Η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΔΟΣΗ…

Γράφει ο μη έχων...

 Μετά το δίχρονο μνημονιακό Γολγοθά των Ελλήνων εργαζομένων, την Τετάρτη αργά το βράδυ ξεκίνησε η τελική πορεία προς τη σταύρωση τους. Η τραπεζική Κυβέρνηση αν και σχεδόν έσκασε σαν τραπεζική «φούσκα» από εκείνες τις φούσκες που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση, πήρε το απαραίτητο νούμερο άνω του 151 (μαζί με τις 50 έδρες δώρο του νόμου Παυλόπουλου), με το οποίο επικυρώθηκε η σφαγή του ελληνικού λαού στο βωμό της ελεύθερης αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και της διάσωσης του ευρώ.

Αυτό που θα πρέπει να αναρωτηθούμε, μέσα σε όλο αυτό το χαοτικό βομβαρδισμό, ειδήσεων, αποφάσεων και αγωνιών, είναι η ξαφνική έξαρση του φαινομένου της αυταπάτης.

Από τη μια η Συγκυβέρνηση, η οποία αν και διαθέτει ένα κοινοβουλευτικό δυναμικό άνω των 170 βουλευτών και το οποίο θα υπερψηφίσει τον σημερινό προϋπολογισμό, δηλαδή την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου και όλων των βάρβαρων-αντιλαϊκών και αντεργατικών διατάξεων που το συνοδεύουν, έδειξε μια δήθεν αδυναμία της τάξης του οριακού 153, παίζοντας παράλληλα με δύο βασικά ζητήματα. Πρώτον το ζήτημα της αντοχής της Κυβέρνησης, η οποία απ’ ότι θέλουν να μας που, αν και έχει ζωστεί με χιλιάδες αστυνομικών, ασφαλιτών και παρακρατικών, δακρυγόνα, ασφυξιογόνα και υδροφόρες για να μην καταρρεύσει από την ορμή των χιλιάδων διαδηλωτών, θα καταρρεύσει οσονούπω από την δήθεν συνεχόμενη πίεση και θα παραδώσει βορά στην αντιπολίτευση , τα διάφορα τερατουργήματα που εισήγαγε στην ελληνική κοινωνία εδώ και 3 χρόνια με σκοπό αυτή να τα καταργήσει εν μια νυκτί.

Δεύτερον και αυτό ίσως να ναι πιο σημαντικό, το Κυβερνητικό σύμπλεγμα προσπαθεί να πείσει τα ευρύτερα εκείνα λαϊκά στρώματα, τα οποία μπορεί ακόμη και ελέγχει ή επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό, πως η Παρούσα Κυβέρνηση δεν είναι δοτή, δεν παίρνει εντολές από «άνωθεν» και άρα διεξάγεται ένας ασταμάτητος πολιτικός αγώνας στο εσωτερικό της για να καταλήξει στις όποιες αποφάσεις της.

Από την άλλη και ενώ οι εργαζόμενοι, μέσω των λαϊκών ή απεργιακών συνελεύσεων, προχωρούν δειλά-δειλά στις πρώτες καταλήψεις και ανά κλάδο ή περιοχή απεργιακές κινητοποιήσεις, έρχεται η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία συμπληρώνοντας τα παραπάνω, μας ανακοινώνει πως ζητάει εδώ και τώρα εκλογές ακολουθούμενες πάνω κάτω από το κύριο δόγμα : «153 μείνανε, άλλοι 3 και τους ρίξαμε…».

Αντί λοιπόν Ο ΣΥΡΙΖΑ να προετοιμάζει την κοινωνία γι αυτά που έρχονται, να την προετοιμάζει για την κατάργηση των μνημονίων, τα οποία δεν θα καταργηθούν με έναν απλό νόμο που δεν θα επηρεάσει την πολιτική και οικονομική σταθερότητα, αλλά θα αποτελέσουν την μητέρα των μαχών και της σφοδρής σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωζώνη και τους δανειστές ( Φυσικά αυτό είναι κάτι που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται εθελοτυφλώντας ίσως…), ζητά εκλογές και το μόνο που θέλει από τον ελληνικό λαό και τους εξαθλιωμένους εργαζομένους, οι οποίοι μάλιστα βρίσκονται σε απεργιακό αναβρασμό, είναι να πορευτούν μαζικά, με ψηφοδέλτια στα χέρια, στο πλησιέστερο σχολείο στο οποίο είναι εγγεγραμμένοι και μετά πίσω στο σπίτι τους, για να παρακολουθήσουν τα exit polls και τα αποτελέσματα της Πυρίας, επερχόμενης νίκης…

Η κατάσταση απαιτεί σοβαρότητα και πάνω απ’ όλα ειλικρίνεια.

Αυτή τη στιγμή που όλοι μιλάνε για την περιβόητη «επόμενη δόση», πρέπει να σκεφτόμαστε και να αναρωτηθούμε ένα και μόνο πράγμα: «Τι χάσαμε για όλες τις προηγούμενες;»

Οι προηγούμενες δόσεις, μας στέρησαν ένα τεράστιο μερίδιο από το εισόδημα μας, μας στέρησαν τα κεκτημένα δικαιώματα που συνόδευαν την εργασία και την ευρύτερη απασχόληση μας, μας στέρησαν το σχολείο και την εκπαίδευση των παιδιών μας, την ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη, την πενιχρή σύνταξη –επιβίωσης των γονιών μας, μας στέρησαν την λαϊκή μας κυριαρχία και την δημόσια περιουσία μας, μας στέρησαν τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, την αξιοπρέπεια μας ,τα σχέδια που είχαμε για το μέλλον, τους φίλους, συγγενείς και το ευρύτερο εργατικό δυναμικό της χώρας, το οποίο μεταναστεύει στην μητρόπολη του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και τα σκλαβοπάζαρα των “mini jobs” , για να συνεχίσει την επιβίωσή του.

Οι προηγούμενες δόσεις και αυτό είναι που πρέπει να σκεφτόμαστε, μας στέρησαν πάνω από 2000 συμπατριώτες μας οι οποίοι αυτοκτόνησαν μη αντέχοντας την αφόρητη αυτή κατάσταση.

Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο, αυτή την στιγμή είμαστε στον αέρα, γιατί πολύ απλά έχουμε στερηθεί σχεδόν τα πάντα και όλα αυτά για χάρη των βιομηχάνων και των διαφόρων επενδυτών, για την παραμονή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια και το πολυπόθητο νόμισμα του ευρώ. Για να γλιτώσει δηλαδή εις βάρους μας ολόκληρη η πλουτοκρατία από την κρίση η οποία την μαστίζει.

Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο ξαναλέω, γιατί δεν είναι οι νόμοι οι οποίοι πρέπει να καταργηθούν αλλά είναι η ζωή, τα δικαιώματα και τα κεκτημένα μας που πρέπει να πάρουμε πίσω.

Αυτό θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας και όλοι μαζί, κλιμακώνοντας τον απεργιακό αγώνα διεκδικώντας – ερχόμενοι σε ρήξη – ανατρέποντας.

Γιατί η ζωή που είχαμε ήταν κερδισμένη και όχι χαρισμένη από κάποιον σωτήρα.