίλημμα: ρήξη ή ενσωμάτωση; Θα μπορέσει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ να αυτολογοκριθεί για το ευρώ; Ή να κάνει πίσω στο θέμα της δανειακής σύμβασης; Μπορεί άλλο, να μεταλλάσει τον σοσιαλισμό με την « αριστερή» ανάπτυξη; Τέλος, μπορεί άλλο, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ να δέχεται την τήρηση της νομιμότητας, που του επιδεικνύουν ορισμένα στελέχη του; Αν αύριο δηλαδή, σε  κινητοποιήσεις όπως αυτές στη Θεσσαλονίκη εναντίον του Φούχτελ, αντί για κάποιον υποψήφιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι κάποιο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, τότε τι θα πρέπει να περιμένει αυτός ο άνθρωπος από την κυρία Δούρου ή την Κάθε κυρία Δούρου;

Είναι ξεκάθαρο πως ο ανένδοτος ταξικός αγώνας για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, που δεν σταμάτησε ποτέ, γιατί πολύ απλά ποτέ δεν δικαιώθηκε ως σήμερα, παίρνει τον χαρακτήρα, « του εδώ και τώρα». Ανάμεσα στη νέα οργανωμένη αντιλαϊκή επίθεση που οργανώνει η αστική τάξη και την ήδη φτωχοποιημένη καθημερινότητα, υπάρχει ο κόσμος, ο οποίος θέλει να αγωνισθεί, ενώ οι ηγεσίες της αριστεράς στρίβουν δια του δεξιού αρραβώνος, μπλοκάροντας η κάθε μια με το δικό της ιδεολογικό πανί την πολυπόθητη αγωνιστική ενότητα.

Η μόνη λύση, είναι οι οργανώσεις και οι αγωνιστές της ευρύτερης αριστεράς, όχι μόνο αυτοί που αποκλείονται από το την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, να αποβάλλουν από πάνω τους, τον φόβο της ρήξης, τον κοινοβουλευτικό δρόμο ως δεσποτικό σημείο αναφοράς ( είναι τρομερό και συνάμα τραγικό, να θεωρούμε ιστορική μας κληρονομιά, τις εξεγέρσεις όλης της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας και τώρα να θεωρούμε, πως στη χειρότερη περίοδο που βιώνει η χώρα, ο ξεσηκωμός είναι είτε ακραίος, είτε ουτοπικός) και να θέσουν και πάλι το ζήτημα ενός άλλου κόσμου, μιας άλλης εξουσίας και οικονομίας. Όλα αυτά φυσικά, θα οδηγήσουν στην αποβολή της μικροσκοπιμότητας και ξεπερνώντας τα κομματικά συμφέροντα, θα οδηγηθούμε στην οικοδόμηση μιας κρίσιμης μάζας, ενός μετώπου της ευρύτερης κομουνιστικής, αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, το οποίο δεν θα έχει ανάγκη ούτε την « διαχείριση» της αριστεράς, ούτε το πισωγύρισμα στις μαύρες σελίδες της. 

Όσο ο κόσμος της αριστεράς συνεχίζει να δέχεται τα δεξιά στραβοπατήματα ή τους σεχταριστικούς αναθεματισμούς των ηγεσιών του και από την άλλη όσο τα επιτελεία των κομμάτων εμποδίζουν τη βάση τους, να εκφράσει τα γνήσια αντι-συστημικά της συνθήματα, και ταυτοχρόνως δεν τους καθοδηγεί με γνώμονα την ταξική συνείδηση αλλά μια διαχειριστική, νομοτεχνική και οικονομικίστικη προοπτική αλλαγής των συσχετισμών, ο κόσμος δεν θα μπορεί να αγωνίζεται, απλά θα αγωνιά. Θα αγωνιά, για το πότε θα γίνουν εκλογές, ή ποιος θα τον σώσει, ή αν το κόμμα του θα ενσωματωθεί, αν κάνει λάθος, αν δηλαδή θα προδοθεί ο αγώνας του…