Οι οικονομικοί δείκτες, και περισσότερο ακόμα, τα άγρια βιώματα των εργαζομένων και των οικογενειών τους, αρκούν για να σκιαγραφήσουν την σημερινή κατάσταση. Με μια λέξη, όλεθρος. Η κατάσταση όμως δεν είναι στατική. Εξελίσσεται συνεχώς. Προς το χειρότερο. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούν για την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος – μείωση κρατικών δαπανών, αύξηση λαϊκής φορολογίας, νέος πιο επώδυνος δανεισμός για να ανταπεξέλθουμε στον παλιό, μείωση της αγοραστικής
δύναμης των εργαζομένων και στον ιδιωτικό τομέα – αντί να αμβλύνουν, βαθαίνουν την κρίση και τη γενικεύουν σε μια ύφεση, που δύσκολα βρίσκουμε στην ιστορία παρόμοια παραδείγματα. Η κρίση πλέον αυτοτροφοδοτείται, πράγμα που σε ένα βαθμό έχει παραδεχθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Προοπτική θα υπάρξει μόνο αν απορρίψουμε ολοκληρωτικά τον θανάσιμο εναγκαλισμό της Ευρωζώνης.
2)Σ’ αυτή τη Συγκυρία η συμβολή της Αριστεράς πρέπει να είναι καθοριστική. Κατά την γνώμη μας, για να υπάρξει μια αντιστροφή του κλίματος. Όμως διαπιστώνουμε ότι υπάρχει πρόβλημα στις συγκλίσεις, στις συμμαχίες, πολλές φορές ακόμη και στην επικοινωνία όλων των αριστερών δυνάμεων.
Ποιες πιστεύετε πως είναι εκείνες οι προτεραιότητες και δράσεις που πρέπει να
προταχθούν σήμερα, ώστε η Αριστερά να μετατραπεί στο απαραίτητο αντίπαλο δέος στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριαρχεί;
Έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε τον όρο « αριστερά» κυρίως με ιστορικούς όρους, με βάση την προέλευση, το αν έχει γενεαλογικές σχέσεις με το κομμουνιστικό ιδιαίτερα κίνημα. Δεν έχει νόημα αυτή η εννοιολογική διάσταση σήμερα. Το πρόβλημα πρέπει να το προσεγγίσουμε με βάση την προγραμματική διάσταση. Δεν έχει νόημα κανείς να επιδιώκει μια συνεργασία με την « αριστερή» ΔΗΜΑΡ εφόσον θεωρεί αναγκαία την σύγκρουση, για παράδειγμα, με την Ευρωζώνη. Νομίζω ότι η αριστερά πρέπει να κινηθεί ταυτόχρονα σε τρεις γραμμές οι οποίες αλληλοεπηρεάζονται. Η επιτυχία ή αποτυχία στη μία φέρνει αντίστοιχα θετικές και αρνητικές επιδράσεις στις άλλες. Πρώτο, η αντίσταση. Δεύτερο, η κοινωνική οργάνωση και αλληλεγγύη. Τρίτο, το πολιτικό σχέδιο που οπωσδήποτε περιλαμβάνει την έξοδο από το ευρώ. Οι δυνάμεις που συμφωνούν σε αυτά είναι αναγκαίο να συμπαραταχθούν. Γίνεται αυτό; Ούτε κατά διάνοια. Δυστυχώς, οι εσωτερικές λογικές, οι αδράνειες, οι ισορροπίες και αντιθέσεις, δεν έχουν δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Ας ελπίσουμε ότι γρήγορα θα καλυφθεί το χαμένο έδαφος.
3)Συμμετείχατε πρόσφατα μαζί με άλλες κινήσεις σε μια συζήτηση για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων από μια ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ – το « σχέδιο Β», όπως το ονομάζετε εσείς και το οποίο πράγματι έχει μεγάλη απήχηση. Πείτε μας λίγα λόγια για το προβληματισμό που αναπτύχθηκε στην συγκεκριμένη συζήτηση.
