Το ναι της Δεξιάς…

Η ιστορία δεν σε κρίνει όπως λένε πολλοί, αλλά η ιστορία σε βοηθά να κρίνεις… Και γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να επικεντρωθούμε στην ιστορική ανάλυση του χθες για να μπορέσουμε να ορίσουμε το σήμερα και να προσεγγίσουμε το αύριο. Πολλοί λένε πως τα σημερινά γεγονότα θυμίζουν την χρεοκοπία «Τρικούπη», άλλοι την κρίση του 29’, κάποιοι τα παρομοιάζουν με την Χούντα, και κάποιοι άλλοι με την δικτατορία ή την «εισβολή» του ΔΝΤ σε μια σειρά από υποανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες χώρες κατά την δεκαετία του 70’. Γράφει ο μη έχων... Από το 2008 υπάρχουν και σε τοπικό αλλά και διεθνές επίπεδο, αρκετές φωνές, οι οποίες υποστηρίζουν ότι η τωρινή διεθνής κρίση είναι η μεγαλύτερη όλων των εποχών. Μιλάνε δηλαδή για μια δομική κρίση του καπιταλιστικού μοντέλου. Τι σημαίνει όμως δομική κρίση ενός οικονομικού συστήματος; Πολύ απλά σημαίνει, πως όλες εκείνες οι λειτουργίες, οι θεσμοί και οι κανονισμοί οι οποίοι το στηρίζουν έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα και δεν μπορούν να παρέχουν καμία λύση στο πρόβλημα του όλου μοντέλου. Δεν μπορεί δηλαδή το συγκεκριμένο σύστημα να ξεπεράσει την ίδια του την κρίση. Επίσης ένα οικονομικό σύστημα, όπως ο σημερινός καπιταλισμός, αποτελεί την «αναβάθμιση» όλων των προηγούμενων μοντέλων καπιταλιστικής οικονομίας. Δηλαδή, Καπιταλισμό είχαμε και την δεκαετία του 30’, καπιταλισμό και το 70’ καπιταλισμό και σήμερα , όμως ο σημερινός υπερκαλύπτει όλα τα προηγούμενα. Από την άλλη η οικονομία στηρίζεται και από τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς που επικρατούν στην εκάστοτε χωροχρονική συγκυρία και επηρεάζεται άμεσα από αυτούς. Αυτό που βιώνουμε σήμερα και η φάση στην οποία περνά η σημερινή παγκόσμια οικονομία θα λέγαμε ότι μοιάζει και με πρώτες χρεοκοπίες στις αρχές του 20ου αιώνα και με την μεγάλη κρίση του 29’ και του 70’. Παρόμοια οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες ομοιάζουν και με τις δικτατορίες του δευτέρου μισού του 20ου αιώνα καθώς και με τα φασιστικά καθεστώτα της δεκαετίας του 30’ αλλά και με τις επεμβάσεις του ΔΝΤ σε διάφορες χώρες προ 20ετίας. Σκεπτόμενοι με το εμπορικό ιστορικό ρητό: «κάθε αυτοκρατορία αντέχει 100 χρόνια», μπορούμε να πούμε πως η παντοκρατορία του καπιταλισμού οδεύει προς το τέλος της. Και αν δούμε πως – ιστορικά σε κάθε μεγάλο «πρόβλημα» που είχε ο καπιταλισμός, έδειχνε στην κοινωνία ένα αρκετά άσχημο, αυταρχικό και απάνθρωπο πρόσωπο, τώρα ίσως επειδή είναι στα τελειώματα και τέλος πάντων έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε, αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει όλα εκείνα τα απάνθρωπα μέσα που χρησιμοποίησε ιστορικά. Η σημερινή κατάσταση λοιπόν δεν μοιάζει ακριβώς με κάποια συγκεκριμένη περίοδο αλλά περιέχει στοιχεία από όλη την- εδώ και 200 χρόνια- ιστορία. Πρώτα και κύρια έχουμε μια παγκόσμια αγορά στο έλεος της κρίσης, η οποία όπως είπα και παραπάνω αποτελεί συνέχεια της κρίσης του 70’, είναι «η κρίση που δεν μας έπιασε» όπως λένε… Η οποία δεν ξεπεράστηκε αλλά «κουκουλώθηκε» με το άθλιο μανδύα του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος και γι αυτό δεν εφαρμόστηκε μια και έξω αλλά συνεχίστηκε και συνεχίζει να εφαρμόζεται από το 70’ μέχρι και σήμερα σε όλο και περισσότερες χώρες. Η πλήρως ελεύθερη αγορά, η οποία δεν υπολογίζει κανέναν και τίποτα καθώς καλύπτει τα πιθανά ρίσκα της με