ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΤΑΡΕΥΣΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ;

Τότε λοιπόν το ευγενέστατο κοριτσάκι θα ρωτήσει : Γιατί κύριε εμείς δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο;

Όπως έχουν εδώ και καιρό ενημερώσει πολλοί γνωστοί οικονομικοί αναλυτές και οικονομολόγοι, το ευρώ σαν νόμισμα, λόγω της οικονομικής ανομοιογένειας των χωρών που ανήκουν στην ευρωζώνη, αλλά και της έλλειψης της οικονομικής κεντρικής διαχείρισης  του νομίσματος (ενιαία οικονομική πολιτική όπως στο δολάριο), είναι σχεδόν βέβαιο πως από μόνο του θα καταρρεύσει. Έτσι μιλάμε για ένα τέλος το οποίο μπορεί να είναι πολύ πιο κοντά χρονικά από αυτό που περιμένουμε. Και εδώ έρχεται και το μεγάλο ερώτημα. Από την στιγμή που μετεκλογικά άρχισε ο νέος προεκλογικός αγώνας των κομμάτων, η συζήτηση έχει μεταφερθεί από το μνημόνιο-αντιμνημόνιο στο εντός ή εκτός του ευρώ και σε καθημερινή βάση έχουμε έναν καταιγισμό προπαγάνδας, ότι αν βγει η μία ή η άλλη αριστερή δύναμη στην εξουσία θα βγούμε από το ευρώ και εκεί κάπου έρχεται και η συντέλεια του κόσμου όπως αναφέρεται στην αποκάλυψη του Ιωάννη..και να ο κύριος Τσίμας, και να ο κύριος Πρετεντέρης και να ο Σαμαράς και να ο Σκάι και οποιοσδήποτε άλλος, ώστε να πιάσει τόπο η τρομοκρατία. Κατ’ αρχήν νομίζω ότι δεν έχουμε λύσει το ζήτημα των πρώτων εκλογών, δηλαδή της μνημονιακής πολιτικής ή της αντίθετης και γι’ αυτό, το ζήτημα του εντός ή εκτός ευρώ λειτουργεί καθαρά αποπροσανατολιστικά, με μόνο σκοπό να τρομοκρατήσει όσους ψηφίζουν. Πολλοί λοιπόν από τους παραπάνω είναι απολύτως βέβαιοι ότι σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ δεν θα έχουμε ζάχαρη να βάλουμε στον καφέ που δεν θα έχουμε και έτσι πρέπει να ψηφίσουμε τους ίδιους (όχι γιατί θέλουμε αλλά γιατί πρέπει). Αλλά κανείς μεγαλοδημοσιογράφος, κανένας Σαμαράς και κανείς Βενιζέλος, Ανεξάρτητος Έλληνας, Τζήμερος κλπ δεν μας λέει το οικονομικό του πρόγραμμα σε περίπτωση που η ευρωζώνη διαλυθεί από μόνη της και το ευρώ μας χαιρετίσει μια και καλή. Μπορεί να κινδυνολογούν όσο θέλουν ώστε να κερδίσουν ψήφους, αλλά σε σχέση με την αριστερά αυτοί δεν έχουν καμία απάντηση. Αντίθετα η αριστερά ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της, πάνω σε αυτό έχει ξεκάθαρη πολιτική και οικονομική απάντηση και σίγουρα δεν βασίζεται στο παναγιά μου βόηθα να υπάρχει ευρώ, αλλά έχει προβλέψει τέτοιου είδους περιπτώσεις ώστε να είναι και η ίδια έτοιμη να δώσει τις απαντήσεις. Από αυτό μπορεί να καταλάβει κανείς το πόσο «χάρτινα» και καιροσκοπικά μπορεί να λειτουργεί η κύρια αστική πολιτική, που αντί να αντιτάξει μία πολιτική πρόταση ακόμα και δεξιά για την αντιμετώπιση μιας περίπτωσης κατάρρευσης του ευρώ, το αγνοεί συστηματικά σαν να μην υπάρχει καμιά περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο, παίζοντας κυριολεκτικά ένα απίστευτο παιχνίδι, όχι μόνο σε βάρος των οικονομικών του κόσμου της εργασίας, αλλά κυρίως παίζοντας ένα παιχνίδι με την ψυχολογία του. Και είναι μέχρι να τον οδηγήσει στα άκρα που δεν θα του χει μείνει και τίποτα να χάσει και τότε να δούμε κύριε Τσίμα, κύριε Τζήμερε, κύριε Σαμαρά….