SOLD OUT ΚΑΙ ΑΠΟΨΕ Η «ΟΠΕΡΑ»!

Στης 13 Σεπτεμβρίου του 1922 στην Σμύρνη της Μικράς Ασίας ξεκινά μεγάλη φωτιά η οποία και θα κατακάψει ολόκληρη την πόλη. Όλες τις προηγούμενες μέρες ο τουρκικός στρατός προελαύνει προς την Σμύρνη. Κανείς, θα πίστευε πως… όλοι οι κάτοικοι της Σμύρνης θα είχαν ετοιμαστεί για ένα τέτοιο γεγονός, αφού ένας ολόκληρος στρατός κατευθύνονταν προς το μέρος τους. Αντίθετα όμως, οι πολίτες της Σμύρνης συνέχιζαν την ζωή τους κανονικά με την πεποίθηση ότι τίποτα κακό δεν θα τους συμβεί.

Σημείο αναφοράς είναι ότι το βράδυ τις 13 Σεπτεμβρίου του 1922 τα εισιτήρια για την βραδινή παράσταση της όπερας είχαν εξαντληθεί. Ο κόσμος συνέχιζε να κάνει όνειρα σε μια ψεύτικη πραγματικότητα. Σε έναν πολιτισμό που μετά από λίγες ώρες θα χάνονταν. Από εκεί και έπειτα τα ξέρετε… η πλήρης παρακμή, ταπείνωση και ρατσισμός ήταν τα κυρίαρχα αισθήματα που ένιωσαν  όλοι αυτοί οι άνθρωποι  που ήρθαν στην Ελλάδα με την ανταλλαγή πληθυσμών.

Όλα τα παραπάνω γεγονότα, τώρα που τα βλέπεις … κάτι σου θυμίζουν… έτσι; Σωστά κατάλαβες, δεν είναι φανταστικό, το πως μοιάζει εκείνη η περίοδος με την σημερινή;

Όλοι ζούμε την ίδια ακριβώς κατάσταση (προφανώς ταξικά) ακόμα και όλοι εμείς, που προσπαθούμε να αντισταθούμε στην καταστροφή της Ζώης μας, για το βράδυ έχουμε κλίσει «εισιτήριο» να δούμε την δικιά μας «όπερα». Ακόμα και τώρα, που

βλέπουμε την κατάσταση να ξεφεύγει από κάθε λογική… δεν πιστεύουμε ότι τελικά θα επέλθει η πλήρης καταστροφή και για την δική μας κοινωνία. Βλέπω γύρω μου - και εσύ βλέπεις ότι ακόμα και με  αυτούς που φαίνονται να είναι συνειδητοποιημένοι, νοιάζονται πιο πολύ για τα άμεσα,  θέτουν στόχους, πηγαίνουν αγγλικά, θέλουν να πάρουν πτυχίο, να πιάσουν μια δουλεία με 480 ευρώ (μεγάλο μου φαίνεται το νούμερο πια) και γενικά προσπαθούν να σώσουν ότι μπορούν από την διαλυμένη τους καθημερινότητα. Θα μου πεις, αλίμονο αν δεν προσπαθούσαν να επιβιώσουν, αλίμονο αν τα παράταγαν, η ζωή δεν σταματά, είναι δειλία να τα παρατάς, είναι συναισθηματικό κακό να μην κάνεις όνειρα, είναι σχιζοφρένια να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα μαύρο ή άσπρο.

Θα σου απαντήσω λοιπόν ότι συμφωνώ μαζί σου αλλά, πως μπορείς να κάνεις όνειρα τα οποία θα ελπίζεις να εφαρμόσεις στην πραγματικότητα όταν η πραγματικότητα αλλάζει συνεχώς, όταν η ζωή σου αλλάζει δραματικά, όταν η καθημερινή επιβίωση σου γίνεται πρωταρχική ανάγκη;

Αναρωτιέμαι πως ανάμεσα στην δίψα για ζωή και ελευθερία εσύ μπορείς να ονειρεύεσαι μια διαφορετική πραγματικότητα; Πως μπορεί να σε νοιάζουν πράγματα τα οποία θα καταστραφούν μαζί με όλα όσα είχες συνηθίσει να ζεις;

Θα σου ζητήσω κάτι με τρόπο ταπεινό , όπως αρμόζει σε ένα ζώο σαν εμένα, θα ήθελα να δεις την ζωή σου σαν μια ταινία και να πατήσεις pause ! Να πεις, ώπα, ως εδώ, Basta που λένε και οι Πορτογάλοι, κανένα όνειρο δεν χάνετε καμιά ελπίδα δεν πεθαίνει, η ζωή σου όμως ξεφτιλίζετε και ποδοπατιέται. Σου ζητάω να πεις με βροντερή φωνή δεν πατάω play μέχρι να διαλύσω κάθε τι που με κράτα εγκλωβισμένο στην μιζέρια και την υποταγή. Μέχρι να κερδίσω αξιοπρέπεια για εμένα και τους γύρω μου…. Μέχρι να μπορέσω να ανασάνω. Είναι πραγματικά το πιο μεγαλειώδες, από οποιαδήποτε Απεργία από οιαδήποτε δράση το να πεις, δεν ξαναμπαίνω στη καθημερινότητα σας μέχρι να τα φέρω όλα τούμπα!

Εγώ μονάχα αυτό ζητώ, ένα λόγο για να ζω, μια ελπίδα για ζωή πραγματική και όχι ένα εισιτήριο για την αποψινή παράσταση.