ολόκληρους μηχανισμούς όπως οι off-shore εταιρίες, οι οποίες οδηγούν βάση αρκετών πιθανοτήτων σε σίγουρη χρηματοπιστωτική φούσκα, σε συνδυασμό με την πλήρη διάλυση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα απόλυτης καταστροφής. Αυτός ο διεθνής πλέον εργασιακός μεσαίωνας, είναι που προσάπτει στην σημερινή κατάσταση, στοιχεία παρόμοια με εκείνα της κατάστασης που βίωναν οι εργαζόμενοι κατά την περίοδο του περιβόητου αγώνα δια του οκτάωρου, των κοινωνικών παροχών και της ασφάλισης. Η σχεδόν δικτατορική εκτροπή των δημοκρατικών θεσμών και η άμεση εμπλοκή μεγάλων δυνάμεων στα εσωτερικά μικρότερων κρατών, με σκοπό την υποστήριξη και συνέχιση μιας πολιτικής όπως ο νεοφιλελευθερισμός δίνει στην σημερινή πραγματικότητα πινελιές από την εποχή του Αγγλικού και Αμερικάνικού ιμπεριαλισμού με τις διάφορες δικτατορίες και την ανάμειξη των μυστικών υπηρεσιών τους σε ολόκληρο τον κόσμο. Τέλος η συνεχόμενη συντηρητικοποίηση και ο αυξανόμενος εκφασισμός της κοινωνίας, δηλαδή το πέρασμα από την σοσιαλδημοκρατία σε μια διεθνή δεξιά κυριαρχία, η οποία απέτυχε μέχρι στιγμής να δώσει λύση στην κρίση και αναγκάζεται από την αστική τάξη να στραφεί όλο και σε πιο δεξιές- συντηρητικές πολιτικές αναζωογονώντας παράλληλα την παραδοσιακή αντικομουνιστική ακροδεξιά και τις νεοναζιστικές οργανώσεις, συνθέτει ένα μείγμα παρόμοιο με εκείνο της προπολεμικής δεξιάς και της μετεμφυλιακής ακροδεξιάς. Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. Karl Marx ( 1818-1883 , Γερμανός φιλόσοφος) Η πλειοψηφία της διεθνής κοινωνίας, αποφάσισε εδώ και δύο δεκαετίες να πει το μεγάλο «ναι» ξανά στην δεξιά και τώρα ίσως και στην νέου τύπου-αλλά παλαιάς ιδεολογίας ακροδεξιά, ξεχνώντας πως «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά!»… Από την μεριά τους αυτοί, οι δεξιοί εξουσιαστές μας αυτή την στιγμή έχουν πει το μεγάλο «ναι σε όλα» στην αστική τάξη, που για να μην ξεχνιόμαστε, αποτελεί τμήμα της. Μέσα στο περιβάλλον του καταρρέοντα διεθνή καπιταλισμού ο αυταρχισμός, ο συντηρητισμός και ο ταξικός συσχετισμός αυξάνεται με ραγδαίο ρυθμό, οδεύουμε προς την κορύφωση της μάχης, την μάχη όλων εκείνων των μαχών που δόθηκαν στο παρελθόν. Οι λαοί και οι εργαζόμενες μάζες της Ευρώπης αλλά και όλης της υφηλίου πρέπει να σκεφτούν την ιστορία τους. Δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την δεξιά, από τον φασισμό και την καπιταλιστική ελεύθερη οικονομία, καθώς κάθε 30 περίπου χρόνια τους πρόδιδε και τους χτυπούσε με το πιο απάνθρωπο τρόπο μόνο και μόνο για να μην πληρώσει ο ίδιος τα σπασμένα του. Οι λαοί και οι εργαζόμενες μάζες της Ευρώπης αλλά και όλης της υφηλίου πρέπει να σκεφτούν την ιστορία τους. Δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την αντιαριστερή-αντικομουνιστική ακροδεξιά καθώς ιστορικά έδηξε το απάνθρωπο πρόσωπο της εναντίον μιας μερίδας ανθρώπων που μαζί με τα λάθη τους κουβαλούσαν τον αγώνα για την ελευθερία ολόκληρης της κοινωνίας. Το σημερινό λαϊκό και εργατικό ΟΧΙ ενάντια στο καθολικό ΝΑΙ της δεξιάς, είναι πιο επιτακτικό από ποτέ, πιο σημαντικό και από το μεγάλο ΟΧΙ κατά το έπος του 40’. Τιμάμε την ιστορία μας, αυτή τη στιγμή και με τα σημερινά δεδομένα σημαίνει πως αγωνιζόμαστε για ένα νέο ΕΑΜ, ένα Εργατικό Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο που θα νικήσει για όλους εκείνους που βασανίζονται, για όλους εκείνους που θα γεννηθούν και φυσικά για όλους εκείνους που χάθηκαν για ένα μεγάλο ΟΧΙ.