Μιλώντας για « Σχέδιο Β», το προσδιορίσαμε γενικά ως τη δέσμη προωθημένων ριζοσπαστικών μετασχηματισμών με αφετηρία την αποχώρηση από το ευρώ: παύση πληρωμών, εθνικοποίηση τραπεζών, δημοκρατικός σχεδιασμός, κοινωνικός έλεγχος, ρευστότητα, επιθετική πολιτική στην απασχόληση. Κάτω όμως από αυστηρούς όρους. Πρώτο, ότι η πλειοψηφία του λαού πιστεύει σε αυτή τη λύση, παίρνει μέρος σε μια δύσκολη αλλά όμορφη και με πνοή συλλογική μάχη. Αυτό ίσως είναι που επιδιώκει το πολιτικό σύστημα να αποτρέψει με κάθε τρόπο και για αυτό συνεχώς ακούμε από κυβέρνηση και αντιπολίτευση ότι « η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή». Κι έχουμε φτάσει στο σημείο η Ελλάδα, που την αφορά άμεσα, να είναι η μόνη χώρα στην Ευρωζώνη που δεν έχει καταρτίσει εναλλακτικό έστω « Σχέδιο Β΄» για την περίπτωση αποχώρησής της ίδιας από το ευρώ που μπορεί να προκύψει από στιγμή σε στιγμή, για δεκάδες λόγους, ακόμη και « δια ασήμαντον αφορμήν». Και δεύτερο ότι υπάρχει έγκαιρη προσέγγιση σε φαινομενικά δύσκολες πτυχές του εγχειρήματος ( γιατί τίποτε δεν είναι εύκολο σήμερα για την Ελλάδα): επάρκεια πετρελαίου, φαρμάκων, πληθωρισμός, υποτίμηση, συνάλλαγμα. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πετρέλαιο. Ναι τους πρώτους μήνες θα μπορούσαμε να έχουμε πρόβλημα ομαλού εφοδιασμού ( έχουμε όμως και σήμερα, άλλου τύπου, λόγω απαγορευτικών τιμών) αν δεν έχουμε κινηθεί στην κατεύθυνση διμερών συμφωνιών με χώρες εκτός ατλαντικού ελέγχου όπως η Ρωσία, που αναζητά με αγωνία συνεργασίες στη Μεσόγειο μετά
τις εξελίξεις στη Συρία ή όπως το Ιράν που προσπαθεί εναγώνια να κρατήσει πελατεία λόγω του ευρώ-αμερικανικού εμπάργκο (το οποίο το αψηφά εντελώς η Τουρκία).
4)Πως αυτό μπορεί να υιοθετηθεί και να στηριχτεί από μια αριστερή πολιτική και ποιες μπορεί να είναι αυτές οι δυνάμεις που θα το στηρίξουν;
Τα στοιχεία ενός « Σχεδίου Β’» - εθνικό νόμισμα, εθνικοποίηση τραπεζών, δημοκρατικός σχεδιασμός – εκ των πραγμάτων έχουν ένα όχι απλά αριστερό, αλλά και επαναστατικό χαρακτήρα, αφού αμφισβητούν την κεντρική επιλογή της άρχουσας τάξης μεταπολιτευτικά για την Ευρωζώνη. Απευθύνονται όμως σε όλη ανεξάρτητα την κοινωνία, πέρα από κομματικές ταυτότητες, αν υπάρχουν ακόμα. Σήμερα, για να λύσουμε τα πιο άμεσα προβλήματα – πείνα, φτώχια, ανεργία – χρειάζονται επειγόντως πολλές τομές.
5)Σήμερα βλέπουμε να συντελούνται στην Ευρώπη τρομερές αλλαγές που οδηγούν ταχύτατα την Ε.Ε. σε μια νεοφιλελεύθερη ολοκλήρωση και την ευρωζώνη σε πραγματικό σφαγείο των λαών της, μέσω ενός σκληρού κυβερνητισμού!
Τα αιτήματα για έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. αποτελούν σήμερα προϋπόθεση για την Ελληνική ανάκαμψη και την ριζοσπαστική ανασυγκρότηση της κοινωνίας της;
Κομβικό σημείο είναι η αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Από κει και πέρα εκ των πραγμάτων, εφόσον είσαι υποχρεωμένος πια να ελέγξεις την κίνηση κεφαλαίων, να αξιοποιήσεις την εσωτερική αγορά, θα έρθεις σε σύγκρουση και με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ναι είναι προϋπόθεση. Γιατί η εναλλακτική λύση που προτείνεται μέσα στο κοινοβουλευτικό σύστημα , δηλαδή να μείνουμε στο ευρώ αλλά να φύγουμε από το μνημόνιο είναι «δρόμος που δεν μπορεί να υπάρξει». Αυτό το διαπιστώνουμε γιατί όροι μνημονιακού τύπου τίθενται παντού: στην Κύπρο, την Ισπανία, τη στήριξη των τραπεζών, την αγορά ομολόγων από την Ευρωπαϊκά Τράπεζα, τις χρηματοδοτήσεις από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. « Μνημόνιο» και « Ευρωζώνη» θα αναφέρονται ως συνώνυμες λέξεις σε μια ανανεωμένη έκδοση του Μπαμπινιώτη. Για τον απλούστατο λόγο ότι το περιεχόμενο των μνημονίων που αποφασίζονταν σε επίπεδο χώρας μέλους χωριστά θεσμοποιείται πια ως γενική ρύθμιση σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως επιβεβαιώνουν και οι προτάσεις της Γερμανίας για τον Υπερεπίτροπο. Η « ευρωζώνη» είναι θεσμικό μνημόνιο και δεν μπορείς να φύγεις από το ένα χωρίς να φύγεις και από το άλλο.
