Καμία τύψη

Καμία τύψη

Γράφει η Conmigo

Στην αρχή, νόμιζες  ότι ήταν αναισθησία, ένα είδος αποχαύνωσης. Μέχρι που η κατάσταση έγινε πιο σοβαρή και άρχισαν οι τύψεις και οι καθημερινές ψυχοφθόρες  ενδοσκοπήσεις.  Άλλα όταν και αυτές έγιναν πια αφόρητες , τότε πήρες την απόφαση να μοιραστείς δειλά τις σκέψεις σου με λίγους, καλούς φίλους. Τουλάχιστον, ήξερες ότι αυτοί δεν θα σε παρεξηγήσουν.  Όλοι τους  λίγο πάνω από τα 30 και έχοντας  καλή μνήμη και  βιώματα από τις δύο τελευταίες δεκαετίες αυτής  της  χώρας.  Πάντα παρατηρητικοί,  ουσιαστικά πολιτικοποιημένοι από νωρίς και χωρίς να περιμένουν καμία  οικονομική κρίση να τους δώσει έναυσμα για σκέψη και κυρίως για δράση. Ανεξάρτητα  από τις  εμβόλιμες  μικροδιαφορές τους, οι συζητήσεις  τους  κατέληγαν  πάντα πως  «αυτό που ζούμε, είναι  ένα κραυγαλέα άσχημο πανηγύρι».  Και όχι, αυτό δεν ξεκίνησαν να το λένε από το 2009 και  έπειτα, οπότε και επίσημα βρισκόμαστε εν μέσω κρίσης. Να θυμηθώ  λοιπόν. αυτό άρχισαν να το λένε όταν με αφορμή το Χάρτινο Τσίρκο σε κάποια από τις καλοκαιρινές  συναυλίες του Αγγελάκα και όντας έφηβοι ακόμα, άρχισαν να αναρωτιούνται  για την πολιτισμική βλακεία που μεθοδικά και μάλλον  μεθοδευμένα, διασπείρονταν από γνωστά έντυπα « τρόπου ζωής», διαμορφώνοντας έτσι τις συνειδήσεις της γενιάς τους και κακομαθαίνοντας  τους  ήδη καλοβολεμένους από το κόμμα, ενήλικες. Άρχισαν να το λένε όταν μπήκαν στο Πανεπιστήμιο και κατάλαβαν τι σημαίνει διεκπεραίωση σε όλα τα επίπεδα, για να αντιληφθούν εκεί προς το τέλος των σπουδών, ότι οι συμφοιτητές τους απλά « διεκπεραίωναν» τις σπουδές τους στο ελληνικό προπτυχιακό, προκειμένου να έχουν δυνάμεις για τα σπουδαία και ακριβά μεταπτυχιακά της αλλοδαπής και οι καθηγητές « διεκπεραίωναν» τις διαλέξεις τους προκειμένου να έχουν χρόνο για όλες τις μικρές ή μεγαλύτερες παράλληλες απασχολήσεις τους, συχνά σε πολιτικά γραφεία υψηλόβαθμων στελεχών του εκάστοτε κόμματος εξουσίας ή σε προσκείμενες σε αυτό εφημερίδες. Άρχισαν να το λένε όταν αναρωτιόντουσαν πως γίνεται μια τόσο αντικειμενικά νεκρή από άποψης παραγωγής χώρα να αποφασίζει την διοργάνωση τόσο πολυδάπανων Ολυμπιακών Αγώνων και συναφών γιορτών και να πανηγυρίζει αλλοπρόσαλλα στα εγκαίνια του Μετρό και του Ελευθ. Βενιζέλου, όταν την ίδια στιγμή μπορεί να νοσηλευόσουν σε ένα ωραιότατο ράντζο δημόσιου νοσοκομείου ή να βασανιζόσουν να προσεγγίσεις το  σχολείο σου, εάν ζούσες στην παραμεθόριο. Και φυσικά άρχισαν να το λένε όταν ξεκίνησαν να αναζητούν δουλειά στην καταπληκτική αγορά εργασίας αυτής της χώρας. Εκ προοιμίου και εκ πεποιθήσεως, μακριά από χατίρια και « μέσα», συνειδητά και αταλάντευτα, ανακάλυψαν τουλάχιστον δέκα χρόνια  πριν - ναι τότε που όλα ήταν ιδανικά καμωμένα - τι είναι αυτό το εξωτικό πράγμα που λέγεται ιδιωτική αγορά εργασίας, ετεροαπασχόληση, καθημερινή αλλοτρίωση, Έλληνας και πολυεθνικός εργοδότης, ευέλικτη απασχόληση, απόδοση του κεφαλαίου προς  τέρψη του κεφαλαίου με κάθε τίμημα κ.ο.κ.  Και κάπως έτσι η παρέα κατέληξε  ότι δεν μας κάνει καμία εντύπωση αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει τώρα, γιατί ναι, νομοτελειακά θα συνέβαινε και ας μην είχε περάσει από το μυαλό των περισσοτέρων, μακάριων τελικά υπάρξεων. Τέρμα οι ενδοσκοπήσεις, τέρμα οι τύψεις. Δεν είναι αναισθησία, δεν είναι αποχαύνωση, είναι απλά η παρατήρηση  ενός  προαναγγελθέντος  θανάτου. Μια και μοναδική σκέψη γι' αυτούς που έτσι και αλλιώς ζούσαν και πλέον  ζουν όσο αγριότερα γίνεται τους αποκλεισμούς εκείνους, τους  ανυπέρβλητους, όσο ποτέ άλλοτε... αυτούς της ψυχικής και χρόνιας σωματικής ασθένειας, της αναπηρίας, της εξάρτησης. Για τους λοιπούς, καλά ξεμπερδέματα.