Στους Δρόμους...

Στους Δρόμους...

Ήρθε και ο Δεκέμβρης λοιπόν, μήνας διακοπών και χαλάρωσης για ΜΕΡΙΚΟΥΣ, περίοδος αναμνήσεων, διαταραχών και μελαγχολίας για άλλους. Από όλα έχει ο μπαξές σε αυτό τον τόπο, που κάποτε θύμιζε ένα διαφορετικό σύστημα αξιών, μια εντελώς αντίθετη από τη σημερινή εικόνα του ξεπουλήματος συνειδήσεων, της φτήνιας αξιών και της παντελούς έλλειψης προσωπικοτήτων.

Γράφει ο ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ

Έμελλε να χαθεί ένας ανήσυχος έφηβος, από το χέρι ενός ένστολου συμπλεγματικού προστάτη της εξουσίας, για να αντικρύσει η κοινή γνώμη το βαθμό της σήψης και της απαλλοτρίωσης της κοινωνίας μας. Ακόμα και ο πιο αθώα σκεπτόμενος έβλεπε κατάματα την ωμή αλήθεια και δεν «έχαφτε» όσα του σέρβιρε το σύστημα. Αυτό οδήγησε τόσο κόσμο στους δρόμους, συσπείρωσε αδύναμους και φοβισμένους και ώθησε τον κόσμο να βγει στο δρόμο, να διαδηλώσει, να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα του με τον πιο δυναμικό και γενναίο τρόπο. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, η επανάσταση πήρε μορφή. Ο κόσμος ποδοπάτησε τον φανατισμό και τον κομματικό οπαδισμό που έθρεφε τόσα χρόνια το σύστημα τους και έσπασε περήφανος τα δεσμά του.

Εκείνος ο Δεκέμβρης αφύπνισε πολλούς, τους οδήγησε στα γνωστά μονοπάτια της αντίδρασης. Οι πλατείες και οι δρόμοι πλημμύρισαν από κάθε λογής ανθρώπους, ένα απέραντο ψηφιδωτό που έδειχνε να αντιλαμβάνεται την πραγματική ανάγκη της εποχής. Μιας εποχής που χρειάζεται θυσίες και σκληρές διαπραγματεύσεις κόντρα σε όλα όσα έχουμε μάθει τόσα χρόνια. Ένα απόστημα που έπρεπε να σπάσει με τον πιο βίαιο τρόπο και να ξεριζωθεί μέχρι και την τελευταία ικμάδα του, προτού μπορέσει να χτυπήσει  ξανά και να δηλητηριάσει τις ψυχές μας.

Μια επανάσταση που κάπου χάθηκε στην πορεία της, μπόρεσαν τα παπαγαλάκια της προπαγάνδας του συστήματος αλλά και η βία της εξουσίας να μετατρέψουν σε προσωρινή αμηχανία. Μια στάση στην πορεία προς την ελευθερία, κόσμος που έχανε τη δουλειά, το μεροκάματο, τη ζωή κάτω από τα πόδια του, έπρεπε να επανακαθορίσει το είναι του και να αποφασίσει πως θα γίνει η επανεκκίνηση του. Σε αυτό το χαμό φταίει ότι δε μάθαμε ποτέ την αληθινή ιστορία σ’ αυτόν το τόπο, στα σχολικά κλουβιά, αυτό που διδασκόταν ήταν η εκδοχή της ιστορίας αυτών που ήταν από πάνω. Τα κομμάτια που πονούσαν και έγδερναν το όμορφο παρουσιαστικό τους, λογοκρίνονταν, αποκρύπτονταν με τρόπο και κάθε λογής στερεότυπο κυκλοφορούσε για όσους έκαναν λόγο για το αντίθετο. Όπως δε μάθαμε ποτέ τίποτα από τους δασκάλους μας για τα ανένταχτα αγρίμια που ελευθέρωσαν αυτή τη χώρα από τα δεσμά του ναζί κατακτητή. Την περηφάνια που θα έπρεπε να νιώθουμε στα στήθια μας για αυτούς τους σύγχρονους – αρχαίους Έλληνες που οφείλαμε να έχουμε ως οδηγούς στην πορεία μας.

Αμέτρητες προδοσίες, πολλά πισώπλατα μαχαιρώματα, ακόμα και μεταξύ συντρόφων. Το πούλημα αξιών από κάποιους που άρπαξαν την ευκαιρία να εξοφλήσουν τα κατορθώματα ενός λαού για προσωπικά τους οφέλη, να προλάβουν να στρογγυλοκαθίσουν στην καρέκλα της εξουσίας.

Κάποιοι φρόντισαν να μη μάθουμε ποτέ για εκείνον τον τόσο μακρινό αλλά συνάμα τόσο κοντινό Δεκέμβρη. Τότε που το αντάρτικο λευτέρωσε αυτόν τον τόπο και είδε τις θυσίες του να υφαρπάζονται από το μηχανισμό του συστήματος και τις έξωθεν δυνάμεις των «καλών» Ευρωπαίων που πάντα ήθελαν την προκοπή της χώρας μας. Ούτε για τις εν ψυχρώ δολοφονίες ακούσαμε ποτέ, ούτε για τις μάχες σώμα με σώμα στο κέντρο της Αθήνας, ούτε καν τα Βρετανικά άρματα μάχης στο Σύνταγμα είδαμε ποτέ. Ήταν όλα μια θολή ανάμνηση, μια ιστορία τραβηγμένη από τα μαλλιά που κάποιους βόλευε το θάψιμο της.

Έμεινε μόνο η λέξη εμφύλιος να βασανίζει τα παιδιάστικα όνειρα μας και σαν « ταμπού» να απαγορεύεται δια παντός το κάθε ερώτημα γύρω από αυτήν και η κάθε πιθανή διερεύνηση της αλήθειας. Στόματα σφραγίστηκαν, με το καλό η δια της  βίας. Έμεινε μόνο η στάμπα του «κόκκινου», του Κομμουνιστή που αιματοκύλισε αυτή την χώρα.

Τα «Τάγματα Ασφαλείας» μεταμορφώθηκαν σε ομάδες «πατριωτών» και οι εκάστοτε διοικητές τους, οι πιο αιμοβόροι και άνευ συνειδήσεως δηλαδή, κατόρθωσαν να εξαργυρώσουν τα εγκλήματα τους με την είσοδο τους στη βουλή και στο μηχανισμό κομματικής στήριξης.

Μετά από όλα αυτά, βλέπουμε ξανά την φιλοσοφία των δύο άκρων να καλλιεργείται συστηματικά και να προβάλλεται από το σύνολο των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης. Ένας τρόπος αποπροσανατολισμού του απλού πολίτη, μέθοδος εκφοβισμού και απειλής για το ότι ήρθε η ώρα να ξαναζήσει αυτός ο τόπος ακόμα μια εμφύλια διαμάχη. Και ο πολίτης πέφτει στην παγίδα αυτή και τρομάζει, το σκέφτεται, δυσανασχετεί, κάνει πίσω, επειδή ακριβώς δεν ξέρει, δεν έχει διδαχθεί την αληθινή ιστορία. Έμεινε η λιωμένη καραμέλα ότι κάποιοι ήθελαν να πουλήσουν τον τόπο μας σε κόκκινους και μπλε, ότι αυτοί που την ελευθέρωσαν την ήθελαν για δική τους και μόνο. Ο πολίτης που δε μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ότι το αντάρτικο έγινε για αυτόν, από αυτόν. Κανένα κέντρο κυβερνητικής εξουσίας δε τα παράτησε όλα για να υπερασπιστεί το κοινό καλό. Το συναίσθημα πατριωτισμού δεν έχει χρώμα, είναι στην καρδιά και στην ψυχή του καθενός που προσέφερε την ίδια του τη ζωή στη λευτεριά αυτού του τόπου. Τα αγρίμια που προδόθηκαν και εκδιώχθηκαν ακόμα και από τους δικούς τους ανθρώπους.

Φτάνοντας στο σήμερα, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε φυλακίσει απελευθερωτές, έχουμε σκοτώσει ήρωες, έχουμε αναδείξει προδότες της χώρας ως μέγιστους πατριώτες, έχουμε επιτρέψει τους ίδιους και τους ίδιους να κυβερνάνε τις ζωές μας, να εξουσιάζουν ακόμα και τα όνειρα μας.

Μοναδικό αντίδοτο σε όλα αυτά, η θέληση μας να ξεφύγουμε από αυτά. Σπάμε τα δεσμά με τη βία στη βία της εξουσίας, με μεγαλύτερη ένταση και θυμό. Πολεμάμε για αυτά που αγαπάμε, αποφασισμένοι και όχι αναγκασμένοι, χωρίς οίκτο, χωρίς κανένα πισωγύρισμα. Γράφουμε τη δική μας ιστορία, στους δρόμους.

Καλό μας μήνα λοιπόν, και αλληλεγγύη και στήριξη στους φυλακισμένους, γιατί επικηρυγμένοι είμαστε όλοι...