6)Σε αντίστοιχες ιστορικά κρίσεις σαν την δική μας και σε χώρες στις οποίες επενέβη το ΔΝΤ, μάθαμε ότι η εισβολή των μέτρων, αναδιαρθρώσεων, μεταρρυθμίσεων , συνοδεύονται πάντα από κρατική βία, κυβερνητική αυθαιρεσία, αυταρχισμό και περιορισμό των ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Υπάρχει σύγκριση όλων αυτών με την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα;
Το βλέπουμε το έργο αυτό σε εξέλιξη. Και πολλοί το έχουν βιώσει και στο σώμα τους. Όπως στην αρχή της κρίσης λέγαμε « θα γίνουμε Αργεντινή» ήδη το φόβητρο, οι κατηγορίες στον πολιτικό αντίπαλο σε άλλες χώρες είναι « θα κάνεις τη χώρας σαν την Ελλάδα». Ήδη αυτή τη μομφή τη χρησιμοποίησε ο Ρόμνεϊ σε βάρος του Ομπάμα. Επομένως το θέμα της δημοκρατίας, της σύγκρουσης με τον εντεινόμενο και γενικευμένο αυταρχισμό πρέπει να βρεθεί στις προτεραιότητες της αριστεράς. Όμως σε στενό συνδυασμό με τη ριζοσπαστική πολιτική που θα δώσει απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας. Γιατί πια, ένα τμήμα της τουλάχιστον, αν βρεθεί στην ανάγκη να επιλέξει ανάμεσα στις ελευθερίες και στο γεμάτο πιάτο στο τραπέζι, θα επιλέξει το δεύτερο.
7)Πιστεύετε ότι η αστυνομική καταστολή, το παρακράτος και η δράση της Χρυσής Αυγής θα ενισχύονται ; και πως πρέπει να αντιδράσει συνολικά η κοινωνία και ειδικότερα η Αριστερά;
Πιστεύω ότι αλληλοσυνδέονται και τα τρία. Ξέρετε, ο δρόμος της εκτροπής είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας αλλά πολύ ασυνήθιστο τις τελευταίες δεκαετίες. Παρακολουθούμε με ποιό τρόπο η κρίση επεκτείνεται από τα δημόσια οικονομικά στην πραγματική οικονομία, από εκεί στην κοινωνία, από εκεί στη λαϊκή ψυχολογία, από εκεί στις ιδέες, από εκεί στην πολιτική. Ο εξευτελισμός των ανθρώπων, η φτώχεια, η βία, η εγκληματικότητα, ο ναζισμός. Το δημόσιο πλαίσιο έχει απαξιωθεί και καταρρέει. Από τον καθένα απελευθερώνονται τυφλές, ανεπεξέργαστες, σκοτεινές δυνάμεις. Όλα αυτά αποτελούν το ευνοϊκότερο περιβάλλον για εκτροπή - είτε συγκαλυμμένη από κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις είτε ακροδεξιού τύπου είτε στρατιωτικού τύπου με πρόσχημα την προστασία από τα δύο άκρα. Το χωράφι είναι έτοιμο, τα βρωμόδεντρα αρχίζουν να απλώνονται. Η αντίδραση πρέπει να είναι αποφασιστική και δυναμική. Με το δημοκρατικό κίνημα. Με πλατιές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Με το αίτημα για διάλυση της Χρυσής Αυγής. Με το να κρατηθούν οι δρόμοι οπωσδήποτε ελεύθεροι από τις ναζιστικές περιπολίες. Πρώτα και κύρια όμως με το να κερδίσει ξανά η αριστερά την ψυχή του λαού. Αν οι δυνάμεις οι οποίες πρωτοπορούν και πρωταγωνιστούν για τις επαναστατικού χαρακτήρα αλλαγές δεν επικοινωνήσουν με τα πολύ απλά, αλλά ακόμα περισσότερο αληθινά και δραματικά προβλήματα του «απλού λαού»,- ανεργία, φτώχεια, εξευτελισμός - αν οι ρίζες της πολιτικής μας δεν πάρουν χυμούς από ακριβώς αυτή τη βαθιά αγωνία για το αύριο της κοινωνίας, τότε η πολιτική και οι ιδέες μας κινδυνεύουν να μείνουν μετέωρες. Έχουμε τη δύναμη να μη αφήσουμε κάτι τέτοιο να συμβεί.
0 σχόλια:
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !